BÖLÜM 2
Bu bakışları insanı sakinleştiren çocuk bize bakarken.Ben üzerimdeki baskı yüzünden kilitlenmiş bedenimin bu baskının kalkmasıyla ve bedenimdeki rahatlamayla birlikte çözüldü ve olduğum yere düşüverdim.O çocukda hızla yanımıza geldi.Gözleri Aylin’in üzerindeydi bunu görebiliyorduk.Bu yabancı çocuğun kim olduğunu merak ediyorduk hepimiz.Bir süre bekledi.Daha sonra “Ben Kerem.Bir ateş bükücüyüm.Hislerimle hareket etmeyi seven biriyim.Uzun zamandırda yollardayım.Yani gezmeyi severim.Şu soğuğu hissettim.Bir bakayım derken sizi gördüm.Başa çıkabilirsiniz diye onu sakin tutttum fakat çok ham güçleriniz geliştirmelisiniz.

Tam yardım edeyim derken sen adını bilmiyorum kalkanını gördüm.Bu çok şaşırtıcıydı.Oldukça güçlüydü ne kadar dayanabileceğini merak ettim.Bir süre daha bekledim ama daha fazla bekleyemdim.Özür dilerim.” Diyerek bana baktı.Bende şaşırmıştım diğerleri gibi.Bir dakika sen bir sakinleştirici gücü olan bir ateş bükücümüsün diye sordum.O da bana gülümseyerek “Evett” yanıtını verdi.

"Peki o zaman ben Betül bir su bükücüyüm.Ayrıca koruyucu bir kalkana sahibim.Biraz önce çok şaşırtıcıydı dedin neden böyle bir şey söyledin anlamadım." diyerek ona baktım.
Oda “Yanlış anlama kalkanı bulunan bir su bükücüyle hiç karşılaşmamıştım.Yani bu güç genelde hava bükücülerde oluyor ki onlarda bu kadar güçlü olmuyor.” Dedi.Ben kızlar sanki bu yüz ifadesini bir yerlerde daha görmüştüm diyerek onun aklındaki soruları yanıtlamaya başladım.Evet aslında hava bükücülerde bulunuyor ama benim annem bir hava bükücüymüş babamsa bir ateş bükücü bende onların güçleri karışımı olmalı su bükücüyüm.Nasıl olduğunu hiç sorma çünkü bu konu üzerinde oldukça fazla araştırma yapıldı fakat bir şey bulunamadı diyerek gülümsedim.

O bana Aylin’e çevirdiği bakışlarıyla birlikte “Annen ve babanla tanışmak isterim.” Dedi.Benim içimde o an soğuk rüzgarlar esti ve onlarla tanışamazsın çünkü onlar bizi korurken hayatlarını kaybettiler diyerek yaşlarla dolan gözlerimi kapatarak gözyaşlarımı geri göndermeye çalıştım.Kızlar hissettiklerimi hissettikleri için bana baktılar.Aylin “Yaklaşık 15 yıl önce soğuklar gizli bir baskın yapmışlar.Annelerimiz ve babalarımız sayıları çok fazla oldukları için onlarla başa çıkamamışlar.Bizim ölmemizi istemedikleri için bizi bakıcımızla bir yere saklamışlar.Betül’ün kalkanı olduğunuda o gün fark etmişler.Kalkan sayesinde bizi hissedememiş veya kokumuzu alamamışlar.Onlar gittikten sonra bakıcımız bizi çıkarmış yine bir baskın olur diye uzaklara buralara getirmiş.Bizi yetiştirip büyüten oydu.Ancak o da geçen yıl bir vampir yüzünden öldü.Bizde o zamandan beri o vampiri arıyoruz.

Ancak bu sırada eğitimimizi tamamlamamız gerekli.Annemlerimiz ve babalarımız normal insanlar gibi yaşamamızı isterlermiş.En azından onlar gibi eğitim görmemizi isterlermiş.İşte bu yüzden buradayız.” Diyerek sözlerini bitirdi.Bende kendimi topladıktan sonra Bu arkadaşım Aylin kendiside bir su bükücü bu arkadaşım Emir o da bir toprak bükücü bu arkadaşım ise Cansel kendisi bir toprak bükücü ayrıca bağları kontrol gücüne sahip.Ayrıca birde hisleri çok kuvvetlidir.Seni hissettiği gibi diyerek ona baktım.O gözleri yine Aylin’in üzerinde “Anne ve babalarınız için üzgünüm.” Dedi.”Gezmeyi severim demiştim ama anlaşılan yerleşme vakti gelmiş.” Diyerek gülümsedi.Aylin’in çığlığını duydum bir anda…

Yorumlar lütfen....

fena değil ama biraz konuşma koy örn

-bilabila bila

-nila bila bilaa

-asgkgg

gibi böyle - kullanırsan daha açık olur

güzelmiş devam et

Teşekkür ederim denedim fakat yapamıyorum.O şekilde senaryo gibi olduğunu düşünüyordum önceden o yüzden uzun bir süre önce o şekilde yamayı braktım Denedim ama olmadı unutmuşum

Teşekkür ederim

BÖLÜM 3
Hepimiz yerimizden fırladık onlar daha ne olduğunu anlamamışlardı.Öylece birbirlerine bakıyorlardı.Bir de Aylin’Den “Kızlar ben galiba aşık oluyorum.” Sözlerini duyunca gırtlağına basmak istedim o an bir şey oldu sanmıştım.Neyse ki iyiydi.Ben bunları düşünürken oda benim düşündüklerimi duyabiliyordu.Birden bana baktı ve özür diler gibi boynunu eğdi.Bende ona gülümserken Cansel yoğunlaşmış hızla hissettiklerini bizede hissettirdi.Eve gerçekten açık olmuştu.Kerem ile arasında oluşan kırmızı bağdan belli oluyordu.Ah birde hkalp atışı vardı bir kuşun hızla çarpan kanatlarına benziyordu.
Ben bunları düşünürken o gözleri tekrar Kerem’e dönerek “İstersen burada kalabilirsin.Okula kaydını yaptırırız bir de oda olur biter.” Dedi.Biz donup kalmıştık.Kerem “Güzel olur ama arkadaşların rahatsız olmasın.” Diyerek bize döndü.Aylin biz daha yanıt vermeden “Aslında onlara sorarak söyledim.” Dedi.Kerem bir bize baktı bir ona sonra “Anlamadım galiba.” Diyerek gülümsedi.Aylin ona hayran hayran bakrken ben açıklamak zorunda kaldım.

“Şey aslında biz birbirimize güven adı verilen bir bağ ile bağlıyız.Yani ne düşünürsek düşünelim hepimiz duyabiliyoruz.Tabi buna hissettiklerimizde dahil.” Diyerek gözlerimi Aylin’e çevirdim gözlerimi.
İçimden “Bunu kimsenin bilmemesi gerekiyordu Aylin.” Dedim.Aylin bana baktı ve “Üzgünüm ağzımdan kaşırdım.” Diyerek hepimizden özür diledi.Neyse “Hadi gidelim.” Diyerek hızlı adımlarla oradan ayrıldım.Onlarda arkamdan geldiler.Kerem’in söylediklerini kızlardan duyabiliyordum “Galiba bilmemem gereken birşeydi.” Dedi.Ayin “Özür dilerim Betül.” Diyerek defalarca özür diledi.
Can işte dayanamadım affettim.

YAKLAŞIK BİR AY SONRA

Artık Kerem tamamen yerleşmiş okula da alışmıştı.Tüm gününü Aylin’le geçiriyorlardı.Birbirlerine ititaf edememişlerdi ama ikiside birbirlerini seviyorlardı.Bense onlara açık açık söylemiyordum ama gideceğimi biliyorlardı.Birgün onlardan ayrılacağımı hissediyorlardı.Ne zaman kalbimi kapatsam onu düşündüğümü biliyorladı.Onlarda biliyorladı aslında aradığım şeyin ne olduğunu bilmediğimi.Sadece bu içimdeki boşluğu doldurmak istiyordum.Ölye bir boşluktu ki neyle dolacağını bilmiyordum.Herşeyin yoluna girdiğine karar verdiğim zaman onları yalnız bırakabileceğime emin olduğum zaman gidecektim.En sonunda birgün

Kerem “Bende size katılmak istiyorum.” Dedi.Aylin sevinçle bu teklifi kabul etti.Bizde artık ona güveniyorduk.Onu aslında seviyorduk.Çünkü Aylin’i mutlu ediyordu.Buda bize yetiyordu ancak aslında güçlüydü.İşte bu yüzden ona güveniyordum.Ben gittiğimde onları koruyabilecek olan biriydi.Hemen güçlerimizi birleştirerek Kerem’i de güven bağımızın içine aldık.Artık oda bizden biriydi.Tam biz işimizi bitirdik derken İkisi birden birbirlerine aşklarını itiraf ettiler.Aslında ikisinin de bunu kontrollü olarak yapmadığını biliyorduk.Daha ne olduğunu anlamamışlarddı ki bir de baktılar birbirlerine aşklarını itiraf edmişler.Onlar birbirlerine sarılırken bizde onlara özel kasın diye bağlantılarımızı onlarla kestik.

İşte bu olayın üzerinden tam bir hafta geçti en sonunda tüm eşyalarımı toplayarak “Artık gitme vakti geldikardeşlerim.Size veda etmek çok ağır gelecekti bunu biliyordum.Ne siz üzülün ne de ben üzüleyim istedim.Merak etmeyin gideceğim yerde iyi olacağım.Kerem kardeşimden daha öte olan bu insanları sana emanet ediyorum.Onlara iyi bak.Hep mutlu ol Aylin seni seviyorum kardeşim.Hislerine güven birtanecik kardeşim Cansel seni seviyorum.Ecem kavgalarımızı, o küçük tartışmalarımızı özleyeceğim.Seni de seviyorum tatlı cadım.Kendinize iyi bakın.Sizleri seviyorum.
HOŞÇAKALIN…”

Notunu brakarak okulumdan ve tüm sevdiğim şeylerden adım adım uzaklaştım.Kendimi bulmaya gidiyordum.Kalbimi doldurmak için gidiyordum.Derdime derman bulmaya gidiyordum.Uçağa binerken son kez burada geçen yıllarımı tekrar yaşamak istedim.Son kez derin bir nefes alarak uçağa bindim.Önce nereye gideceğimi biliyordum.Doğduğum yere gidecektim.Geride bıraktığım aileme gidiyordum.Ailemin beni son kez gördüğü o şehre gidiyordum.O yazın kavrucu sıcağının olduğu yere gidiyordum.Annemlere gidiyordum.İçim huzurluydu.Biraz da heyecanlı çünkü ilk kez oraya gidecektim.

Ben bunları düşünürken uçak çoktan havalanmıştı bile.Bir kadın bana şaşkın şaşkın bakıyordu.Bu bakışlar beni korkutuyordu.Bu yüzden kadından olabildiğince uzak durmaya çaçlıştım.Yolculuğumun yarısı heyecanla geçti.Yarısında az da olsa uyuyabildim.14 saati uçakta geçirmek pekte kolay olmuyormuş.

Ve en sonunda uçak inişe hazır hale gelmişti.Evet uçak inmeye hazırdı fakat ben hazırmıydım.Bilmiyorum ama galiba hazır olup olmamak burada önemli değildi.Kadınsa hala bana bakıyordu.Tüm yolculuk boyunca gözlerini üzerimden ayırmamıştı.En sonunda uçak indi ve tüm yolcular yavaş yavaş inmeye başlamıştım.Tam ben inerken o kadın yanıma yaklaştı ve “Gelmemeliydin kızım, geç olmadan buradan uzaklaşmalısın, hemen geri dönmelisin…” diyerek yanımdan uzaklaştı bense donup kalmıştım.Bud ne demekti şimdii…

Yprum bekliyorum? Nasıl oluyor?

BÖLÜM 4
Kendime gelir gelez o kadını bulmak için hızla koştum tüm havaalanını alt üst ettim ama bulamamıştım.Gelir gelez aklımı kemiren sorular içine başka sorularda eklenmişti.Korkuyordum ama buradan ayrılmamam gerektiği belli oluyordu.Dışarı karanlıktı bu yüzden kasabaya gitmek için sabahı beklemeliydim.Hemen bir otel bularak orada bir geceliğine kaldım.Sabaha kadar gözüme bir damla uyku girmemişti.Kadının söyledikleri aklım geliyor ne söylediğini anlamaya çalışıyordum.Neydi orada olan şey ve o kadın nasıl bildi aklım krışık yüreğim durgundu.Aklımdaki sorulara cevap vereyim derken uyuya kalmıştım.Uyandığımda telaşla ayağa fırladım.Üniversiteye geçmiştim ve tercihim buradandı.

Kızlar bunu bilmiyordu hepimiz aynı okula devam edelim diye aynı ünilere istek göndermiştik fakat ben onlardan habersiz o kasaba da bulunan bir üniversteye de istel göndermiştim ve kabul edilmiştim de.Şimdi yatacak bir yer bulunmalıydı.Bu yüzden erken gitmeliydimm.Ama henüz geç kalmadığmı farkedip bir ohh çektim.Hemen bir kahvalltı sipariş etmek için telefona yaklaştım.Bir kağıt vardı sehpanın üzerinde kağıdın üzerinde “SU BÜKÜCÜYE” yazıyordu.Kimdi bu nereden biliyordu ve buraya nasıl girmişti.Hızla balkona çıktım koridoru gezdim yoktu kimsecikler yoktu.Kağıdı yavaşça açtım ve “Geldiğin yer geri dönmelisin.Arkadaşlarına geri dönmelisin.Hiç bir şeyi değiştiremezsin.Gitmelisin, hemen buradan gitmelisin.” Yazan satırları okudum.Neydi bu, kimdi nereden biliyordu bir su bükücü olduğumu, ne vardı o kasabada, neden o kasabaya gitmemeliydim?Nasıl bir işti bu yhaa.Aslınd farkında değillermiydi bu olanlar bana korkudan çok cesaret veriyordu.Yola çıkarken bedenimi sarmış edişe ve korkudan eser yoktu arrtık.Artık aradığım şeyin orada olduğundan emindim.Gerçekte ki beni oarada bulcaktım.Ne pahasına olursa olsun oraya gidecek ve aklımda ki tüm sorulara cevap bulacaktım.Kahvaltyı bırakıp hızla aşağıya indim.Aradığımın oarad olduğundan emindim, gerçekte ki benin orada olduundan emindim ben geliyordum annecim.Size geliyordum.Hızla bir araç bulmaya çalıştım ama yoktu en sonunda bir turist grubunun arasına katılarak onlarla beraber gitmeye karar vedim.Yolda giderken aklımda ki sorular hiç yerini huzura bırakmıyordu.Bende onları düşünüp duruyordum.

Bu sırada uyuya kalmışım.Rüyamda yine biri ama bu kez bir kızdı benim yaşlarımda “Gitme oraya gitme” diyordu.”Onları tehlikeye atıyosun.” diyordu.”Seni bekleyeceklerdir, tüm ailene zarar vereceksin.” Diyordu.O bunları söylerken bir gölge yaklaştı yanıma bir his ütm bedenimi sardı.Ne aşktı bu ne korku başkaydı.Kalbimde şu günlerde hiç rastlamadığım bir huzurdu galiba.Evet evet huzurdu.O bana yaklaştıkça kalbimdeki şüpheler, aklımda ki sorular değerini kaybedip yerini huzur alıyordu.Tam bu kişinin yüzine bakacaktım ki O kız “Hayırrr.” Diye bağırdı.

guzel. kendini gelistirmeye davam et.

teşekkür ederim

BÖLÜM 5
Uyanır uyanmaz bir grubun etrafımı sardığını farkettim.Hepsi merakla bana bakıyordu.Herkese iyi olduğumu söyleyerek tekrar yalnız dünyama geri döndüm.Kimdi bu kız?Beni nereden tanıyordu.Aklımda ki sarular yola çıktığımda aklımda olan soruların yerini alıyordu.Oradaydı.Aradığım şey oradaydı ama neydi.Mutlaka öğrenmeliydim.Biri beni korkutmaya çalışıyodu ama korkmuyordum.Tam tersi korku yerini cesarete bırakıyordu.Bunları düşünerek kasabama gelmiştim.Bakıcımız bize küçükken anlattığı sırada kasabanın ismini sormuştum.Oda Kızılnehir kazabası diye yanıt vermişti.Kimsenin aklına gelmemişti bir yere not almak.Ama ben almıştım aklıma not almıştım ve bundan kızların bile haberi yoktu.
Kasabaya gelmiştik.Bir balık heykeli bizi karşılıyordu.Daha çok bir deniz kızı denmeli bu heykele.Rehber bu deniz kızının hikayesini anlatıyordu.Turistlerin fotoğraf makinelarinden patlayan flaşlarla birlikte rehber devam ediyordu hikayeye.Uzun yıllar önce ailesini kurtarmak için kendisini feda etmiş bu deniz kızı hikayeye göre.Turistler merakla ona bakarken rehberde ilerlemeye başlamıştı.Onlar ilerlemeye devam ederken ben arkada kalmış bu yıllardır gelipte göremediğim kasabama merakla bakıyordum.Başka bir hava çekiyor gibi çekiyordum ciğerlerime havayı.Tertemiz bir hava bana hayat veriyordu.Aslında tüm hayatımı, tüm ailemi elimden alanda bu kasabaydı.Görünüşte ne kadar da masumdu.Her attığın adımda yeni bir şey getiriyordu önümüze.Çiçekler, böcekler…
Rehber turistlere anlatırken bu kasabanın o hikayelerini onlar her attıklaı adımda yeni birşeyle karşılaştıklarını düşünüyor vayy seleriyle birlikte flaşlarını patlatıyorlardı.Benimse önüme sadece kan geliyorddu.Burnuma kan kokusu geliyordu.Ben öyle bakarken içimde bir his beliriverdi.Baskındı kalbim hızla çarpmaya nefesim kesilmeye başlamıştı.Bacaklarımda ayakta kalmamı yetecek kadar güç bulamamıştım.Tam ben derin nefesler alarak kendime gelmeye çalışırken birini gördüm.Bakışları anlamsızdı.Şaşkın bakışlarla baa bakıyordu.Bu sırada da benden uzaklaşıyordu.Birşey bekliyordu sanki…O benden uzaklaştıkça kendime yavaş yavaş geliyordum.İçimi saran bu his de neyin nesiydi.
Turist kafilesiyle gezerken annemlerin bizim için kendilerini feda ettikleri o evi bulmak için rehbere üzerinde sonsuzlık işareti bulunan bir ev varmı burada diye sordum.O bu soruyu duyar duymaz biraz uzaklaştı ve “Bilmiyorum burada yaşayanlara sor.” Diyerek yanımdan uzaklaştı.Neydi onu korkutan şey merak etmiştim.Bu sorunun yanıtını ise o evi bulduktan sonra alacaktım.İşte bu yüzden hemen işe koyuldum.
Bakıcımızın anlattığına göre evimizin üzerinde bir sonsuzlık işareti bulunuyordu.Anlamı ise sonsuza kadar yaşadığımızın simgesi ve sonsuza kadar mutlu demekti.Bir süre yürüdükten sonra bir polis memuruyla karşılaştım.Ona sonsuzluk işareti bulunan bu evi sordum.Oda “Tai efendim götürüyüm.” Diyerek bana eşlik etti.Yürüyüş sırasında “Bu evi sorduğum zaman neden korkup kaçıyorlar?” diye sordum.O “Burada ki halk o evden olabildiğince uzak durur.Ne olduğunu bilmiyorum.Kime sorsam kaçtı.Bir süre araştırdım ama hi ç bir şey bulamadım.Sonra bıraktım peşini.Bende yeniyim burada.İlk memuriyet yılım.” Diyerek bana baktı.Birkaç özel soru sordu.Anlaşılan benden hoşlanmıştı.Ama ben ondan uzak durarak pek bir şey söylemedim.Yürürken “İşte bu ev…” diyerek işaret etti.Ben derin bir nefes aldıktan sonra bşımı kaldırdım ve…