bu bölümde anlatıcak cesaretli biri yokmu ben anlatırdım fakat çıkmam gerek

X bir arkdaşımınla berewber geçirdiğim her gün her vakit hiç bişey yapmasakta anı anı görüntü görüntüsüne bir film karesi gibi aklımdadır.

Evet itiraf ediyorum aramızda kalsın sanırım ona aşığım .ÇAKTIRMAYIN SAKIN..


Şimdide onun yanına gidiyorum kesin ağzım kulaklarıma varıcak ve unutamıycağım bir gün daha geçiricem.


Çok zore kendime bile itiraf efemezken burda sizlerle paylaştım

heyecanlı olduğumdanmıdır nedir

biliyorum gülünç bir anı ama..........
sekiz yaşımdayken bir gün trt1'de ay savaşçısı'nı izliyordum konuşmalar şöyleydi:
--Ortaya çık Balon Kız!!!!!!!!!!
sonra balon kız çıkıyordu ortaya...Mamorunun çevresinde bıçaklar vardı Usagi ise balon kızdan kurtulmaya çalışıyordu...
Tam Usagi boğulup ölecekken Mamoru bıçakları kullanıp balonu patlatıyordu......

bu anı ve konuşmaları bir türlü unutamadım...........

şimdik burada sizlere başımdan geçen ufak bir olayı hikaye gibisinden yazacağım...

evet..hastaydım o gün..başımda inanılmaz bir ağrı..dünya dönüyordu etrafımda...ben ise sabitlenemeden bir o yana bir bu yana savruluyordum...ters yöne doğru gidiyorduo sıra...ama beni görünce drdu birden...hemen yanıma koştu..iyimisin dedi..iyi değildim..gerçekten çok kötüydüm..ve o bunu anlamıştı..benimle birlikte yürüdü...koluma girdi...o güne kadar gıcık olduğum bir insan benim için böyle birşey yapmıştı..işte o anda anladımki insanları bazı şeylerle yargılamamk lazım...yollarımız ayrılacağı zamn tekrar tekrar sordu bana iysin öyle değilmi diye..ve ben o zaman anladım onun ne kadar iyi biri olduğunu...o günden beri her zman ilgilendi benimle..iyisin öyle değilmi..diye...ve bende o zamandan beri ona aynı şeyleri yapıyorum..aramızdaki dostluğumuz ve birbirimize olan güvenimiz her geçen gün artıyor...herkes onun gıcık olduğunu düşnüüyor...o yakışıklı bir haylaz...ama ben onun gerçek yüzünü biliyorum artık...o iyi birisi..ve benim sonsuz dostlarımdandır kendileri...

biliyor musun benimde kafama yerleşmişti o an smyi bir ara yayınlamışlardı ve daha sonra ilk bu bölümü izlemiştim. bende unutamam

USAGİ, Aquamarin ve *Gold_Heart*, paylaşımlarınız çok güzel ^^

USAGİ, bence doğru insan o diyorsan hayatın boyunca ondan ayrılmamalısın, aranızdaki sihir bir şekilde devam etmeli ama fedakarlıklar tabiki karşılıklı olmalı. En kısa zamanda içindekileri ona anlatmanı tavsiye ederim.

Aquamarin, Mamoru ve Usagi'nin tanışmaları da birbirine gıcık olarak başlamamış mıdır? Gerçekte nasıl biri olduğu seninde dediğin gibi yaşanarak öğrenilecek birşey.

*Gold_Heart*, o bölümü bende epey severim. İyi kurtarmışım Usagi'yi XD

Diğer arkadaşlarımızdan da geçmişlerinden bir kesiti bizimle paylaşmasını istiyorum ^^

Valla puan alır mıyım bilmiyorumve çok ta önemli değil ama bana bira komik biraz da kendimi o zaman için kendi çapımda cesur biri gibi hissettiren bir orta okul anımı anlatacağım...

Ben orta okuldayken hiç bu halimdeki gib değildim.tüm oğlanalara kafa tutar hatta bana kötü söz söyleyen birini benim elimdem kimse alamazdı İŞte o günlerde bizim okulda müdürden çok Recep isimli müdür yardımcımızdan korkulurdu.Önünde titrerdik resmen.
Birgün Asım isimli bir arkadaş inatla eşyalarımı alıp kendi sırasın götüryordu.Gidp defterimi alıyorum bir bakmışım kalemim gitmiş,onu alıyorum bir bakmışım çanta ortada yok.Küplere binmenin tanımını bir kez daha yaptım o zaman.sınıf başkanına "Ya otursana şunu!" şeklinde bi takım ikazlarda bulunuyorum...
İşte onca gürültü içinde bizim kapı koşumuz canımız müdür yardımcımız Rezep Bey gelmez mi?"NELER OLUYOR BURDA !SUSUUUUUUUN!!!!"Tabi herkes suspus olup oturdu.Ayakta bir ben kaldım.
-NE AYTAKTA DURYORSUN KIZIM!!!!
Bu bağırma benim için bardağı taşıran son damla oldu...hocanın karşısına geçip bağırarak kendimi savunmaya başladım ama nasıl bir savunma kendimden geçmişim resmen hızlı hızlı sinirle konuşuyordum...
-HOCAM BANA KIZACAĞINIZA ŞUNA KIZIN...EŞYALRIMI ALIP DURUYOR...ÇOK FENA YAPACAĞIM...SİNİR ETTİ BENİ....
ben nefes almak için durakladığım sırada hoca ellerini kaldırdı ve sesi gayet mülayim bir şekilde
-Tamam kızım..tamam...sakin ol...oğlum...evladım...ver kızın çantasını,eşyalarını...hadi kızım otur yerine şimdi hadi...çocuklar sessiz olun tamam mı?
dedi ve sessizce sınıftan çıkıp odasına girdi.ASynı anda bizim sınıfta bir alkış tufanı koptu."helal Sana!!!" "Süpersiiiiiiin!!!" "Oleeeeey!!!"
Ben sırama geçip sıra arkadaşıma baktım.Şaşkın şakın ona döndüm ve "Ben...ben az önce Recep Hocaya mı bağırdım?"
Kız gözlüklerini düzeltti ve "Tebrikler...."dedi
böylece ben alkışlar arasında ne yaptığımın sonradan farkına varmış bir şekilde sırama oturdum...

o.O"unutmadığım bir anımı utanırım ben şimdi xD

aslında 4 kasım benim bir bakıma hayatımın dönüm noktası ..her sırrın perdesini aralayn olay gibi..
herneyse konum bu deil xD

o gün yüzümdeki heyecanlı bir mutlulukla eve doğru gidiyordum saat 5 civarıydı ve 5.sınıf öğrencisi bir çocuktum :Park.koluma takmış sınıftaki anılarımızdan bahsediyorduk arkadaşlarım her ne kadar olaylardan büyük bir sevinçle söz etsde ben içimdek bir kotkuyla olaylara katılıyordum arkamızdan ise serseri kılıklı bir çocuğun geldiğini farketmemiştik taki sözleriyle rahatsız etmesine kadar..o anda önümüze o çıktı ..o dediğim baş harfi F arkamızdaki çocuktan rahatsız olduğumuzu anlamış olsa gerek tartışmaya başladılar ...onu ilk kez bu kadar sinirli ve dikkatli görüyordum..5.sınıf öğrencisinde bu haller ön planda olurmuyduki hiç...biz ise büyük bir korkuyla izliyor bu tartışmanın sonunun nereye gideceğini merak ediyorduk..birden bire o serseri çocuğun bıçak çekmesiyle gözlerim kararmıştı sanki onun elinde bıçak ve karşısında Fırat... yha zarar verirse diye içimi korkular kaplamıştı..o benim içim hayatımda değer verdiğim insanların en önemlisiydi..bunca zaman kadar hep diğerlerinde farklı davranırdı ya da bana öyle gelirdi..ama tek bildiğimde hayatta kaybetmek istediğim son kişiydi...o ordaki bıçağın orda olmasını umursamadan çocuğun üzerine atladı..atlamasyla beraber büyük bir çığlık koptu yada o çığlığı ben yarattım xD etraftaki herkez bana bakıyordu yada o sessizliğin içerisinde ben öyle sanıyordum çünkü avazım çıktığı kadar bağırmıştım "fırat bırak kavga etme" diye ...serseri bir bıçak nedeniyle zarar görmesini istemezdim ..görmedide ...bıçağı çocuğun elinden almış cocuğu ordan uzaklaştırıp bıçağı yere fırlatmıştı...o anda herşey donmuştu sanki gözlerimde çünkü sadece bir yere bakıyordum fıratın gözlerine ...onun gözlerini gözlerimin içine bırakmasıyla korktum ..bilmiyorum ama nedense snaırm gözlerindeki sevgiden koktum ve gözlerimi aşağı doğru çevirdim ...sonra arkama dönüp gittim..oda gitmişti bu olay sanırım beni yada bizi kormusaı ona olan sevgimi daha farklı hallere getirmişti..bu sadece ark.sevgisi değildi bambaşka bir şeydii..küçük yaşta olmam heralde bu sevgiye bir ad koyamıyordu ama sanırım ben artık buna bir isim verebiliyordum...aşk..

işte bu olay unutmadığım anılarımdan xD yalnız yazarken çok utandım yha xD

gelelim unutamadığım anıma.....
hayatımda başıma gelen en ilginç olay...uzun süre etkisinden kurtulamamıştım. hiç unutamadığım bir anımdır.
ben keman sesini çok severim. geçen yıl ik üç gün rüyamda sürekli biri bana keman çalıyordu.o kadar hoş bir müzikti ki anlatamam. çalan kişiyi hiç görmedim ya da hatırlamıyorum. müziği de bilmiyorum. bir kaç gün geçti böyle. çarşıda gezerken güzel sanatlar merkeznin önünde bir adam, sanırım sokakta keman çalarak para kazanmaya çalışan biriydi, çok hoş bir ezgi çalıyor kemanıyla.. önce aldırış etmedim ama sonra müziğin bir kısmını duyuncabir an durakladım. bu rüyamda çalan ezginin hemen hemen aybısı bir parçaydı. kemancıyla konuşmaya cesaret edemedim. ama o an kalbim öyle pır pır atıyordu ki. hala o anı düşününce tuhaf olurum. işte o an benim unutamadğığm bir andı. hala o kemancı orada oturur ama ben o müziği bir daha duyamadım. bazen gidip anlatmak isterim ona bu olayı ama cesaretim yok sanrım. oradan her geçisimde bir banka oturur onun müziğini dinlerim.

Sizinle asla unutamadığım bir anıyı paylaşmak istiyorum.Aceleyle yazdığım için birkaç kelime hatam olabilir ^^

Okulun son günleriydi.Artık okula 5-6 kişi geliyordu.Bu kişilerin arasında bende vardım.Ve okula gittiğim bir gün o yoktu.Canımdan çok sevdiğim kişi yoktu.Dedilerki sınıfa hoşçakal deyip gitmiş.Onu bir daha asla göremeyebilirdim.Çünkü onun ailesi Erzurumdaydı ve bu yıl onların yanına gidip bir daha asla geri dönmeyebilirdi.Sessizce sırama oturdum.O anda etrafımdaki hiç kimseyi duyamaz oldum.Ve ardında damla damla akan gözyaşları...Ağlamak istemiyordum ama gözyaşlarım söz dinlemiyordu.Arkadaşlar benim halime acıyarak bakıyordu.Artık kendimi tutamaz oldum ve hıçkıra hıçkıra ağlıyordum.Onu en azından son bir kez görseydim ne olurdu sanki?O içimi ısıtan gülümseyişini tekrar hissetseydim, o içinde kaybolduğum güzelim gözleri bir daha görseydim...En azından bende bir ‘’hoşçakal’’ deseydim...Ve birden yerimden kalkıp arkadaşlara ‘’O bugün mü gidiyor?’’ diye sordum.Onlarda 2 gün sonra gideceğini söylediler.Ve ben de hemen ‘’Neden onun evine son bir kez görmeye gitmiyoruz?Hem onu son bir kez görmüş olurum.’’dedim. arkadaşlarım benim deli olduğumu düşünsede çok ısrar ettiğim için kabul ettiler.Onun evine doğru yol almıştık.En önde yürüyen daha doğrusu koşan bendim.Artık içim içime sığmıyordu.Onu tekrar görecektim.Ve evinin önüne geldik.Kapıyı açan teyzesiydi.Onu sorduğumuzda evde olmadığını söyledi.Ve ben yine eski halime büründüm.Son ümidimi de kaybetmiştim.Artık o yoktu.Onu artık bulamaz ve göremezdim.Tekrar okula doğru yol almaya başladık.Ama tam o sırada arkamızdan birisi bize seslendi.Evet işte o!Meğersem evdeymişte teyzesinin haberi yokmuş.Ona doğru koşmak istedim fakat o bize doğru koşuyordu.Sonunda onu görmüştüm.Ama geriye işin en zor kısmı kalmıştı.Ona ‘’hoşçakal’’ demek...Okula döndüğümüzde hepbarebar konuşuyorduk.Ama bu bana yetmemişti.Onunla tek başıma görüşmem lazımdı.Ona hoşçakal derken yalnız olmak istiyordum.Ve isteğimi en yakın arkadaşım gerçekleştirdi.Artık o ve ben başbaşayız.Heyecandan tir tir titriyordum.Ona 7 yıldır neler çektiğimi ve onu ne kadar çok sevdiğimi anlatıyordum.Ama o hep susuyordu.Tam onunla vedalaşma kısmına girecektim ki içeri iki öğretmen girdi.İkimizde mahçup bir şekilde sınıftan dışarı çıktık.Öğretmenlerde tam zamanını bulmuştu yani!Ona hoşçakal diyememiştim ama en azından yıllardır ona karşı ne hissettiğimi kağıtlarla değil de ilk defa karşıkarşıya anlattım.Artık o kadar üzülmüyordum.Ve sonunda o gitti...Giderken o duymasa bile ‘’hoşçakal’’ demiştim...


Şimdi ne olduğunu sorarsanız o hâla bizimle.Ve onunda canından çok sevdiği birisi var.Ama o ben değilim.Onun sevdiği kişi Merve adında bir kız.Bu yıl o kızın kafası onu sevip sevmeme konusunda karma karışıktı.Ve bende bu durumdan yaralanarak Merve ile sevdiğim kişi hakkında konuştuk.Sizce ne dedim?Ondan uzak durmasını yoksa kendisini öldüreceğimi mi?Kesinlikle hayır.Ben sevdiğim kişinin mutlu olmasını istiyordum.Eğer sadece kendi mutluluğumu düşünseydim bencillik etmiş olurdum.Ve o kız artık benim sevdiğim kişiyi seviyor.Belki bunları yapmak bana çok acı çektirdi ama olsun.Onun mutluluğu bana yeter...

benim acı ve çok kötü bi anım olmuştu bu konuyu görünce ilk aklıma o geldi ama paylaşmasam daha iyi komik geçen anılarım ı aklıma getirimeye çalışıyorum

gece senin hikayenden sonra bende gaza geldim bi tane daha yazıyorum

29 ekim dolayısıyla okullar yarım gündü...bizimde okulumuz evden baya bi uzaktır..neyse...bizim kızlarla kararlaştırdık hep beraber natilus e gidelim diye..herkes bunu kabul etti..biz 5 kız gidicektik..bende başımızda erkek oslun malumuznuz devir değişti diye iki erkek arkimi çağırdım..onlarla aram nasıl desem biraz farklı..ikisiylede...her neyse...okuldan çıktık..otobüs gelmeyince bizde uzaklrdaki otobüs durağına doğru yürümeye başladık.geçtiğmiiz yollar çok tenhaydı..doğrusu çok tırstık...şansa bakınki bizim erkekler geride kaldılar..bizde çok kroktuğumuzdan bastık gaza gidiyoruz..elif diye bir arkimde yanına can diye bir çocugu aldı..biz 5 kız ona soklmuş ilerlerken bi baktık karşımızda 2 tane serseri...ters yöne gidiyorlardı ama bizi görünce yollarını çevirdiler...peşimize takıldılar..biz koşmaya başladık..can geride kaldı..bi baktık canda onlarla birlikte geliyor..bizim kızlar korkup kaçtılar ama ben geride kaldım..can ın yanında gittim..çocuklarda tam yanımdaydı...şu işe bakın can çocuklarla konuşmaya başladı...o çocukta galiba azıcık saflık var...çocuklar kötü kötü şeyler söylüyor canda konuşuyor onlarla...bende son çare öndekilere yetiştim...biz koşmaya bşladığımızda arkadakilerde koşmaya başladı...en sonunda durağa geldik..çocuklar bize pis pis bakıp karşıya geçtiler..bizde canı azarlıyoruz tabi..can bizden birazuzaklaştı..o sırada bi baktık karşıdan gene geliyorlar...tam biz arkaya çekilmişken L ve R geldi..kendimizi onların arkasına attık...R daha güçlüydü..hemen onun arkasına saklandım...elif ve diğelreride L yitanıdıklarından L nin arkasına saklandılar...R çocuklara kötü kötü bakınca onlarda uzaklaştılar...
yukarıda bahsettiğim gibi o hasta olduğum günde serviste çok kötü idim...(bu arada L ve R ile aynı servisteyim)şansa bakın R o günkü olayı açtı...gerçekten korktunuzmu dedi..bende tabi kroktuk dedim..o da beni azarlamaya başladı..neden bizi beklemenden gidiyorsunuzki...bende ona siz niye peşimizden eglemdinizki dedik...meğer 10. sınıflar bıkramamışlar onları..her ensye...biraz durduktan sonra...iyikide siiznle gelmemeiş dedi...ben neden diyincede...eğer sana bişey yapsalardı çok kötü olurdu direkt dalardım dedi...bunu hepimiz için söylemişti ama ben kendimi güvende hissetmiştim..o benim abim gibiydi artık...sonrasını hatılamıyorum..galiba başımın ateşiyle R nin omzunda uyuyakalmışım...

SaiLoRSuN, mükemmel bir iş çıkartmışsın herkesi kendine hayran bıraktıracak kadar. Hayatın boyunca en az buradaki kadar cesaretli olman dileklerimle ^^

:::::gece yıldızı:::::, aşktan utanılır mı hiç? bu alkışlanmalı bence, onu düşünmen ve bu kadar önemsemen başka birşeye işaret edemezdi =)

tomoyo, gizemli bir keman sesinin hayatında böyle yer etmesi gerçekten ilginç, keman, diğer çalgılara göre daha duygusaldır, gitar ise romantik ne güzel ikili XD

Pretty Angel, gittiğinizde sakın teyzesi çocuğu saklamış olmasın XD şaka tabi, her zaman için sevdiğin kişinin mutluluğunu ister gerçek bir aşık, sen aşk adına gerekeni yapmışsın kutlarım.

utangaç bir yapım var benim xD aşktan utanılmaz yha hani dersin seviyorum felan diye kolaydır ama birde bunu edebiyatla dillere dökmek o işte hem heyecan hemde utangaclık hissi veriyor =)

Benim unutamadığım anılarım bir kişi ile değil,yer ile ilgili.

Ben geçen yıl bu zamanlarda fransadaydım.Dayımlar Paris e iki saat uzaklıkta Lille diye bir yerde yaşıyorlar.Bir gün dayımlarla birlikte Paris e gidip Louvre Müzesini gezmeye gittik.Yapı o güzeldi ki bu kadar olur.Bir de Da Vinci’nin Şifresinin etkisi altında olan ben dalmışım valla.Mekan o güzel ki sanki şimdi tekrar oradayım.herkes bilir Da Vinci’nin Şifresi adlı filmi.Onun son karesinin çekildiği yerde resmen ağlayacaktım da kendimi zor tuttum.benim için o kadar inanılmazdı ki.

Bir de Eyfel Kulesi hakkında bir anım orada neredeyse değil resmen ağladım ve annem bana baktı ve gözlerinde beni anladığını belirten bir ifade vardı ve o anı unutamam.çünkü en çok istediğim şey sonunda karşımdaydı.

İki tane ama olsun bunlar da benim hayatım boyunca unutamayacağım anılarım