Bölüm 18
"Sonsuza dek ve daima."

Bahçedeki ağacın altında oturmuş hafif hafif şarkı söyleyen Nami'yi görünce Usagi şok olmuştu. O solgun ve soğuk kişiliğinin ardında Nami'den böyle bir şey beklemiyordu. -Tanıdığı birkaç şarkıcı vardı, örneğin Seiya, genelde cafcaflı ve gösterişli kişiler olurlardı. Sessiz kalmıyorlardı. Koca çenesi Seiya'nın belirgin özelliklerinden biri sayılabilirdi.
Fakat Nami neredeyse hiç konuşmazdı. Geçirdikleri kısa süreden bunu çok net anlamıştı Usagi. Sessizce izlemeye devam etti. Gözlerini kısıp kulaklarını her sesi duymak için zorladı. İlk kez, gerçek Nami'ye bu kadar yakın olduğunu hissediyordu. Ve uzun süre sonra ilk kez zihninin ötesinde Alice'in sesini duymuyordu. Kendine hakim olamayarak Nami'ye doğru yaklaştı. O an şarkı kesildi ve Nami'nin berrak sesi yankılandı etrafta.
"Sorun değil, gelebilirsin."
Usagi irkildi. Orada olduğunu nereden biliyordu?
"Emin misin? İstemiyorsan gidebilirim."
"Eminim." Nami fazla konuşkan bir tip değildi. Bu yüzden aralarındaki konuşma genelde Usagi'nin gevezelikleri olurdu. Gerçi pek fazla konuşmamışlardı. Nami'nin yanındayken Usagi bile bir soğukluk hissiyle susardı. Ancak bu kez kendine duraksama şansı tanımadı. Gidip Nami'nin yanına oturdu. Konuşmadı ama ilk kez Nami de susmadı. Şarkısına devam etti. Şarkı sonunda bitip ortalıkta sadece esen rüzgarın sesi kalınca Usagi başını kaldırıp Nami'ye baktı. Ve Usagi'yi şaşırtarak Nami konuşmaya başladı.
"Burada olmamalıydım."
"Neden?" diye sordu Usagi. Konuşmak istiyordu.
"Benim evim burası değil. İnsanların içinde olmamalıydım. Sen benim yanımda bu kadar rahat oturmamalıydın. Her şey o kadar yanlış geliyor ki..."
"Ama buradasın ve bu o kadar da kötü bir şey değil. Biz... Ben burada olmandan mutluyum."
"Ama Alice değil."
"Alice... Evet o pek mutlu değil ama kimin umurunda?"
"Benim," dedi Nami yine şaşırtıcı derecede yoğun bir ses tonuyla.
"Neden? Seni öldürmeye çalışan oydu."
"Bunu anlayamazsın. Lea benim için değerli. Ne kadar ona kızgın olsam da o hala arkadaşım.."
"Anlıyorum," dedi Usagi yavaşça. Ama hayır, anlamıyordu.
"Rei seni öldürmeye çalıştı mı, Usagi? Ve hala onun için endişelenmeye devam ettin mi? Daha da önemlisi, Rei bunu yaparken senin tek arkadaşın olsaydı?" Nami gözlerini Usagi'nin mavi gözlerine dikti.
"Hayır. Ve haklısın. Bilemem. Ama Nami... Artık yalnız değilsin. Biz varız. Yan yanayız."
Nami konuşmak için ağzını açtı ama bir şey söylemedi. O sırada bir çığlık duyuldu. Boğuk acı verici. Nami hemen tepki verip ayağa kalktı. Usagi ne olduğunu anlayamadan Nami çoktan dönüşmüştü. Usagi de dönüşüp ona katıldı. Beraber çığlığa doğru koşmaya başladılar. Nami hızlıydı ama Usagi'yi geride bırakmayacak bir hızda onu yönlendirerek koşuyordu. Aniden durdu. Bir adam sarışın bir kızı belinden yakalamış elini göğsünden içeri sokmuştu. Usagi öne atılıp kızı kurtarmak istedi ama bir duvara çarpmış gibi olduğu yerde kalakaldı. Kimse onları göremiyor duyamıyor gibiydi. Usagi sinirle Nami'ye baktı.
"Ne yapıyorsun? Neden ona ulaşamıyorum?!" diye haykırdı.
"Kızı kurtarma," dedi Nami sakince.
"NEDEN?!" diye bağırdı Usagi.
"Başkalarını da korumak istiyorsan şimdi ne istediklerini öğrenmek zorundayız."
Haklıydı, ama kız... Orada ölebilirdi. Acı dolu çığlıkları Usagi'nin beyninde yankılanıyordu. Usagi daha fazla dayanamayıp ellerini kulaklarına kapattı. Kim bu kadar acı çığlıklar arasında yaşamaya devam edebilirdi ki?
"Enerji dolusun, değil mi küçük kız?" dedi yabancı alaycı bir sesle.
"Ne istiyorsun?" diye sordu Nami dişlerinin arasından sessizce.
Yabancı onları görmeden, duymadan konuşmasına devam etti. "Sarmaşık. Hissedebiliyorum. Ama benim aradığım bir gül." Yabancı elini kızın göğsünden çekip çıkardı. Güzel kristal bir sarmaşık çiçeği adamın elinin etrafına sarılmıştı. Neydi bu? Güzeldi ama ne için bunu yapıyordu?
"Enerjin saf. Çiçeğini beslemek için zamanın olmuş. Bütün enerjin benimdir küçük kız!" dedi yabancı iğrenç kahkahalar eşliğinde. Eline dolanmış kızın çiçeğine tırnaklarını geçirdi. Kız tekrar çığlık attı. Nami her şeyi tam o sırada çözmüştü. Enerji kız ve çiçek arasında bir yay çizmiş ışıldıyordu. Çiçekler, enerji. Ve yabancı kızın çiçeğindeki enerjiyi çekerek onu öldürüyordu. Nami için bu yeterliydi. Onları zamandan ve davetsiz gözlerden uzaklaştıran duvarı kaldırdı. Usagi'ye bakmadı. Aslında... Onun varlığını bile unutmuş gibiydi. Yalnız çalışmaya alışan insanlar genelde yalnız çalışmaya devam ederlerdi. Yaptığı ilk hatada bu oldu. Yabancı, Nami'nin sokakta yankılanan ayakkabı seslerini duyar duymaz kızın çiçeğini elinden bıraktı. Işık solmuştu ama en azından yaşama tutunması için gereken enerjiye hala sahipti. Yabancı, gözlerini Nami'ye dikti. Nami adım adım ona yaklaşıyordu. Aralarında 5 adımlık bir mesafe bırakınca durdu. Sol elini yana uzatıp emrinde olan güçlere haber saldı.
"Gladium Umbras," diye fısıldadı. Gölgelerin kılıcı. Her yerden parça parça gölgeler çıkıp Nami'nin elinde görkemli siyah bir kılıç oluşturdu.
"Git buradan." dedi yabancı uyaran bir ses tonuyla.
"Hayır, asıl sen burada olmamalısın." dedi Nami buz gibi bir ses tonuyla. Yabancı güldü.
"Emredersiniz kraliçem," diyerek Usagi'ye doğru hamle yaptı. Usagi ne olduğunu anlayamadan bir anda gözlerine yabancının gözleri değdi ve korkunç bir acı benliğini sarmasını bekledi. Ama onun yerine on metre ötedeki apartmanın duvarına çarparken başka bir çığlık duydu. Gözlerini kaldırıp baktığında yabancıyı gördü, ve Nami'yi... Yabancının eli dirseğine kadar Nami'nin göğsüne gömülmüştü. Bir an için zaman durdu sanki. Usagi bir an algılayamadı. Sonra boğazından kopan bir feryat etrafta yankılandı. Nami'nin ismini haykırdı. Fakat bu ismi tek haykıran Usagi değildi. Aynı anda üç farklı ses, biri Usagi'nin kendi sesiydi, diğeri Seiya'nın sesiydi. En şaşırtıcı olansa beyninin içinde yankılanan Alice'in sesiydi.
Bayıldı.
Her şey solup gittiğinde karşısında bir ışık huzmesinin içinde Alice'i gördü. O kara delikte ölüp, tekrar geri gelmeden önceki Alice'i. Ağlıyordu. Usagi'nin ellerine yapıştı.
"Al bunu! Onu kurtar lütfen! O benim tek arkadaşım!" diye yalvardı. Görüntü solup giderken Usagi elinde kendi gümüş kristaline benzeyen ama aynı zamanda güneş kristalinin bir parçasını barındıran bir asa tutuyordu.
Asayı kaldırdı ama artık çok geçti. Nami'nin çiçeği yabancının koluna dolanmış, dikenleriyle simsiyah bir gül olarak çıkmıştı. Fakat Nami o kızdan daha güçlüydü. Bir an için Usagi'nin gözlerine baktı, gülümsedi ve Seiya'yı da içine alacak şekilde titrek bir el hareketi yaptı. Son kez fısıldadı.
"Birbirinizi koruyun..."
Gün o an patlak verdi. Seiya koşup Nami'yi kollarına aldı. Kelimeler Usagi'nin ağzından fısıltı olarak dökülürken yabancı kahkahalar atıyordu.
"Çok yaklaşmışım baksanıza! Bir gül! Ama aradığım gül değil!!"
"Bırak onu!" diye haykırdı Usagi.
"Yoksa ne olur küçük kız?"
"Tutulmayı serbest bırakırım."
"Haydi yap. Madem o kadar iddialısın."
Usagi elindeki asaya baktı. Yarısı ay yarısı güneşi sembolize ediyordu. Hem ayın hem güneşin gücüyle ışıldıyordu. Asanın kristalini avucunun ortasında tuttu ve göz hizasına kadar kaldırdı. Gücün kelimelerinden çıkıp kristalde toplanmasına izin verdi.
"Ay ve Güneş bir oluyorlar." diye sözlerine başladı. Yabancı bir adım geriledi. Nami'nin kristali avucunda parlamaya başladı. Kristale eşlik ediyordu sanki çiçek. Usagi sözlerine devam etti. "Işık ve Karanlık bir oluyorlar." Gölgeler titredi ve Güneş bulutların arasından sıyrıldı. "Zorla alınan bir yaşamı, ölümden koruyup teslim etmek için." diye bitirdi sözlerini Usagi. Nami'nin çiçeği güçlü bir hareketle canlandı. Dikenli dalları yabancıyı baştan aşağı sardı. Ve her şey bu kadardı. Gül gitmişti. Yabancı da öyle. Nami yerde Seiya'nın kollarında baygın yatarken Usagi yanına koştu. Usagi Nami'nin elini tuttu.
"Yalnız değilsin!" diye haykırdı. Gözlerini kaldırıp Seiya'ya baktı fakat Seiya ona dikkat etmiyordu. Nami'nin elini kendi kalbine bastırmış, sımsıkı tutuyordu.
Nami gözlerini hafifçe araladı. "Söz ver," diye fısıldadı yavaşça.
"Her zaman arkadaşın olacağım," diye başladı Usagi.
"Seni her zaman seveceğim," diye devam etti Seiya.
Çok uzaklardan hüzünlü bir fısıltı daha duyuldu.
"Arkadaşımsın Nami. Sonsuza dek ve daima..."
Nami'nin gözleri doldu. Başını Seiya'nın göğsüne gömüp gözyaşlarını gizlemeye çalışırken Usagi hala sıkı sıkı elini tutuyordu.
"Lea... Seni özledim..." diye fısıldadı. Fakat hiç kimse duymadı onu.









Of be yoruldum ama güzel oldu bence! Umarım beğenirsiniz. Şimdi bu aralar bir gül, kristal latince falan takılmış durumdayım. Kusura bakmayın
Neyse beğenmeniz dileğiyle