Bana "Aşk ve Acıyı" anlatmanı istemek için geldim.Fakat gördüm ki OleSea çok meşgulsün çok!!
En son mesaj hazirandan kalma.
Neyse işlerinin olmadığı bir gün -öyle bir gün mümkünse yani- yazarsan çok sevinicem.Benimde isteklerim bitmiyor dimi

Konu:’’Derin’’..
Yavaşça içineki bir şeylerin elinden kayıp gittiğini son defalığına:’’hissediyordu’’..Korkularından,amaçlarından,hedeflerinden,pislikleri ve mutluluklarından,sevgisinden arınmak gibiydi bu.Her şey yok oluyordu,yerle bir oluyor ve o sadece izleyebiliyordu bunu.Bu acı veriyordu…
Günde defalarca kullandığı o :’’seni seviyorum..’’kelimesi,artık acıdan başka bir şey vermiyordu:ki artık acı bile duymuyor,utanmazlığın dibinde dolanıyordu,çamurla oynuyordu.Zannettiği gibi değildi bu,hiçbir şey zannettiği gibi olmuyordu..
Kaçmak istiyordu…tek emeli buydu artık,ne okumak,ne para-pul,ne sevgi ve bir eş…sadece çok uzaklara,insansız adalara kaçıp yalansız yaşamak istiyordu,hissetmediği bir şeyi söylemekten nefret ediyordu,peki nefret neydi,hatırlıyor muydu?
:’’Seni seviyorum’’..bu kadar komik bir kelime bütünü onu yerle bir ediyordu..komikti çünkü artık hissedemiyordu..komikti çünkü bunu söylerken sadece biliyordu;ama hissedemiyordu!
Kendine acıyordu;en son ne zaman birine ‘’gerçekten’’acıdığını hatırlamamaksınız..
Gecelerce uyumadan,uykusunun geldiğini hissedemeden düşünüyordu,kafası bir çöp kovasına dönüşüyordu ; artık pes ettiğinin farkındaydı,yolun sonuna yaklaştığının..Kızgındı..
Ama asla pişman değildi..
İşte..böyle bir şeydi boşluğu,ellerinden kayıp gidiyordu her şeyi ;tutmuyordu ki..tutmamıştı..
Ağlayamadığını anladığından beri oturup içine akan yaşların ruhunu yavaş yavaş,çürüterekten delmesine izin veriyordu..
Yaralar derinleşiyor,kendini kaybediyordu;seneler sonra kendinde kayboluyordu..Çok derine dalmanın bedelini ödüyordu,derine..çok daha derine dalmayı arzuluyordu oysa….
Ve ona sorulduğunda ;
-Daha derine?
-Sonuna kadar..’’daha derine’’…cevabını veriyordu..Onunkisi haritasız,hiçbir şeysiz ve yapayalnız bilinmeyen korkunç bir ormana dalmak gibiydi:ve o,o ormanın sonunu görmeyi istiyordu..
Ölümüne….

Konu:’’İnsanlar.’’…

Karanlık odaların arkasında gizlenip ağlayan da kim? Şimdi kaçamam…
İnsanların karmaşıklıktan ibaret olduğu koca bir gerçek,belki de gerçek olan tek budur?Korkuları adına insan doğrayan,şehveti adına kadın satın alan bir yaratık…Dünyada nicesi bulunan,ama içinde nicelerini solduran ,akıllı..ama zavallı tek hayvan…
Oysa..düşüncelerine bağlı kaderleri ve kurtulabilecekken yarıda bıraktıkları onca sorun var,pes ediyorlar çünkü :’’korkuyorlar.’’;neyden korktuklarını bilmeden..
Size okulu veren ,okuldan soğumanızı da sağlayan şey,sizi ne derece yüceltir?Eşitliği yaratıp sonra da onu kendine yorumlayan her insan,ne denli sonsuz zanneder bu dünyada kendini,yapabildiğini ve Tanrı zannederken kendini..Tanrı denen şey var ise,insanları düşünürken ne düşünür,ne eder kim bilebilir?Sonsuzluk yoktan var edilmemiş miydi ki?
Ve ben ..karanlığa sokulup ağlayan;ben…şimdi hangi korku .. hangi gerekçe ile kaçıyorum;neyden kaçtığımı bile bilmeden?
Ne olduğumu bilmeden,karanlıktan korkarken ,karanlığa sığınıp ağlayan ben, geceye aitken nereye kaçıyorum;bilmeden?..

Konu :’’Fırtına’’
Gökyüzü
Yavaş yavaş kararıyordu gökyüzü,yavaş yavaş asıyordu suratını,kısıyordu mavi gözlerini ,kızıyordu insanlara..Yavaş yavaş,gömülüyordu insanlık karanlığa ve karanlık kucaklıyordu bu defa onları..Onları bu defa karanlığın kolları kucaklıyordu işte.
Her daim olan buydu..mevsimler geçiyor,yapraklar sararıyor ,hüzünle dökülüyor,kar yağıyor ,yeri geliyor salkım söğüt uzanıyor,iyice uzanıyordu yerlere,deniz kabarıyordu coşkuyla zamanı gelince..İnsanlar aynı mıydı?İnsan neydi bir evren için? Bir insan için evren neyse o mu?İnsanlar ne zaman değişiyordu,değişiyor muydu ki?!
Ve şimdi..gözleri nemli gökyüzü yine küsüyordu.çakıyordu şimşeğini..Şiddeti damarlarındaydı insanların korkularıyla ve gözyaşları kızdıkça hızlanıyordu,işliyordu daha da toprağa…Toprak salıyordu kokusunu ,koku insanın damarında…bir döngüdür bilinmez,dönüp duran ve soluyordu Güneş,yok oluyordu git gide..
Bu defa karanlığın elinden alıveriyordu gökyüzü ağlamasıyla insanlığı,insan aslında hiçbir zaman ait olmamış bir varlıkken,aitti şimdi..İnsan ne kadar ait olabilirdi ki?..
Gözyaşları git gide hızlanıyordu..Ağlıyordu ..Acısı inletiyordu,acıyordu…
Hatta belki bazı şeylerden nefret ediyordu?Bu fırtınaya kim sebep oluyordu,neden ağlıyordu gökyüzü?Gökyüzü neden ağlardı,kimse bilmiyordu..
Ama herkes emindi;şimdi zorla aitlerdi ağlayan hırçın gökyüzüne,herkes emindi;aitlerdi ve bu fırtına acı geçene dek dinmeyecekti;hatta belki sonsuza dek sürecekti…

Konu:’’Hatıralar’’..
Son Defa
Bazen ,bazen şeylerin boşuna olduğunu düşünmemi sağlıyordun ya; başunaymış bazı şeyler…Gecenin koynuna giriyorum,deryaya aidim bu gece.Oturup kapının önündeki o ahşap merdivenlerin kumlu zeminine bırakıyorum kendimi;deryaya aitleştim bu gece.
Ahşap evin kapısı sonuna kadar açık,küçük çanta kum içinde yüzüyor.Hırçın dalgaları denizin,kumlarıyla savuruyor suratıma nefretini,nefret mi savurduğu,kini mi?
Yavaşça ayağa kalkıyorum,rüzgar başlıyor bu defa ağıda,bağırıyor;meydan okuyor bana.Bacaklarım titriyor,ilk defa omuzlarım bu denli düşük;merdivenleri yavaşça çıkıyorum.Çantaya bakıyorum,gözlerimden damla damla akıyorsun be kadın...Sinirlenip tekmeyi savuruyorum,sinir…acı dolu…
İçeriye dalıyorum,rüzgar sesini anımsatıyor bana,orada mısın diye bakmak adına;koşuyorum..Bir pencere çarpıyor,mutfaktaki olmalı;orada mısın,bakmalıyım;koşuyorum;vardığımda yere vuruyor dizlerim..Yoksun,mutfak karanlık,mutfak soğuk..
Sesini duyuyorum evde ,duvarlar kokunu taşıyor bana,sanki sarılıyormuşsun gibi hissettiriyor…Ben seni arıyorum;sen yoksun..
Sesin yine yankılanıyor,kahkahan bu defa…Dolanıyorum evde,açık camları teker teker,her birine ,her dokunuşumda daha bir eriyerek kapatıyorum;bu gece seni terk ediyorum,deryaya ait olmak üzere..
Ev boş,ev eşya dolu,senin boşluğun ;koca bir boş…Sesin yankılanıyor hala,kokun da burnumda,tenin değiyor gözlerimi her kapadığımda ve gözlerimden damla damla akıtarak terk ediyorum seni her damlamda..
Bu defa da ben terk ediyorum seni,
Seni bu eve hapsediyorum!
Odaları son bir defa dolaşıyorum,kızgınım,nefret etmeye,kinimi kusmaya çalışıyorum duvarlara,duvarlardaki bize,sana,bana..Ben sana kızamıyordum ya;şimdi de kızamıyorum….
Kimsenin haberdar olmadığı seni,tam da bu evde yapayalnız bırakıyorum;beni bu dünyada tek kıldığın gibi…
Pencereler tamam,kapılar da..şimdi seni almaya gelen rüzgara son bir selam çakıp yavaş yavaş evin çıkış kapısına ilerliyorum,tekmelediğim çantayı arıyorum gözlerimle.Kuma sokulmuş çantayı almak üzere ilerliyorum,bakıyorum ona..O da seni taşıyor her bir parçasında..
Alıyorum çantayı ve inerken merdivenden son defa kapıya bakıyorum ,seni hatıralarınla terk ediyorum bu evde,bu evde sonsuza dek yaşayacaktık ya hani…
Hani ben yalnız kılmayacaktın bu dünyada,
‘’Bekle ‘’demiştin ya hani …
Bekledim de,sen gelmedin bu gece,sen beni toprağa,ben de seni deryaya tercih ediyorum,terk ediyorum hatıralarımı bu gece;altında yağmurun..
Hatıralarım adına seni de…

Konu:yok.
…
İnsanların çığlıkları değildi:tam tersine…Acıdan zevk alan insanların,kötü insanların olduğu yerdeydi şimdi…Oysa denizi,o büyük limanı en çok da özgürlüğünü ne kadar da özlüyordu…
Üşüyordu…Üstündeki bir hafta önce giymiş olduğu kısa kollu tişört , dar kot ve ayakkabılar onu bu soğuktan koruyamayacak kadar incelerdi.Burnuna duvardaki ıslak rutubetin kötü küf kokusu geliyordu,ardından da onun gibi açlıktan delirmek üzere olan sıçanların…
Bir hafta…Tam bir haftadan beri ışık görmüyordu…Ellerine yavaşça damlayan gözyaşlarını hissetti ,nemli sırtını iyice duvara yaslayarak bacaklarını kendine çekip kollarını dizlerinde birleştirdikten sonra başını oraya öylece gömdü.
Kısa kömür saçları kırık ,siyaha boyalı pencereden gelen rüzgarla uçuşuyordu.Bu odada ne yatak ne de başka bir şey vardı:duvardaki rutubet,delikler ve sıçanlar haricinde…O kadar çaresiz de sayılmazdı:ona acı veren haksız yere burada bulunmasıydı:lanet olası iki sene boyunca haksız yere buradaydı.
Karanlık odanın kilidi açılınca başını kaldırıp karşısındaki şişman yapılı gardiyana baktı,gardiyan onu bakışlarıyla ezmek hatta yok etmek istemişçesine bakıyordu.Elini kapı açıldığı gibi burnuna götürüp çirkin suratını ekşitti:
-Dakota’ydı değil mi?Bir hafta bitti,(elinden birini kapıya iyice dayayıp açtı,yerde :ışığı görünce koşuşturan sıçanlara tiksinti ile bakıp) sanki cezanın son haftasında olay çıkarmasan olmazdı…Huysuz velet seni!Koca kıçını kaldır da biran önce kurtulayım şu iğrençlikten! , söylenirken Dakota kollarını yana alıp zorlukla ayağa kalktı,gözlerini gardiyana dikip:
-Bu senin suçundu şişko patates..izninle.. dedi kısılmış sesiyle onun kapattığı kapının önünde , geçmesi için izin vermesini bekleyerek.Gardiyan bir kaşını havaya kaldırıp:
-Sen de kim oluyorsun? Anında Dakota’nın ensesine elini koyup onu öne itti.Zorla ayakta dururken itilmesi oradaki gardiyanların ve suçluların arasında düşmesine sebep oldu Dakota’nın.
Yere düştüğünde alnını yere koyup yerdeki ıslak toprağı kokladı derin ve yavaşça,dinlenmeye ihtiyacı vardı,yorgundu,ardından dişlerini ağlamamak adına sıkarak kollarını doğrulttu.Kollarından güç alarak kalktı sonra da..
Ona hızlı bir dönüş yapıp gülümsedi acı bir şekilde:
-Haklısın..ben kimim ki…
Düşündü;o an kafası davul gibiydi ve başı ağrıyordu.Kadına yavaşça yaklaşıp beklenmedik bir hareket yaparak karnına son gücüyle bir tekme savurdu.Şişko gardiyanın kapalı koğuşa düşmesini sağladığında ,gözleri karanlıklaşmaya başladı yavaşça,durmaya niyeti yoktu;çünkü başladığı işi asla yarıda bırakmazdı.
Etraftaki alkışları,küfürleri hissederken ona yaklaşan Dakota’yı görünce korkudan yalvarmaya başlayan kadının olduğu yere yaklaşıp bacağını karnına bastırıp,yumruğunu kaldırdı.
Yaralı bileğinde, yıpranmaya yüz tutmuş o el hissetti,başını donuk surat ifadesiyle kolunu tutana çevirdi,’’Ne?’’ dermişçesine sallayıp başını .Bedenini karşısındaki erkeğe döndürdü.O da Dakota gibi biriydi;saflığını bir hiç uğruna yitiriyordu.
Dakota’nın kolunu bırakıp:
-Yarın gideceksin(gözleri hem kederi hem de mutluluğu yansıtıyordu,sesi ise ağlamaklıydı..)onu boşver..gidip hazırlan..
Dakota, gözlerini kadına devirip arkasına döndü ve yürümeye başladı bölüğüne doğru.Yerdeki gardiyan üç kişinin yardımına rağmen kaldırılamıyordu,anlaşılan kadının beline bir şey olmuş ise bundan keyif almış biçimde zorlanarak da olsa yürüyordu.Kimse yorulduğunu görmemeli,anlamamalıydı;en büyük emeli buydu:’’Güçsüz olsan da güçlü dur..’’.Ve gardiyanın belini incitmiş olmaktan keyif aldığı bir gerçekti.Birden yürümeyi kesip yamuk bir gülümseme ile ayaklarını oynatmadan arkasına döndü,elinde silah varmış gibi yapıp :
-Bom! Dedi yüksek sesle..
Şişman gardiyan Elysi’nin bu hareketi üzerine ,az da olsa kaldırılmış olduğu yere bir kere daha kapaklandı.Dakota ,sinsice gülümsemeyi bırakıp önüne döndü.Ona endişe,merak ve karmaşık duygularla bakan gözleri umursamadan ellerini dizlerine yaslayıp soluklandı:
-Bedenimde bıraktığın izlere değdi doğrusu..(yaralı kollarını işaret ederken)Bunları hakime gösterdiğimde bir daha o odaya sokamayacaksın beni değil mi Şişko patates..? sesi yumuşarken,gözleri koyulaştı:ayakta duracak gücü yoktu artık,zorlanıyordu.
Az önce onu durduran dostu Dakota’nın omuzlarından tutup doğrulttu,yorgun başını onun omzuna yaslayıp derin bir nefes aldı temiz havadan..
Temiz..hava…burnunu,nefes borusunu acıtıyordu..Etrafta öğlen yemeğinin yanmış kokusu asilce dolanırken gözlerini açlıkla yumup nefes almaya devam etti.
Sendeleyerek yürümeye başladılar ,herkes açılıp onlara izin veriyordu:şaşkınlardı.Geldiği günden beri ona bu şekilde dokunabilen tek kişiydi:çoğu Dakota’nın yanındaki Victor’a imreniyordu…
Victor,Dakota’dan üç sene önce gelmişti bu yere:burası bir çocuk hapishanesiydi:18 yaşının altında olmalarına rağmen çoğu gardiyan iyi davranmazdı buradaki ‘’çocuklara’’ .
Kimisi de 18 yaşını doldurmuş olmasına rağmen hala buradaydı:bunların arasında Victor’da vardı 2 gün içerisinde 21’ine basacaktı.
Victor, onu anlayan tek kişinin Dakota olduğuna inanıyordu.Dakota ise kendisini ona karşı borçlu hissediyordu.Buraya geldiği ilk gün , ilk hafta hatta ilk ay sadece oturduğu yerde duruyor ,hareket dahi etmiyordu.16 yaşında yaşamış olduğu o büyük şok,sadece düşünmeye zorluyordu onu,Victor ise onu gizliden gizliye inceliyor,konuşmaya çalışıyordu.Ve sonunda Dakota’nın bu halinden hem ürkmüş hem de bıkmış olan şişman gardiyan onu uzun saçlarından tutup başını duvara vurduğunda zamanın aslında ne kadar da yavaş bir kavram olduğunu düşünmeye itmişti Dakota’yı.
Akan kırmızı kana bakarken artık hayatının tamamıyla bittiğini düşünmüştü,oysa Victor kadını güzelcene benzetip bir buçuk ay boyunca , karanlık odada aç susuz kalmayı yeğlemişti.En azından herkes öyle sanıyordu…
Çünkü Dakota o an sırf Victor’un durumu adına hayata tutunmuştu .Her gece uyuma numarası yapmış,battaniyesinin altına gizlemiş olduğu ekmeği , suyu herkesin uyuduğuna emin olduktan sonra kapıp kar kış,yağmur sel demeden ,demir kapılı koğuşun önüne gitmiş ,iki kere tıklatıp Victor’un pencereye gelmesini sağlamıştı.
Ne Victor ne de Dakota o geçen iki sene içerisinde bu olayı unutmamışlardı…
Sonunda da iki sene geçip akmış ;akan zamanla da azl zamanı gelip çatmıştı Dakota için;sıra Victor içindiyse bile …
….