Spoiler:

Şimdi, uzun bir zamandır "üzücü başlayan, sonlara doğru tipik LoveCom tarzı güldüren, mutlu sonla biten" bir Lovely Complex fanfici yazmayı istemişimdir. Çünkü iş animelere, mangalara gelince benim aklım tıpkı bir erkek gibi çalışmaya başlar. Shounen, Seinen, Mecha türüne kayarım genellikle ve Shoujo kesinlikle izleyemem. Ancak bu shoujo çok farklıydı benim için. Risa'yla kendimi çok bütünleştirmiştim falan, izlediğim ilk shoujo'dur, zaten topu topu 3 shoujo mu ne izledim bu da en sevdiğim oldu. İşte okunur mu bilmem ama çok istiyordum yayınlamayı. Hayırlısı olsun .p

Spoiler:

Ayrıca bir şey daha, olayları hem Risa'nın hem Otani'nin bakış açısından anlattım ve hikaye 1. tekil şahıs. -ki 1. tekil şahıs olayını hiç sevmesem de- bu hikayeye çok güzel uydu.

1. Bölüm | Kaza
RİSA

Otani’nin dudakları dudaklarıma değince bambaşka alemlere uçuyorum. Nerede olursak olalım, bir anda çevredeki bütün sesler kesiliyor. Rüzgarın sesi, ağaçların sesi, denizin sesi, nefesimin sesi, insanların sesi, kuşların sesi, her şey yok oluyor. Bir tek o kalıyor. Yüzüme değen saçları ve nefesinin sıcaklığı dışında hiçbir şey hissetmiyorum. O da aynı şeyleri hissediyor mu hiç bilmiyorum. Soramam da, komik olur. Dudaklarımız ayrıldığında bütün sesler geri döndü. “ Gidelim mi? “ dedi otuz iki dişiyle sırıtarak. Onun gülüşü ne kadar da güzel! Gökyüzüyle aynı renk bir gömlek giymiş bugün.

“ Hey, ağzını kapat. “
“ Ne? “ dedim.

Sonra ne dediğini kavrayınca yüzüm kıpkırmızı kesildi. Gülüşünü izlerken ağzımı beş karış açmışım. “ Kapa çeneni, karınca. “ dedim gülerek. Kaşlarını çattı. “ Asıl sen çeneni kapa, amazon! “

“ Kız arkadaşınla düzgün konuş! “ dedi Nobu. “ Anladın mı, Otani? “ Bir anda ortaya çıkmışlardı. Otani’yle birbirimize bakıp mosmor kesildik. İkimizin aklında da aynı düşünce vardı. Umarım öpüşmemizi izlememişlerdir. “ O da bana karınca dedi. “ Nobu içini çekti ve kafasını umutsuzca iki yana sallayıp, yan yana duran Chiharu ile Suzuki’yi işaret etti. “ Neden onlar gibi sessizce aşkınızı yaşayamıyorsunuz? “ Chiharu ve Suzuki kıpkırmızı kesildiler. Otani’yle biz birbirimize baktık ve aynı anda, “ Aptal. “ deyip birbirimize arkamızı döndük. Hayatımda tanıdığım en salak, en kısa insan olsa bile hala en havalı ve en tatlı olarak kalacak. Onu seviyorum. Bunu yaptığımızda küstüğümüzü bile düşünmedim. Her gün yaptığımız şey nasılsa! “ Açlıktan ölüyorum. Pizza yemeye gidelim mi? “ dedi Nobu. Herkes onu takip ederken Otani elimi yakaladı. “ Hadi, kıpırda. “ Sonra elimi bir an olsun bırakmadan beni peşinden sürükledi.

Pizzacıya geldiğimizde elimi bırakmak için hamle yaptı ama ben buna karşılık olarak elini daha çok sıkınca bana garip garip baktı. “ Pizzayı o elimle yiyorum. “ Ben de ona pis pis bakarak elini bıraktım. Halimi komik bulmuş olacak ki güldü. O gülünce ben de güldüm. Nobu bir yandan bizi işaret ediyor bir yandan Nakao’yu dürtüp duruyordu. Altı kişi cam kenarında bir masaya oturduk ve menülere baktık. Diğerleri siparişlerini verdiler. Garson Otani ve benim siparişim için beklerken beş dakika geçti. En sonunda Otani’yle birlikte aynı anda menüleri bıraktık ve aynı anda, “ Karışık pizza. “ dedik. Otani bana döndü.

“ Neden sürekli benimle aynı şeyi yemek zorundasın? “
“ Ben de aynı şeyi soracaktım. “

Pizzaları beklerken Nobu gözlerini iyice kıstı ve ikimize doğru eğildi. “ Öpüşürken çok tatlıydınız. “ Otani içtiği suyu karşısında oturan Suzuki’nin suratına doğru püskürttü ve Chiharu tuhaf bir inilti çıkarıp Suzuki-kun’a bir peçete uzattı. Pizzalar geldiğinde onlara yumulduk ve kimse konuşmadı. Nakao ve Nobu bir pizzayı beraber anca bitirdiler. Suzuki ve Chiharu da öyle. Ben yarısını yedim. Otani’yse tek başına bütün pizzayı bitirdi. “ Obur. “ dedim. Bana bakıp gözlerini kıstı. “ Geçen hafta restorana gittiğimizde neler olduğunu anlatmış mıydım? “ dedi sinsice.

“ Hayır! “ diye bağırdım.
“ Cüzdanımdaki bütün parayı sen doyacaksın diye harcadım! “
“ Acıkmıştım! “
“ Seni restorana mı götürdü? “ dedi Nobu gözleri ışıl ışıl.

Ama ikimiz de ona dönüp dehşet bir şekilde bakınca susup Nakao’ya sarıldı. “ Benim şirin Nobu-chan’ıma öyle bakmayın. “ dedi Nakao. Bu sefer bakışlarımızı ona çevirdik, o da olduğu yere büzüldü. Otani kalktı ve kendi pizzasının parasını masaya bıraktı. Sonra aklına gelmiş gibi durdu ve cüzdanını tekrar açıp benim pizzamın parasını da bırakmak için hamle yaptı. Bileğini yakaladım. “ Ben kendim – “

“ Kapa çeneni. “

Benim paramı da masaya bıraktı ve gitmek üzere harekete geçti. Masada kalan beşimiz koro halinde, “ Nereye gidiyorsun? “ dedik arkasından. Cevap vermeyince diğerleri aceleyle paraları ödediler ve peşinden biz de çıktık. Biz ona yetişene kadar o geçmesi gereken caddenin ortasına kadar gelmişti. “ Otani! “ dedim. Otani caddenin ortasında durup kafasını bize çevirdi ve bana bakarak elini uzattı. “ Gelmiyor musun? “ Otani’nin en çok bu yönünü seviyorum. Her zaman kapris yapar gibi görünür ama beni sevdiğini biliyorum. Ona doğru yürürken bir anda gözlerim faltaşı gibi açıldı. Bir kamyon Otani’ye doğru olanca hızıyla sürüyordu. “ Frenler tutmuyor! “ diye bağırdı şoför. “ Kaç! “ Otani ona doğru gelen kamyona dönüp boş boş baktı. “ OTANİ! YOLDAN ÇEKİL! “ diye çığlık attım. Otani hala boş boş kamyona bakıyordu. Çok az kalmıştı – Otani –

“ OTANİ! “ diye bağırdım ve caddeye doğru koşup Otani’yi omzundan yana doğru ittim. Otani karşı kaldırıma doğru düştü, ama kendim için geç kalmıştım.

OTANİ

“ Frenler tutmuyor! “ diye bağırdı bir ses. “ Kaç! “

Sesin geldiği yöne doğru kafamı çevirdiğimde bana doğru gelen kamyonu gördüm. Anlamıyordum. Kamyon bana mı çarpacaktı? Çarparsa ne olacaktı? Ölecek miydim? Onun gözleri önünde mi? Yoksa sadece yaralanacak mıydım? “ OTANİ! YOLDAN ÇEKİL! “ Bu sesi çok seviyordum ve itaat etmem gerektiğini biliyordum. Ama kamyon çok hızlı geliyordu ve ben kendimde kıpırdayacak gücü bulamıyordum. Çok az kalmıştı. Seni seviyorum, Koizumi Risa. Ama ne oluyordu? Ortam değişiyordu. Omzumda bir el hissettim ve savruldum. Kaldırıma doğru düşerken kafamı korumak için kollarımı siper ettim. Sonra acı bir çığlık duydum.

“ RİSA! “ diye bağırdı Nobu.
“ Hayır, Risa-chan – “ Bu da Chiharu’nun sesiydi.
“ Acil servisi ara Suzuki! Çabuk ol! “ Bu ses de Nakao’ya aitti.

Kollarımı aralamalı ve bakmalıydım. Ama içimi kaplayan o tarifsiz korku, kanımı değiştirip yerine zehrini koymuştu sanki. Etrafın savaş alanına döndüğünü hissedebiliyordum. Bir sürü siren çalıyordu, arabalar kornalara basıyorlardı, insanlar etrafa toplanırken ayak sesleri çınlıyordu. En sonunda kollarımı indirdim. Bütün kanın kalbime hücum ettiğini hissettim. Risa, benim Risa’m, caddede öylece yatıyordu. Gözleri kapalıydı. Uzun saçları tokadan kurtulmuştu ve darmadığın bir şekilde, birazı yüzüne dökülmüştü birazı da caddeye saçılmıştı. Toka elinin birkaç santim ötesindeydi. Ama daha da önemlisi, kan vardı. Caddeye saçılmış saçların ucunda kan vardı. Burnundan kan akıyordu. Tüm vücudundaki yer yer kesiklerden kan akıyordu. Ama asıl kan karnından geliyordu. Kamyon ona çarparken plakasının yazdığı o dikdörtgen şeyin köşesi karnında bayağı kocaman ve derin bir kesik açmıştı. Yanına doğru emeklemeye başladım, diğer dördü onun bedenine yakın bir yerde ayakta durmuş ambulansın gelmesini bekliyorlardı. Chiharu ve Nobu deli gibi ağlıyorlardı, ama ben ağlayamıyordum. Eklemlerimdeki bütün duygular çekilmişti, korku hariç. Yanına geldiğimde emeklemeyi bıraktım ve elimi kaldırıp onu dürttüm. “ Koizumi? “ Gözlerini açmadı. “ Risa? “ dedim bu sefer. Yine kıpırdamadı. Elimi kalbine koydum, parmaklarımın altında atan o küçük şeyi hissedince korkumun biraz olsun hafiflediğini hissettim. “ Seni aptal. “

-1. Bölümün Sonu-