SEVİNC VE KEDER
İnsan yaşaminin her anında sevinci bekler.Sevinci beklerken kederi unutur.Sanki o yokmuş gibi davranır.Hayatnın her köşesinde her zaman sevinc için yetek yer hazirlar.Onun ani gelişine kendini hazırlar ve o gelince onun için ayırdıgı yeri ona bırakır.Sevincin gelişi insanı o kadar neşelendirir ki insan sevincle kardeş olan ama tamamile sevincin aksi olan kederi unutur. O yokmuş gibi hayatını sürdürürür.Ama sevincin getirdiyi neşe her zaman kalıcı olmaz.Çünki çogu zaman keder aniden insanın hayatına dogar.Tıpkı beklenmeyen misafir gibi.Halbu ki ne ilginç insan hayatının her köşesinde yetek bir yer sevinc için saklarken kederin varlıgını bile unutur.Aniden beklenmeyen misafir insan yaşamına girince ona yer olmaz ya da bilerek hazirlanması unutulur.

Ama bence sevinc ve keder her ne kadar bir-birlerine aks olsalar da insan yasamında bir -birini tamamlayan anlayışlardır.Çünki insan sevincli ilken kederi kedrliyken ise sevinci hatırlar.Bence sevinc kedersiz kederse sevincsiz anlamsız.Bu bir-birinin aksi olan kardeşler yalnız birlikde insan hayatına anlam kata bilir.