Laptopta buldum, sekizinci sınıftan kalma bir Shaman King fanfictionı. Bu aralar yazma isteğimi kaybettim, buraya yazarsam belki daha fazla yazasım gelir. Kısa kısa yazıyormuşum, en iyisi sadece bir bölüm koyayım da önde gideyim xD

Ren, son sürat koşarken bunun son derece tank verici olduğunu düşünüyordu.Zeke'den bile kaçmazken, Jun'dan bu derece sakınması başka bir şekilde adlandırılamazdı.Koca gökdelende ondan kaçamaması ise daha da canını sıkıyordu.Bir çıkıntının arkasına saklanıp duyulmamak için fısıldadı.

"Bason!"

Bason'a Jun'un yerini sormak için bekledi ama Bason her zamankinin aksine onu bekletiyordu.Sesini gittikçe yükselterek -ve çalışanların gözlerini ona dikmesine neden olarak- Bason'a sesleniyordu.

"Bason!Bason!!BASON!!!"

"İşte buradaymış."

Ren, Anna'nın sesiyle elinde olmadan irkildi.Arkasını döndüğünde, soğuk yüzlü Anna, gülümseyen Jun ve zoraki sırıtmasıyla Yoh'la burun buruna geldi.Bason da Anna'nın tutsağı durumundaydı.Onu görünce Bason'u serbest bıraktı ve Bason hemen ortadan yokoldu.Ren başka seçeneği olmadığından eli mahkum Jun'u dinlemeye zorladı kendini.

"Yeni bir panayır gelmiş şehre, oraya gidelim diyordum.Hem bu uzun arada, dünya hakimiyeti kurduğun o oyunlar dışında uğraşlarında olur.Anna'yla Yoh, Trey, Pilica ve diğerleri de gelmeyi kabul etti."

Bunu söyleyen Jun olmasaydı, Ren küçük bir dalga geçme ve kahkaha krizine girerdi.Yoh'la Trey'in neden kabul ettiğini anlamak için medyumluğa gerek yoktu.Bunca çalışma arasında bu saçma kaçamak bile yeterliydi.Dalga geçmeyi başka zamana bırakıp basit bir sırıtışla yetindi.Sonuçta kendisinin de kaçışı yoktu.Başını umutsuzca öne eğdi.

"Öyleyse bu akşamki gösteriye gidebiliriz." dedi Jun, Ren'e göre görülmeye değer bir gülümsemeyle.Ama bunu itiraf etmesi için dünyanın dengesinin değişmesi gerekiyordu.

____________

Sitare akşamki gösteriye hazır olmak için çadırların bir an önce kurulması gerektiğini ve bunun için ona ihtiyaç olduğunu biliyordu.Yine de her seferinde, bu hazırlık zamanı, gereğinden fazla nazik olduğunu, buraya ait olmadığını düşünüp üzülüyordu.Eğer onu diğerlerinden ayıran özellikleri olmasaydı belki şu hayvan pisliklerini temizleyen çocukla aynı yerde olurdu.Hayır, olmazdı!Herhalde dünyanın en fazla gülen palyaçosu olurdu.

"Sitare, biliyorsun.Mew sadece senin sözünü dinliyor ve sen onun ipin gerilmesine yardımcı olmasını sağlamalısın."

Sitare, oturduğu çimlerden doğruldu ve yaşlı falcı kadının yüzüne baktı.Falcı Mushık, panayırda sözü geçen az sayıda kişidendi.Belki de Sitare, sadece ve sadece O'nun sayesinde, Mushık'ın gençken yıldızı olduğu gösterinin yıldızıydı.Panayır sahibinin kızı Gozal'da kendisi kadar esnek ve iyi sayılırdı ama Mushık'ın otoritesine yenik düşmüştü.Gösteriye birlikte çıkıyorlardı.

Anladığını belirtir gibi başını salladı.Sonra, görülmeye alıştığı haline büründü.Gösteriye çıkar gibi bir gülümsemeye büründü yüzü.İri ama çekik yeşil gözleri parıldadı ve havada bir parende attı.Neşeli bir çığlık ona eşlik etti.Mew, oyun zamanının geldiğini anlamıştı.Mew, Sitare ve Mushık dışında panayır halkından kimsenin göremediği, pembe renkli, mavi gözlü, oyun için yaratılmış bir mahluktu.Bu oyunlarda, Sitare'nin sonsuz olarak gördüğü güçlerini kullanıyordu, üstelik de hiç yorulmadan.Sitare onu bulduğu güne şükrediyordu.

Koşarak ve taklalar atarak güçlü adamların çektiği ana halata yaklaştı.Sıçrayarak ipe tutundu, aşağıya kaymaya başladı.Onun hep yaptığı bu oyuna alışkın olan adamlar, bu tüy gibi bedene aldırmadan çekmeye devam ettiler.Sitare aşağıya indiğinde adamlar gibi ipe asıldı.Arkasında duran en iyi arkadaşı ve panayırın en yakışıklı çocuğu Kamran eğilerek fısıldadı.

"Aynı oyun, değil mi?"

Sitare hiç arkasını dönmeden başını salladı.Mutlulukla dudaklarını ısırdı ve başını gökyüzüne kaldırdı.Mew havada süzülerek işaretini bekliyordu.Göz kırptı ve onunda asılmasını bekledikten asılıyormuş gibi yaparak bir kaç kişi dışında herkesin onu çok güçlü sanmasını izledi.Hayatından çok hoşnuttu.

Şahsen ben beğenmedim, anlatım hataları var ama idare eder diye düşünüyorum ^^,