Watashi no Sekai (Benim Dünyam)

Yine şu lanet pazartesi! Okulu sevmiyorum ve sevebileceğimi düşünmek bile dehşete düşürmeye yetiyo.
“Zeynep, saat kaç oldu yine geç kalacaksın!”
SAAT!
Olamaz olamaz yine geç kaldım. Işık hızıyla hazırlanmam lazım saat 7.50 yani 10 dakikam var. Okula koşarak 5 dakikada varırım ama 5 dakikada hazırlanmak zorundayım! Gömlek tamam, çorap ve etek de giyildi, saçım! Tokam nerde!?
“Anne tokam nerde!?”
“Çekmecene bak oraya koymuştum.” diye mutfaktan cevap geldi ama bir sorun var çekmecede olmayan tek şey benim! –Aa aylardır bu bilekliği arıyordum-. Hah tokamı da bulduğuma göre saçımı toplayıp gözlükleri taktıktan sonra aşağı indim
“Anne ben okula geç kaldım kahvaltı yapmaya zamanım yok bensiz yapar mısın?”
“Ah kızım bi kere de erken kalksan ölürsün demi?”
“Evet, ölürüm anne. Neyse ben çıktım.”
“Dur! Şu poğaçayı al bari.”
“Sağol anne”
Poğaçayı ağzıma tıkıp evden çıktım.
Sabahın bu saatinde nasıl bu kadar kalabalık olabilir ki? Sanki yeterince geç kalmamışım gibi bide sokakta ralli yapıyorum. İleriden birisi de koşarak geliyor. Olamaz şu an ne durabilirim ne de çekilebilirim. O da beni fark etti ama kendimi yerde buldum!
“Hey, biraz önüne bak!”
“Ah özür dilerim.” sesi hoştu ama yabancı olduğu belliydi aman bana ne! Onun yüzünden iyice geç kaldım.
“İyi misiniz?”
Bu sefer yüzümü kaldırıp baktım Türk olmadığını sesinden de anlamıştım ama karşımdaki ya Koreli ya Japon’du. Ama benim oyum Japon olduğuna.
“Senin sayende pekiyi değilim.” dedim en öfkeli halimi takınarak tam ona bağıracaktım ki okulun zilini duydum. –en azından okula yakınım bu iyi –
“Her neyse zaten okula geç kaldım özrünü sonra dilersin.” diyip kalktım ve koşmaya başladım. Arkamdan bakakaldığına neredeyse eminim.
Okula girdiğimde koridor bomboştu.
“Ve geç kaldım ‘yine’.” bir yandan söyleniyor bir yandan da ikişer ikişer merdivenleri çıkıyordum.
İlk ders matematik. Pazartesi yetmezmiş gibi bir de ilk ders… Sanırım lanetlenmişim.
Yavaşça kapıdan içeri girdim.
“Geç kaldığım için özür dilerim hocam.”
“‘Önemli değil’ demek isterdim ama bıktım bu kaçıncı geç kalışın?”
“Bilmiyorum hocam gerçekten de özür dilerim bir daha olmaz.” –hocada pek de hayra alamet olmayan bir gülümseme oluştu-
“Ve her zamanki bahane seni senenin başından beri tanıyorum ve artık bende işe yaramaz. Seni böyle kabul etmemiz lazım geç yerine. “
Sessizce yerime yöneldim. Tabii ki laf atmadan duramayan Melisa hanımdan laf yedim:
“Vay vay Japon Hanım teşrif etti.”
Bugün havamda değilim yani ona bile göz yumabilirim. Aslında Japon Hanım lafı da hoşuma gitmedi değil hani. Yine de bunu bir daha söylemesine izin verecek değilim. Hemen sırama oturup her zamanki “sözde ders dinleyen” duruşuma geçtim. Dirseklerimi sıraya dayayıp ellerimi de çenemin altına koydum gözlerim tahtaya bakıyordu ama ruhum değil. Ruhum Japonya’da. Bana Japon Hanım denmesi de boşuna değil hani kendimi bildim bileli anime ve manga manyağıyım. Oradan öğrendiğim Japonya’ya aşığım. Hm o çocuk da kesinlikle Japon’du sakin kafayla düşününce yakışıklıydı da hani. Zaten konuşması da Koreliler gibi değildi.
“Zeynep! Yine daldın. Cevabı söyle bakalım.
Ve sıçtım.
—I ı şey hocam – tahta tamamen sayılarla kaplıydı – hocam galiba x’i 2’ye bölüp y ile çarptık ama anlamadım…
Melisa önden pişkin pişkin –en arkada yalnız başıma oturuyorum-
—Hocam x’e… -ne dinleyeceğimi mi sandınız asla-
—Aferin Melisa ve Zeynep dersi dinlesen iyi olur çünkü bundan sonraki soruda sen kalkacaksın. –itiraz etmek için ağzımı açmıştım ki- ve itiraz yok.
Suratımı asıp yerime oturdum. Aslında matematikçimiz iyi kadındır. Her zaman salık tuttuğu omuzlarına inen düz kızıl saçları var. Uzun boylu ve zayıf, her zaman şık giyinir. Notlarımız yüksek olsun diye uğraşır. Onu çok severim şu an beni rezil edecek. Kesinlikle lanetliyim. Melisa ise tahtaya kalkmamı bekliyor. Ve o kadar şanslıyım ki tam soru bittiğinde zil çaldı.
—Bu sefer şans benden yana. –bi yandan da barış işareti yapıyordum.-
—O kadar sevinme sadece mutlak olan sonu geciktirdin derse girdiğim gibi kalkacaksın ve hala itiraz edemezsin.
Gözlüğümün üstünden bakarak cevap verdim ama hoca gülerek sınıftan çıktı.
Sırama çöküp dün aldığım mangayı okumaya başladım başlamasına da Hilal dibimde bitiverdi.
—Vay kanka bu sefer ne okuyon?
—Bleach anca buldum e tabii ki de bulduğum gibi aldım.
Hilal beni olduğum gibi kabul eden tek insan. Uzun, dalgalı, sarı saçları ve simsiyah gözleri var. Güzellik konusunda ben solda sıfır kalıyorum. Boyu benden uzun ve zayıf –çok da değil- dersleri de çok güzel ama –Melisa’nın aksine- havalarda değil.
—Şimdi sen mutluluktan uçuyosundur.
—Yaa ne demezsin! Matematikten 50 aldım yani sen cenaze işlemlerini ayarla. –Hilal ufak bi kahkaha attı-
—Ölmezsin kanka merak etme.
—Neyse şimdi uzaklaş mangamı ve beni yalnız bırak.
—Peki, şimdi öyle olduk demi 90 aldım diye yapıyosun demi? –ağlama numarası yapmaya başladı-
—Yemezler. Bak manga okuyorum rahat bırak beni.
—Tamam tamam kızma.
Hemen mangama gömüldüm daha 10–20 sayfa okumuştum ki zil çaldı.
—Ve ölümüm yakındır.
—Senden kurtuluyorum yani.
—Hilal arkamdan çok ağlarsın ama.
Biz laklak yaparken hoca girdi.
—Zeynep hadi tahtaya gel bakalım.
Yapabileceğim en yavaş yürüşle tahtaya yöneldim ve zaten tahtada bana bakan soruya boş boş bakmaya başladım. Ahhhh hiçbir şey anlamıyorum. Ben tahtaya bakarken müdür içeri girdi.
—Tamam, çocuklar yerlerinize geçin sen de geç Zeynep.
Zafer kazanmışçasına yerime oturdum biraz daha zaman kazanmıştım.
—Evet, çocuklar sınıfınıza yeni biri geldi. –kim acaba merak ettim şimdi-. Kendisi yurt dışından geliyor. -acaba İngiliz falan mı- Sekai içeri gel! –Sekai mı? Yok artık!! Japon mu?-
----------------------------------o-----------------------------------------
İlk bölümü bu beni hem fanfic'e hem de foruma bağlamaya bahane arıyodum İmla hatalarının kusuruna bakmayın defterden anca bu kadar düzgün oluyo -_-