LadyinDeath

Tangel


haruka-usa Senn , Sen misin gerçektenn Özledim Ben senii Dinlemek isterdim, anlatırsan merak ettim ne maceralar atlattın acaba Oku , oku da eksiklerimizi bildir

hotaru-tomoe Yawrum sen yaşıyon mu Nerdesiniz siz hee İlk okumaya başladığında böyle şeyler beklemiyodun? Ne bekliyodun? Hepp böylee artistik artistik mi takılcaktık He istersen sen 11. sınıfa geçmeden olayları açalım biz Finali çekelim, sizde kurtulun bende

bendeeee çok özlediimmm okuyorum bebeğim yavaş yavaş eksik bulamam amma fikir verebilirim usakoma anlatırım hepsini bebeğim bi karşılaşabilseydik şu forumdaa

Eski "Altın Çağına" dönüyor günlüğüm herhalde Eskilerim yenilerim hep burda gibi

Jan-chan... Son zamanlarda sana ulaşmak cok zor.. Oysa 24 saat onlınem.. Hep ucu ucu kaçırıyorum.. Gizemli bir hayalet gibisin.. Seni görmek imkansız olsa da varlıgını hep hıssedıyorum.. Ve bu huzur verıyor.. Sen gırmesende aylarca.. Ben senı unutamam jan.. Ne senı ne usakoyu ne de ay ışığı gunlugunu.. Ben bu forumu senın sayende kesfettım.. Yerın cok ayrı bende.. Ve ay ışığı gunlugu en sevdıgım fanfic.. Umarım senı yakın zamanda gorurum.. Seni ve usakomu çok sevıyorum..

Yağmur tanelerinde asılı kalmıştı hayallerim.

Ellerim üşüdü…

"Şimdi acının ne olduğunu gerçekten biliyordum. Ayağını bir cam parçasıyla kesmek ve eczanede dikiş attırmak değildi bu. Acı insanın yüreğini paralayan, sırrını kimseye anlatmadan birlikte ölmesi gereken şeydi. Kollarda, kafada en ufak güç bırakmayan, yastıkta kafayı bir yandan öbürüne çevirme cesaretini bile yok eden şeydi."

Usulca kalktım yatağımdan. Pencereye yürüdüm.

Ani patlayan ışık kümesinden sonra gözlerimi kapatırdım. Biliyordum çünkü bu muhteşem ışığın peşinden gökyüzünde büyük bir sesin yankılanacağını. Dikkat etmiştim daha önce ama ışık hızının, ses hızından hızlı olduğunu bu örnekle ilkokulda öğrenmiştim. Şimdi şehrin karanlığına inat baktığım boşlukta gözlerimi daha çok açıyorum. Sessin çokluğundan irkilmiyorum.

Bilakis sessizlik canımı acıtıyor.

Duygularımı aldırmış gibiyim. Git gide daha acımasız oluyorum sanırım. Başıma gelen bütün kötülüklerden ayırım yapmadan hepsini-herkesi sorumlu tutmak istiyorum.
“Neden , ne istediniz benden. Bu kadar acımasız olmak zorunda mıydınız? “

Aynada, yüzümden süzülen yaşları görüyorum. Camın üzerine vuran her bir tane benim gözlerime yansıyor.

Aynadaki ben değildimde bir başkasıydı sanki.
“Hepinizden nefret ediyorum, herşeyinizden nefret ediyorum… Öldürmediniz bile, daha fazla acı çekmem için hayatta bıraktınız. Kimsem yok, hiç birşeyim yok, Liad seni yalancı pislik, hepsi senin hatan beni mahvettin. Güzel şeyler olacak diye beni kandırdın. Hepinizden nefret ediyorum”

Ardımdaki karanlık odamda bir ses,
-Usagiden de mi?

İrkildim.

-Usagi mi?

Deniz gözlü kız… Yüzündeki gülümsemesi parlayan, etrafa ışık saçan o kız benim elimden tuttu. Ondan nefret edemezdim ki… Şu an inandım tek gerçek oydu, tek gerçeğim o vardı elimde.

Zihnimdeki dağınıklığı toplamak beni zorladı, sersemledim. Yıkılmak üzereyken Liadon tuttu elimden. Onun yanımda olduğunu fark edince , elini ittim.

-Rahat bırak beni, senden yardım filan istemiyorum… Etrafımda dolaşma, yüzünü görmek bütün acılarımı artırıyor…

- Biliyorum..

-Hiç bir şey bilmiyorsun, sen. Benim ne çektiğimi bilmiyorsun.

-Biliyorum, yanındaydım çünkü.

-Yanımda filan değildim. Sen hep çıkarlarının peşindeydin. Ben uyurkende, gülerkende ağlarkende; sen benim dostumdun, arkadaşım, ailem… Hepsinin yerinde sen vardın. Ama artık hepsinin yerinde koca bir boşluk var.

-Yağmur yağdığında bile seni uzaktan seyrederdim.

-Korktuğumu biliyordun. Ama her yağmurda defolup gidiyordun.

Dudağının kenarında garip bir gülümseme oluştu.

-Artık korkmuyorsun… Eğer yanında olsaydım hala korkuyor olacaktın. Yağmur korkman gereken en son şey.

Artık hıçkırıklarım gökgürültüsüne karışmıştı…

Odamın karanlığında kaybolmuştum…

***






-Yani şimdi sen aradığımız şeyin tahta bir kılıç olduğunu mu söylüyorsun Ami?

- Bu sadece benim düşüncem . Yani buradaki efsanede bahsettiğine göre …

Mako-chan sözünü kesti ;

-Şunu bir kez daha baştan okurmusun Ami?


-“II. Sultan Mehmet'in saldırı üzerine saldırı tazelediği, Türk toplarının cehennemi bir ateşle surlarını dövdüğü kuşatma günlerinden bir gün, Tanrı bir meleğini Agapios adındaki bir keşişe gönderir. Melek, getirdiği tahta kılıcı Agapios'a verir ve bunu Bizans imparatoru Konstantinos Paleologos'a vermesini söyler. Bu kılıç sayesinde Türkler şehri alamayacaklardır.

Keşiş Agapios, kendisine verilen ilahi görevi yerine getirmek üzere hemen Bizans sarayına gider ve imparatorun huzuruna çıkarak;
"Yüce Tanrımız bu kılıcı size gönderdi efendimiz. Bu kılıcı alın ve onunla düşmanınız Türkleri yok edin!"

Konstantinos Paleologos kılıcı alır, ama tahtadan yapılmış olduğunu görünce müthiş öfkelenerek keşişe bağırır:
"Benim elimde şanlı Davud'un her savuruşta dört mızrak boyu uzayan olağanüstü kılıcı var. Bu tahta kılıç ne işime yarar ki!"

Saraydan kovulan ve kalbi kınlan keşiş, o üzüntü ve kızgınlıkla doğruca genç Türk padişahının huzuruna çıkar, hikâyesini anlatarak tahta kılıcı ona sunar. Genç padişah kutsal armağanı büyük bir sevinçle kabul eder. Kısa bir süre sonra Bizans düşer, genç Türk padişahı böylece "Fatih" olur..”.

-Agapios? Aslında bunu o orta çağ kaçkınına sormak lazımdı ama- dedi Haruka.

-Liadon dan bahsetti sanırım, dedim gülümseyerek.

Haruka hala onu sevmiyordu. Soğuk tabiatından dolayı bunu ona çok göremezdim. Zaten Liadonunda çok sıcak olduğu söylenemezdi. Gözlerine bakma içindeki buz kütlesini görmeye yeterdi.

İkra iyiydi.

Yanında olduğumuz için mutlu olduğunu biliyorum.



Yalan söylüyorum sana günlüğüm.
Acı çektiğini görüyorum.

Acı çekip hala gülmesine göz yummaya çalışıyorum. Çünkü mutsuz olduğunu söylersem yıkılacak, yok olacak. Ben bunun olmasını istemiyorum. İşini kolaylaştırmam için ona” mutlu olduğunu biliyorum” mesajı vermeye çalışıyorum.
Ve korkuyorum. Öngörülerimi kaybettim. Neyin ne olduğunu bilmiyorum.
En nefret ettiğim huyum sanırım. İnsanlar arasında olan bütün olayların net olarak gördüğüm halde hala “ yok canım art niyetli yapmamıştır” diyorum. İlla gözüme kadar girmesi lazım durumun. Halbuki niyet belli. Herhalde “Herkesi kendim gibi sanıryorum” muhabbeti bu olsa gerek.

Bende herkesi kendim gibi sanıyorum malesef.

Halbuki insanlar farkları ile var oluyorlar.

Ayrışıyorlar sonra İYİ- KÖTÜ

Cennet –Cehennem …

"Size öğretilen ve anlatılan dünyanın, anlatıldığı gibi olduğunu söyleyenler sadece anlatanlardır. Korkmanız, çekinmeniz, endişe etmeniz gerektiği söylenen her şey, bu betimlemenin pençesindeki insanların fikirleridir. Oysa bunlar olumsuz duygulardır ve hiçbiri dünyaya geldiği haliyle insanın mayasında olan hisler değillerdir.
İnsan korkusuz doğar. Korku, zorla öğretilir." Diyordu bi kitapta.

Korku zorla öğretilip, zorlada içimizde büyütülüyordu işte.
İkrada bunu çok küçükken öğrenmişti. Maalesef o kadar büyümüştü ki ben bile korkularının önüne geçemiyordum.

Alfirin kayıptı.

Tek bildiğimiz İstanbulda olduğu bilgisiydi. Meşekkatli bir çalışma sonucu-ki Ami-chan çabası büyük- bu sonuca vardık.

Liadon çok fazla gelip gitmiyor. Bunun İkrayla tabiî ki alakası var. Ama bana sanki kendi başına bir işler yapmaya çalışıyor gibi geldi. Bu kez İkrayı ve bizi uzak tutarak. Tamamen kaybolamıyor, bizden bilgi almak işine geliyor.
Son alıdğımız kararda ona bu kılıç efsanesini anlatmamak oldu. Onun bizden sakladıkları yanında bu çok pembe bir yalan olacaktır eminim.
Bize diğerlerine yaptığı gibi gizli gizlide sokulamıyor maalesef. Rei onun enerjisini yoğun olarak hissedene kadar ortamda olup olmadığını anlayamıyordu.
Ami-chan bilgisayarı ortamdaki garipliği algılayıp sinyal veriyor. Bunun nasıl olabileceğini Ami açıkladı ama bunu aklımda tutmamı bekleme^^’ Sonuç olarak Liadon geldi anda haberdar oluyoruz. Bu yüzden Ami-chan çabası büyük dedim ya

Minako kendinden emin tavrıyla,
-Sırada “Tahta Kılıç” var. Hala ne işe yarayacağını bilmesem de…


* * * *

-Dünyayı seviyorum...


- Benim için bir şey ifade etmiyor.

Küçük kızın yüzü asılmıştı,

-Neden?

-Hiçbir şeyi yok. Tüm varlığını kendi kendine yok ediyor. Sen neyini seviyorsun ?

Ne diyeceğini bilemedi kız, kendininde çok emin olmadığı birkaç kelime

-Şey, çiçekleri seviyorum. Sonra gökyüzünü. Toprakta yürümeyi.

-Ayakkabıların olmadan,

Utanır gibi başını çevirdi kız, sonra tekrar söyleyecekleri aklına gelmiş gibi,

-Tamam kötü şeylerde oluyor ama yinede…

Genç adam umursamaz bi gülümseme oturtu yüzüne, kıza doğru yönelerek,

-Ne gördün, bütün kapıların birer birer kapandığı bu dünyadan? Hangi kusurunu düzeltmene fırsat verdiler?

Ben son durağa gelmeden yolculuğun bitmek üzere olduğunu haber verdiler… Birdenbire: “Buraya kadar!” dediler. Oysa, bilseydim bende senin gibi dikkatle bakardın istasyonlara; pencereden görünen hiçbir ağacı, hiçbir gökyüzü parçasını kaçırmazdım. Bütün sularda gölgemi seyrederdim.

Sonuç olarak noluyor biliyor musun?
"Daha önce haber vermiştik”, derler onlar. “Her şeyin bir sonu olduğunu genel olarak belirtmiştik. Yaşarken eskidiğini ve eskittiğini söylemiştik.” Derler ve her şey bendeki gibi bitmiş olur.

Bu hayat bana ne öğretti biliyor musun? “İnsanların gülemediği için ağladığını, Susamadığı için konuştuğunu, Ölemediği için yaşadığını öğretti.”

-Sende benim gibi kayboldun değil mi? dedi kız.

-Benim kaybolmamın üstünden çok zaman geçti. Neden burda olduğumu bile unuttum. Niye kaybolduğumu da.


Kız eğilip yerdeki papatyayı kopardı. Kahverengi dağınık saçlarına taktı. Gülümseyerek,

- Herşeye rağmen ben mutlu olamaya çalışıyorum . “En mutlu kişiler, her şeyin en iyisine sahip olanlar değildir.
Onlar karşılarına çıkan şeyin değerini en iyi bilenlerdir.” Sen söylemiştin.

-O zaman ağlıyordun..

-Şimdi de gülmeye çalışıyorum… İnsanlar arkadaşları mutlu olunca mutlu olurlar. Sende mutlu olsana.

- Ben insan değilim. Gülmek gibi bir zorunluluğum yok.

Kız birden durdu. Çok ilerde bir şey görmüş gibi gözlerini kısarak , bir noktaya odaklanmıştı.
- Gülebildiğini biliyorum ama. Çikolata yerken de gülümsüyorsun.

-Sen benimi izliyorsun küçük budala…

Durdu genç adam. Birden içinden geçenleri anlatmak istedi arkadaşına.

- Ben insan olamam artık…

Küçük kız , adamın yüzüne baktı. Bakışlarında ki Neden? Sorusu o kadar belliydi ki, diliyle telafuz etme gereğini bulamadı.

Adam devam etti…

-Bir kalbim yok…

Kız bakışlarını yere düşürdü. Elini kalbinin üstüne koyarak,

-İnsan olmak, kalbinin atması demek değil ki. Bütün insanlar iyi ,kötü veya mutlu değil, ama hepsinin kalbi atıyor. Bence gözünden akan birkaç damla samimi yaş kalbin ta kendisi. Benim için bi kalbinin olup olmamasının bi önemi yok. Sen gerçek bi dostsun.

-Başka arkadaşlar edinmelisin. Bir gün gitmem gerekebilir. O zaman arkamda küçük bir kızın ağlamasını istemem.

-Ağlamıcam. Kendime söz verdim. Hem ben sana güveniyorum. Beni her şeyden korucanı hep yanımda olucanı biliyorum. Gitmek zorunda kalsan bile benim en iyi arkadaşım sen olucaksın.

- Başka arkadaşlarında olucaktır ve..


Cümlesini bitirmeden, kız sözünü kesti,

-Gerçek bir dosta sahipsen dünyanın geri kalanına ihtiyacın yoktur.

*

Şimdi aynı yerde ufka bakarken, geçen zamanı fark etmşti. Uzun zaman geçmişti bu anıların üstünden.

Herkesin farklıda olsa inandığı tanrısı için ortak noktalardan biriydi bu. İnsan dahil hiçbir varlığın zamana hükmetme lüksü yoktu ne yazık ki. Rüzgarda dalgalanan saçlarına aldırmadan turuncuya dönüşen bulutlara baktı, dudaklarından dökülmüştü kelimeler,

“ Seni üzdüğüm için, üzgünüm İkra”

Jandark..Yine..yeniden seni Ay ışığı günlüğünde görmek =) bu hasta halime öyle iyi moral oldu ki.. Ama Usakom nıye bu kadar mutsuz.. Onu mutsuz görmeye dayanamıyorum.. Gülün artık biraz.. Ve mamoru nerde.. Dönsün artık..uzun bır zaman sonra yenıden yazdığın ıcın tesekkurler Jan =)

Usagi o kadar üzgün değil ya ...
Gözlemlerini yazdı - ki bundan daha felaket buhranları gördünüz sizz

İkra bunalımda sanırım. Zaten o fantastik filmlerden fırlamış tipte sıktı canımızı, ikra da depresif olmuş napsın.

Mamoru mu? O yokmu zaten. Şu aralar hangi cehennemdeyse


Nese ben yemeğe gidicem. Usako da uyukluyo zaten karşımda ki masada.

Şunu bir korkutayım

Ay yazıkk kızz bırak uyusun ruyasında mamoçeni görüyodur belkim
zaten bu gidişle anca rüyalarında görecek

yazmaya dönmüşsün teşekkürler


harika bir yazı daha yeniden teşekkürler

devam devam devam

Tanışıyor muyuz

Reklamlarda ki gibi olucak ama " SEn yenisin galiba"

jan takipçilerin gittikçe artıyor bebeğim

evet yeni üye oldum ama başından beri formdaydım sadece yeni üye olabildim


hikayenin devamını bekliyorum cnm

Teşekkürler, Jan abla..bu kadar güzel, bu kadar değer vererek yazdığın için teşekkürler..
Harikasın..♥

Eski takipçilerimdn yorum yok. Mesgullerdir biliyorum. Asla trip filan degil niyetim. Ama bir surude yeni takipcim vaarmis buda olayın güzelliği