Sizinle asla unutamadığım bir anıyı paylaşmak istiyorum.Aceleyle yazdığım için birkaç kelime hatam olabilir ^^

Okulun son günleriydi.Artık okula 5-6 kişi geliyordu.Bu kişilerin arasında bende vardım.Ve okula gittiğim bir gün o yoktu.Canımdan çok sevdiğim kişi yoktu.Dedilerki sınıfa hoşçakal deyip gitmiş.Onu bir daha asla göremeyebilirdim.Çünkü onun ailesi Erzurumdaydı ve bu yıl onların yanına gidip bir daha asla geri dönmeyebilirdi.Sessizce sırama oturdum.O anda etrafımdaki hiç kimseyi duyamaz oldum.Ve ardında damla damla akan gözyaşları...Ağlamak istemiyordum ama gözyaşlarım söz dinlemiyordu.Arkadaşlar benim halime acıyarak bakıyordu.Artık kendimi tutamaz oldum ve hıçkıra hıçkıra ağlıyordum.Onu en azından son bir kez görseydim ne olurdu sanki?O içimi ısıtan gülümseyişini tekrar hissetseydim, o içinde kaybolduğum güzelim gözleri bir daha görseydim...En azından bende bir ‘’hoşçakal’’ deseydim...Ve birden yerimden kalkıp arkadaşlara ‘’O bugün mü gidiyor?’’ diye sordum.Onlarda 2 gün sonra gideceğini söylediler.Ve ben de hemen ‘’Neden onun evine son bir kez görmeye gitmiyoruz?Hem onu son bir kez görmüş olurum.’’dedim. arkadaşlarım benim deli olduğumu düşünsede çok ısrar ettiğim için kabul ettiler.Onun evine doğru yol almıştık.En önde yürüyen daha doğrusu koşan bendim.Artık içim içime sığmıyordu.Onu tekrar görecektim.Ve evinin önüne geldik.Kapıyı açan teyzesiydi.Onu sorduğumuzda evde olmadığını söyledi.Ve ben yine eski halime büründüm.Son ümidimi de kaybetmiştim.Artık o yoktu.Onu artık bulamaz ve göremezdim.Tekrar okula doğru yol almaya başladık.Ama tam o sırada arkamızdan birisi bize seslendi.Evet işte o!Meğersem evdeymişte teyzesinin haberi yokmuş.Ona doğru koşmak istedim fakat o bize doğru koşuyordu.Sonunda onu görmüştüm.Ama geriye işin en zor kısmı kalmıştı.Ona ‘’hoşçakal’’ demek...Okula döndüğümüzde hepbarebar konuşuyorduk.Ama bu bana yetmemişti.Onunla tek başıma görüşmem lazımdı.Ona hoşçakal derken yalnız olmak istiyordum.Ve isteğimi en yakın arkadaşım gerçekleştirdi.Artık o ve ben başbaşayız.Heyecandan tir tir titriyordum.Ona 7 yıldır neler çektiğimi ve onu ne kadar çok sevdiğimi anlatıyordum.Ama o hep susuyordu.Tam onunla vedalaşma kısmına girecektim ki içeri iki öğretmen girdi.İkimizde mahçup bir şekilde sınıftan dışarı çıktık.Öğretmenlerde tam zamanını bulmuştu yani!Ona hoşçakal diyememiştim ama en azından yıllardır ona karşı ne hissettiğimi kağıtlarla değil de ilk defa karşıkarşıya anlattım.Artık o kadar üzülmüyordum.Ve sonunda o gitti...Giderken o duymasa bile ‘’hoşçakal’’ demiştim...


Şimdi ne olduğunu sorarsanız o hâla bizimle.Ve onunda canından çok sevdiği birisi var.Ama o ben değilim.Onun sevdiği kişi Merve adında bir kız.Bu yıl o kızın kafası onu sevip sevmeme konusunda karma karışıktı.Ve bende bu durumdan yaralanarak Merve ile sevdiğim kişi hakkında konuştuk.Sizce ne dedim?Ondan uzak durmasını yoksa kendisini öldüreceğimi mi?Kesinlikle hayır.Ben sevdiğim kişinin mutlu olmasını istiyordum.Eğer sadece kendi mutluluğumu düşünseydim bencillik etmiş olurdum.Ve o kız artık benim sevdiğim kişiyi seviyor.Belki bunları yapmak bana çok acı çektirdi ama olsun.Onun mutluluğu bana yeter...

gelelim unutamadığım anıma.....
hayatımda başıma gelen en ilginç olay...uzun süre etkisinden kurtulamamıştım. hiç unutamadığım bir anımdır.
ben keman sesini çok severim. geçen yıl ik üç gün rüyamda sürekli biri bana keman çalıyordu.o kadar hoş bir müzikti ki anlatamam. çalan kişiyi hiç görmedim ya da hatırlamıyorum. müziği de bilmiyorum. bir kaç gün geçti böyle. çarşıda gezerken güzel sanatlar merkeznin önünde bir adam, sanırım sokakta keman çalarak para kazanmaya çalışan biriydi, çok hoş bir ezgi çalıyor kemanıyla.. önce aldırış etmedim ama sonra müziğin bir kısmını duyuncabir an durakladım. bu rüyamda çalan ezginin hemen hemen aybısı bir parçaydı. kemancıyla konuşmaya cesaret edemedim. ama o an kalbim öyle pır pır atıyordu ki. hala o anı düşününce tuhaf olurum. işte o an benim unutamadğığm bir andı. hala o kemancı orada oturur ama ben o müziği bir daha duyamadım. bazen gidip anlatmak isterim ona bu olayı ama cesaretim yok sanrım. oradan her geçisimde bir banka oturur onun müziğini dinlerim.

bana o yılbaşı şarkısını gönderdin ya.. müstahak sana.. kork kork.. -__-''''

ben de yeri gelmişken onu anlatayım bari..
geçen sene bu saftirik insan sana bişey yolliycam ben dinledim anlamadım senin ingilizcen iyi bir de sen dinlesene dedi.. eh iyi yolla bakalım dedim, bi link yolladı.. biliyorsunuzdur... -__-'''

ben de pür dikkat dinliyorum.. bi de oda arkadaşım uyuyor diye kulaklıkları takmıştım.. son ses de açıktı. oda karanlık, ben ekrana yapışmışım.. ne diyecek diye bekliyorum. normal şarkıyı söyledi, birden bir yazı çıktı: şarkıyı tersine çevirince gizli bir şifre çıkıyormuş, bakalım duyabilecek misin gibi bir şeyler yazıyordu yanlış hatırlamıyorsam.. ben de pür heves, pür dikkat daha da bi sokuldum bilgisayara.

yürütme çubuğu sona ulaştı, birden şarkı tersine çevrildi ve anlamsız sesler gelmeye başladı.. ne diyo ki bu ya falan diye sesini iyice açmıştım ki....

ben o kadar boş bulunmuşken birden vampirimsi korkunç bi surat belirdi ekranda ve kulak tırmalayan korkunç bi çığlık başladı. öyle boş bulundum ki bağırmaya başladım -__-'' oda arkadaşım da yerinden fırlayarak uyandı tabii..

benim, sinirden ve korkudan gözlerim dolmuştu, cenkinse gülmekten..

pislik -_-'''

Sırada benim en sevdiğim ve en korktuğum anı var...Bir gün 5 arkadaş bir aradaydık ve ne yapsak zevk almıoduk acayip sıkılıyorduk..Burada 5 kişiyiz ve sizce sıkılınca 5 kişi ne yapar.Korkunç şeylerden bahsetmeye başlar dimi ...gerçekten çok korkunç şeylerden bahsettik ve korkar olduk..Daha sonra aramızdan biri dediki hadi ruh çağralımmı dedi..Bende hayır dedim kesinlikle olmaz dedim..Benim nasıl ruh çağırdığımı biliyorlardı ve lütfen diye ısrar etmeye başladılar..Nasıl olduysa zorla ikna oldum..(ikna olmaz olaydım ) sonra arkadaşın teki dediki hadi barış mançonun ruhu çağralım dedi..Ben yine ne dicemi şaşırdım o konudada beni zorla ikna ettiler...Harfleri fincanın etrafına dizdik herşey hazırdı..Binada dokuzuncu kattayız ve bir odadayız..Işıklar kapandığında ben çağırmaya başladım...Ey ruhlar aleminden insanlar alemine diyerek söze başladım...ama hepimiz nasıl korkuyoruz size anlatamam..Fincanın üzerinde parmağımız titriyodu..ve aradan 2-3 dakika geçtikten sonra camın önünden siyah uzun saçlı bir gölge geçti..önde olan arkadaşımız aynadan gördü ben gördüm bide başka bi arkadaşımız gördü ve çığlık atmaya başladık ben ayağa kalkıp ışığı yaktım ve odadan hızla kaçtık..Eminim buna inanmayacaksınız ama gerçekten gördük onu gördük ve acayip derece korktuk size samimi söylüyorum...Bende inanamadım ama arkadaşlar artık töbe ruh çağralım demezler o ayrı mesele...bu arada bende şu an korktum bunları hatırlayınca evde yalnızım aboooo Bi kere daha çağırmıştık onuda anlatmak isterdim ama bukadar olsun bakalaım gerçi bu 2. çağırdığımız daha korkunç..özetliyim size...bu sefer binanın içinde çağırdık ve dört tane kapıdan üzerlerine çarşafla serilmiş bişeler bize doğru gelmeye başladıı..bunu hepimizde gördük tam dibimize geldilerki ben yine ışığı yaktımm...arkadaşlar inanmaya bilirsiniz ama bunlar gerçek...şimdi korkmaya başladım



neyse bukadar bu olaylar samimi söylüyorum gerçek inanmazsanız diye diyorum

venüssssssssssssssssssssss ewt doğru sen.............bunu şey yapmıomusun ewt nasıl çekmiştin sacımı hala dersanedeki olay aklımda ayrıca bana ne kız dıosun acık acık solesene XD