29.06.xxxx

Merhaba,
Biliyorum sana uzun zamandır yazmıyorum ama beni de anla.Kendimi ancak toparlayabildim.Sana en son yazdığımda sınava hazırlanıyordum.Aslında neredeyse hiç çalışmadım.Sınavım çok normal ve sessiz geçti.Eve ayaklarım şişmiş bir şekilde döndüm.1 hafta sonra karneleri aldık.Artık bir liseliyim.14 yaşında bir liseli…Ertesi sabah büyükbabamlara yolculuğa çıktık.Düğün için çalışmalara katılmak zorunda kaldım.Bu işlerde soluk soluğa kalmamı zayıflığıma,bünyemin dayanıksızlığına veriyorlardı.Oysa ki bilmiyorlardı ki kalabalıkta soluduğum hava değil zehir.Neyse ki burası bol yeşillikli bir alan.Bu yüzden temiz havayı bulmakta zorlanmıyorum.Düğün gününün sabahı evin arka kısmındaki açıklıkta masalar ve sandalyeler ile uğraştık.Herkes hazırlanırken Katerina ve ben biraz dolaştık.Gelin sabah erkenden buradan kilometrelerce ötede olan kadın kuaförüne saçlarını yaptırmaya gitti.Geri döndüğünde Bathilda halam,kafasında kocaman bir topuz vardı.Gelin başı böyle bir şey herhalde diye düşünüyordum.Annem,halamın yanında,gelinliğe narince dokunuyordu.Halama iltifat üzerine iltifat ediyordu.O gelinliğin danteline dokunuşu…Sanki her an pençelerini geçirip gelinliği paramparça edecekti.Bunun sebebini biliyordum elbette.Annem halamdan nefret eder.Ama düğün zamanı,bir yılandan bilene daha zehirli olan zehrini kusmayı göze alamıyordu.Siniri bütün mutlu atmosferi cam gibi kırıyordu.
--Ahh Bathilda harika oldun…Kıskandım seni!diyerek sinsi gözlerle halama baktı.Halam dev aynanın karşısında kendine bakıyordu.Mutlu bir havada,annemin ağzının payını verdi.
--Gelin olduğum için böyle söylüyorsun Jessica!
Bu konuşmayı daha fazla dinlemek istemiyordum.Ama annemin hafızasında neler planladığını görmek istiyordum.Merak,beni ele geçirmeden silkinip kendime geldim.O pis düşünceleri görmeyi gerçekten ister miydim?Bu,bana göre bir davranış biçimi değildi.Düğünü ayrıntılı anlatmak,benim için ölüm fermanı imzalamak,senin içinse daha başlamadan sayfalarının bitimine yol açar.Düğünde dikkatimi çeken aşkın simgesiydi.Gelin ve damat birbirlerine aşkla bakıyorlardı ve ortalarında pembe bir güneş ışık saçarak yükseliyordu.Biraz olsun kıskandım onları.Birbirlerini seviyorlardı ve bu onlara yetiyordu.İkisi de temizdi.Kıskanmak duygusunu bilene kirletmek istemediğimden kalbimi arındırdım tüm güzel duygulardan.Böyle yapmak zorundayım.Bir ucube taş gibi bir kalbe sahip olmalı.Ben aşkın rengi pembe o zaman diyordum ki hemen bu kararın bir önyargı olduğunu fark ettim.Kate ve Jerry arasında siyah bir güneşin durduğunu gördüm.Güneş orta boydu ama fazla ışık saçamıyordu.Kate ve Jerry gizliden birbirleriyle bakışıyorlardı.Biliyorum ki Kate ve Jerry çıkıyorlardı ama Kate’in ailesinin haberi yoktu.Ah sana Kate ve Jerry’den bahsetmedim.Katerina-ben ona Kate derim-,tatlı,kırmızı yüzlü,tombiş kuzenim.Jerry,karşı komşumuzun çocuğu...
Ne kadar kalabalık beni yormaya yettiysede mutlu hava atmosfere hakim olduğundan pek fazla başağrısı çekmedim.Düğün bittikten sonra yaşlılıklarından dolayı onlara uzak gelen akrabalarımıza evlerine kadar eşlik ettik.Dönüş yolunda Kate’i dinleyerek-daha çok kafamı şişirerek söylediklerini,dinlememeye çalışarak-gezdik.
--Sana söylüyorum sınav çok çok çok basitti bana göre!
O,benden küçük olsada her yılsonu yapılan sınavlara katılmak zorundaydı.Liseye girmek için bu sınav sonuçları önemliydi.Hemen çok kısa sürede gözlerimi kapatıp hafızasını taradım.Kate’in hafızasına girmek benim için çok kolay bir işti.Ama özel hayatına girmiyordum.Tek gözümü açıp cevap verdim.
--Bu koca bir yalan,Kate…
--Bunu nasıl bildiğini anlamış değilim Gina!dedi şaşırarak.İleriye doğru baktım.Yol kenarındaki evlerden birinden biri çıkıyordu.Kafasının üstünde yoğun bir sis tabakası vardı.Herhalde duyguları karışık diye düşündüm.Sonra bir el beni omzumdan kavradı ve beni sürüklemeye başladı.Kate heyecanla bir eli ile beni sürüklerken diğer elini havada sallıyordu.
--Heeeyyy Peeeet!diye bağırdı.Karşımızda,100 metre ötemizdeki çocuk durduğunda biz çoktan oraya varmıştık.Kate tanıdığı birini çağırmıştı ama ben tanımıyordum.O yüzden sıradan,buralı bir çocuk bekliyordum.Esmer,kara gözlü normal birisini beklerken karşımda soluk,buğday tenli,karanlık kahverengi saçları olan yakışıklı bir çocuk vardı.Saç rengi o kadar karanlıktı ki bir an lacivert oldu zannettim.Tabiiki bu ışığın bana bir oyunuydu.Gözleri daha önce gördüğüm hiçbir göze benzemiyorlardı.Öncelikle keskin bir bakışı vardı.Sert değil ama keskin…Gözbebeğinin rengini loş ışıkta asker yeşili olarak görmüştüm.Gözlerim gözleri ile karşılaştığında derinlere iniyordum.Çok derindi ama bakışlarından bir anlam çıkaramadım.Uzun bir saniyeden sonra derinliklerden sıyrılıp Kate’e baktım.Kate hayran dolu bakışlarını adının Pet olduğunu öğrendiğim çocuğa çevirmişti.
--Nasılsın Pet?
--Hey ufaklık sadece bunun için mi durdurdun beni?Üzgünüm ama çok işim var…
Sesi çok tatlıydı.Bir cam kadar berraktı.Hafif,melodik ve nahoş bir tonu vardı.
--Seninle iki dakikalığına dahi konuşamayacak mıyım?Aşk olsun!İnsan arkadaşına böyle mi davranır?
--Eğer meşgulsen evet!Ayrıca seninle arkadaş olabilirim ama hala bu hanımefendi ile tanışmıyorum.
--Ahh unuttum…dedi Kate ve elini alnına vurdu.Sonra eliyle beni işaret ederek
--Bu kuzenim Gina Johnson,ve bu da…-eliyle çocuğu işaret etti-Peter Parker,çok yakın bir arkadaşım.
Peter,nezaket gösterip hafifce eğildi.
--Memnun oldum Miss Johnson…
--Ben de memnun oldum Mr.Parker…diyerek ona karşılık verdim.Nezaket bilmesi beni hiç şaşırtmamıştı.Kesinlikle buraya sadece uzak bir akrabasını ziyarete gelmişti.Yolun ortasında öylece durmak utanç verici olsa da Kate bir süre daha Peter ile konuştu.
--Çok işim var ufaklık,şimdi gitmeliyim.Belki bir dahaki sefere daha uzun konuşuruz,hoşça kal.Dedi ve hızlı adımlarla ilerledi.Ben de yolun ortasında üzgünce oflayan Kate’i kolundan tutup sürükledim.
--Hey ne yapıyorsun?
--Eğer senden tek bir çıt duyarsam Jerry’e o yerine Peter’ı seçtiğini söylerim…diye tehdit ettim.Şimdi onun hayranlık dolu sözlerini çekemezdim.
--Ama bu yalan!dedi sinirle ve debelenmeye başladı.
--Ona bakarken öyle görünmüyordu ama…dedim.Sesimi sinsice çıkarmaya çalıştım.O anda sus pus oldu.Jerry ile ne kadar kötü bir ilişkisi olsa da elindeki tek kişiyi kaçırmayı göze alamıyordu.Ne kadar süslü olsa da kimse onunla çıkmayı istemezdi.Biraz gıcık bir tarafı vardı Kate’in.Kendine karşı olanlara aşırı tepki vererek insanları sinir ederdi.Benimle arasını bozmak,yapmak isteyeceği son şeydi.Çünkü o bütün arkadaşlarının sırlarını bilir ve bana anlatırdı.Sır konusunda bana “saklama dolabı” gibi güvenirdi.Şimdi fark ettimde onda sadece Peter’ın ve benim sırlarım yok.Neden Peter sırlarını paylaşmıyordu Kate ile.Çok yakın gibi görünüyorlardı.Ne acayip birisi Tanrım!Keşke aklına girseydim…Neler diyorum ben?Bu son söylediklerimden ben bilene kendime iğrenerek bakıyorum.Bir insanın aklına girmek ne kadar kolay olursa olsun girmem.İnsanın düşünceleri özgür oldukları tek yer.Onların özel alanına öylece dalmak bana büyük saygısızlık gibi geliyor.Bütün bu prensibleri bir yana bırakıp hikayemize dönelim.O günden sonra Peter’dan ses duymadık.Uyurken uyuma numarası yapıp Kate’in aklına girmeye çalışıyordum.Nedenini bilmiyorum ama Peter hakkında bilmek istediğim çok şey vardı.Gidip Kate’e bir şey sormaya çekiniyordum.İlk defa böyle bir merak sarmıştı içimi.Merakımı yenmek için çok güçsüzdüm.Merakımla savaşmak yararsızdı artık.Bir süre böyle devam etti.Yine her zamanki gece yürüyüşlerimizden biriydi.Ne kadar yavaş yürüsemde en önde ilerliyordum.En arkada kalmak için durup arkamdakilerin geçişini izledim.Komşularla toplanıp çıkmıştık.Büyükler kolkola girmiş dedikodu yaparken benden birkaç yaş büyük kişiler ayrı bir yerde konuşuyorlardı.Sadece Kate ve ben tektik.Arkada kalacağımı fark eden Kate’de gruptan ayrılıp yanıma gelmişti.Bir süre daha sessizce yürüdük.Arkamda,birinin yaydığı titreşimleri hissettim.Hızlı ama küçük adımlar atıyordu.Yaydığı titreşimleri hissetmek neredeyse imkansızdı.Kim diye dönecektim ki kulağımda o narin sesi dydum.
--Merhaba kızlar.Ben de size katılabilir miyim?
Bu Peter’ın sesiydi tabiiki.Ne kadar şaşırsam ve tüylerim diken diken olsa da sakin kaldım.Yanımdaki Kate yarım metre öteme kaçtı.
--Çok korktum Pet…Bak,ellerim titriyor hala!Off çok kötüsün yaa!
Kate,bir süre daha titredi.Kedi gibi,bir titreme tüylerimi diken diken etmeye yetti.Yeniden o muhteşem nezaketini göstererek eğildi Peter.
--Sizi korkuttuysam özür dilerim hanımlar…derken gülüyordu.Bu küstah ama akıllı adama bir çift lafım olacaktı elbette.
--Mr.Parker,üzülerek söylemeliyim ki ben korkmadım,ürkmedim vesaire.Özrünüz Kate için geçerli o zaman…
--Oh…lütfen Peter deyin.Soyadımla çağrılmak beni yabancı gibi hissettiriyor,Miss Johnson…
Ah bu istediğim bir şeydi.Sürekli soyadımla çağrılmak için çok küçüktüm daha…
--O zaman siz de bana soyadımla seslenmeyin!?
--Anlaştık.dedi rahatlamışcasına bir gülümseme ile.Sessizce gezdik.Aslında sadece Peter ve ben sessizdik.Kate durmak bilmeden konuştu da konuştu.Peter,Kate diğerlerinin yanına bir şey sormak için gittiğinde eliyle Kate’in çenesinin taklidini yaptı.Ben de bir gülümseme ile ona karşılık verdim.Gözüme bir yer takılır gibi oldu ama emin değildim.Şimdi oradan ayrılıp bakamazdım.Yarın kesinlikle gerçek olup olmadığına bakacaktım.Ertesi sabah ilk işim o gördüğüm yere gitmek oldu.Gördüğüm yer,küçük bir yamaçtı.Her yer kurumuş yabani otlarla dolu olsa da işimi görürdü.Hem seni yazmak için yer arıyordum.Herkesin görebileceği bir yerde yazmak zordu.Ayrıca yalnız kalmak için zaman aramakta zordu.Orayı bir güzel temizledim.Ne kadar küçük olsa da 4 kişi rahatlıkla sığardı.Güzel çiçeklerin kalmasına izin vererek yabani otlardan arındırdım orayı.Yamacın ucunu,çok güzel,oturmalık bir yer olarak ayarladım.Yanlarımı rengarenk laleler,zambaklar ve ismini bilmediğim harika çiçekler donatıyordu.Senin içinde özel bir yer yaptım.Bundan sonra seni orada saklayacaktım.İşimi bitirdiğimde o yamaca oturmuş,rüzgarın saçlarımı uçurmasına izin vererek günbatımını izliyordum.Burayı insanların fark etmesi olanaksızdı.Bu yüzden çok rahattım.Dönerken yaptığım işle,kendimle gurur duydum.Şimdi o yamaçtaki ilk yazımı yazıyorum.Biliyorum ki burada güvendesin.O yüzden anahtarını da burada saklayacağım.Bütün bir ayım böyle geçti.Bir daha ne zaman yazarım bilmiyorum ama en yakın zamanda görüşmek dileğiyle…
GİNA

05.07.xxxx
Endişeliyim,
Endişem boşuna mı emin değilim…Birisinin seni okuduğu endişesindeyim.Ama bu fikir aklıma hiç yatmıyor.Birinci sebep;burayı bulması zor,ikinci sebep;hadi burayı buldu diyelim…Seni bulması zor!Evet evet!Sadece yararsız bir şüphe.Ama yine de önlem almalı mıyım?Yersiz bir endişe de olsa önlem almak iyidir.Belki yalandır.Şüphedir,içimdeki büyük korkudur.Bir süre daha böyle devam etsin en iyisi.
Şu birkaç gün benim için çok kötü bir zaman dilimi idi.Hava yakıcı derecede güneşli idi.Tek bir yel bilene esmiyordu ve çölden daha beterdi.Yamaçtaki çiçeklerimin birkaçı hemen başını eğmişti.Onlar için üzgündüm.Düzenli olarak su vermem gerekiyordu artık.Elimdeki kovayı görenler merakla nereye gittiğimi ve ne için su götürdüğümü sorup duruyorlardı.Hepsine aynı cevabı veriyordum.Bu soruları soranlardan birisi ise kuzenim Kate idi.
--O kovayla ne yapacaksın?
--Bahçedeki bitkileri sulayacağım…
Bu yalanıma inanmaları için ek olarak bahçeyide suluyordum.Geceleri acayip rüyalar görmeye başladım.Böylece şüphelerim ortaya çıktı.Acaba bu da bana bir şeylerin haberini vermek isteyen rüyalardan mıydı?Rüyamda yamacı görüyorum.Akşam gibi bir saatte…Hayır,hayır şimdi hatırladım gece idi.Birisi var.Gölge gibi karanlıktı.Hiçbir şekilde kim olduğunu göremiyordum.Sonra uzun bir sessizlik oldu.Uyandığımda saat 8:30’a geliyordu.Bu böyle 2-3 gün devam etti.Gölgenin ne yapmaya çalıştığını hiç bilmiyordum.Bu rüyalar kesinlikle gerçekti.Her gece yaşanıyordu ve gölgenin hareketleri yavaş yavaş anlam kazanıyordu benim için.O kim?O gölgenin sahibini bulmalıyım!Onunla konuşmalıyım.Kim olduğunu öğrenmeliyim.
Sevgili dostum…Onu bulmam çok önemli.Seni okumuş olabilir.Sen,ne kadar bu durumu,beni hak etmesende bir ucubenin günlüğüsün…Böyle bir risk almam başından beri hataydı.Benim tek istediğim bir dosta sahip olmaktı.Böyle bencilce davranmak istememiştim.Bunun için çok üzgünüm…

11.07.xxxx
Aslında sana yazmayı bitirecektim ve seni yakacaktım ama…yapamadım.Seni kanlı canlı olarak gördüğümden tek dostumu bırakamadım.Sen öyle işlemişsinki içime,olanları anlatmadan edemiyorum.Sana yazmayacağıma karar vermiştim.Benim gibi birisinin asla dostu olmamalıydı.Bunu uygulamaya başlamıştım.Ta ki son olaylar yaşanıncaya kadar.Tamam tamam,bütün her şeyi anlatacağım.Sana yazdığım son günün gecesinde o gölgenin kim olduğunu öğrenmek için dışarı çıktım.Gece dışarı çıkmak için mutlaka bir sebebin olmalıydı.Herkes yataklarında uyuyordu.Bir odada ben,Kate vebüyükannem kalıyorduk.Herkesin uyuduğuna kanaat getirdikten sonra geceliğimin üstüne bir kapişon giyerek gayet normal bir şekilde çıktım.Kapının yanına vardığımda büyükannem fısıltıyla bana seslendi.
--Gina,nereye gidiyorsun bu saatte?
--Lavaboya gidiyorum büyükanne.Midemi bozmuşumda biraz.Eğer geç gelirsem merak etmeyin beni oldu mu?
--Tamam canım.Ama fazla geç kalma,merakta bırakma bizi…
--Anladım…
Bu işte tamamdı.Büyükbabamgilin evinde tuvalet dışarıdaydı.-Aslında buradaki bir çok kişinin öyleydi-Bu yüzden kimse bana neden dışarı çıktığım konusunda hesap soramazdı.Hızlıca koştum.Issız yollardan geçtim.Yamacı gizleyen ağaçlarların arasından gecenin karanlığında hiçbir yere dikkat etmeden dikenlere takılarak geçtim.Yamaca çıkan küçük yokuştaydım.Ağır adımlarla ilerledim.Yamaçta yine o gölge vardı.Bu sefer farklıydı.Herşeyini seçebiliyordum.Bu Peter’dı.
--Ne işiniz var burada?dedim sinirle.
--Asıl bu soruyu size sormak lazım küçük hanım.Burası bize ait bir arazi.dedi şaşırarak.Sanki biraz da tetikte gibiydi.Son derece dikkatliydi.Bu durumunu anlayamıyordum.Hayrete düştüm o an.
--Üzgünüm bilmiyordum.Size ait olduğuna göre bir daha gelemeyeceğim demek bu.Müsaade ederseniz burada birkaç şeyim vardı alabilir miyim?dedim öfkeyle.Kaşlarını çattı.Sinirlendi sanki.
--SENİN NE DERDİN VAR DA BÖYLE DAVRANIYORSUN CADI?BEN SENİN BANA SALDIRMANI BEKLERKEN ÖZÜR DİLİYORSUN.SEN…Sen…sen…sesi gittikçe azaldı.İşte yine oluyordu.Yine bilmeden bir hata yapmıştım ve insanları öfkelendirmiştim.Nasıl oldu bilmiyordum?Ne yapmıştım tam olarak çözemedim.Ama gözlerim doldu.Haayııırr olamaz.Ruhumun ilk parçası…kimsenin bilmediği ve bilmeyeceğine de söz verdiğim parçam bana ihanet etmişti.Kendimi sıktım.Gözlerimden yaşın akmasına izin veremezdim.Arkamı döndüm.Gidecektim.Peter şaşkındı.Tam adımımı atacaktım ki Peter seslendi arkamdan.
--Dur,bekle…
--Ne için beklemem gerekiyor?Özür diledim yetmedi mi size?dedim biraz öfkeyle.
--Üzgünüm.Ben başka bir şey söyleyecektim.Daha yeni duyduklarınızı anlamadınız galiba…
Ahh onlar neydi.Anlamadım.Ben neden ona saldıracakmışım anlamıyordum.
--Bakın size bir şeyi izah etmem gerek sanırım.Siz ne olduğunuzun farkınızda mısınız?
--Ne?Neyden bahsettiğinizi anlamıyorum!Lütfen açık konuşur musunuz?
--Tam tahmin ettiğim gibi…Siz bir cadısınız…
--Anladım,bu hakaret etmenin nazik biçimi oluyor galiba.dedim öfkeyle.
--Hayır.Yanlış anladınız.Siz gerçekten cadısınız.
--Bu imkansız,olanaksız…
--Sizce olanaksız mı?Kimsenin göremediği şeyleri görmek,akıl okumak ve hislerinizin bu kadar kuvvetli olması sizin cadı olmanızı olanaksız mı yapıyor?
--N-n-erden biliyorsun bunları?dedim hayretler içinde.
--Çünkü ben de doğaüstü bir varlığım.Şu an benim için hissettikleriniz neler?Öfke mi,kin mi,büyük bir düşmanlık mı?İçgüdüleriniz beni öldürmenizi söylemiyor mu size?
Aslında bu biraz gerçekti.Çok az bir öfke vardı.Ama o kadar şiddetli değildi.Sessizliğimi doğru yanıt olarak saymaması için cevap verdim.
--Pek değil…
--Ha?dedi şaşırmış bir şekilde.-Emin misin?
--Evet dedim meraklı bir biçimde.
--Olamaz…dedi daha bi şaşırarak.Gözleri büyümüştü.
--N-neden böyle dediniz?dedim.Hemen kendini toparladı.
--O kadar önemli bir şey değil…dedi.
--O zaman bana nasıl bunları bildiğinizi ve bizim ne olduğumuzu en açık biçimde anlatır mısınız?dedim.
--Tamam.Anlatacağım ama tek bir şartım var:Sakına sözümü kesmeyin.
--Peki…
--Öncelikle siz bir cadısınız ve bende bir bilinmeyen…bizim dışımızda 2-3 tane daha varlık vardır.Vampirler,kurtadamlar ve kara büyücüler.Bu dünyada –yani bizim dünyamızda- fark ettiğin gibi hep kötüler yer almakta.Kötü olmayan tek varlıklar bilinmeyenlerdir…Cadılar,bilinmeyenlerle sürekli savaş halindedir.Bunun sebebi cadıların bazı güçlerine karşı bağışıklığımızın olması…Cadılar,bu dünyadaki en güçlü varlık kabul edilmiştir.Yani bu dünyayı onlar yönetir.Yönetirken herkesin onlara bağlı olduğunu ve kimsenin ihanet etmeyeceğini bilmek isterler.Cadılar,diğer herkesin aklını okuyabilirken duygularını görüp yalan söyleyip söylemediğini anlarken biz de bu güçler işe yaramaz.Bu yüzden cadılar bize güvenmemektedir ve bizi öldürmeye yok etmeye çalışmaktadır.Ama bilinmeyenler de eli kolu bağlı oturacak kişiler değil.Onlar da kendilerini korumalılardı elbette.Ve savaşmaya karar kıldılar.O zamandan beri cadılar ve bilinmeyenler arasında bir savaş var.Ben,seni ilk gördüğümde cadı olduğunu sezmiştim.Beni hemen orada yok edeceğini düşünmüştüm ama yapmadın.Ayrıca burada elinde çok güzel bir fırsat varken de yapmadın.O zaman anladım ki sen hiçbirşeyin farkında değildin.Evet durum bundan ibaret.Sen bir cadısın ve ben de bir bilinmeyen.Şimdi istersen öldürebilirsin beni…
--Nasıl öldüreyim ki.Bir canlı dünyaya yaşamak için gelir.Yaşamı,kendi elindedir.Ölmeye hazır olduğu zaman ölüm gelip onu bulur.Ben bir kişinin ölümüne sebebiyet olmayı istemem ayrıca.
--Anlıyorum.
--Bu anlattıkların bana saçma gelmedi açıkcası.Çünkü hayatım hep kendimi doğmaması gereken birisi olarak değerlendirerek geçti.Ama şimdi,bu kontrol edemediğim güçlerin aslında bir açıklaması olduğunu gördüm.Artık kendim isimlendiremediğim bir varlık değilim.Bir cadıyım.İsim ne kadar ürkütücü gelse de en azından benim bir ismim var.Dünyada yalnız olmadığımı bilmek insana müthiş bir mutluluk veriyor…dedim.İçimden geçenleri söylemiştim.İlk defa bu kadar dürüst olmuştum.Peter’ın şaşkınlığı bir kat daha arttı.Aklıma bizimkiler geldi birden.
--Eyvah!Geç kaldım!diyerek hızla koştum.Hemen eve gitmeliydim.Eve vardığımda Güneş,dağların arkasından güne başlamak için uyarı gönderiyordu.Tanrım!Ne kadar kalmıştım yamaçta.Hızlıca tuvalete girip kapıyı kilitledim.Soluklanıp üstümü başımı düzeltirken bir eksik olduğunu fark ettim.Kapişonum orada kalmıştı.Ben böyle şaşkınlıkla bakarken kapı iki kere tıkladı.
--Deliğe mi düştün Gina?Bu Kate’in sesiydi.
--Tamam,çıkıyorum.
Çıktığıma gayet memnun olmuştu(doğal olarak).Gözleri üzerimde gezdi.Bir an duraladı.
--Sen,üzerinde lacivert kapişonun yok muydu?
--Yoo…Karanlık sana oyun oynamış olmalı.Ben bir şey giymeden çıktım…
--Hmmm…dedi düşünerek.Tam ortasından vurduğunun farkında değildi.Paçayı yırttım resmen.Odaya çıkıp üstümü değiştirdim.Bugün hiç uyumamıştım.Biraz atıştırıp uyumaya çalıştım.Akşam yine gezdik.Peter birkaç gün ortalıkta gözükmedi.Gizemli ama bir o kadarda açık birisi.Daha neler yaşanacak merak ediyorum doğrusu.Sevgili dostum,olanlar böyleydi.Ne kadar ağır da olsa yavaşça sindirmeye çalışıyorum.Sana yazmaya devam edeceğim.Artık farkına vardım sen ayrılamaz bir parçamsın…

Çok güzel ama alıntı çizgilerini yapmayı unutmuşsun

14.07.xxxx
Ne günlerdi ama…,
Gün geçtikçe Peter ile arkadaşlığımız Kate ile aynı seviyeye gelmişti.Hala tam olarak güvenemiyordum.Belki de…güvenmem gerekti.Bu güveni kazanmam çok uzun zaman almadı.Herşey bir anda olup bitmişti.Sana yazdıktan 2 gün sonra her zamanki gibi gece yamaca gittim.Yamaçta huzurla otururken arkamda bir ses duydum.Ama duyduğumu belli etmedim.Dikkat çekerek ilgisini üzerime çekmemek avantajım olurdu.Bir süre daha sesleri dinledim.Sonra gayet normal davranıyor izlenimi vererek yavaş yavaş yamaçtan iniyordum ki karşıma anlam veremediğim bir şey sıçradı.İnsan vücuduna benzemesine rağmen çok vahşi bir duruşu vardı.Arkamı dönüp kaçmama fırsat vermeden beni yarım metre havaya fırlattı.Çok sert bir şekilde yere düştüm.Kalkmaya çabalarken o varlık üstüme sıçrayıp beni yere yapıştırdı.Bileklerimi bir pranga gibi olan elleriyle hapsetmişti.Ayın ışığı yüzüne vurduğunda bu varlığın ne olduğunu anladım.Sivri dişlerini gösteren bir vampirdi.Ben korkuyla çırpınmaya başladım.
--Bırak beni,bırak…!
--Aaaah.Kendini savunamıyor musun minik cadı…?essiz olmazsan ölümün daha kısa zaman alır…dedi o boğuk sesiyle.Elimden bir şey gelmezdi.Büyünün “b”sini bilmiyordum.Sessiz kaldım.Vampir yavaşça boynuma doğru eğildi,eğildi.Gözlrimi yumdum.Ölümümü bekliyordum.
--Eğer o kıza dokunursan sonucu ağır olur vampir!!
Bu,hiç beklemediğim birisinin sesiydi.Peter’dı sesin sahibi.Vampir kahkahalarla gülüyordu.Debelenmeye başladım yine ve karnına sağlam bir tekme attım.Ama işe yaramamıştı.O kadar güçsüz müydüm ben?
--Senin duyuların körelmiş olmalı,Bilinmeyen…O bir cadı.Gel de beraber onu öldürmenin keyfini çıkaralım…
--Tamam bana uyar…dedi alayla Peter.Bu sözleri söylemiş miydi gerçekten?Çok ama çok şaşırmıştım.Ama bu şaşkınlığım boşunaydı.
--Ama bu eğlencede bir farklılık yapmama ne dersin?Mesela av yerine seni koymalıyız…dedi ve aniden yok oldu.Sonra vampirin bileklerimi saran elleri gevşedi.Bir süre sonra ellerini tamamen çekti.Hemen ayağa kalktım.Daha neler olduğunu anlayamadan başka bir el,elimi kavradı ve beni yamaca sürükledi.Çok hızlıydı.Vampiri izliyordum şaşkınlıkla.Ellerini yüzüne kapamış böğürüyordu.Peter,arka yakamdan tutarak beni biraz geri sürükledi.Ne zaman gelmişti oraya?
--Bir vampirin sonunu görmek istemiyorsan gözlerini kapamanı öneririm…dedi.
--Hayır…dedim ne dediğimi bile bilmeden.Vampirden büyük bir yutkunma sesi duyuldu.Acı çekiyordu hala.
--ÖLÜMCÜL ZEHİİRR!!diye bağırdı.Sonra bir patlama oldu.Ben,o korkuyla Peter’ın koluna sinmişim.Gözlerimi korkuyla yavaşça açtım.Karşımda,her bir yana saçılmış kanlı et parçaları bekliyordum.Ama harika bir şey vardı.Bir vampirin ölümünün bu kadar güzel olabileceğini kim bilebilirdi?Toz kadar ince pırıltılar düşüyordu narince yere.Gökyüzü bu pırıltılarla dolmuştu.Kar gibi,tüy gibi düşüyordu.O zerrecikler yere değdiği anda yok oluyordu.Hiç düşünmeden onların altına girdim.Elime düşen her taneyi izledim teker teker.
--Çok güzel!!
Bu geçici güzelliğin bitmesiyle Peter’a bir teşekkür borçlu olduğumu hissettim.Nazik bir şekilde reverans yaptım.
--Beni kurtardığınız için teşekkür ederim majesteleri.Bundan böyle hizmetinizdeyim…dedim şakayla karışık.Peter,ilk önce güldü sonra kaşlarını çattı tatlı kızgınlıkla…
--İlk emrim,bir daha dolunayda dışarı çıkmamandır.diyerek parmağıyla ayı işaret etti.Şaşırdım.
--Neden?dedim.
--Nedeni o kadar da önemli değil.İkinci emrim ise şimdi evine gitmeni istiyorum lütfen…
--Buna itiraz ediyorum!diyerek karşı çıktım.
--Gina,saat gecenin 4’ü-kolundaki saati işaret etti- ve seni uykundan alıkoyuyor durumda oluyorum…dedi.
--Hayır,bu kendi kararım.
--Bu güzel gözlerin yorgunluktan şişmesine vicdanım elvermez…diyerek işaret parmağının yanı ile sol gözümün altına dokundu.Kıpkırmızı oldum.Bir anda ateş bastı.Kalbim,istemsiz bir şekilde göğüs kafesimden dışarı fırlayabilecek kapasitede atıyordu.Ona karşı çıkamadım.Gözlerimi yere indirdim.Mahzun bir görüntü verdim yüzüme.
--Peki o zaman…dedim üzgünce.
--Peki öyleyse evine kadar sana eşlik edeceğim…
O gün büyük büyükannemin evinde kalacaktım.Yol,çok uzun sayılmazdı ama benim sorularıma yetecek kadar yavaş ilerliyorduk.Kafamdaki sorular öyle fazlaydı ki hangisinden başlayacağımı bilemiyordum.Ben tam sorularımdan birini soracaktım ki bi bakmışım kapının önündeyim.Böylece kafamdaki onca soru cevap bulamadan benimle birlikte içeri girdi.Peter ayrıldıktan sonra bütün gece oturdum.Evde kimse yoktu.Işıkları da açmadım.Çünkü bu kasabada gecenin bir yarısında ışık açmak çok şüpheli bir işti.Adımın dedikodu malzemesi yapılması elbette hoş bir şey değildi.Karanlık ama sessiz olmayan evde-sessizliğin olması imkansızdı,çünkü dışarıdan sürekli hayvan sesleri geliyordu- 2 saat oturdum.Güneş ışınları,yüzüme vurduğunda kendime gelebildim.Pencereden vuran ışığa gözlerimi kırpıştırarak baktım.Çok yorgun olduğumu fark ettim.İlk önce gerindim.Sonra kanepeye kıvrıldım…
İçim geçmiş olacak ki saat 9:12’de uyandım.Hemen bir toparlandım.Sonra evden çıktım.Direk büyükbabamgilin evine gittim.Geç gittiğim için büyükannem telaşlanacaktı ama onu durdurmanın yolunu biliyordum.Eve girer girmez büyükannem boynuma atladı hemen.
--Gina,nerede kaldın?Sabah direk buraya gelecektin hani.Çok endişelendim bir şey oldu diye…
--Merak etme büyükanne!Ben her zamanki gibi iyiyim.Sadece,geç yatmıştım bu yüzden geç uyandım…Benim için endişelenmekten kahvaltıyı hazırlamamışsındır sen yine…dedim büyükannemin kucağından sıyrılmaya çalışarak.
--Gina,bizi açlıktan ölüdrmek istiyorsun değil mi?dedi kapının dibine çökmüş olan Kate.
--Tamam…Üzgünüm.Bugün ben hazırlıyorum o zaman anlaştık mı?dedim.Herkes-büyükannem dışında herkes-kabul etti.Zaten hemcinslerim arasında en büyük ben olduğum için itiraz edemezlerdi.Büyükbabamgilde yazlar hep böyle geçerdi.Bütün kuzenler hep beraber kalırdık.Yaklaşık 5-6 kişiydik.Bunlardan 3’ü kızdı.
Sofrayı “hazırladık”.Masada Kate’in sorusu üzerine neredeyse boğulacaktım.
--Dün gece nasıldı?İyi uyuyabildin mi orada?
İlk önce Kate’in bazı şeyleri bildiğini sanmıştım.Güçlü bir yutkunmadan sonra cevabımı verdim.
--Elbette,niye öyle dedin?
--Bilmem.Orada yalnız kalmak bana hep ürkütücü geliyor…
--Hmmm…
Aslında Kate biraz haklıydı.Ama ben ürkütücü bulmuyordum o evi.Sadece o evde hiç görmediğim büyük büyükannemin bir parçasının hala orada olduğunu hissediyordum.Akşam,her zamanki gezilerimizden biriydi.Bu sefer Peter’da vardı.Bizi korkutmak yerine bugün,normal yoldan bize katılmıştı.Peter ile aramızdaki bağ,gün geçtikçe artıyordu.Ya da…sadece bana öyle geliyordu.Belki kendime yalan söylüyordum.Ama,nedense sebepsizce Peter’ı kendime çok yakın buluyordum.Onun ve benim bir ortak noktamız vardı.Ben,öyle hissediyordum.Sanırım…bu ilk kez kalimin sesini dinlediğim zamandı.
Kafam,olduğundan daha karışıktı.Birkaç gün olanları düşünmem için yalnız kalmak istiyordum.Öndeki büyükanneme doğru ilerledim Peter’ın şüpheli bakışları arasından.
--Büyükanne,sanırım bundan sonra diğer evde kalacağım…dedim.Büyükannemin gözleri irileşti.
--Neden yavrucuğum?Yoksa sıkıldın mı bizden?İstersen eve dönebilirsin…
--Yok,hayır.Ama büyük büyükannemin evinin bakıma ihtiyacı var.Ben ilgilenmek istiyorum…
--Ahh…Anlıyorum,benim iyiliksever yavrum demek bu yüzden…Ama,hepsini kendin yapamazsın,bir yardımcıya ihtiyacın olacak.Kate’de seninle gelsin?
--Hayır…Bence gerek yok.Hem,Kate’in oraya adımını atacağından şüpheliyim…
--Ahahaha!Haklısın,başka birisi de gelebilir.Senin öyle ağır bir işi tek yapmana izin veremem.Hatta ben bilene gelebilirim…
--Hayır,gerek yok.Zaten ağır ağır başlayacağım işe.Anlaştık mı?Kendimide fazla yormayacağım ve özellikle bir yerlerimi yaralayıp ölmeyeceğim.Sakinleş lütfen oldu mu?
--Ahh…Peki…O zaman giderken sana birisi eşlik etsin bari…
--İşte ona hayır demem!
Bu işi de halletmiştim.Böylelikle hem bütün olanları düşünürken hem de Peter’dan daha fazla bilgi alabilirdim.
Ahh sevgili günlüğüm,şimdilik yazacaklarım bu kadar…Daha başıma ne kadar şey geleceğini kestirmek cidden zor…
En yakın zamanda yeniden görüşmek üzere…
GİNA