Kendine geldiğinde loş bir odadaydı. Tavandan sarkan, mavi ışık yayan yaklaşık beş lambaydı ilk gördükleri. Sonrasındaysa beyaz önlüklü, beyaz maskeli beş-altı kişi… Sivri uçlu aletler, bir dolap…
Neredeyse vücudunu hissetmiyordu, bir tüy kadar hafifti. Neden burada olduğunu, hatta kim olduğunu bile hatırlayamıyordu. Ancak az sonra keskin bir acı tüm gerçekliğiyle başına saplandı. Ufak bir inilti kaçtı dudaklarından. Sesler duyuyor ancak anlam veremiyordu. Neden sonra bir kadının sakin bir tonla “Uyanıyor. Daha fazla ilaca ihtiyacı var.” dediğini anladı. Ardından koluna enjekte edilen ilaç… Yine kendini kaybediyordu.

Uyandığında yumuşak bir zeminde uzanıyordu. Başı çatlayacakmış gibi ağrıyor, vücudunun her noktasına iğne saplanıyordu sanki.

Yine bir dolap vardı karşısında. Ancak bu rüyasındakinden daha farklıydı. Rüyasında beyaz önlüklü adamlar tarafından sarılmıştı. Şimdiyse burada yalnızdı. Çok komikti. Fakat hayır, tek başına değildi. Sol tarafından düzenli soluk sesleri geliyordu. Başını o yöne çevirdiğinde kahverengi, tek kişilik genişçe bir koltukta, başını koltuğun kenarına yaslayıp uyuyan bir kız gördü. Kumral kıvırcık saçları çalı süpürgesine dönmüştü. Üzerinde ekose bir battaniye vardı. O anda tüm olayları hatırladı. Beth’le tartışırlarken önlerine çıkan bir yayayı ezmemek için direksiyonu okyanusa kırmasını, bariyerleri parçalayarak sonsuz maviliğe uçuşlarını, on metre yükseklikten arabayla denize çakılışlarını… Her şeyi net bir şekilde hatırlıyordu. Fakat sonrasında olanlarla ilgili bir fikri yoktu.

Kapı açıldı ve içeri beyaz önlüklü bir kadın ve adamla, bir başkası girdi.Kadın sert mizaçlıydı. Siyah saçlarını tepeden topuz yapmıştı. Bu haliyle aşırı otoriter öğretmenlere benziyordu. Arkasından yürüyen –yoksa yalpalayan mı demeliydi?- daha heyecanlı bir görünüşe sahipti. Elindeki deftere sürekli bir şeyler not alıyordu. Arada sırada kadına bazı konularda rapor veriyordu. En arkadan gelen dik omuzlu gencin yüzüne onu görünce hüzünlü bir gülümseme yerleşti. Kadın aynı rüyasındaki ses tonuyla:

“Ona gereken şey istirahat. Fazla yormamaya…” darken kumral saçlı kız esneyerek uyandı ve onu görüp ufak bir çığlık attı. Böylece kadının lafı yarım kalmış oldu.

“…dikkat edin, diyecektim.” diye homurdandı kadın. Arkasındaki asistanı –en azından o böyle düşünüyordu- ayıplar gibi kızı süzüyordu.

“Belle! Ah, ne kadar endişelendim bilemezsin. Sana bir bakayım.” Belle’nin yüzünü iki eli arasına alıp dikkatle inceledi. O sırada Belle kızın mavi gözlerindeki kırmızı parıltıları görüp şok oldu. Gerçekleşmesinden en çok korktuğu şeylerden biri olmuştu!

“Gayet iyi görünüyorsun!” dedi kız samimi bir tebessümle. Genç ise çoktan yatağın başına gelmişti.

“Bana ne oldu?” diye sordu boğuk bir sesle. Boğazı kurumuştu. Yine susamıştı. Belki de o beyaz önlüklü grup rüya değildi.

Birden kızın yüzü değişti. Hüzünlü bir hal aldı. Kadın öksürüp “geçmiş olsun dileklerini” ilettikten sonra odadan çıktı. Ardından da asistanı.

“Tiffany, lütfen söyler misin? Ne oldu bana?” son cümleyi tane tane söylemişti. Kararlı olduğunu belirtmek istiyordu. Gözlerini onunkilere sabitlemeye çalışıyordu ancak Tiffany çoktan bakışlarını indirmişti.

“Luke, o zaman sen söyle.” sesinin sert çıkmasını istemesine rağmen yalvarırmış gibi çıktığını biliyordu. Ancak çocuk bakışlarını kaçırmadı. Onun yerine bir adım öne çıkıp yatağın ucuna oturdu ve Belle’nin ellerini sıcacık avcunun içine aldı.

“En son ne hatırlıyorsun?”

“Okyanusa uçuşumuzu. Ve çığlıkları. Beth’in ve benim çığlıklarımızı. Sonrası koca bir hiçlik.”

Luke derin bir nefes aldı ve konuşmaya başladı:

“Okyanusa düştünüz. Haberi alınca hemen olay yerine geldik. Araba hurdaya dönmüştü. Ama sen yaşıyordun ve seni çıkardılar. Sonra da hastaneye geldik.”

“Beth,” dedi, “Beth’e ne oldu? O da iyi mi?”

Tiffany ve Luke bakıştılar. Kısa bir sessizlik oldu.

“Ah hayır,” dedi Belle ancak boğazındaki yumru yüzünden devamını getiremedi.