Alice yine guzel bir fanfic.Bende Takipcin olucagim.umud isigi da guzeldi bence ama yarida birakmak zorunda kaldim malesef, ,sen umud isigini sonlandirdim mi? zaman olunca onuda okuyacagim.Bu fanfici yazmaya devam ,devam ,devam Yeni bolumu bekliyorum. ...........................

Ya ben çok beğenmiştim açıkçası bence devam et yorumlar zamanla artacaktır zaten.
Forum son günlerdir epey sakin zaten. Ayrıca ehe ben de kolay kolay fanfic beğenen birisi değilimdir söyliyim :b

Keşke devam etseydin :c

Çok belli ediyorsun zaten.

derken?

Zil çaldı işte. Dersimiz din kültürü. Kısacası ders yine boş. O kadar öğretmen gönderildi ama bir tek din kültürü dersimizin öğretmeni yok. Nedenini kim bilebilir ki?
Koyu sarı saçlarımı düzelttim. Üstten iki kulak yaptığım saçlarım omzuma uzanıyordu. Adeta küçük bir çocuk gibi.
Sınıfa şöyle bir göz attım ama Menma-chan’ı hiçbir yerde bulamadım. Büyük olasılıkla Haku-kun’un yanındaydı. Zaten sınıfta dört kişiydik.
Biraz hava almak için sınıf kapısına doğru ilerlerken Otomashi-kun:
“En sonunda ayağa kalktığını görmek güzel.” Dedi, tebessüm ederek. Ona bakmaya tenezzül bile etmeden:
“Uğraşacak başka birilerini bul.” Dedim duygusuz bir sesle. Ardından sınıftan çıktım.
Bilmediğim bir nedenden dolayı pişman olmuştum. Aslında nedenini biliyor gibiydim. Otomashi-kun’un tek amacı bana yaklaşmaktı. Ama her defasında onu geri tepmiştim. Bunun için kendimden utanıyordum.
Aslında sadece Otomashi’yi değil, Menma dışında bana yaklaşmak isteyen herkesi geri tepmiştim. Sanki insanlarla aramda kalın bir duvar var. Ne zaman bu duvar aşılmaya çalışılsa daha çok kalınlaşıyor. Bana ulaşmaya çalışıyorlar ama ulaşamıyorlar. Ve bu beni deli ediyor.
Kendime olan öfkemi ve kırgınlığımı duvara attığım yumrukla dindirmeye çalıştım. Ama içimdeki bu yangın ne yaparsam yapayım geçmeyecekti. Kendime zarar versem bile.
Ağlıyordum. Elim acıdığı için mi yoksa tuz bastığım yaram için mi ben de bilmiyordum. Uzun uzun kanayan elime baktım. Birkaç kemiğimi kırmışım. Ama bu benim için problem değildi. Çünkü birazdan yaramın kendiliğinden iyileşeceğini biliyordum.
Gözyaşlarımı sildikten sonra okulun çıkış kapısına doğru hızlı adımlarla yürüyordum. O anda müzik sınıfından insanın ruhunu okşayan tatlı bir melodi kulağıma ilişti. Müziğin sesini daha iyi duyabilmek için sınıfın kapısına yaklaştım. Kapının aralanan iki parmaklık mesafesinden içeri baktığımda limon sarısı renginde saçları, yemyeşil gözleri ve 1.80’i geçen boyuyla piyano çalan İchijou’yu gördüm.
İchijou… Bu akademinin en içine kapanık ve en kederli öğrencisi. Nedense onda beni çeken bir şeyler var. Yakışıklı olduğu için mi, kederli olduğu için mi, yetenekli olduğu için mi? Ben de bilmiyordum. Bildiğim tek şey burada geçmiş hayatını hatırlayan tek öğrenci oydu.
Kapının önünde harika melodiyi dinlerken İchijou şarkıyı yarıda bıraktı ve ayağa kalkıp kapıya doğru ilerlemeye başladı. Beni görmesin diye koridordaki bir dolabın arkasına saklandım. Müzik sınıfından çıktı ve kafeteryaya doğru yürümeye başladı. Ben de ayaklarıma eşlik edip onu takip etmeye başladım.
Kalbim delice atıyordu. Her an duracakmış gibi. Ama içimde kötü bir his olduğundan değil. Ona olan duygularımdan… Karar veremediğim, belli belirsiz duygularımdan…
Hızla büyük, kahverengi duvarlı koridorda ilerliyordum. Alt kata inildikçe ortam sessizleşiyor ve zifiri bir karanlık içerisinde boğuluyordu. En azından üst kattaki koridorlarda birkaç kişi dolaşıyordu. Ama şimdi… Sadece İchijou’yla ben vardık. Yerin üç kat altında bu normal bir şeydi.
Yerin üç kat altı mı? Kafeterya zenim kattaydı. Tam önüme –İchijou’nun olması gereken yere- baktım. Onu göremedim.
Başımın arka tarafında bir soğukluk hissettim. İçim ürperiyordu. Kalbim yine delice atıyordu. Bu sefer bir hoşlantıdan değil, kimsenin beni bulamayacağı ıssız bir yerde esir alınma korkusuyla.
Sonra, tam kulağımın dibinde bir fısıltı duydum:
“Şimdi tuzağıma düştün işte.”