Damla-chan ve sailor usagi-chan'in isteği üzerine diğer bi hikayemi sizinle paylaşmak istedim.
Türü dram olup umarım sever,sizde o duyguları yaşarsınız... Beğenmeniz dileğiyle...

Açılış Şarkısı:



:Feel(hissetmek):

Yağmur daha yeni yeni yağmaya başlamıştı. Hava hafif ılık ve parlaktı. Yağmur damlaları yavaşça üzerime düşerken sadece aklımdan tek bir şey geçiyordu da 'onu’ yine görüp görmeyeceğimdi...
Bu yıl lise 2'nci sınıfa başladım. Aslında çok heyecanlıyım. Çünkü görmeyi çok istediğim biri var. Onunla geçen sene okul yaz tatiline girmeden hemen önce tanışmıştım. Şahsen buna pek tanıştık denilemezdi. Çünkü onu bi anlık görmüştüm. Ne konuşmuştum, ne de adını biliyordum. Ama her şeye rağmen içimde bilmediğim o his beni öğrenmeye çağırıyordu.
Yine her zamanki yağmurlu bir günde siyah şemsiyemle okula doğru ilerlerken koşturarak bana doğru gelen birini fark ettim. İyice yaklaşıp kafasını şemsiyenin altına soktuğunda ise kim olduğunu anladım. Gülümseyerek:
-Yine şemsiyeni unuttun, değil mi? Anlaşılan pek işe yaramamış!
Arkadaşım ise yan yan bakıp sırıtarak:
-Kızlar bu kadar heyecanı kaldıramıyor! Benimle aynı şemsiyenin altında olmak için kalp hastalığının olmaması lazım! dediğinde gülümsemiştim. Aslında böyle dese de şaka yaptığını anlarım. Kendisi ilkokuldan beri arkadaşımdır. Aynı lisede ve aynı sınıftayız. Benden biraz da olsa uzundur. Ama gerçek şu ki sporda ondan daha iyiyim...
Bunlar bi yana şu an benim için önemli olan 'onu' bulmak. Kafayı çok taktığımı düşünüyorlar ama öyle değil. Gördüğüm anda yaşadığım o hissin aynısını yaşasalardı, eminim beni daha iyi anlarlardı.
Ben bu düşünceler içindeyken birden biri bana seslenince kendime geldim:
-Hey, Sea! Kendine gel! Okula geldik sen hâlâ dalmış gidiyorsun!
Kendime geldikten sonra sesin yanımdaki arkadaşım olan Naki’ye ait olduğunu anlayınca hafif sinirle:
-Bana bulaşmaya bayılıyorsun değil mi, Naki?
Naki ise kolunu omzuma koyarak:
-Seni anlıyorum, gerçekten! deyip yan yan bakınca sinirim daha da arttı. Şemsiyemi kapatıp peşine yattığımda bile aslında ona kızmıyordum. Çünkü haklıydı. Onu' her düşündüğümde başka bi dünyada oluyordum...
Sınıfa girdiğimizde ise birden karşımızda heyecanlı bi suratla beliren İchira'yı görünce şaşırmıştık.
İchira ise hâlâ sevinçli bi tavırla:
-Sea! Sana harika bi haberim var!
Bense hafif şaşkın bir suratla:
-Haber mi?
İchira kendinden emin bir tavırla:
-Evvet!Yaz tatili vakanı, okullar açılana kadar araştırdım ve...
Naki heyecanla:
-Eee!?
İchira daha bi heyecanla:
-O...
Bu sefer ben de merakla:
-Evet...
İchira daha da bi heyecanla:
-O...O...
İkimiz iyice merakla:
-EVET...
İchira:
-Üst sınıftan biriymiş.Ama adını bilmiyorum.deyince ikimiz de afallayı verdik. Naki sinirle:
-Ne yani bu kadar mı?
İchira hafif gülümseyerek:
-Üzgünüm.Ama hiç olmazsa bu okuldan olduğu kesinleşti. Yani onu tekrar görebilirsin, değil mi?
Bense hafif gülümseyerek:
-Teşekkür ederim,İchira.düşünmen yeter.deyip dalgın bir şekilde sırama doğru giderken ikisi ise kavgaya başlamıştı. Naki:
-Gördün mü? Onu daha çok üzdün. Ne halt yemeye çalışıyordun ki!
İchira ise masum bi tavırla:
-Onu üzecek birşey yapmak istemedim. Mutlu olur diye düşünmüştüm.
Naki böyle demesi üzerine sakinleşip İchira'nın başına elini koyarak:
-İyiliğini istediğini biliyorum. Ama merak ediyorum. Nasıl oluyor da kimse onu fark etmiyor?
İchira iç çekerek:
-Onu bulursak soracağım ilk sorulardan biri bu olacak!
Bu konuşmanın ardından bir kaç dakika sonra ders başlamıştı. Yine dalgın bir şekilde camdan bakıyordum. Belki onu yine görürüm diye. Yağmur bardaktan boşalırcasına yağsa da bir umut belki oradan geçer diye. Ama okul bitimine kadar kimse gelip geçmedi.
Son zil de çalmıştı. Artık eve gitme vakti geldiği için az da olsa üzgündüm. Tam sınıf kapısından çıkacağım sırada bir kaç çocuğun beni beklediğini gördüm. Çoğu iri yarı tipliydi ve sinirli bir yüz ifadeleri vardı. Liderleri olan öne çıkıp bana:
-Hey! Sen Sea Reiji misin?
Bense hafif şaşkın:
-Evet,benim.Bir şey mi oldu?
Çocuk hafif sırıtarak:
-Bizimle bahçeye kadar gelmen gerekecek.dediğinde biraz işkillenmiştim.
Birkaç dakika sonra okulun arka bahçesine indiğimizde ise çocuk beni duvara doğru sıkıştırarak:
-Bana bak ufaklık. Duyduğumuza göre bizim haraç aldığımızı ispiyonlayan senmişsin? Buna ne diyeceksin!
Bense ciddi bir tavırla:
-Sizin kim olduğunuzu bile bilmiyorum. İspiyonlamam için önce sizi tanımam ve ne yaptığınızı bilmem gerek. dediğimde çocuk yumruğunu tam yanımdan geçirerek sinirle:
-Bizimle oyun oynama ufaklık! Yoksa sonun felaket olur. Beni anladın mı? deyince iyice ciddileşerek:
-Size ben yapmadım diyorum. Yapmış olsaydım da gurur duyardım. deyince en iri olanı beni yakamdan tuttuğu gibi çamur birikintisinin üstüne fırlattı. Ne olduğunu anlayamadan liderleri olan, sağ ayağını göğsümün üstüne koyup kalkmamı engelleyince öylece kala kaldım. Ne yapacağımı düşünürken içlerinden biri liderlerine:
-Maijo! Bu ufaklığa ne yapalım?
Liderleri olan Maijo sinsice gülerek tam ayağını kafama doğru hızlıca götürürken daha önce duymadığım bi ses sakince:
-Kaybolmanız için 3 saniyeniz var. deyince hepsi sesin geldiği yöne baktığında kala kaldılar. Liderleri daha bi şaşkınlıkla:
-Ama sen... demeye kalmadan aynı ses:
-Üç saniye doldu.
Dedikten sonra bi gürültü kopmaya başladı. Kendimi yerden doğrultup etrafıma baktığımda ise hepsinin yerde acı içinde kıvrandığını fark ettim. Şaşkınlıkla neler olduğuna anlam vermeye çalışırken yine aynı ses:
-Hey ufaklık! Biraz daha kalırsan toprakla bütünleşeceksin! Deyince daha bi şaşkın etrafıma bakındığımda tam karşımdaki ağaca yaslanmış bana derin ve ciddi gözlerle bakanı görünce tüm vücudum kitlendi. Bu o’ydu. Sürekli aradığım ama bulamadığım gün ilk görüşte beni kendisine bağlayan o kız. Şimdi tam karşımda duruyordu. Ne diyeceğimi bilmeden öylece şaşkınlıkla ona bakıyordum da kendisine şaşkın bir şekilde baktığımı fark etmiş olacak ki bana doğru gelmeye başladı yaklaştıkça kalbim nedense daha hızlı atmaya başlıyordu. İyice yanıma yaklaştığında bana dediği şey beni daha bi şaşırttı.
Kız:
-Hey ufaklık! Burada daha ne kadar durmayı planlıyorsun? Senin gibi birini nasıl bu kadar çabuk yığdıklarına şaşmamalı!deyince şaşkınlıkla:
-Ne?!deyip yerden kalktığımda her tarafımın çamur olduğunu fark ettim.
O sırada onun gittiğini gördüğümde fark etmeden:
-Dur! diye peşinden bağırınca kız ciddiyet ve soğukkanlılıkla:
-Ne istiyorsun ufaklık?
Bense şaşkınlıkla:
-Ne? Ufaklık mı?
Kız hafif sinirle:
-Beni bunun için durdurduysan sonun yerdekiler gibi olur! dediğinde hafif ürpermiştim. Daha sonra kendimi toparlayarak:
-Te...Teşekkür ederim.dediğimde hiç birşey demeden gitti. Her ne kadar olanlara anlam veremesem de onunla konuştuğum için çok mutluydum. Sesini ve bana bakan o derin gözlerini asla unutmayacaktım. İlk defa kendimi böyle bi hissin içinde bulmuştum. Ve bu hissi gittikçe merak etmeye başlamıştım.

Bölüm 1 son

Kapanış Şarkısı: