Dün gece oturup bir şeyler yazayım dedim.Şu anda koyacağım hikayeyi dün ne olduğunu bilmeden yazdım.Dün bana acayip bir ilham geldi.Takılmadan düşünmeden yazdım.
Başlıyoruz.

<<Elinizi kalbinize koyar ve "Ben ne yaptım?" dersiniz.Hep soruların cevaplarının çeliştiği bir
dünyada yaşıyoruz.Her zaman sormakla bir şey elde edemeyiz.
Yalnızlık...
Yalnız olduğunuzu düşünürsünüz.Ama yalnızlık daha derindir.Etrafınızda size yardım edecek
kimse yok.Tek bir canlı bile yok.Kocaman ıssız bir yerdesiniz.Orada yalnızlık sonsuz olur.
Uzaklardan yardım beklersiniz.İşte buna yalnızlık denir.Bazen yalnız kalmayı ister ve
yalnızlıktan yakarırsınız.Ama yalnız olmayı siz istediniz.
Kader değiştirilemez.İnancımız bizi başarıya götürür.
Duygular, yalnızlık, kader daha fazla olan kanunlar ve öğütler.Farklılıklar...
Artık son deme vakti geldi.Artık benim için duygulara yer yok.Sevgi benim için olmayan bir şey.
Acımasızlık.Sadece acıma duygusu insanları zayıflatır.Asla elini uzatma.Buna inansam da bazen
inancımı yitiriyorum.
Zaman...Asıl akıp giden zaman değil, kadermiş.Kalbimde açılmış 4 yara var.Bu yaraları kapatmak
için hiç çaba sarfetmedim.Başımı kaldırıpta dimdik bakmadım hayata.Hep kaçtım.Kaç kaç ve
hayata tutun.Kendinden nefret et ve kin duy.Biliyorum, kendinden nefret eden kişi herkesten
nefret eder.Ama be böyleyim.Bir şarkı hatırlıyorum.Çok sevmiştim, çok beğenmiştim o şarkıyı.
Dinlerken benliğime işleyen garip bir duygu vardı.En beğendiğim bölümün sözleri şu biçimdeydi:
"Hayatı bilgiçlik taslamadan yaşa.Yoksa kendinden nefret edeceksin">>
***
Şafak çoktan çökmüştü.Gözlerini dağlara, çitlerle çevrilerek sınırlanmış evlerin arkasındaki
dağlara dikmişti.Dağlara öyle bir bakışı vardı ki, taş çatlasa dağlar yıkılacak.Uyumazdı.
Onun için insanlar hayatlarının yarısından fazlasını uyuyarak geçirirdi.Uyumadığı için
gözlerinin etrafında hafif bir kararıklık vardı.Gülümsedi.Dünya ne kadar garipti.Gözlerini
kapatarak rüzgarın uğultusunu dinledi.Emindi ki bu dünya berbat bir yerdi.Ama dünyayı
değiştiremezsin.Yavaşça gözlerini açtı.Kimse onu anlamıyordu, hemde hiç kimse.Kızlar onu
severdi.Hatta yanına oturmak için kavga bile etmişlerdi.Ama o hepsini sinir bozucu olarak
görürdü.Yapmak istediği bir çok şey vardı.Ama yapacakları için zaman yoktu.Dedektif olmak
istiyordu.Bu garip bir hayaldi onun için.Ne de olsa 13-14 yaşlarında bir çocuktu.Önünde
upuzun bir hayat vardı.Daha yolun başındaydı.Şimdiden pes etmek onun yapacağı bir şey
değildi.Herkesin yapmaktan korktuğu şeyleri cesaretlice deniyor ve başarılı oluyordu.
Dudağını ısırdı.Başı öne düştü.Yumruğunu sıktı ve güneşe doğru kaldırdı."Sana yenilmeyeceği"
dedi.Kızgın kızgın bakıyordu.Aniden yüzünde bir tebessüm belirdi.
Çalar saat tiz sesiyle çaldı.Saat altı olmuştu.Çalar saati kapattıktan sonra üzerini giydi.
Bir şeyler atıştırıp bir çırpıda sokağa çıktı.O gün Cuma idi.Yolda arkadaşı ile karşılaştı.
Hemen onun peşine takılmıştı (Peşine takılan arkadaşıdır)Aralrında böyle bir diyalog geçti:
-Merhaba, erkencisin.
-Erkenci olmama mı taktın?
-Böyle bir şey söylemene şaşırdım.
-...
-Cevap vermeyecek misin?
Aniden durdu.Bakışlarını arkadaşına çevirdi:
-Böyle önemsiz bir şeye kafa yormanın mantığı yok.
Yürümeye devam etti.Herkes onun bu tür davranışlarına alışmıştı.Bu yüzden alınmıyorlardı.
Okulun kapısından içeri girdiler.Öğrenciler bahçeye dağılmıştı.Kısık bir ses tonuyla arkadaşına:
-Erkenci miydim? Dedi.
Yürürken arkasından biri ona sesleniyordu:
-Risa!
Gelen kişiyi tanımıyordu.Kız hemen kendini tanıttı:
-Ben Kozet.Sınıfa yeni geldim.Adını listeden öğrendim.
-...
-Ne için?
-Şey, ben seninle dost olabileceğimi düşündüm.
-Bana birini hatırlatıyorsun.
-Kimi?
-Her zaman yüzü gülen birini.
-Ne güzel
-Güzel mi?
Gözlerini Kozet'e dikti.Keskince sanki öldürecekmiş gibi kötü kötü baktı:
-O kişi öldü.
Kozet'in kanı donmuştu.Risa arkasını döndü.
Kozet hareket edemiyordu.Hareket edememesinin nedeni "O kişi öldü" lafı değildi.Risa'nın
bakışlarıydı.Cesaret ederek "Dur" dedi.
-Senin yüzün hiç gülmez mi?
-Daha yeni gelmişsin, benim yüzümün gülmediğini nereden biliyorsun.
-Öyle bir bakışın var ki.Gözlerinin içinde kin ve nefret var.Sen kin ve nefretle dolusun.
-Ben kimseye kin duymuyorum
-O zaman neden öyle bakıyorsun?
-Nasıl bakıyorum?
-Keskin ve kızgın.
Risa kalbinin yavaşladığını hissetti.Dişlerini sıktı.Ne yapacağını şaşırmıştı.Gözlerini kapatarak:
-Kinim, nefretim.Adalet...Buraların adaleti canımı sıkıyor.
-Bu olamaz.Bu o neden olamaz.
-Geçmişimi unuttum.Bir daha hatırlamak istemiyorum.
-Unuttun mu?Yoksa unutmaya mı çalıştın?
-Gözlerini aniden açıp, başını çevirdi.Garip bir ses tonuyla:
-Her şeye burnunu sokma.Sen sadece sinir bozucusun.
Kozet olduğu yere keletlenmişti.Üzülerek başını öne eğdi ve:
-Sinir bozucu olmak asıl sinir bozucu olan sensin.
-Bir şey mi dedin?
Kozet çıldırmıştı.Parmağıyla Risa'yı işaret ederek:
-Seni kırmamaya çalıştım.Ancak yeter.
Kozet o andan gözlerini kapatmıştı.Birden açtı.Risa ortalarda yoktu.Aniden yere kapaklandı.
Doğruldu.Onu Risa itmişti.Fevkalade bir hızı vardı.Başını kaldırarak:
-Benimle aşık atmak istiyorsan, benden nefret et Kozet!
Risa ateş püskürüyordu.Oradan uzaklaştı.Kozet ayağa kalktı.Umutsuzca Risa'nın yürüyüşünü seyretti.
İçini çekti.Zil çaldı.Herkes içeri girdi.İlk ders Fendi.Aynı zamanda sınıf öğretmeniydi.
Kozet ile içeri girdi:
-Günaydaın, sınıfımıza yeni bir arkadaşını katıldı.Kendini tanıt.
-Ben Kozet.En sevdiğin ders beden.
Öğretmen sınıfa:
-Tenefüste kendinizi tanıtırsınız.Dedi.
Öğretmenin kızıl saçları insanı büyülüyordu.Doğrusu çok iyi biri ve iyi bir eğitimciydi.
...
Ders bittikten sonra bütün kızlar Kozet'in etrafını sardı.Sadece Risa sırasında oturmuş, elerini
birleştirerek çenesine dayamıştı.Aralarından biri:
-Onu görüyor musun?
-Evet, onun adı Risa değil mi?
-Evet adı Risa.Biraz mızıkçıdır.Ama aslında iyi biridir.Keskin bakışlarıyla bir insana bakarsa o kişinin
kanını dondurur.Kısaca; dondurucu bakışları vardır.
Risa zeki bir öğrenciydi.Refleks, algılama her şeyiyle muhteşemdi.
Başı önüne düştü yine Risa'nın.Gözleri kızarmıştı.Hayatı boyunca bu kadar acı çekmemişti.Boğazı
kuyur ve kalbi bazen duracakmış gibi yavaşlıyor bazende yerinden çıkacakmış gibi hızlanıyordu.
Elini kalbinin üzerine koyarak sıktı.Dudağını ısırdı.Titriyordu ve içinde garip bir his vardı.
Zil çaldı.Herkes içeri doluştu ve ders tekrar başladı.
...
Zil çaldı.Bu tenefüs yemek arasıydı.Kozet Risa'ya doğru yürüdü.Usulca Risa'nın beyaz tenine dokundu.
Risa'nın başı öne doğru eğilmişti.Kozet yanına oturdu.Risa hiç bir canlılık belirtisi göstermiyordu(!)
Taştan bir heykele dönüşmüştü sanki.Risa'nın yanagına dokundu Kozet.Buz gibiydi.Kozet Risa'ya
bir şey oldu sanmıştı bu sefer:
-Risa, dedi.
Sınıfta kimse yoktu.Kapı kapalıydı.Herkes yemekhanedeydi.Tekrarladı:
-Risa
Risa'nın gözleri donmuştu.Giderek içindeki his büyüyor ve garip bir duygu vücudunu kaplıyordu.
Kozet haklıydı.Risa fena olmuştu.Kozet, Risa'nın başını doğrulttu.Kozet taş gibi olmuştu.
Risa'nın gözleri doluydu.Dokunsan ağlayacaktı.Göz bebekleri donuktu.Risa elini kımıldatarak
karnına dokundu.Kozet ise ne olduğunu anlayamamıştı.Risa'yı tutup hırpaladı.Risa yine konuşmuyordu.
Bedeni orada ruhu başka bir yerdeydi sanki.Başı Kozet'in omzuna düştü.Risa'nın gözleri yavaşça
kapandı.Kozet hala şaşkındı:
-Risa, diyebildi sadece.
Risa'nın gözleri açıldı.Elini kaldırdı ve Kozet'in yanağına dokundu.Ruhsuzca, halsizce ve ağlamaklı
bir biçimde:
-Haklısın, dedi.
Kozet, Risa'nın elini tuttu.Risa soğuk soğuk terliyordu.Kozet şoke olmuştu.Risa zangır zangır
titremekteydi.Risa'ya ne olmuştu?
Risa'nın başı Kozet'in dizlerine düştü ve gözleri kapandı.Eli de cansızca boşlukta sallanıyordu.
Kozet sadece "Risa" dedi.
Kozet çabucak toparladı.Risa'nın kolunu omzuna geçirdi ve yürümeye başladı.Koridorlarda da kimse
yoktu.Yürüdü az sonra okulun hastanesine varacaklardı.Bütün gücü ile yürüdü.Risa fısıldadı:
-Kozet.
Kozet durdu.
-Ne?
-Bitti
-Ne bitti?
-İçinde olduğum oyun bitti ve ben kaybettim.
Risa zorlukla konuşuyor ve zorlukla nefes alıyordu.
Kozet:
-Ne demek istiyorsun
-Bitti, son.Yenilmeyeceğim dedim ve yenildim.
-Kime?
Risa acı içinde yere düştü.Kozet onu kaldırdı:
-Hiç bir şey bitmedi.Olsa olsa şifayı kapmışsındır.
Sadece Risa'ya moral vermek için söylemişti.Yoksa bunu söylerken kendide tereddüt etmişti.Sonunda
geldiler.Doktor Risa'yı alıp sedyeye yatırdı.Risa sadece pisikolojik baskı altında kalmıştı.
Kozet bunu duyunca biraz rahatladı ancak Risa'nın eskisi gibi olması bir kaç gün sürerdi.Bir süre
sonra Risa uyandı:
-Sana demedim mi?
Risa biraz canlanmıştı.Ama hala benzi soluktu.Beden dersine giremezdi bu durumdayken.Bütün gün
burada yatacaktı.Kozet,Risa'yı orada bırakarak derse girdi.
...
Ders beden.Kozet'in en sevdiği ders.Öğretmenin elinde iki top vardı.Basketbol topunu erkeklere
uzattı:
-Basketbol oynayın.Dedi.
Kızlara ise voleybol topunu uzatarak:
-Siz de voleybol oynayın.Dedi.
Herkes sahaya gitti ve oynamaya başladılar.Risa derin bir uykudaydı.

Edit:
Hayatım boyunca yazacağım en uzun fanfic olucak galiba.Yazdıklarımın hepsinde sonradan karakterlerini sevmemeye başlıyordum.Ama Kozet'ten öte Risa karakterini çok sevdim.Ayrıca bu en uzun yazdığım bölüm oldu