Eve geldiğimde akşam olmak üzereydi. Kapıda annemle babamın tartıştıklarını duydum. Adım geçiyordu. Tartışmaya katılacak gibi hissetmiyordum. Geldiğimi anlasınlar diye ayaklarımı yere vurarak girdim. Sustular. “Hoş geldin” dedi ikisi de. “hoş bulduk” dedim ve odama gittim. Kıyafetlerimi çıkarıp ders tekrarı yapmaya koyuldum. Aradan bir saat geçmiş olmalıydı ki etrafa karanlık çöktü. Yatağımda uzanmış Sami yi düşünüyordum. Bildiğim bütün duaları sıralamaya başladım. Elimden gelen tek şey buydu. Ekibin çalıştığı bütün günleri dua ile geçirirdim. Ve sabah gün doğumunda hemen telefona sarılır durumları öğrenirdim.
Annem kapıyı açtı, masada beni aradı bulamayınca gözleri yatağıma kaydı. Beni karanlıkta öylece uzanmış görünce “hasta mısın” diye sordu.
“hayır”
“neden yatıyorsun”
“halsizim” klasik bir yalandı.
“yemeği hazırladım mutfağa gel baban bekliyor” dedi ve toparlanmam için odamdan çıktı.
Ayaklarımı sürüyerek mutfağa geçtim. Ses çıkarmadan masaya oturdum. Annem ve babam da sessizce yemek yiyorlardı. Biraz zaman sonra kendi aralarında konuşmaya başladılar.
Babam:
“son zamanlarda ilçe epey kalabalıklaştı”
“duyuyorum daha da artabilir devlet daireleri çok alım yapmaya başladı açılan özel sektörlerde de aynı durum geçerli”
“ilçe kalkınıyor artık alışveriş için il merkezine gitmek zorunda değiliz her şey ayağımızın altında” babam durumdan hoşnut görünüyordu. İlçe dışına çıkmaktan hoşlanmazdı.
Annem “sinema bile geldi hatta bir gün sen ben melek gidebiliriz” dedi.
“olabilir sen ne düşünüyorsun Melek?” cümle babamdan çıkmıştı.
Adımı duyunca irkildim. Konuşmaları duyuyordum fakat dikkat etmiyordum. Kafamı kaldırıp “hı?” dedim.
“annen sinemaya gitmek istediğini söyledi. Beraber gidebiliriz öyle değil mi, ister misin?”
Hayda… dedim içimden bu da neyin nesi? Ne işimiz var sinemada bizim tek eğlencemiz bekçiler toplantısı değil mi?
“olur” dedim ve çorbamdaki pirinçleri kaşıkla avlama işine döndüm.
Sami etrafı inceliyor olmalıydı. Her gece “bir bekçi görebilir miyim” diye düşünerek dışarı bakardım. Hiçbir zaman da göremezdim fakat genellikle hissederdim. İçgüdü gibi bir şeydi. Ve konuşmalardan anladığım kadarıyla bu hepimizde olan bir şeydi. Birbirimizi hissedebiliyorduk. Bu bana ayrı bir güven veriyordu. Başka birinin gününde bir diğeri değişemese de birbirimizin varlığını hissetmek güven verirdi. Gözlerimi kapatıp tek başına geceye daldığımda diğerlerinin de benimle beraber avlandığını düşünürdüm. Tabi uyanıklarsa ve benim gecemde herkes geç yatardı. Malum ben zayıf elemandım.
Okuduğum romanı bıraktığımda saat bir civarıydı. Evdekiler uyumuştu. İçimde bir huzursuzluk hissettim. Giderek artıyordu. Pimpirikli birisi değildim ve bazen hislerime uymam gerektiğini bilirdim. Yine o kuvvetli hislerin çöktüğü bir zamandı. Boş duramayacağımı anladım birini aramalıydım. Sami den sonra ekipteki en ciddi bekçi Miraç ı aradım.
“Melek…” dedi sessizce. Ses tonundan zaten uyanık olduğu anlaşılıyordu.
“Miraç çok huzursuzum, Sami…”diyebildim.
“Samilerdeyim Melek sizi uyandırmak istemedim” diye fısıldadı anlamıştım. Telefonu bıraktığım gibi babamın yanına koştum. Çoktan uyanmışlardı. Annem hırkamı uzattı.

Dünyadaki en hüzünlü olaylardan biri sevdiğiniz bir insanı yatakta solgun gördüğünüz anlardır. Özellikle de o kişi iri yapılı, kolay kolay halden düşmeyecek, her zaman sapasağlam duran biriyse… mavi gözleri kapalı, bembeyaz kesilmiş yüzü ile öylece uzanmış olan Sami yi ilk gördüğümde aklımdan geçen cümle şuydu: “keşke orada ben yatıyor olsaydım”…

Babam her aileye tek tek telefon etmişti. Aileler dışında yaşlı fertlerde orada hazır bulunuyordu. Babaanneler ve dedeler… dualar ve gözyaşları arasında gecenin tehditkar sessizliği ile birlikte oturuyorduk. Emin ile göz göze geldiğimizde bakışlarındaki intikam duygusunu görebiliyordum. Kendi gözlerimdeki öfke zaten kendini belli ediyordu. Gökhan ve miraç ise ellerini yumruk yapmışlardı. Kendi gecelerinde Azrail gibi olacaklarını tasarladıklarından emindim, tıpkı benim düşündüğüm gibi…. Gün ağarmaya başlayınca herkes rahatladı. Saat yedi civarı da Sami kendine gelmeye başladı. Yatakta yatmayı gururuna yedirememiş olacak ki bir bardak pekmez isteyip salondaki koltuğa oturdu sessizce. Kimseden çıt çıkmıyordu, sakince Sami yi izliyorduk. Bardaktaki son yoğun yudumu içip gözlerini bana dikti. Ve ağzından şu cümleler döküldü:
“seni beklediklerini söylediler küçüğüm”
Öfkem yerini garip bir duyguya bırakmıştı. Dudaklarım kendiliğinden gerildi ve parmak uçlarıma kadar yanmaya başladım. Titriyordum aynı zamanda da gülümsüyordum.
“fazla bekletmemeyi umuyorum” dedim. “Umarım sayıları çok olur”
Salondakilere bakmadım zaten ne düşündüklerini tahmin edebiliyordum. Şefkat ya da merhamet duygularına ihtiyacım yoktu. Artık sabırla beklediğim tek bir şey vardı. O kırmızı gözlerle tekrar bir araya gelebilmek.