Bu olayın üzerine (katliam olayı)bir de şehre yeni gelmiş birinin başından bela eksik olmuyordu.Her girdiği dövüşü kazanıp bir şehir efsanesi haline gelmişti.Gerçekten çok belalı bir insandı.Etrafındakilerle konuşup şakalaşırdı.Ancak gene de sinirlendiği anda kıyameti koparan tiplerdendi.Siyah saçlı kırmızı gözlü uzun boylu bir 22 yaşlarında bir gençti.Bakışları ne kadar saf görünse de gerçekten çok pis işlere bulaşmış bir kişiydi.Adı Kuuseki Hajime.Kişiliğini tam olarak yansıtıyor sayılırdı bu isim.Garip davranışlı biriydi çünkü.
Hajime’nin ortaya çıktığı zamanlarda şehirde garip olaylar da başladı.Arkası arkasına cinayetler işleniyordu.Hiç durmak bitmeyen bu olayların arkasında Hajime olacağı düşünülmüştü.En çok da bu cinayetler onların yaşadığı Kanto bölgesidir.Asıl garip olan durum ise cesetlerin hepsinin de sağ kolu kesilmişti.Koparılmış olmasına imkan yoktu.Çünkü o kadar düz ve pürüzsüz bir biçimde kesilmişti.Her yerde aranmasına rağmen bu sağ kol asla bulunamadı.Kanto bölgesinin merkezinde bir okul vardı.Bütün aileler endişe içindeydi.Ancak birisi her zamankinden daha da endişeli idi.Küçük bir kız kardeşi vardı.Bu endişeli gencin adı Katsuyuki Namikawa,dağınık kahverengi ve kahverengi gözlü 16 yaşlarında bir liseliydi. Küçük kardeşi 11 yaşında açık kahverengi saçlıydı.Ağabeyi gibi o da kahverengi gözlüydü.Bu küçük kızın da adı da Katsuyuki Hanabi.
Gerçekten büyük bir endişesi vardı Namikawa’nın.Elindeki en değerli şeyi ailesiydi, dostlarıydı.Eğer kardeşinin başına bir şey gelseydi bir ağabey olarak kendisini sorumlu tutardı.Ne var ki bu iki kardeşin okulları farklıydı.Bu onun endişesini daha da katlıyordu.
O gün de sıradan günlerden biriydi.Herkes okullarına gitmişti.Namikawa ve Hanabi de okullarındaydı.Haijime etrafta geziniyordu.Öğrencilerin okuldan çıkış saati 15.30’du.Ancak bu defa 2 saatlik bir seminer düzenlenecekti.Bütün aileler bu seminere davet edilmişti.Konu ise “Öğrencilerin Güvenliği” idi elbette…
Derslerdi şunlardı bunlardı derken okul bitti.Saat 15.40 olmuştu bile…
Seminere katılmak üzere bütün aileler toplanmıştı.Namikawa etrafa bakınınca arkadaşlarının ailelerini görebiliyordu.Bütün herkes gelmişti.İşlerinde olanlar işlerini de bırakmıştı.Öğrenci güvenliği konusundaki seminerde son çıkan Kolsuz cinayetlerinden de bahsedilecektir kesinlikle…Namikawa’nın ailesi de oradaydı.Annesi kendisine kız kardeşini okuldan almasını söylemişti.Bu yüzden hızlı adımlarla kardeşinin okuluna ilerliyordu.En sonunda bu uzun yürüyüş son buldu.Okulun demir parmaklıklı kapısını açtı ve içeri girdi.Herkes evlerine gitmişti.Kardeşi ortalıklarda görünmüyordu.Armaya başladı…Her tarafa baktı ama bir türlü kardeşini bulamadı.Aklına binbir türlü kötülük geldi.Ya kardeşi öldü ise kaçırıldı ise.Kol kesen katil onu buldu ise.Kendisi okula bu kadar geç gelmemeliydi.Kardeşi kendi başına eve gitmeye çalıştı ise araba çarpmış yada kaybolmuş ise…Ne yapacaktı bunu dahi düşünmeden, kardeşinin nerede olabileceğini düşünmeden var gücü ile koştu.Koştu ve koştu.Ana caddeden geçerken bir çığlık sesi duyuldu.İnanmadı, inanamadı…Bu ses kardeşinin sesiydi.O yöne koştu.Sokak ikiye ayrılıyordu.Biri çıkmaz sokaktı diğeri ise başka bir caddeye açılıyordu.Kararsızdı hangi yöne gideceğine.İşte o anda ikinci bir çığlık daha duyuldu.Çıkmaz sokaktan geliyordu.O yöne koştu.Kısa bir süre sonra sokağın sonundaydı.Kardeşinin iki kişi tarafından esir alındığını gördü.İkisinin de sağ kolu yoktu.Bu da cinayetlerin gizini açığa burdu.Asıl garip olan durumsa bu iki kişinin bir insana benzememesi…Aynı ruh gibiydiler.Birisi ince yapılı diğeri ise kalın yapılı idi.Korktu biraz.Ama kardeşinin o ikisinin elinde hırpalandığını gördü.Biri onu tutuyorken diğeri de Hanabi’nin sağ koluna dokundu.İşte o zaman ne yapacağını düşünmeden olaya daldı.Kardeşinin kolundan tutan kişiyi yere düşürdü.Ancak diğeri kat be kat daha güçlü çıktı.Namikawa birkaç dakika içerisinde yenik düşmüştü.Hanabi için en acı olan şey ise ağabeyinin kendi gözlerinin önünde dövülmesiydi.İçinden bağırmak geldi ama başaramadı.Ağabeyi hiç kımıldamadı…Gözleri dolmuştu.Ağlayacağı sırada Namikawa hareket edip ayağa kalkmaya çalıştı.Bir yandan da konuşuyordu “Asla yenilmem…Buna katlanamam.Ağlama Hanabi…Şimdi her şey son BULACAK!” büyük bir ses duyuldu.Sapsarı yanan gözler…Bu sarı ışığın gücü idi.İki tane dörtgenin iç içe geçirilerek elde edilmiş basit ancak garip bir şekil belirdi bileğinde.Sarı bir biçimde parlayan dört kenarlı yıldıza benzeyen bu simgenin gücü “Işınlanma” idi.Boyutlar arasında geçiş yapabilirdi.Kendisine özel mühürleme tekniği ise, sürgün boyutuna bir kapı açabilmekti.Bu boyuta gönderilen her varlığın güçleri alınmıştır.Namikawa saldırdı.İkisini birden yere düşürdü.Öfkesi katlanmıştı.Ancak arkasına geçen düşmanı fark etmemişti.Bu iki kolsuz kardeşlerden ince olanının tırnaklarını uzatarak yaptığı darbeyi aldığında yere yığıldı.Hanabi şiddetli bir biçimde ağlamaya başladı, çığlık attı...Ama sesini kimseye ulaştıramıyordu.
...
Bu ses nasıl olur da diğerlerine ulaşmıyordu?Bu sorunun cevabı diğer bölümde.