Bölüm 1 (Açılış)
22 Haziran
"Yağmur, canım sen dur. Ben alayım dondurmanı."
"Tamammmm annecimm!"

Annesi, Yağmur'u doğum gününde, en sevdiği şeyi yemeye götürmüştü. Çikolatalı dondurma! Annesi dondurmayı ödemek için kasaya yöneldiği anda, beş yaşına basmış Yağmur, paytak adımlarla dondurmacının serinliğinden haziranın kavurucu sıcağına adım attı. Ve olan oldu.

Sıcak asfalt yolun ortasında dikilmeye başladı. Çocuk aklı, bunun tehlikeli olduğunu kavrayamamıştı. Ve kıpkırmızı, o zamana göre son model, çok güzel bir arabanın son hızla Yağmur'a çarpmasına sadece 5 metre vardı. Arabanın durması imkansızdı. Aslında, değildi.

Yağmur kafasını çevirip arabaya baktı. Gözleri büyüdü. İçinde bir heyecan hissetti.

Araba, sanki aynı anda onlarca frene basılmış gibi zank diye durdu.

3 Yıl Sonra

Yağmur artık büyümüştü. Tam sekiz yaşına gelmişti. Bu hiç de azımsanacak bir şey değildi (gördüğü herkese bunu söylüyordu) . O gün annesi Yağmur'a hediye olarak altın bir küpe-ilk küpesi- almaya karar vermişti. Yağmur bunu duyunca göğsü kabarmıştı. Seçmek için kuyumcuya gittiler.

Kuşkusuz eğer Yağmur, güzel bir altın küpeyi takabilmek için kulağını deldirmesi gerektiğini bilseydi, böyle bir şeye asla izin vermezdi. Ancak bilmiyordu, böylece Yağmur'un favori dondurmacısının yanındaki kuyumcuya girdiler.

Yağmur girer girmez orayı çok sevdi. Her yer ışıl ışıldı, altınlar, gümüşler, hatta elmaslar... Tek bir toz göremedi, zaten olanca temizliği yetmezmiş gibi kuyumcu elindeki nemli mor bezle hala tezgahı parlatıyordu. Oldukça geniş ve rahat bir yerdi, içerisi serindi. İkiside soğukta ürperdi. Kapının olduğu duvar boydan boya camdı, duvarlar krem rengiydi, altınımsı tezgah ve koltuklarla çok hoş görünüyordu.

Hemen koltuklardan birine oturdu, eriyip gidiverecek altın görüntüsüne karşın şaşırtıcı derecede serttiler. Bundan hoşlanmadı.

Annesi kuyumcuyla konuşuyordu. Dinlemeye başladı. "...şöyle şirin bir şeyler olsun. Kokoş kadınlarınki gibi olmasın ama zevkli olsun." dediğini duydu. "Kulaklarını yara yapar mı?" Canım annem, diye düşündü.

"Yok yok yapmaz hamfendi." dedi kuyumcu hevesle. Annesine bir tuhaf bakıyordu. Bundan da hiç hiç hoşlanmadı. Ama annesi küpelere bakmak için çağırınca yanına gitti.

Sonunda bir tane seçtiler ve hemen orada taktırmaya karar verdiler. Kuyumcu "Tatlı kız sen koltuğa otur ben geliyorum," dedi. Oturdu, adam elinde zımba gibi tuhaf bir aletle gelince ürktü. Kulağını deleceklerini anladı. Ama adam çok hızlıydı, hemen yanına gelmişti. Yağmur çırpınınca kolunu tuttu. Yağmur bundan da hoşlanmadı.

Adam eli yanmış gibi birden çekti. "Aaaaah!" elini yukarı kaldırdı ve gördüler. Adamın eli kıpkırmızıydı. Az sonra su toplamaya başlamıştı. Yağmur'un kolu ona sıcak gelmişti.

Yağmur o heyecanı tekrar hissetti ve bundan hoşlandı.

Bir daha o kuyumcuya gitmediler.

Bölüm 2 (Tuhaf Adam!)

"Ben bakarım!"
Kapı çalmıştı. Yağmur kapıyı açmak için yedi metrelik upuzun koridoru koşarak aştı. Annesi gelmeden kocaman demir kapıyı açtı. Karşısında hayatında gördüğü en tuhaf adam duruyordu.

Adam upuzun, ipince biriydi. Gece mavisi renginde tuhaf mı tuhaf bir takım elbisesi vardı. Boynunda da eşarbı... Yarımay biçimli gözlükleri, zeki bakan mavi gözlerinin ışıltısını saklayamıyordu. Bembeyaz, upuzun saçları toplanmamıştı, yerlere sarkan beyaz sakalı ise kemerine sıkıştırılmıştı. Dünyadan bile yaşlı görünüyordu.

Yağmur adama tuhaf tuhaf bakarken adam, "Merhaba Yağmur," dedi. Yağmur adını nereden bildiğini sormadı. Adam eline öksürdü. "İçeri geçebilir miyim?"

Yağmur transa geçmiş gibiydi. Ama yine de sordu. "Siz kimsiniz, ıııı, amca?" Dede ya da babalık diyebilirdi, ancak bu kabalık olurdu.

"Sormana sevindim. Ben Hogwarts Cadılık ve Büyücülük Okulu'nun müdürü, Albus Pervical Vulfric Brian Dumbledore'um. Artık sen de beni tanıyorsun. O halde içeri geçebilirim."

Yağmur ağzı açık, adama bakıyordu, adam iki saniye sonra bu sıcakta bile üstüne geçirdiği kalın ceketini çıkarmış, kapının yanındaki metal askılığa asmıştı çünkü.

"Böylece buruşmaz." Yağmur'a bakıp nazikçe gülümsedi. O da istemsizce adama gülümsedi.

"Eee, Yağmur, annen nerede bakalım?" Yağmur salonu işaret etti. "Si-Siz oraya geçin, b-ben çağırayım." Ama çağırmasına gerek kalmadı. Annesi mutfaktan çıkmış bakıyordu. "Yağmur kim ge- Aaa! Siz de kimsiniz! Evimde ne arıyorsunuz?!"

Annesi evinde yabancı birini görünce korkmuş ve heyecanlanmıştı. Adam fark etti. Yağmur adamın çok, ama çok zeki biri olduğu izlenimine kapıldı.

"Sayın bayan, lütfen korkmayın. Ben Hogwarts Cadılık ve Büyücülük Okulu'nun müdürü, Albus Pervical Vulfric Brian Dumbledore'um." dedi tekrar. Yağmur ilk şoku atlattığı için adamın isminin ne kadar uzun olduğunu ve onun yabancı olduğunu fark etmişti. "Ama, şey, beyefendi, şey, siz yabancı mısınız?" "Ah, evet. Siz Türksünüz, ben ise İngiltere'den geliyorum ve sanırım size göre yabancıyım, evet," dedi. Yağmur gülse mi ağlasa mı bilemedi. Ne kadar tuhaf konuşuyor, diye düşündü. Günün birinde bu adamın en güvendiği insan olacağı aklının ucundan bile geçmezdi.

Annesi kızgındı. Mutfağın kapısını koku çıkmasın diye kapattı, holdeki lambaları yaktı. "Bakın beyefendi, buna inanmamızı mı istiyorsunuz? Şu an hala evimde olmanızın tek sebebi... Şey aslında bunu ben de bilmiyorum. Lütfen söyleyeceğinizi söyleyip gidin!"

Adam koridoru arşınladı. "Evet, burada bulunmamı size açıklayacağım. Ama önce, lütfen rahat bir yere geçelim. Siz Türklerin çok misafirperver olduğunu biliyorum. Hadi." Adamın rahat tavırları karşısında Yağmur'un annesi dehşete düşmüştü. Ama adamda ona güven veren bir şeyler vardı. "Ta-Tamam, Yağmur beyefendiyi salona götür. Ben yemeğin altını kapatıp geliyorum." Ve sarsak adımlarla mutfağa girdi.

Yağmur holün lambalarını kapattı ve salona geçtiler. Hemen koşup balkon kapısını ve pencereleri açtı. O sırada annesi gelmişti ve adam tekli koltuğa kurulmuştu. Annesi ikili koltuğun ucuna ilişince, Yağmur da ona sokuldu.

"Evet beyefendi, şimdi anlatın. Siz kimsiniz? Ve neden buradasınız?"
"Size daha önce söyledim bayan. Ben Hogwarts Cadılık ve Büyücülük Okulu'nun müdürü, Albus Pervical Vulfric Brian Dumbledore'um." dedi adam üçüncü kez. Yağmur kendini tutamadı ve, "İsminiz neden bu kadar uzun?" dedi. Adam omuz silkti.

Annesi, "Onu anladım," dedi. "İsminizi anladım. Peki gerçekte nereden geliyorsunuz? Sizin Horart bilmemnesinden geldiğinize inanmamızı istemiyorsunuz herhalde." Adam keskin gözleriyle kadını süzdü. "Aslında bayan, Hogwarts. Ve gerçekten oranın müdürüyüm."

Kadın hala ikna olmamıştı. Hadi ama, nasıl olabilirdi ki? "Bayım, çok komik ama sadede gelin. Bizler aklı başında insanlarız. Kızım henüz 11 yaşına bugün bastı ama o bile buna güler. Büyü okuluymuş!" Kendince çok haklıydı.

"Hanımefendi, şaka yapmıyorum." dedi ve karşısındaki iki kişinin de beklemediği bir şey yaptı.

Lacivert, ütülü pantolonunun cebinden incecik, upuzun bir sopa çıkardı. Ve şöyle bir salladı.

Sopadan tüylü bir şeyler fırladı. Sapsarıydılar. Yağmur bunun bir kuş sürüsü olduğunu fark etti. Adamın başının etrafında hızla uçuyorlardı. Adam az sonra sopasını kapalı bir pencereye doğrulttu. Pencere kendiliğinden hızla açıldı ve kuş sürüsü oraya yöneldi. Ama cama geldiklerinde birden yok oldular. Cam tekrar kapandı. Hiçbir şey olmamış gibiydi.

Yağmur ayağa fırladı. Bir adama, bir de elindeki sopaya (bu aslında bir asaydı) bakıyordu. Annesi ise hepten şoka girmişti. Sadece pencereye bakıyor, başka bir şey yapamıyordu. Uzun bir süre gözleri açık uyuyor gibi geldi Yağmur'a.

Sonra annesi kabullendi. Başını ağır ağır salladı. Yağmur ise inanmaya o kadar hazır değildi. Kendi okulunda, örnek öğrenciydi. Matematik, fen ve müzikte işleri her zaman mantığıyla ve zekasıyla çözerdi. En iyi olduğu konu buydu. Şimdi ise tuhaf görünüşlü, tanımadığı bir adam gelip büyü yapıyordu. Nasıl inanacaktı? Bunlar yakında dünyanın düz olduğunu söylemeye de başlarlardı. Böyle inanmaz düşünceler içindeydi ki, adamın tek bir cümlesi onu bu düşüncelerden çıkarmaya yetti.
"Yağmur, sen de bir cadısın."

İşte şimdi Yağmur, inanmamazlık edemiyordu. Çünkü uzun zamandır aklını kurcalayan olaylar, ancak sihirle açıklanacak şeyler, şimdi açıklanıyordu. Beş yaşındayken o arabayı durdurması... Sekiz yaşındayken kuyumcuda olanlar... Şimdi her şey mantıklı geliyordu. Kendini bir şeyler gevelerken buldu.

"Yani... o arabayı... o kuyumcuyu... yani onları ben yaptım öyle mi?"

Adam şaşırmamıştı. "Evet, böyle şeyler hep olur. Zaten cadı ya da büyücü olduğun böyle anlaşılır. Her büyülü çocuk, en geç yedi yaşına kadar bir büyü belirtisi gösterir. Bunlar da genellikle, seninki gibi, tehlike anında, duyulan korkuyla ortaya çıkar. İdeal bir durum." Yağmur bunları anlıyordu- aslına bakılırsa mantıklı da geliyordu. Burnunu kaşıdı.

"Peki şimdi ne olacak?"

Adamın cevabı hazırdı. "Tabii ki Eylül'ün 1'nde Hogwarts'a gitmek için Hogwarts Express'ine bineceksin. Ancak ondan önce Diagon Yolu'na bir uğramalısın ki, gerekli şeyleri alabilesin."
"Di-ne?"
"Diagon. Londra'dadır."

Annesi epeydir ilk defa konuştu. "Londra mı? A-Ama oraya nasıl gideceğiz? Ayrıca orası yabancı bir ülke ne yapacağız orada? Herkesin sizin gibi Türkçe bilmediğinden eminim!"

"Merak etmeyin, ben size yardımcı olacağım," dedi adam. "Zaten buraya başka birinin değil de, benim gelme sebebim bu. Ben Türkçe biliyorum. Bu arada, bu evin babası nerede?"

Yağmur kol saatine baktı. "Neredeyse gelir."
Kapı çaldı.
"İşte geldi. Ben bakarım." dedi Yağmur.

Ve her şeyi bir bir babasına açıkladılar. Babasını inandırmak, O kadar da zor olmadı ama Dumbledore yine büyü yapmak zorunda kaldı. Yağmur'a da Hogwarts tarafından damgalanmış bir mektup verdi. Gereken şeylerin burada yazacağını söyledi. Express'e 1 Eylülde binecekti, bu tarihten 3 gün önce Londra'da bulunmak yeterliydi. Ağustos'un 29'unda, saat sabah 11'de geleceğini söyledi ve ceketini alıp geldiği hızla çıktı.

Yağmur tüm kalbiyle adamın gelmeyi unutmamasını diliyordu.

Bölüm 3: Yola Çıkıyoruz

"Bak, bu çok eğlenceli olurdu ama bu imkansız."
Yağmur'un en iyi arkadaşları Estel, Damla, İrem, Merve, Begüm ve Ayşem, Yağmur'un çağırmasıyla onun evinde toplanmışlardı. Yağmur hayat memat meselesi olduğunu söylemişti. Bu olayın, hayatını değiştirdiğini söylemişti ve... İşte buradalardı. Yağmur onlara bir dizi imkansız olay anlatmıştı. Evlerine çok tuhaf ve İngiliz bir adamın geldiğini, onunla aralarında geçen, adamdan da tuhaf bir konuşmayı anlatmıştı.
Yağmur'un önce sopa sandığı, ama sonradan bir asa olduğunu öğrendiği cisimle adamın yaptıklarını duyduğunda ise... Bunun bir şaka olduğunu anlamışlardı. Yağmur onların buna inanacaklarını nasıl düşünebilmişti?
Yağmur bunları düşünüyordu. Birden ayılıp ona göre en önemli kozunu ortaya sürdü çünkü adamın (artık ona Profesör Dumbledore demeye alışması gerekiyordu) dediğine göre onun cadı olduğunu kanıtlayan şeyler bunlardı. "Ben küçükken yaptığım şeyler ne olacak?"
Merve kem küm etti. "Yani, bu olaylar biraz tuhaf ama..."
Yağmur yeni hatırladığı bir şeyle onun sözünü kesti. "Tabi ya! Artık bir cadı olduğumun farkında olduğum için," dedi (arkadaşları cadı kelimesini duyunca irkilmişti) , "ufak tefek sihirler yapabiliyorum. İzleyin!"
Hemen fırlayıp kapıyı, pencereyi kapattı. "Görüyorsunuz, şimdi hiç esinti yok değil mi? Bu kitabı açtım ve masaya koydum. Siz de yanından uzaklaşın." Kendisi de uzaklaştı ve şöyle dedi. "Şimdi hiçbirimiz üflesek de kitaba gelmez. Şimdi kitabın birkaç yaprağını kaldıracağım.
Arkadaşları da çok heyecanlanmıştı. Nede olsa onlar çocuktu ve sihre inanmayı herkesten çok isterlerdi. Yağmur kitaba dikkatle baktı ve arkadaşları da baktı. Ve gözlerinin önünde, 10-20 kadar yaprak kimse dokunmadan çevrildi.
Herkes gözlerini pörtletmiş Yağmur'a bakıyordu. Yağmur'un ise göğsü kabarmıştı. Aslında yapabileceğinden çok emin değildi ama, sihre çok inanıyordu. Hatta neredeyse gerçekten inandığı tek şeydi. Arkadaşlarının bunu kabullenmesi mükemmel olurdu!
"Ee sen Hogwarts'a gideceksin değil mi? Biz ne olacağız peki?" diye sordu İrem.
"Sizinle bağımı asla koparmam," dedi Yağmur içtenlikle. "Belki annemler bana bir telefon alır da sizinle konuşurum. Ayrıca, herhalde yaz tatillerinde de gelebilirim."
"Çok az görüşebileceğiz ama seninki muhteşem bir şey! Sihir yapabildiğine inanamıyorum!"
"Ben de rüyada gibiyim!"
Ve bunun gibi, saatlerce konuştular. Hepsi çok mutluydu. Ancak birbirlerinden ayrılacak olmaları, mutluluklarını gölgeliyordu...

***

"Anne! Kapı çaldı!"
"Amanın yoksa o mu?"
"Aaaaay çok heyecanlıyım! Ve saat tam 11.00! Vay be!"
"Artık kapıyı açsak mı?"
"Bilmem!"
Sonunda ikisi birlikte kapıyı açtılar ve Dumbledore'u gördüler. Geçen sefer geldiğinde giydiği şeyleri giymişti yine. En az 2 ay önceki kadar tuhaf görünüyordu.
"Ee şey, efendim, siz bir gelin de neler yapacağımızı konuşalım." Yağmur bir "merhaba" bile demeden heyecandan bunları söylemişti.
"Gerek yok, burada konuşalım ve sonra hemen gitmeliyiz. Pek zamanımız yok."
"Iıı, peki..."
Ve konuştular. Mektubunda yazan araç ve gereçleri almak için Londra'daki Diagon Yolu'na gitmeleri gerekiyordu, oraya da Çatlak Kazan adındaki büyücü hanından gidiliyordu. Yağmur'un zeki olmasına güvenen Dumbledore, ona biraz konuşma İngilizcesi öğreteceğine söz verdi. 3 günde ne kadar öğretebilirse... Eğer Hogwarts'ta da Türkçe bilen bir başkasını bulamazsa, derslere devam edeceğine söz verdi. Ailesinden biraz muggle parası aldı, bunları Gringotts Büyücü Bankası denilen yerde Galleonlara, Sicklelara, Knutlara çevirecekti. Dumbledore ona Hogwarts fonundan da biraz para verecekti, böylece maddi bölüm tamamlanmış olacaktı. Biraz kıyafet, biraz kitap aldı (Yağmur kitap okumayı her şeyden çok severdi) , ailesi ona bir telefon vermeyi de düşünüyordu ancak, Dumbledore Hogwarts'ın büyülü havası yüzünden hiçbir elektronik aletin çalışmadığını söyledi. Eğer Diagon yolunda bir baykuş alırsa, ailesiyle yazışabilirdi.
Yağmur ailesiyle vedalaştı. Üzülmesi gerekiyordu, ancak yapamadı, çünkü çok heyecanlıydı. Kendine sürekli, artık imkansız diye bir şey olmadığını söylüyordu... İçindense şunu düşünüyordu... Sihir başlasın!

Bölüm 4: Çatlak Kazan ve Karanlık Lord

Yağmur ve Dumbledore evden çıktıklarında, Cisimlenmenin nasıl bir şey olduğunu düşünüyordu. Dumbledore ona anlatmıştı. Büyücüler 17 yaşına bastıkları zaman, yani bilinçlendikleri zaman, Cisimlenme sınavına giriyorlardı. Aslında Buharlaşma da denilebilirdi. Bulunduğu yerden Buharlaşıyordu, gitmek istediği yer üzerinde yoğunlaşıyordu. Tekrar cisimli bir hal almasına da Cisimlenme deniyordu. Dumbledore'un dediğine göre hiçbir 1. sınıf öğrencisi bunu yaşamamıştı, Yağmur kendini şanslı saymalıydı.

Kimse onları göremesin diye apartmanın içinde Buharlaşacaklardı. Dumbledore onu uyarmıştı: bu hiç de hoş bir his değildi, hele ilk defa oluyorsa. Ama zaten başka çareleri de yoktu. Yağmur'un sol elinde muggle kıyafetleri ve bazı özel eşyalarının, ayrıca birkaç kitabın da olduğu küçük bir çanta vardı. Bu yüzden sağ eliyle Dumbledore'un sol koluna tutundu, o dokunur dokunmaz Dumbledore Buharlaştı.

Bu gerçekten de iğrenç bir histi. Apartman epey serindi ancak Buharlaşırken fena halde terledi. Sanki birisi onu karnından sıkıyor, büküyor, 8 gibi bir şekle sokuyordu. Midesinin ağzına geldiğini hissetti. Etraflarında mavi-beyaz parlak bir ışık vardı. Ve bir de düşme hissi. Ancak sonunda bitti.

Yağmur öksüre öksüre doğruldu, kusmamak için kendini zor tutuyordu. Gözlerinden yaşlar aka aka başını kaldırdığında Dumbledore'un güzel bir banyo yapmış gibi sakin olduğunu gördü. Ara bir sokağa gelmişlerdi. Orada burada çöpler vardı, pis tuğla duvarın dibine sinmiş bir adam gördü. Yanında bir içki şişesi vardı. Sokağın bitiminin işlek bir caddeye açıldığını gördü. Bir sürü insan geçiyordu. Ancak hiçbiri onları fark etmiyor gibiydi. İkisi, çatlaklarla dolu eski püskü bir tahta kapıdan içeri girerken, Yağmur büyücü barı ve hanı Çatlak Kazan'ın böyle bir yer olacağını hiç tahmin etmiyordu. Hani özellikle beklediği bir şey yoktu ama, şey, bu değildi.

Dumbledore kapıyı itti ve Yağmur loş ışıkla aydınlanmış yere adımını attı. Olduğu yerde kaldı. Burası eski taş duvarla çevrili, kocaman bir yerdi. Orada burada bir sürü masa ve sandalye vardı. Tahtaydılar ve neredeyse hepsi doluydu. Solunda, barmenin olduğu bir tezgah vardı. Tezgah da taştandı, çok eski görünüyordu ve üzerinde leş gibi bir sürü bez vardı.

Yine de bu insanlar neşeliydi, içeride otuzdan fazla büyücü ve cadı vardı. Hemen hemen hepsinin üzerinde pelerinler, tuhaf sivri uçlu büyücü şapkaları olduğunu gördü Yağmur. Duvar dibinde bir masada oturan bir cadının şapkası, ortamı aydınlatan meşalelerden biri yüzünden yanma tehdidi altındaydı. Herkes birbirini tanıyor gibi görünüyordu, kupalarını tokuşturup şakalar yapıyorlardı.

Dişsiz, kambur ve kel barmene tekrar baktığında adamın asasını salladığını ve üç kupanın üzerinden beyaz köpükler aka aka havada bir masaya süzüldüğünü gördü. Gözleri fal taşı gibi açıldı.

Bunları çok kısa bir sürede gözlemlemişti, insanlar geldiklerini yeni fark ediyordu. Kapının önünde onu ve Dumbledore'u gördüklerinde hepsi sus pus oldu. Hatta Yağmur'un yeni gördüğü kehribar gözlü birkaç baykuş bile sustu. Yağmur bunun, kendisinin onlara göre tuhaf kaçan kıyafetlerinden olup olmadığını merak etti. Çünkü üzerinde kapri bir kot ve yeşil bir tişört vardı, yani son derece sıradandı. Ama sonra fark etti ki, insanlar gözlerini dikmiş Dumbledore'a bakıyordu. Dumbledore hiç rahatsız olmuyor gibiydi.

Daha sonra insanlar Yağmur'a da bakmaya başladı, o buna çok sinir oldu. Neyse ki bu çok uzun sürmedi ve kocaman burunlu, esmer tenli yaşlıca bir adam kupasını öne uzatıp bir şeyler haykırdı. Diğerleri de ona uyup bağırdılar ve herkes eğlenmeye devam etti.

Yağmur Dumbledore'un koluna hafifçe dokunup, "Ne dediler efendim?" diye sordu. Bu "efendim" hitabı içinden ve çok doğal geliyordu.

Dumbledore ona doğru eğilip (boyu 1.80'in epey üzerindeydi) , "Profesör Albus Dumbledore'un şerefine kadeh kaldıralım, dünyanın en güçlü büyücüsü, dediler." dedi yavaşça. Yağmur'un kanı dondu. Dünyanın en güçlü büyücüsü, diye düşündü. Galiba adamı yeterince takdir etmemişti. Bu biraz da korkutucuydu. Düşünüyordu da, Dumbledore her şeyi yapabilirdi. Acaba... Acaba ölümsüz müydü? Bu fikir onu cezbetmişti. Ölümsüzlük harika olurdu. Hatta-

Düşüncelerini dişsiz barmenin sözleri böldü. Dumbledore'un önünde kambur sırtının elverdiği ölçüde eğildi, cübbesinin eteği yerleri süpürdü. Yağmur dikkatini topladı ve onları dinledi ancak konuşmalarından hiçbir şey anlayamadı. Of, diye düşündü, umutsuz durumdayım. Zaten bildiği tüm iİngilizce basitti. Bir iki cümle biliyordu, "My name is Yağmur" ve "I love you" gibi herkesin bildiklerinden. "Yes, no" gibi basit kelimeler, birkaç renk, bir kaç sayı... Hepsi buydu. Çok zorlanacaktı. Ancak o zeki bir kızdı. Matematikte Türkiye derecesi yapmıştı dördüncü sınıftayken. Hem de hiç çalışmadan. Herhalde bir İngilizce'yi kavrayabilirdi. Acaba Hogwarts'ta ondan yaşça büyük Türkler var mıydı? Yoksa arkadaşsız kalırdı. En azından bir süre.

Yağmur yine düşüncelere dalmıştı. Gözlerini kırpıştırıp uyandığında barmenin yine eğildiğini ve kendi cübbesine basıp takılarak yerine gittiğini gördü. "Ne konuştuğunuzu sorabilir miyim?"
"Tabi. Bize bir şey isteyip istemediğimizi sordu, ben de birer kaymak birası içip gideceğimizi söyledim-"
"Özür dilerim efendim," dedi Yağmur gözlerini kocaman açarak, "Bira mı dediniz?"
"Ah," dedi Dumbledore, gözüne bir masa kestirip. "Sandığının aksine alkollü bir içki değil bu. Aslında, canlandırıcı olduğunu bile söyleyebilirim. Çok güzeldir, eminim seversin." dedi masaya ilerlerken.
Yağmur bir sandalye çekti. "Ha, anladım." dedi. Oturdukları an barmen gelip masaya iki tane kupa koydu, masadan toz havalandı. Kupalar metaldendi, kocamandı ve yamru yumruydu.

Barmen gidince, "Ne diyordum?" diye devam etti Dumbledore. "Evet, gideceğimizi söyledim. Diagon Yolu'na buradan giriliyor," dedi ve Yağmur'un önceden fark etmediği yarı açık bir kapı gösterdi. "Diagon Yolu'na gideceğiz, oradan öteberini alacağız. Ama önce Gringotts'a gireceğiz."
"Büyücü Bankası," dedi Yağmur hemen.
"Evet Yağmur. Oradan biraz muggle parası değiş tokuş edebilirsin. Eşyalarını alırsın. Muggle doğumlu öğrencilerimiz hep yaparlar."

Yağmur boşluktan yararlanarak bir soru sordu. "Efendim, bir şey değiştirir mi, muggle doğumlu olmak? Daha mı güçsüz oluyorum?" Tedirgindi.
"Hayır, kesinlikle hayır," dedi Dumbledore. Mavi gözlerinden ciddiyet okunuyordu. "Bu seni hiç de alçaltmaz. O kadar çok başarılı, muggle doğumlu büyücü var ki..."

Yağmur biraz rahatlamıştı. Bir soru daha sordu. "Peki efendim, hiç kötü büyücüler var mı? Vardır tabi ama kötülüğü neye göre? Yani demek istediğim-"
"Demek istediğini anladım," diye kesti Dumbledore. Öncekinden de ciddiydi. “Tabi ki ve ne yazık ki kötü büyücüler var. Hem de düşünmek istemeyeceğin kadar fazla..."
Yağmur dikkat kesilmişti. "Eskiden bir adam vardı. O da senin gibi öğrenciydi. Parlak zekalı ve hırslıydı. Güç tutkunuydu, onun gibi diğerleriyle beraber Slytherin'deydi."

"Slytherin nedir?" Konu birden değişmişti.
"Ah, sana bunu anlatmadım. Hogwarts'ı, uzun zaman önce, zamanın dört büyük büyücüsü ve cadısı kurmuştu. Başta öğrencilerini özelliklerine göre kendileri seçerlerdi. Godric Gryffindor, en cesurları alırdı. Helga Huflepuff, çalışmayı sevenleri ve iyi yüreklileri, Rowena Ravenclaw en zekileri alırdı. Salazar Slytherin ise genelde safkanları ve en kurnazları alırdı. Ancak yaşlandıkça, dördü de öğrencilerini ileride nasıl seçecekleri konusunda endişelenmeye başladı. Çözümü Gryffindor buldu. Başından bir şapka çıkardı, hepsi fikirlerini bu şapkaya doldurdu. Ona Seçmen Şapka dendi. Hogwarts'ta öğrencilerimiz binalara bu şekilde giriyor. Evet, bunlara bina deniyor."
Kısa bir ara oldu. Yağmur, "Hmm, teşekkürler." dedi.

"Devam edeyim. O Slytherin'deydi. Slytherin'den birçok karanlık büyücü çıktığı için adı kötüye çıkmıştır ancak bu seni aldatmasın. En güvendiğim insanlardan biri Slytherin'dir."
"Iı, peki," dedi Yağmur. Başka ne dese bilemiyordu.

"Bu çocuk, uzun zamandır görülmemiş bir başarıyla mezun oldu. Sonrasında çok karanlık şeyler yaptı. Cinayete cinayet gözüyle değil, gerekli bir şey olarak bakıyordu ve öldürdüğü insanların sayısı... Çok fazla. Ancak bundan kötü şeyler de yaptı."
"Daha kötü ne olabilir?" dedi Yağmur. Ürkmüştü.
Dumbledore dikkatle," Bunu söyleyemem. Kimseye söyleyemem. Bu gerçekten karanlık sihir. Gerçekten iğrenç. Bunu bilmemin tek sebebi, çok okumam ve çok zeki olmam." Dumbledore gülümsedi. Yağmur hala korkuyordu.

"Peki ona ne oldu?"
"Yaptığı kötü şeyler yüzünden, ona karşı bir topluluk oluştu. Ona ve müritlerine karşı savaşıyorlardı. Bu birlikten birini ve ailesini öldürmeye karar verdi. Bunlar James-Lily Potter ve oğulları minik Harry idi."
"Onları da mı öldürdü?" Sesine yansıyan iğrenmeyi engelleyememişti. Küçük bir çocuğu mu öldürmüştü? Bu adam cidden iğrençti.
"Hem evet, hem hayır." dedi Dumbledore. "James ve Lily oğullarını korumak için hayatlarını feda ettiler. Ancak Harry'i öldüremedi. Çünkü annesi ona çok eski bir sihirle çok güçlü bir kalkan yaratmıştı. Bunu anlayamadı, laneti geri tepti ve kendi kendini az daha yok ediyordu."

Yağmur hayal kırıklığıyla, "Yok olmadı mı?" diye sordu.
"Hayır, ne yazık ki. Sanırım hala bir yerlerde ve devam etmenin yollarını arıyor."

Bu ürkütücü bir hikayeydi. Çatlak Kazan'daki onca tuhaf insana göz gezdirdi. Onlardan biri olduğunu düşünmekten kendini alamıyordu.
"Peki, efendim, o adamın adı neydi?"
"Kendine 'Lord Voldemort' diyordu. Ancak asıl adı farklı. Çoğu insan, Lord Voldemort adından aşırı derecede korkar. Ona 'Kim-Olduğunu-Bilirsin-Sen' diyorlar. Ama isimlerden korkmak saçmadır. Gerçeğine duyulan korkuyu artırır."

"Bu bence de saçma." dedi Yağmur. "Son bir soru daha sorabilir miyim?"
"Olur ancak çabuk ol." Dumbledore altın saatine baktı. Acaba Rolex falan mıydı? Swatch? "Çok uzun süre olmuş. İki saattir konuşuyoruz."
"Tamam. Voldemort'u engelleyen eski sihir neydi?"
Dumbledore hafifçe gülümsedi. İçkisinden son yudumunu aldı ve, "Sevgiydi, Yağmur." dedi. "Voldemort bunu bilmezdi."

* * *

Diagon Yolu'na çıkmak için Dumbledore'un gösterdiği kapıdan çıktılar. Onlar çıkarken herkes bağırarak şapkasını sallamıştı. Herkes Dumbledore'a fena halde saygı duyuyordu. Bu kadar güçlüyle Voldemort'u neden engelleyemedi acaba? diye düşündü.

Kullandıkları kapı, kırmızı tuğlalarla örülü bir duvara açılıyordu. Önünde de metal, yuvarlak bir çöp kutusu vardı. İçindekler taşıyordu ve etrafı da çöp doluydu. Birisi kapağını çöplerin üstüne koymuştu. Buradan nasıl geçeceklerini düşünen Yağmur, "E, efendim-" dedi ancak sustu. Dumbledore asasını çıkarmıştı. Asasıyla çöp kutusunun üzerindeki soldan üçüncü tuğlaya tıkladı, geri çekilip bekledi.

Yağmur da bekledi. Birkaç saniye içinde tuğlalar kalabalık bir sokakta oraya buraya koşan insanlar gibi hareketlenmişlerdi. Bir süre böyleydi. Sonunda yavaşladılar, yavaşlarken son hallerini aldılar. Durduklarında Yağmur Dumbledore'un arkasından başını uzatıp baktı. Tuğlalar düzgün, kemerli bir geçit oluşturmuştu.

"Diagon Yolu'na hoşgeldin Yağmur." dedi Dumbledore.


Bölüm 5: Dükkanlar

"Vay canına," dedi Yağmur. Duygularını en güzel bu kelime anlatıyordu.
Diagon Yolu, eski, klasik bir sokak görünümüne sahipti. Tıklım tıklımdı ve hayat doluydu. Rahatsız edici bir kalabalık değildi, insanda sosyallik hissi uyandırıyordu. Çünkü burası da Çatlak Kazan gibiydi, herkes birbirini tanıyor görünüyordu. Eski, sarı taştan duvarlarda çeşitli dükkanların kapıları vardı. Kapıların biraz üstünde, çaprazlarında da eski püskü tahta tabelalar... Öğle güneşi tepede ve sıcaktı. Yağmur, bağırarak annesinden bir şeyler isteyen bir çocuk, kitapçının cam vitrinine bakakalmış çalı gibi gür kahverengi saçlı bir kız, tuhaf muskalar satan muhtemelen ruhsatsız bir seyyar satıcı ve elinde kocaman, kalaylı bir kazan olan onun yaşlarında sarı saçlı, sivri yüzlü bir çocuk gördü.

"Dediğim gibi, önce Gringotts'a gideceğiz." Dumbledore bu güzel manzara karşısında hiç etkilenmemiş görünüyordu.
"Peki, efendim."

Bu kalabalığın arasından geçmenin zor olacağını düşünen Yağmur, insanların Dumbledore'a nasıl davrandığını unutmuştu. Onlar geçerken insanlar yol açıyor, Dumbledore'un önünde eğilip şapkalarını çıkarıyorlardı. Tabi istemeden de olsa Yağmur da insanların tuhaf bakışlarına hedef oluyordu. Yine. İlgi çekmeyi hiç mi hiç istemiyordu, zaten başında yeterince dert vardı. İngilizce bilmiyordu, bundan beter ne olabilirdi? Acaba Dumbledore ona 2-3 günde az buz konuşabileceği kadar İngilizce öğretebilir miydi?

Başını şöyle bir sallayıp düşüncelerden kurtuldu. Tamamen büyücülerle dolu bir yerdeydi, dikkatini vermesi gereken çok şey vardı. Dumbledore ona dükkanları işaret edip nereler olduğunu söylüyordu. "... orası Flourish ve Blotts, oradan bütün büyü kitaplarını ve daha fazlasını alabilirsin. İşte Aktar, İksir malzemelerini oradan alırsın. Olivanders, dünyanın en iyi asa yapımcılarından biridir. Orada da Madam Malkin'in Her Duruma Göre Cübbeleri dükkanı. Herhalde anlamışsındır. "

Yağmur rüyada gibiydi, öylesine mutluydu. Dumbledore ile kocaman karbeyazı bir binaya geldiler. yan tarafta bir yol daha vardı, tabelanın tekinde Knockturn Yolu yazıyodu. Oraya giden yol karanlıktı, ürkütücü bir havası vardı. Yağmur tekrar beyaz binaya baktı.

Dumbledore ile hayli eğri duran binaya çıkan mermer merdivenleri tırmandılar. Çıkınca, önlerinde pırıl pırıl bronz kapılar gördüler, kapıların iki yanında sırmalı kızıl üniformalarıyla iki cüce yaratık vardı. Kapılardan geçtiler, az ilerde gümüş bir kapı daha vardı. Burada da bir cüce vardı, onları selamladı. Gümüş kapının üzerinde bir şiir yazılıydı:

"Gir bakalım, yabancı, ama dikkat et, sakın
Kendini koyverip de hırsa kapılmayasın,
Alın teri dökmeden köşe dönme hevesi
Canına okur sonra, bak bizden söylemesi,
Senin olmayan bir şey yürüteceksen unut,
Aklını başına al, sonra da kendini tut,
Hırsızlığa kalkarsan, bir daha düşün yine,
Başka şeyler bulursun çil altınlar yerine."

Bu ürkütücü dizelerden sonra, sonunda Gringotts'a girdiler. Önlerinde uçsuz bucaksız, çok yüksek tavanlı mermer bir salon uzanıyordu. Yüz kadar cüce upuzun bir bankın arkasındaki yüksek taburelere oturmuş, kendilerinden büyük kocaman hesap defterlerine yazılar yazarken, bir yandan da pirinç terazilerde para tartıp, merceklerle değerli taşları inceliyorlardı.

Hoş yaratıklar değillerdi. Ufacık boylu, normalden üç kat büyük burunlu, birazcık kel koca kafaları ve sivri dişleri olan yaratıklardı. Açıkçası bakışları da pek hoş değildi. Yağmur endişeyle Dumbledore'a baktı. Dumbledore, "Cincüceler büyücüleri pek sevmez," dedi. Onlara ‘cincüce’ dendiğini öğrenmişti. "Yıllardır bir alıp veremediğimiz var."
Yağmur tam "Fark ettim" diyecekti ki uzun boşluğu aşıp baş cincüce gibi görünen cinin masasına geldiler. Dumbledore ve cin konuşurken dikkatle dinledi ancak her zamanki gibi hiçbir şey anlamadı. Masa da çok uzun olduğu için ne yaptıklarını göremedi ama Dumbledore'un kolları hareket ediyordu. Sonunda Dumbledore ona küçük altın bir anahtar verdi.

O cinin yanından ayrılıp biraz daha alçak bir masada oturan cinin yanına gittiler. Dumbledore, Yağmur'un ailesinin verdiği parayı ondan istedi ve cincüceye verdi. Epeyce yüklü bir paraydı, sonucunda üç koca kese parası oldu. ailesi neyle karşılaşacaklarını bilmediği için çocuklarına biriktirdikleri tüm parayı vermişlerdi. Keselerden iki tanesini çantasının dibine yerleştirdi, üçüncüsünün içinden bir tane altın para alıp incelemeye başladı. Dumbledore onlara "Galleon" dendiğini söylemişti.

Olabildiğince hızlı oradan gitmek istiyordu Yağmur. Sonunda bankadan çıktılar, Açık havaya döndüler. Önce Olivanders'a girdiler.

Bu dükkan çok dağınıktı ve ilginçti. Her yerde uzun ince kutular istiflenmişti. Bir adam da merdivenin üzerinde kutulardan birini geri koyuyordu. Onlar içeri girince başını çevirip baktı. Bir şeyler mırıldandı.
Dumbledore Yağmur'u eliyle işaret etti ve bir şeyler söyledi. Adam başını salladı. Merdivenden inerken az daha düşüyordu. Bir yandan kutulara göz gezdiriyordu. Büyülü olduğu belli olan bir mezura Yağmur'un yanına geldi, burun deliklerinin arası dahil her yerini ölçmeye başladı.

Bir yandan mezura Yağmur'u ölçüyordu, bir yandan Olivander asa kutularına bakıyordu. Mezura tarafından kuşatılmış Yağmur'a şöyle bir baktı, sonra, "Hmm..." dedi. Toz içindeki istiflerden ince uzun bir kutu çekip çıkardı. Kutuyu nazikçe açtı, içindeki asayı yaşlılıktan buruşmuş parmaklarıyla aldı ve tutma yerini Yağmur'a doğru uzattı. Yağmur asayı tuttu ve bekledi.

Adam sabırsızca bir şeyler söyledi.Eliyle hayali bir asayı sallar gibi yaptı. Yağmur "Ha," dedi ve asayı şöyle bir salladı. Bir şeyler oldu ve Dumbledore'un yanındaki antika gibi görünen ahşap tabure fırladı gitti. Arkasındaki dizi dizi asa kutusuna çarptı.

Yağmur elinden zehirli bir örümceği bırakır gibi asayı bıraktı. Adam kollarını kavuşturdu. Yine bir şeyler mırıldandı. Bunun gibi üç asa denediler. İkinci asada hiçbir şey olmadı. Yağmur olsun diye asayı sallarken az daha Dumbledore'un gözünü çıkarıyordu. Üçüncü asada bir patlama oldu ve kaşları tütsülendi. Dördüncü asada ise asanın ucundan spor ayakkabılarına epeyce su döküldü. Su buz gibiydi ve çoraplarını ıslatmıştı. Yağmur küfretmemek için kendini zor tuttu. Dumbledore ayaklarını asasının bir salınışıyla kuruttu ve yanmış kaşlarını eski haline getirdi.

Yağmur Olivander'ın kızgın olacağını sanıyordu ancak adam epey keyifliydi. Beşinci asayı çıkarmadan önce epey düşündü. İki kez fikir değiştirdi ama sonra bir asayı seçip çıkardı. Yağmur asayı kutudan aldı. Bu, açık renkli bir asaydı ve üzerinde tül varmış gibi ilginç bir görünümü vardı. Hoşuna gitmişti. Asayı aldı, şöyle bir salladı. Asanın ucundan minicik bir alev fırladı ve gidip masada duran mumu yaktı. Ateş oradan sıçrayıp dükkandaki bütün mumları yaktı. Dükkan bir anda ışıl ışıl olmuştu.

Yağmur sevinçten ne yapıcağını bilemiyordu. Zıplamamak için kendini zor tuttu. Galiba sonunda olmuştu. Olivander da gülümsüyordu. Dumbledore'a bir şeyler söyledi. Yağmur, "Ne dedi efendim?" diye sordu. Dumbledore "Bu asa alıç ağacındanmış ve içinde bir tekboynuzun kuyruk teli varmış. Genelde de Rowena Ravenclaw'ın soyundan gelenleri seçermiş."
"Ama efendim, ben muggle doğumluyum, nasıl olacak o?"
"Anne ya da babanın ailesi Ravenclaw'a dayanıyor olabilir. İmkansız değil." Gülümsedi.

Yağmur çok şaşırmıştı. Hatırlamaya çalıştı... Ravenclaw zeki olandı. Aslında çok tuhaf da değildi. Okuldaki başarısı düşünülürse... Galiba Hogwarts'ta hangi binada olacağı belli olmuştu. Birden içine sevinç doldu. Asasına sevgiyle baktı.

Olivander bir şeyler söyledi. Dumbledore Yağmur'a biraz para vermesi gerektiğini hatırlattı ve Yağmur elini cebine attı. Orada ne kadar para varsa verdi ve biraz da para üstü aldı. Ne kadar olduğunu saymadı, merak etmiyordu. O anda yalnızca asasını inceliyordu.

Asacıdan çıktılar ve kalabalık Diagon Sokağı'na geri döndüler. Yağmur asasını kot pantolonunun cebine sokabildiği kadar soktu, ama biraz açıkta kalmıştı. Tişörtünü üstüne düşürdü.

Flourish ve Blotts, yani kitapçı yakındaydı. Orası çok kalabalıktı. Müşteriler bitmek bilmez isteklerini oradan oraya koşan görevlilere sıralıyorlardı. Dumbledore'u gören bir görevli hemen yanlarına geldi, istedikleri bütün kitapları verdi. Yağmur önceden Dumbledore'un uyarısına uyarak katlanılıp kalem kutusu haline getirilebilen sırt çantalarından almıştı, onu açıp kitapları içine doldurdu. Yağmur'un ilgisini en çok çeken kitap, Bathilda Bagshot'un yazdığı Hogwarts-Bir Tarih isimli kitaptı. Çatlak kazana dönünce okumaya başlayacağına söz verdi.

İtiş kakış yerden çıktılar ve sırayla bütün dükkanlara girdiler: Aktar'dan kazan ve iksir malzemeleri aldılar, Madam Malkin'den cübbesini ve şapkasını aldılar. En son ise Binbir Çeşit Baykuş Dükkanı'na girdiler. Yağmur daha önce Dumbledore'a bir baykuş istediğini söylemişti.

İçerisi çok kokuyordu, küçük tabureler gibi masa vardı, üstlerinde de baykuşlar ve kocaman kafesleri. Bir cadı hemen yanlarına geldi ve Dumbledore'a selam verip bir şeyler söyledi. Yağmur yanlarından ayrılıp bakınmaya devam etti. Ondan bir-iki yaş büyük gibi görünen kıpkızıl saçlı, çilli bir çocuk tezgahtara bir şeyler soruyordu. Yağmur kafeslerin arasından ilerledi.

Oradaki en güzel baykuş, ışıl ışıl siyah tüyleri olan, hafiften kırmızı gözlü bir baykuştu. Yağmur ona doğru eğilip bakarken o da başını ona çevirdi ve tuhaf bir ses çıkardı. Yağmur güldü. O kadar ürkütücü değildi.

Dumbledore yanına geldi. "Efendim, ben bunu almak istiyorum." dedi. "Adını ne koyacaksın?" "Hiçbir fikrim yok." "Hmm... Gözlerinin rengine bakarak basit bir isim koyabilirsin, Ruby gibi." "Anlamı ne?" "Yakut." "Evet, evet! Ruby harika!"

Yağmur sevinçten çıldırmış gibiydi. Artık dilin önemi olmadan dertlerini anlatabileceği biri vardı. Kızıl saçlı çocuğun yanında tezgahtara on galleon saydı, çocuk da ona tuhaf tuhaf baktı. Yağmur da ona tuhaf tuhaf baktı. Herhalde Dumbledore'la gezdiğim içindir, diye düşündü Yağmur. Aslında çok tatlı birine beniyordu. Yüzünde muzip bir ifade vardı. Çocuğu tanımadan sevmişti. Belki Hogwarts'ta tanışırlardı.

Dükkandan çıktılar ve çocuğu dükkanın dışında beklerken gördü. Yanında annesi gibi görünen biri vardı. Yağmur dönüp dükkana baktı. Çocuk hala oradaydı. Dönüp önüne baktı. Çocuk annesinin yanındaydı. Kafası karıştı. Ama sonra çaktı. Herhalde bunlar ikizdi.

Dumbledore, "Sanırım her şey tamam. Şimdi Çatlak Kazan'a geri dönebiliriz."
"Peki efendim."
Geldikleri yoldan geri döndüler. Geçit hala açıktı. Oradan geçip Çatlak Kazan'a adım attıkları an arkalarında tekrar duvara dönüştü. Dumbledore açıkladı. "Bu yanılsama gibi bir şey. Diagon Yolu'nda geçit her zaman açık görünür ama buradayken açmak gerekir." dedi.

Dumbledore ile tekrar masalardan birine yürüdüler. Akşam oluyordu ama han yine doluydu. Yine de boş bir masa buılup oturdular. Yağmur sordu. "Efendim, İngilizceyi doğru düzgün öğrenmek için insanlar aylarca uğraşıyor. Ben nasıl öğreneceğim?" dedi. Dumbledore bir süre düşündü.

"Bak aklıma ne geldi. Sana öğrenmeni kolaylaştıracak bir büyü yapabilirim. Bu süre içinde ne söylesem unutmazsın. Sonra büyüyü kaldırırım ve normale dönersin ancak unutmazsın. Böylece birkaç günde İngilizce öğrenirsin."
"Çok zekisiniz."
"Herkes öyle diyor."

Dumbledore Yağmur'a büyüyü yaptı, sonrasında saatlerce konuştu. İngilizce'deki kalıpları, ekleri, bir sürü kelimeyi, konuşma tarzını, nasıl soru sorulacağını ve daha bir çok şey öğretti. Üç saat sonra, Yağmur lise 1'e giden biri kadar İngilizce konuşabiliyordu. Dumbledore büyüyü kaldırdı.

"Hatırlıyor musun?" diye sordu.
Yağmur gözlerini kırpıştırdı. Rüyadan uyanır gibiydi, rüyasını hatırlar gibi öğrendikleri bir bir kafasına yerleşti. "Evet."
Dumbledore neşeyle, "O zaman sorun yok! Sen burdan bir oda tut. Oldukça rahattır. Ben yarın öğleden sonra gelirim, yine konuşuruz."
"Teşekkürler efendim."
"Hogwarts'ta belki konuşabileceğin birilerini bulursun, kim bilir? Ben Tom'a sorayım, belki elinde şu muggle dergilerinden vardır. Örgü motiflerine bayılıyorum da."

Yağmur normalde olsa bu tuhaf sözlerden sonra ağzı açık Dumbledore'a bakardı. Ancak şimdi kafası öyle doluydu ki, saat akşamın 8'i de olsa, iyi bir uykuya ihtiyacı vardı.

Masada beş dakika daha oturdu. Sonra dişsiz hancı Tom yanına geldi. "Odanıza götüreyim mi, küçük hanım?"
"Teşekkürler."

Yağmur gerçekten yorgundu. Yoksa bir yabancıyı anlamanın sevinciyle ters takla bile atardı. Tom onu odasına götürdü, "Bir ihtiyacınız olursa söyleyin," dedi ve eğilip uzaklaştı.

Ruby odasında onu bekliyordu. Yağmur belli belirsiz Dumbledore'un onları sihirle oraya yollamış olduğunu hatırladı. "Çok, çok tuhaf bir gündü, Ruby." dedi ve ayakkabılarını zor çıkarıp kendini yatağa attı.

Karnına batan bir şey yüzünden uyandı. Zorla doğruldu ve asasını çıkarmadan yattığını gördü. Kırılacak korkusuyla telaşla cebinden çıkardı. Neyse ki sağlamdı. Üstünü değiştirmeden yattığı için kendini iğrenç hissediyordu. Giysileri buruşmuştu. Ve sarhoş gibi kendini hemen yatağına attığı için odaya bakacak vakti olmamıştı. Şimdi görüyordu. Bej rengi duvarlar vardı, kocaman, iki kişilik yatak odanın ortasındaydı. Kocaman direkleri vardı ve direklerin tepesinde kare bir örtü vardı. Odaya girilen kapı, yatağın sağında kalıyordu, solunda ise bir dolap ve çekmeceler vardı. Yatağın tam karşısında muhtemelen banyoya açılan bir kapı vardı.

Yağmur o kapıya doğru ilerledi. Küçük ama temiz bir banyo buldu. İşini görüp bir duş aldı. Tekrar odaya döndüğünde yatağın düzeltilmiş olduğunu gördü. Herhalde oda servisi vardı. Saçlarını kurulayıp taradı. Küçük aynada kendine baktı.

Gözleri elaydı, aralarda kahverengi tonları seçilebiliyordu, ancak herkes ilk bakışta gözlerinin yeşil olduğunu düşünürdü. Çok hafifçe çekikti, bademe benziyordu. Dudakları ve yanakları küçüklüğünden beri her zaman pembeydi. Ten rengi ise krema gibiydi, teyzesi hep "pamuğum" derdi ona. Normalde sarı olan saçları şimdi nemli olduğu için koyu kumral gibi görünüyordu, hatta siyah. Annesi her zaman büyüyünce çok güzel olacağını söylerdi, ancak sonuçta o annesiydi, kızının güzel olduğunu tabi düşünürdü. Zaten Yağmur'un derdi de güzel olmak değildi. Tabi güzel olmak iyi bir şeydi ama, olmasa da olurdu. Onun için önemli olan başarıydı.

Gidip önceki gün giydiği pantolonu eliyle düzeltti, tekrar onu giydi. Üstüneyse beyaz düz bir t-shirt giydi. Aynı ayakkabılarını ayağına geçirdi, asasını tekrar cebine sokuşturdu, birkaç galleon para aldı ve odadan çıktı.

Gidip aşağıda kahvaltı etti. Bir sürü ilgi çekici insan vardı, onları izlemek hoşuna gidiyordu. Cadaloza benzeyen biri bir tabak çiğ böbrek sipariş etti.

Karnı doyunca, Diagon Yolu'nda gezmeye çıktı. Olivanders'ın önünden geçerken selam verdi. Dün esgeçtikleri bir dükkan farketti. Oraya yaklaştı. Dükkanın adı, "Kaliteli Quidditch Malzemeleri" idi. Quidditch'in ne olduğunu bilmeyen Yağmur, Dumbledore'a sormayı zihnine not etti.

Dükkanda her yaştan insan vardı, epey doluydu. Herhalde Quidditch popüler bir şeydi. Yağmur içeri girmedi. Hala birisi ona bir şey söyler diye korkuyordu. Belki bu akşam İngilizcesi epey ilerlerse, buradaki son gününde girmeye cesaret edebilirdi. Cam vitrinin arkasından baktı. Orada bir süpürge vardı. Cadılar ve süpürgeler hikayelerde hep birbiriyle bağıntılıydı. Acaba gerçek mi? diye düşünmeden edemedi. Bu ışıl ışıl süpürge ve ona gösterilen ilgi, bunun yer temizlemek için olmadığını kanıtlıyordu. Zaten süpürgenin ucunda, Nimbus 2000 yazıyordu. Sıradan bir süpürgenin bir isminin olduğu nerede görülmüştü ki?

Oradan ayrılıp Florean Fortuscue'un dondurma dükkanına gitti. Cesaretini toplayıp bir dondurma istedi. Herhalde doğru sormuştu ki, adam "Elbette," dedi ve gitti. Yağmur bir şemsiyelerin altındaki metal bir masaya oturup bekledi. Adam dondurmasını getirdi. Yağmur etrafını seyrederek yedi.

Oradan sonra biraz daha dolaştı, saatine bakınca öğleden sonra iki olduğunu fark edip Çatlak Kazan'a geri döndü. Orada oturup bekledi. Yaklaşık on dakika bekledikten sonra canı sıkıldı ve odasına, Hogwarts-Bir Tarih'i almaya gitti. Bir saat kendini kaptırıp okudu.

Sonunda başını kaldırmayı akıl edebildi. Ensesi oturarak okumaktan tutulmuştu. Doğrulup gerindi. Saatine baktı. Üç buçuk olmuştu. O sırada Dumbledore içeri girdi. Yağmur biri onu dürtmüş gibi zıpladı.

Dumbledore onun yanına geldi. Yağmur ona neler yaptığını anlattıktan sonra, derse başladılar. Önceki günden daha uzun süre ders yaptılar. Dumbledore resmen nefes almadan konuşuyordu. Konuştu konuştu ve konuştu, 4-5 saate yakın konuştu. Kendine bir bardak su yaratıp aralarda yudumladı.

Ders bittiğinde, etraflarındaki insanlar değişmişti. Kim bilir kaç kere. Dumbledore başta yaptığı büyüyü tekrar kaldırmıştı. "Bu büyü üstündeyken sana anlattığım hiçbir şeyi unutmazsın. Aslında öğrencilerde kullanmak pek adil olmaz ama şu anda hiçbir sorun yok." Bunları İngilizce söylemişti ama Yağmur fark etmeden her kelimeyi anlamıştı.