Sen,Evet,Sen!



BÖLÜM 1 (Yayın Tarihi: 11 Şubat 2012)
En son hatırladığım şey o sıcaklık ve o müzikti, etraf karanlıktı sadece, veya o kadar aydınlıktı ki, o an geçici bir körlük falan geçiriyordum, bilemiyorum. Çok klişe cümleler kullandığımın ben de farkındayım, üzerime gelmeyin, lütfen.Ama yalan söylemiyorum, bana inanın!

Nefes nefese kalmıştım, uyandığımda orası burası dağılmış balerin desenli perdeli odamdaki, neredeyse her tarafı çizilmiş üstü nota kağıtlarıyla dolu masamda, bir sırt ağrısıyla boynum kakılmış şekilde uyandım. İtiraf ediyorum ağzımın bir kenarından salya sızıyordu. İğrenç. Bu arada of o ağrı.. Voltaren'e ihtiyacım var.
Bu hikaye daha ne kadar klişeleşebilir bilmiyorum, ama doğru söylüyorum!

Tam kas gevşeticiyi odamdan çıkıp almaya karar vermişken, kitaplığım üzerindeki saate göz attım. ÜÇÜ YİRMİ Mİ GEÇİYORDU?! Ama ben daha saatin on olduğunu hatırlıyorum ya da belki de saatim bozulmuştu ya da hepsini geçtim ailemin hiçbir bireyi mi bana en azından kapı arasından bakmayacak kadar ilgisizdi?

Kendimi Bugs Bunny desenli yumuşacık yatağımın üzerine attım, kaslarımın gevşeyip gevşememesi şu an umrumda bile değildi. Ne kadar da garip davranıyordum. Tüm vücudum gevşemeye başlamıştı zaten ve gözlerimi kapattım..

Aradan yemin ediyorum ki sadece tek bir salise geçti.

"ienai itami kanashimi de kizu tsuita kimi yoooooooooooooooooo!"

Son ses olarak UVERWORLD'ün şarkısı telefon üzerinden odamda değil de kafamın içinde zır zır yankılanıyordu.

Uzandım ve alarmı kapattım, yaklaşık 40 dakika sonra alarm en az 50 kere çaldıktan sonra, uyandım.Yarım saniye aralıklarla, ya da öyle bir şey, gerçekten fikrim yok.

Klasikten daha aşırı bir manzaranın beni beklediğinin farkındaydım. Daha mor ve derin göz altları, iyice solgun ve uykusuz olduğu çok belli olan bir yüz. Çirkinlik abidesi. Zaten o kadar da güzel biri değilim, bir de bunlar eklenince resmen deliriyorum. Biraz da sivilcem var..

Ağır adımlarla banyoya ilerledim yüzümü yıkamak için.. o da ne? Yüzümde tek bir sivilce bile kalmamıştı. Gözlerimin altı çökmüş veya mor değildi. Yaşadığım ergenlik denen döneme rağmen sanki,sanki yüzüm biraz daha oturmuş gibiydi. Bana mı öyle geliyordu? Nasıl yani? Oysa bi vampir tarafından ısırılmadığıma emindim.

İçeriden annemin seslendiğini duydum.
"Momoooo! Hadi hala uyanamadın mı, kahvaltı edeceğiz!"
"Geliyorum!"

Yüzümü yıkayıp mutfağa ilerledim.

"Sonunda uyanabildiniz küçük hanım, dün akşam saat 19.30'dan beri uyuyorsunuz. Hem de deliksiz. Gece bi kaç kez odana geldim balkondan almam gereken kutular için, ve o kadar hafif uykulu biri olmana rağmen o küçük kıçının bir kılını bile kıpırdatmadın."

Efendim anne? Ne diyorsun sen? Ben dün akşam 10'da odama döndüm ve notalarımı inceledim. Yani öyle değil mi? Değil mi? DEĞİL Mİ?

"Momo?"

"Ha ne ee anne şey evet dün biraz yorgundum galiba."

"Bu aralar fazla dalgınsın tatlım, yolda dikkat et."

Dalgın? Uzun süredir olduğumdan daha dikkatli olduğuma emindim oysa ki.

"Bugün ne kadar da güzel olmuşssun! Ah benim güzel kızım. Suratına gene hangi şeylerden sürdün? Yoksa benim aldığım o doğal ürünlerden mi? Yoksa onları kullandın mı ah kızım!!.."

ve gene başlıyoruz. Annem yaklaşık 13 dakika 7 saniye daha bu "güzellik" konuşmasına devam etti. Ama bu sefer ses tonu bir farklıydı, o da bi değişiklik olduğunu fark etmiş olmalıydı? Peki bu kadar ayrıntının nasıl farkındayım?

"E.. şey anne ben geç kalıyorum gitmeliyim görüşürüüüz!"

Antidepresanımı içmeyi unutmadım. O konuya daha sonra değineceğim.

Koşarak evden çıktım, gene o aptal kalabalık metroya binecektim, pff. En azından bi iki arkadaşım oluyordu, bir iki laflamak için.

Tıklım tıklım metronun en uç noktasına doğru ilerledim, hep orada buluşurduk.

"Riiiiiiiiiiiiin!"
"Momo?"
"Günaydıın!"
"Sana da günaydın ama metroda bu kadar yüksek sesle konuşmasan iyi olur sanırım, heh."

Rin, benim sınıfımda. Sabahları okula birlikte gidiyoruz. Aslında okulda onun bana biraz.. şey olduğuna, bilirsiniz ilgi duyduğuna dair dedikodular var ama pek taktığım söylenemez. O iyi bir arkadaş. Bir nevi sırdaş gibi aslında.

"Bugün.. çok şeysin Momo, nasıl desem, biraz, güzel?"

Oops, hayır.

"Teşekkürler şapşal. Bu kadar kızarmana gerek yoktu. Bu arkadaşça bir şey, değil mi?"

"Momooo! Tam bir moronsun."

O saniyede suratı normal olan Rin, ben bunu söyledikten sonraki saniyede kırmızı bir canavar görünümüne büründü. Çok kötüyüm. Dedikoduları çok takmadığımı söylemiştim, ama böyle Rin ile uğraşmak, ego tatminiyle eğlence arası bir şey işte, kendime karşı koyamıyorum.

***

Sınıfa girdiğimde herkes bana bakıyordu.



BÖLÜM 0 "Güzel Müzik" (Yayın Tarihi: 11 Şubat 2012)
"Hahaha.. Sailor Moon,ha?" iç çektim.
"Konuşan kediler, dönüşüm geçirmeler, Ay'daki krallık, prensesler, savaşçılar,geleceğe yolculuk.."
Hepsi bana çok saçma, çok uzak geliyordu. Aslında, belki de sadece etrafımdakiler beni garip sanmasınlar diye kendime zorla bu ideolojiyi kabul ettirmiştim. Düşünsenize, kaç kişiye gidip bir muhabbet esnasında "Bakın biliyor musunuz ben her gece kendi kendime Ay'a bakıp kendi çapımda Serenity ile konuşuyorum!" dedikten sonra... Her neyse işte dediğimi anladınız.
Küçüklüğümden beri bu böyle aslında, neredeyse 6 yaşımdan beri Sailor Moon'un gerçek olduğuna içten içe inanıyorum. Sizin de bana deli dediğinizi duyabiliyorum ama ne bileyim, sanki böyle çok daha iyi, sanki o gerçekten var..
O yaşlarda evdeki vitrinde gördüğüm kristale benzeyen taşı kendi "Ay kristalim" ilan ettiğimi çok iyi hatırlıyorum. Benimle aynı adı taşıyan en yakın arkadaşımla birlikte inanıyorduk hem de.. Nedense her gece önüme çıkmaları için ölmeme rağmen önüme çıktıklarında altına edeceğimi bilsem de, falan..

Şimdi 16 yaşındayım, garip olduğunu bilsem de hala içten içe inanıyorum işte, garip değil mi? Ama çoğunuzun benimle aynı durumda olduğunu biliyorum. İnanıyorsunuz ama biri size sorduğunda "Ahaha olur mu canım, o sadece bir anime/manga!" diyeceksiniz biliyorum. Ama hepinizin içten içe.. Tamam fazla tekrara bindim, üzgünüm!

Ah bu arada, adım Momoko. 16 yaşındayım ve lisenin ilk senesindeyim, Tokyo'dan. Mistik şeylere fazla meraklıyım aslında ama arkadaşlarıma beni sorsanız "o kız bilimsel olmayan hiçbir şeye inanmaz" derler. Hatta agnostik olmamı da buna bağlarlar. Garip, hayat ironik değil mi? Çok inatçı ve aksiyimdir, hırs gözümü bürüdüğünde hiçbir şeyi görmem ve arada kemanımla konuşurum, adı Ichigo(çilek) , ona bu adı verdim çünkü yapıldığı ağacın rengi, keman üzerinde eskidikçe çilek rengine dönüyor.

Neyse şimdi günüme dönelim, pek de farklı bi hayatım yok aslında, klasik.
Şimdilik gitmeliyim şey... Sanırım, bi gariplik olacağına dair içimde bir his var,bunu sana neden söyledim bilmiyorum.

İçim birden kalkar gibi oluverdi aslında belki de ondan böyl-
NE diyorum ben?!
Biraz..sıcak hissediyorum aslında, ve kulağıma güzel bir müzik geliyor, bu bi rüya olmalı sanırım ama bu.. fazla gerçekçi, korkuyorum aslında ama müzik çok rahatlatıcı, ben, ben bilmiyorum, gerçekten deliriyor muyum, yoksa inandığım gibi her şey aslında gerçek mi.. ben..-