selam millet çok üzgünüm yeni bölüm için vaktim yoktu bu nedenle yazamadım en kısa zamanda kendimi toparlayıp yazacağım (bitirim kardeşlerimden fırsat bulabilirsem)
yeni kişilerin de hikayemi okumaya başladığını görmek beni çok sevindirdi
ağır bir spoiler vereyim tangel i dinleyin:) farklı kişiler var:)

Vücudum kesikler içindeydi. Kanların fışkırmasını ve kemiklerimin görünmesini izliyordum. Buzdan toynakların her biri yeniden ve yeniden damarlarımı parçalıyordu. Şeytani kırmızı gözler beni izliyor kulakları sağır eden bir kahkahayla gülüyorlardı. Ölümü izlemek için yaratılmıştı bu gözler.

Birden karardı her şey, her yer. Etrafımdan sesler duymaya başladım. Ağıt… Evet, ağıttı bu. Başucumda ince ve titrek bir ses ölülerin arkasından söylenilen ağıtları söylüyordu kulağıma… Ben ölmemiştim ki. Canım hala acıdığına göre ölmemiştim. Dudaklarımı aralayıp konuşmaya çalıştım. Yapamıyordum. Diğer uzuvlarımı yokladım yerlerinde olup olmadığını kontrol etmek için. Sağ elimde bir ağırlık vardı. Sıcak bir ağırlık. Biri elimi tutuyor olmalıydı. Uzun bir uğraştan sonra başparmağımı oynatabildim. Tekrar karanlık bir yer beni çekti.

Uçsuz bucaksız gibi görünen derin bir karanlık çekiyordu beni. Karanlık olmasına rağmen ürkütücü değil çok huzurlu bir yer gibi çekiyordu. Aşina olduğum bir yer gibi.

Gözlerimi araladığımda yatak odamdaydım. Bir ses “çekilin” dedi. Bunu diyen babamdı. Gülme ile hıçkırma sesine benzer sesler çıkıyordu etraftakilerden. Gözlerimi açmaya çalışıyor yoğun güneş ışığına maruz kaldığım için yeniden kapatmak zorunda kalıyordum. Birinin perdeyi kapatmasını istiyordum. Söylemek istediğim çok şey vardı.“i-iste-miyo-rum” diyebildim. “söyle meleğim nedir istemediğin?” babam panikle sordu soruyu. “yor-gan” dedim “ç-çekin”. Üstümdeki ağır yorgan çekilip hemen ince bir örtü getirildi üzerime. Bende bu arada kendime gelmeye başlıyordum. Ağrılar gitmişti ama hala çok bitkin hissediyordum.. Aradan bir iki saat geçmiş olmalıydı yeniden gözlerimi araladım.

Bu şekilde görünmenin utancını hissedince kendime gelmem uzun sürmedi. Salondan gelen uğultuyu duydum. Herkes burada olmalıydı. Odamın içine bakıp annemi babamı ve ekibi gördüm. Gözlerimi daha iyi açıp “arkama yastık istiyorum” dedim. Dik oturmalıydım. “kıyafetim?” “merak etme biz hallettik” Sami söylemişti bunu. Yatağın biraz ilerisinde ayakta bekliyorlardı. Ellerime baktım. Kanlar temizlenmişti. Ellerimi hemen boynuma götürdüm. Bozuk bir doku aramaya çalıştım. Bayılmadan önce kendimle ilgili düşüncem bir zombiye benzeyeceğimdi. Hiçbir şey yoktu. “ayna” dedim. “Ayna istiyorum”. Şaşkın bakıyorlardı. Annem kendi aynasını getirip bana tuttu.

Hiçbir şey yoktu. Sadece gözlerim biraz kızarmıştı. Bu durumu hiçbir zaman atlatamayacaktım anlaşılan. Dönüşüm geçirdikten sonra hiçbir iz kalmazdı. Tüm bekçiler için böyleydi bu. Fakat bilinçaltından kolay kolay kurtulamazsınız. Rüya gördükten sonra uyanınca bile etkisinde devam etmek gibidir bu. Fakat ruhsal yorgunluk devam eder. Sürekli bir uyku hali beynin kendi kendini güncellemesi için gereklidir. Bu nedenle yaralanan kişinin uyuması tavsiye edilir.

Gülümsedim. “beni nasıl buldunuz?”. “dinlendiğinde anlatırız” dedi Gökhan. Bir yandan da diğerlerine bakıyordu. Kötü bir durumda olmalıydım. Sami “bizim dışarı çıkmamız lazım sen dinlenmene bak yarın tekrar geliriz” dedi. Gitmelerini istemiyordum. “suratını asma hemen” dedi babam. “akşama tekrar uğrayın çocuklar”. “peki Kenan amca”. El sallayıp çıktılar odadan. Salondan gelen kalabalığın sesi yavaş yavaş gidiyordu. İyi olduğumu öğrenenler evden ayrılıyor olmalıydı.

Kafamda birden bire yankılanan bir siluet bana yeniden geceyi hatırlattı. Karanlığın ortasında kurumaya yüz tutmuş kanın içindeki ellerim ve aynı ellerin bir hayale uzanışı. Sus işareti yaptığı için hiç kimseye anlatamayacağım birisiydi. Pekala, rüya da görmüş olabilirdim. Ölüme o kadar yakındım ki… Belki de gerçek bir melek beni kurtarmıştı. Dişi bir melek.
Gözlerimi kapatmış öylece düşünürken sonucun daha farklı olabileceği gerçeği geldi aklıma. Bekçiyken ölmüşsen gerçek hayatta da ölürdün. Bunun dışında pek az şey etki ederdi ikinci hayatımıza. Yaralanmalar sadece uyuşukluk ve yorgunluk hissini getirirdi. Bu nedenle bir önemi yoktu. Birkaç saatlik dinlenme ile atlatabilirdiniz. Belki birkaç gün…

Bekçilerden şimdiye kadar ölen hiç kimse olmamıştı. Ölen birisi olduğunda o günün bekçiliği nasıl bir hal alacaktı onu da bilmiyorduk. Bilmediğimiz daha yığınca şey vardı. Araştırmam lazımdı. Yeniden kütüphaneye gitmem gerekiyordu. Bu düşüncenin heyecanıyla gülümsedim.

“neden gülüyorsun?” gözlerimi açıp anneme baktım. Gelip elimi tuttu. “hiç sadece düşünüyordum” dedim. “yıkılmaz üzere kurulan bir hayal” dedi içimden bir ses. Gülümsemem solmuştu. Annem elini alnıma koydu “iyi misin bir tanem?”. Kütüphaneye gitmek istemiyordum. Onunla orada karşılaşmak da istemiyordum. Kendimi aciz bir bedenin içinde hapsolmuş görmeyi de istemiyordum. Annemin endişeli bakışlarına sırtımı dönerek sol kolumun üzerine yattım. Annem başımın üzerine öpücük kondurduktan sonra odamda yalnız bıraktı.

sonunda yeni bir bölüm...
Meleğin "dişi melek" dediğine göre kanlar içinde yatarken gördüğü kişi kızdı o.O
yada onun gibi bişey adsfs
Samilerin Meleği bu kadar çabuk bırakıp gitmelerine üzülmedimd eğil ^^
kız o kadar yaralanmış sizde kalkın gidin o.O
olacak iş mi >.<
Miracımı göremedim ühüüü
bugünkü bölümde nyie yoktukine *-*
özlemişim hikayeni
yeni bölümü bekliyorum canım
umarm en yakın zamanda yazarsın *-*

Takipçiniz bacımm *-*

Off Neler Neler oldu böyle
Ben Hala bunların ne tür bir varlık olduklarını Çıkaramadım
Ayy Noluur Ya hadi bir bölüm daha Koy bir bölüm Sonra bi tane daha
Ben çok Merak ediyorum
Süperdi Bölüm Devam hadii bugün bi tane dahaa

canlarım ya beğendiğinize çok sevindim yeni bölüm geliyooooorrr:)))

Akşama doğru çalan zilin sesi ile uyandım. Annem birilerine benim hasta olmamla ilgili bir şeyler anlatıyordu. Biraz sonra odama elinde bir tabak sarma ile geldi. Elindeki tabağa odaklandığımı görünce gülümseyip kucağıma örtü sererek elime bir çatal verdi.
“şimdi iyi misin biraz?”. “sanırım” gülümsemesi genişledi. “komşumuz, hani yeni taşınan geldi”. Hatırlamadığımı görünce devam etti. “kek götürmüştün hatırladın mı meleğim?”
“ah evet hatırladım.”
“tatlı birine benziyordu. Kucağındaki bebeği görmeni isterdim. Bambaşka bir şey”. Ben sarmaları atıştırırken o anlatmaya devam ediyordu. “küçücük bebeğin gamzeleri var düşünebiliyor musun?”. Kafamı sallayıp eşlik etmeye çalışıyordum. “evden çıkan kalabalığı görünce merak etmiş. Bebeğini de alıp buraya gelmiş. Ne düşünceli kadın değil mi?”.
“hıhı”. Bir yandan odamı toparlıyor çamaşırlarımı katlıyordu.
“toplam altı tane çocuğu var tatlım” dedi. “üstelik yaşı benden küçük” nüfuzu fazla olan ailelere sempatim vardı. Belki tek çocuk olarak büyümek zorunda kaldığım içindi.
“ne güzel…” dedim. Anlatmaya devam ediyordu. Bir yandan sürekli konuşması iyi geliyordu. Düşünmemi engelliyordu. “çok iri gözleri var sende fark ettin mi?” “evet fark etmiştim” dedim. Gözlerden bahsedince aklıma yine koyu mavi rengi olanlar gelmişti. “eee, başka ne konuştunuz”.
“edebiyat öğretmeniymiş” dedi “asıl şaşırdığım şairmiş, inanabiliyor musun?” şiirlerle arası olan tek tanıdığım kişi annemdi. Oturup kendi yazdığı bile olurdu. Ben ise öğrenmem gerekenler hariç dinlemeye bile tahammül gösteremiyordum. Kafam iyice şişecekti bu yakınlarda. Durumumuzdan dolayı çok sık muhabbet kuramayacağını düşününce üzüldüm.
“arkadaşlığımı ilerletmeyi düşünüyorum” dedi. Dudağını ısırarak bana bakıyordu. “çok sevinirim anne” dedim. “gerçekten mi?” “evet”. “adı neymiş peki?” “Harir Gündüz ” değişik bir ismi vardı. Daha önce hiç duymadığım bir isim…
Anlaşılan annem yeni bir arkadaş bulmuştu kendine. O anlatmaya devam ederken ben de kafamı sallamaya devam ediyordum. “kızı da sizin okuldaymış Ada’ymış ismi”. Hatırlıyordum. Bana bakarken gördüğüm kız. “biliyorum o kızı “ dedim. Ada… Güzel bir isim diye düşündüm. Kendisi gibi…

Annem işlerini bitirip odadan çıkınca elime kitap alıp okumaya başladım.
“hey uyuyor musun?” kapının ardından Emin bağırıyordu. Kahkahama engel olamadım. “sence uyuyorsam bile uyanmamış mıyımdır?”. “dal oğlum içeri” dedi Sami. Kapı açılıp da yüzlerini görünce çok rahatladım. İçim huzurla doluyordu sanki. Bir arada bulunduğumuz anları öyle seviyordum ki…

Birden bütün masumane duygularım gitti. Dikkatimi ellerindeki çiçeklere verdim. Ben çiçekleri incelerken onlar da beni inceliyorlardı. Ciddi bir ifadeyle “çiçek” dedim. “çiçek” dedi Miraç. “merak etme yemen için getirmedik”. “çiçek, bana mı?”
“hayır, Kenan amcanın kucağında çok hoş duracağını düşünüyorum”.dedi Gökhan Pembe ve beyaz karışımı bir sürü çiçek vardı ellerinde. Kendime daha fazla engel olamayacağımı anlayıp gülmeye başladım “bana ha?”. Katıla katıla gülüyordum. Onları bu halde görmüş olmak bile paha biçilemezdi. Görülebilecek en komik anlardan birine şahit oluyordum. “çiçek sevmediğini biliyoruz ama adettendir diye düşündük” dedi Sami. Onlar da gülmeye başladılar. “ben pizza yaptıralım demiştim” dedi Gökhan ciddi görünmeye çalışıyor gibi duruyordu. “şimdi düşününce gerçekten olmadı” dedi Emin. Onlar da kendilerine gülüyorlardı. Yataktan kalkıp ellerindeki çiçekleri aldım. “zahmet etmişsiniz çok teşekkür ederim” dedim. “ilk ve son” dedi Miraç. Hepimiz dönüp ciddi bir ifadeyle bizi süzen Miraç a baktık. “ne yani ilerde eşin isteyince almayacak mısın?” diye sordu Emin. “tabiî ki almam” dedi. “eğer isterse almak zorundasın” dedi Sami. “siz öyle sanmaya devam edin”. “babam da evlenince asla temizlik yapmam dermiş” dedi Emin sırıtarak. “böyle devam edersen ilerde bir karın olabileceğini de sanmıyoruz” dedi Gökhan. Kendi ailesinden gördüğünü kesinlikle uygulayacağından emindim. Zaten Gökhan ın hareketleri de tıpkı babası gibiydi. Onun da kesinlikle eşine çiçekler alıp yardım eden birisi olacağına emindim. “karımla aramızdaki meseleler sizi hiç ilgilendirmez” dedi şakayla Miraç. Gerçekten bir karısı varmış gibi konuşması çok hoşumuza gitmişti. İlerde neler olabileceğini düşünüyordum. Kim bilir bu genç adamlar nasıl bir eş, nasıl bir aile babası olacaklardı?

Annemden vazo isteyip çiçekleri vazoya koyduk.
Ayakta durduklarını görünce “otursanıza” dedim. “olmaz” dedi Emin “verdiğimiz bir söz var” “ne sözü?” “birazdan görürsün” dedi Sami. “bize biraz izin ver ufaklık birkaç dakikaya geliriz yeniden”. Miraç a bakıp peki dedim. Gökhan göz kırparak çıktı odadan. Diğerleri de onu takip ettiler.

Burnum müthiş bir koku alıyordu. Odamdan çıkıp önce salona sonra balkona geçtim. Aşağıdan gelen seslere bakıyordum. Bir an gözlerime inanamadım. Gördüğüm manzara olağanüstüydü. Yerlere konulan minderlerde yaşlılar oturuyordu. Çocuklar mangal işiyle meşguldüler. Annem semaverde çay hazırlıyordu. Herkes bir şeyle uğraşıyordu. Çoğu Pazar olduğu gibiydi her şey. Gökhan başını yukarı kaldırıp beni gördü. Gülümseyerek “üstüne bir şeyler al da gel” dedi. Şalımı kaptığım gibi yanlarına koştum. “Madem ki bu gün pikniğe gidemiyoruz o zaman piknik buraya gelir.”dedi Sami . Koşarak yanına gidip sarıldım. Ardından da diğerlerine. Ağlamaklı olmuştum. Bütün bu olanlardan sonra erteleyebilmem bile mucizeydi. Ölümden dönüp dünyaya yeniden gelmiştim ve sevdiklerimle beraberdim. Gelecek ne kadar tehlikeli olursa olsun beni bekliyordu. Beklediğim o basınç yükseliyordu. Miraç “sessizlik” dedi. Dönüp baktım. Miraç elinde viski kadehi gibi tuttuğu kola bardağını kaldırarak “tosbağımıza” dedi. İçimde tuttuğum basınç kahkaha olarak çıktı tekrar.

--
Meleklerde, biz insanlar gibi cinsiyet yoktur arkadaşlar. hani biz bi densizlik yapıp genelde resmetmeye çalıştığımız melek tasvirlerini dişi gösteririz(-ki aslında buda çok yanlışmış, resmetmek)...
Aklıma takılda dedim yani
Nesem, 6 çocuklu aile vayy ,Bak bunlarda bi işler var kesinlikle . Maviiş gözlü çocukla, o adamı-körfez mi nese işte kardeşler sanırım . O sus yapan melek gibi gözükende ya ada, yada başka bi kardeş olabilir 6 çocuk bayağı olay çıkar bunlardan

Bezgin bekliyoruzz

öhö öhö heh o melek dediğin şey çok farklı ama ben de bilemeyeceğim ancak...

İlerleyen bölümlerde zaten bazı şeyler ortaya çıkacaktır. Bundan emin olabilirsiniz.

Ooo Süperdi Süper
Mangal Eve geliyor ha
Sessizlik... Tosbağmıza
O Çiçekli kısmı kafamda bir resmettim de cidden gülmemek elde değil
Jandar'a katılıyorum bu arada
O altı tane çocuk boşa çıkmaz

Hadi devam

evet millet:)) tahminleriniz çok güzel ayrıca jandark çığım kesinlikle haklısın meleklerin cinsiyeti yoktur
darchi ciğim bu gün seninle ilgili bir ayrıntı koydum bulabilecek misin bilmem ama dikkat et önemli bir ayrıntı yapmaya çalıştım
tangel:) ilerleyen bölümlerde sizleri de görmek isteriz
bölüm birazdan geliyor

Ayyyyyyyy Bulamadım nerde nerdee x)
Nolur Söyle yaa

yok senden daha ilerleyen bölümlerde bahsedeceğim tatlım yok çocukardan biri sen değilsin
sadece bir yer var seninle ilgili spoiler vermeyim



Pazar günü geç saatlere kadar sohbet ettik. Tatil gecemizin tadını doyasıya çıkardık. Önce yaşlılar terk etti ortamı sonra da anne-babalar. Geriye biz kalmıştık sadece. Giderek artan soğuğa aldırmadan devam ediyorduk. Her gün görüşmemize rağmen konuşacağımız şeyler hiç bitmiyordu. Genelde sessiz olmama rağmen bugün bende sürekli konuşuyordum. Bu gece özellikle bitmesini istemiyordum. Yatağa ne kadar geç girersem o kadar iyiydi benim için. Yorganı başıma çekip hayaller kurduktan sonra kendime acımak istemiyordum. Yarın pazartesiydi. Yeni bir gün başlayacaktı ve ben o günün kıymetini bilerek geçirecektim.

Karanlık bir yol beni çağırıyordu. Sürüklendiğimi, adımlarımın kendiliğinden harekete geçtiğini hissediyordum. Burnumu zorladım fakat hiçbir koku alamadım. Kendime baktım. Normal formumdaydım. Adımlarım giderek sıklaşmaya başlıyordu. Arkamdan gelen sesler dikkatimi çekti. Haykırarak bana doğru koşan binlerce canavar görüyordum. Kulak tırmalayıcı kahkaha sesleri toprağa vuran pençelerle birlikte yankılanıyordu. Koşmaya başladım fakat suda koşuyor gibi yavaşlıyordum. Çırpınıyor bağırıp çağırıyordum ama sesimi çıkartamıyorum. Pençelerden biri boğazımı tutmuştu. Ağzından çıkan salyaların beni yüzüme değdiğini hissediyordum. “Bitti artık” dedi bir ses. “Bitti”.

Yastığın ıslaklığı hissettiğim ilk şey oldu. Gözlerimi açtığımda annem ile babamı karşımda buldum. Annem, terden tel tel olmuş saçlarımı yüzümden çekiyor babam, “bitti artık bitti” diyordu. Hayatım değil rüyam bitmişti. Derin bir nefes alarak rahatladım. Sonra annemin koluna sarılıp çıkardığım sesleri umursamadan içimdeki zehri sökercesine ağladım. Ağlayan tek kişinin ben olmadığını fark etmem uzun sürmedi…

Pazartesi sabah uykumun yetmediğini bilerek kalktım yataktan. Annem uyandırmamıştı bu gün. Kendim uyanmıştım. Hazırlanıp Miraç ı soğukta bekletmemek için çıktım evden. Beni beklediği yere gittim ama yoktu. Bu sefer bekleyen ben olacaktım. Onun her zamanki halini taklit ederek beklemeye başladım. Ellerimi cebime attım yüzüme hafif bir sırıtış koydum ve sırtımı duvara yasladım. Sokağın başında bulunduğum yere doğru geliyordu, birkaç adım sonra başını kaldırıp beni fark etti. Yarım ağız gülümsemesiyle ağzını açmasına izin vermeden seslendim:
“günaydın tosbağacık” kaşlarını kaldırdı.
“erkencisin”
“bugün ben erken gelmek istedim”
“pekala madem yerime geçtin bende senin yerine geçiyorum” sırtını dikleştirip sesini incelterek “uğraşma benimle gerzek döverim seni hıh” dedi. “hey ben böyle davranmıyorum!” dedim. “beni hep küçümsüyorsunuz hepinizden nefret ediyorum” “aaa yeter ama” dedim. Sesini ince tutmaya devam ederek bir yandan önden hızlı hızlı yürüyor bir yandan da konuşmaya devam ediyordu. “senden nefret ediyorum Miraç çünkü çok mükemmelsin ayrıca aşırı derecede yakışıklısın ve kızlar sana hayran”. Gülerek cevap verdim “seni salak kesinlikle öyle düşünmüyorum”. “ben ise çok beceriksiz ,işe yaramaz ve sakarım Melek değil malağım ben malak”. “aptal şey kes şunu!” dedim gülmemeye çalışarak. Gözünün ucuyla arkasına baktı “pes mi?” “of pes”. “beni hiçbir şekilde geçemezsin ufaklık” “evet şempanzelikte üstüne yok”.
Okul bahçesinde diğerlerini beklerken bankta oturan kızı gördüm. Ada… Saçlarının ön kısmını örgü şeklinde yapmış geri kalan saçını olduğu gibi bırakmıştı. Bu tarz işlere pek dikkat etmesem de elindeki kitabı tutuşundaki zariflik dikkatimi çekmişti. 2. sefer dikkatimi çeken bu kızda başka bir durum da yalnız görüyor olmamdı. Geleli bir ay olmuştu neredeyse ve hiç arkadaşı yok muydu? Üzülmüştüm. Kötü bir kıza benzemiyordu. Aynı zamanda bu durumdan memnunmuş gibi bir hali de vardı. Yalnızlıktan sıkılıyor gibi durmuyordu.
Kafamı çevirdiğimde Miraç ı da Ada ya bakarken gördüm.
“Çok fazla yabancı görüyorum” dedi gözlerini çekmeden “gittikçe kalabalıklaşıyoruz”. “annesi edebiyat öğretmeniymiş” dedim.
“bebek izni bittikten sonra meslek lisesinde göreve başlayacak” dedi.
“hımm” dedim. Sonra durup “sen nerden biliyorsun?” diye sordum.
“Babam eşi ile tanışmış ondan öğrendim”.
“aynı zamanda da şairmiş”.
“burada ne işleri varmış ki?”
“sanırım eşinin işlerinden dolayı ”
Ada kitaptan başını kaldırıp bana baktı ve gülümsedi. Bakarken yakalandığım için önce panikleyip dondum sonra bende gülümseyip başımı hafifçe eğdim.

Ekibin diğer üyeleri geldiğinde zil çoktan çalmıştı. Marş okumak üzere sıralarımıza geçtik.

Üçüncü teneffüs zili çaldığında kapıdan çıkıp Gökhan ın yanına gittim. Bahçeye geçtiğimizde Emin, Miraç ve Sami ye dün gece izlediği maçı anlatıyordu. Müsait bir ortam olsa canlandıracak gibiydi. Futbolu çok sevmesine rağmen isteğinin gerçekleşmeyeceğini biliyordum. Ben üzülürken o bu hayalleri kurmaktan çekinmiyordu. Futbol adına hiçbir çalışma yapmıyordu fakat sürekli futbola ait terimler kullanıp futboldan bahsediyordu. Diğerleri de benim düşündüğüm durumu düşünmüyor gibiydiler. Emin i merakla dinliyor, o anlatırken destekliyor gibi görünüyorlardı.

Öğle arası Samilerde yine aynı konu geçti. Sami nin babası Ahmet amca da spora meraklıydı. Erkekler tartışırken biz de Fatma teyzeyle konuyu takip etmeye çalışıyorduk. “hiç mantıklı gelmiyor” deyiverdi usulca. “hiçbir fayda sağlamıyor bu işler”. Emin bize dönüp ayağa kalktı “aşkta mantık aranmaz ki, fayda beklenen aşk değil mantıktır” dedi. Sami başını yana eğip hafifçe gülümsedi. Mavi gözleri kısılmış göremediğimiz bir yerdeki komik bir filmi izliyor gibi duruyordu.

Emin bizim ona baktığımızı görünce “vay be ne laf ettim” deyip güldü ve yerine oturdu. Ciddi olmayı beceremiyordu. Tuhaf bir şekilde güldüğünde ortamdaki herkesi güldürüyordu. “Şeytan tüyü var” deyimini tamamen Emin e uygun bulurdum.

Sofrayı toplamak için yardım etmek istediğimde Fatma teyze izin vermedi. Diğerleri çoktan ayağa kalkmışlardı. Salonda Ahmet amca ile oturmam garip geldiği için bende mutfağa gidip yanlarında bekledim. Mutfakta yalnız kaldığımızda nasıl olduğumu sordu. İyi olduğumu söyleyip inandırıcılık katmak için gülümsedim. İçimden bir his beceremediğimi söylese de yalan işinde ustalaştığımı hissediyordum.

Gün boyunca Sami nin gecesi ile ilgili hiç konuşmamıştık. Ne biz ne ailesi tek kelime etmemiştik. Bahçede sarılıp ayrıldığımızda “dikkatini dağıtmalarda izin verme onlarla asla konuşma ve kendine fazla güvenip ihmalkârlık yapma” dedim. “beni düşünmeyin” dedi. Gülümseyerek devam etti. “daha dikkatli olacağım”. “biliyoruz”. “eskisinden de az gelecekler” dedim. Evet, böyle olacaktı. “artık daha dikkatliler”.

Hayal görmediğimden o an daha çok emin oldum. Yeşil ve kırmızılı bir kıyafet giymiş bir yabancı o gece orada benimleydi.


hatalarımı bildirin
şiddetle eleştirmek isterseniz ö.m. atın
ama lütfen söyleyin

Yabancı orda mıydı ?
Yaaa Sen bize Hala bunların ne tür bir koruyucu olduğunu söylemedin
Ne Planlıyon Yahu

Ay Bugün Bir tane daha Bölüm Gelmez Dimi

yok yabancı orda değildi sadece düşününce emin oldu Melek
ilerleyen zamanlardaa şimdiden söylersem merakınız azalır sonra ilginiz azalır sonra kimse takip etmez
bugün zor canım ya ama yarına söz
bu arada bölümler nasıl gidiyor ondan bahsetsene biraz
anlamadığın yerler varsa onu da söyle

İlgimiz hiç azalır mı ya

Anlamadığım Yer yok..
Bölümler Süper sns*
Ne Diyim Yani
M U H T E Ş E M