benim derdim de imla hataları o__O
Wordü bir türlü yükleyemedim o__O
Not defterinden 5 kere okumama rahmen harfler o kadar benziyorki.Artık gözüme çarpanları düzeltiyorum

yeni okumaya başladım güzel gidiyo biraz karışık ama genede güzel bir hikaye yeni bölüm nerede

bekliyorum içinde daha bir ayrıntı olacaktır diymi ?

evet.olucak.zaten gittikçe daha ayrıntıya sokmaya başlayacağım.özellikle de karakterlerin fiziki görünüşlerinden bahsedeceğim

Hani özürlü insanlar vardır ya.Hiç bilemezsiniz.Ama onlar hayatın gerçek anlamını bilenlerdir.Bazen görürüz eli, kolu olmayan insanlar yere düşerler...Bazen hayatta yere düştüğümüzde kalkmanın çok zor olduğunu hissederiz.Biz oraya yüzü koyun düştük.Ama pes etmeden oradan kalkmayı denemeliyiz.100 kez denesek bile ve her seferinde başarısız olsakda...Bu bizim için bir son olmamalı.Önemli olan bir şeyin nasıl olduğu değil, nasıl bittiğidir.
***
Ertesi gün, Pazartesi...
Haftanın ilk gününü sevmezdi Kozet.Ölü Deniz gibi durgun olurdu Pazartesileri.Sabah kalk, giyin, kahvaltı yap gibi sıradan işlerle uğraştı ikisi de.Sokağa çıktılar.Sabah olduğundan dolayı okula giden öğrencilerden başka pek bir kimse yoktu.Risa, Kozet ile karşılaşınca bayrağı çekti.Tek bir kelime bile etmeden oradan uzaklaştı.Kozet, Lara'yı bekliyordu.O kadar olan şeyden sonra Lara ile arkadaş olmak mantıksızdı belki.Ancak Kozet kendi Lara'ya daha yakın hissediyordu.Sonunda Lara sokağa indi.kozet ile yürümeye başladılar.
...
Risa okulun paslı demir kapısından girdi.İnsanın derisini bıçak gibi kesen soğuğu aldırmıyordu ve rahatsız olmuyordu.Rüzgar sertçe esti.Risa'nın yüzünü tokatladıktan sonra kayboldu(!)Tokattan payını Kozet de almıştı.Okulun bahçesi bomboştu.Etrafa ölüm sessizliği hakimdi.Bu saatte okulun bahçesinde büyük bir kalabalık olması gerekirdi.Ama yoktu.Kimse yoktu.Risa ürperdi.Korkmamak elde olan bir şey değildi.Yavaş yavaş yürüdü.Nereye gittiğinin bir önemi yoktu şimdi.İşte orada, gitmesi gereken yer oradaydı.En azından o böyle hissediyordu.Karadeliğe benzeyen bir cisim her şeyi yutuyordu.Risa da deliğe sürüklendi.Ne olduğunu anlamadan kendini karanlık bir boşlukta buldu.Hiç bir şey yoktu.Yer çekimi de yoktu.Tek bir ışık bile yoktu.Sadece kör edici bir karanlık vardı.Yavaş yavaş boşlukta süzülüyordu.Ürkütücü karanlığın oluşturduğu garip atmosferde 10 dakika kalırsa aklını kaybedebilirdi.Tek kurtuluşu bir ışık bulmaktı.Aynı şeyleri rüyasında da görmüştü.Orada da bir ışık bulamamıştı.Lara doğru söylüyor da olabilirdi.Kaynağını bilmediği bir güç onu çekmişti ve onu çekmekle kalmamış düşüncelerine bile hakim olmayı başarmıştı.Saf ve duru, kımıltısız geçen günlerini özlüyordu Risa.Siz olsanız özlemez misiniz?
...
Kozet olan biteni bilmiyordu.Lara ile yürüyordu.Okulun bahçesine girdiğinde kimseciklerin olmadığın fark etti.Bu durumu Risa gibi Kozet de garip buldu.Lara:
-Gel benimle seni onların yanına götüreceğim.Dedi.
Risa gibi Kozet de çekildiğini hissetti.Lara deliğin olduğu yere doğru koşmaya başladı.Kozet onu izliyordu.Deliğin olduğu yere vardılar.Lara, Kozet'e döndü.
-Hala akıllanmadın mı?
Lara'nın yüzünde pis bir gülümseme vardı.Kozet anlamıştı ama anlamakta geç kalmıştı.Başından beri Lara'nın planına uygun haraket etmişti.Delik çok geçmeden Kozet'i yuttu ve kayboldu.O da kendini boşluğun içinde buldu.Ancak onun bulunduğu boşluk kamaştırıcı beyaz ışınların dans ettiği bir boşluktu.Yer çekimi vardı.Kozet, diğerlerinin de o boşlukta olduğunu gördü.Herkes oradaydı.Sadece Risa yoktu.Kozet Risa'nın yokluğunu fark etmemişti.Herkes derin bir uykuda gibiydi.Yürümeye başladı.Arkadaşlarının arasından yürüyordu.Biraz sonra beyaz boşluğunu geride bırakmıştı.Şimdi sonsuz bir karanlık başlamıştı.Yer çekimi de kaybolmuştu.Siyah boşluğa girdiği anda yoğun atmosferi hissetmişti.Bir garip olmuştu.Her yer dönüyordu.Düşünceleri bile dağılmıştı.Biraz sonra kendine gelmişti.Karanlığı yarıp geçiyordu.Daha ilerilere gittikçe atmosfer yoğunluğu da artıyordu.En sonunda atmosferden etkilendi.Zar zor diretti.Uzaklara doğru baktı.Birini görmüştü.Boşlukta sabit duruyordu.Ama hiç canlılık belirtisi de göstermiyordu.Yaklaşınca bu kişini Risa olduğunu fark etti.Risa baygındı.Atmosfer onu etkilemişti.Risa'nın yakasından tuttuğu gibi geriye çekmeye başladı.Beyaz boşluğa, herkesin bulunduğu bölgeye geldiklerinde durdu.Rİsa'yı yatırdı.Ne yapacağını bilemiyordu.Biraz öteye baktı.Karanlık yayılıyordu.Bir sülük gibi aydınlığı emiyordu.Çok geçmeden etraf karanlığa bulanmıştı.Gözün göreceği bir şey yoktu.Kozet buradan çıkmanın yollarını düşündü ama bir türlü bulamadı.
Bir kürültü duydu.Karşısında Lara belirdi.Kozet:
-Burası neresi?
-Yokoluş Dünyası.Terk edilen herşey Yok Olanların Dünyası'na gider.Ancak yokedilmeye mahkum edilenler Yokoluş Dünyası'na gönderilir.
-Yok mu edileceğiz?
-Evet.Sonsuza değin.
Rüyasının aynısı oluyordu.Akan ve çağlayan dereler yoktu.Ötüşen kuş sesleri yoktu.Onun yerine derin, çok derin bir karanlık vardı.Lara silinerek kayboldu.Kozet bir ses duydu:
-Kozet.
Risa ona sesleniyordu.Uyanmıştı.
-Dersini aldın mı?
Kozet ani bir şaşkınlık geçirdi.Kendini toparlayamadı.Sadece kekeleyerek "Evet" diyebildi.
-Buradan kurtulmak için yapman gereken tek şey;karanlığın derinliklerine saklanmış ışığı bulmalısın.Her zaman karanlığın olduğu yerde aydınlık da vardır.
Risa başını kaldırdı.Kozet, merak edip başını kaldırdı.Gözlerine inanamadı.Işıldayan parlak beyazlığı görmüştü.Artık herşey son bulmuş denebilirdi.

Aneeeem noluyo len


Risa'yı sevdim tıpkı ben

Kozet'de çok deli dolu oldum olası sevmem öyle tipleri o.O

Bunlar neyi fark ettiki yahu

Hani özürlü insanlar vardır ya.Hiç bilemezsiniz.Ama onlar hayatın gerçek anlamını bilenlerdir.Bazen görürüz eli, kolu olmayan insanlar yere düşerler...Bazen hayatta yere düştüğümüzde kalkmanın çok zor olduğunu hissederiz.Biz oraya yüzü koyun düştük.Ama pes etmeden oradan kalkmayı denemeliyiz.100 kez denesek bile ve her seferinde başarısız olsakda...Bu bizim için bir son olmamalı.Önemli olan bir şeyin nasıl olduğu değil, nasıl bittiğidir.

bak buradaki yazdıkların çok hoşuma gidiyor edebiyatın iyi sanırım *-*

Etrafa ölüm sessizliği hakimdi.

Bu ölüm sessizliğini iyi biliyorm

Buradan kurtulmak için yapman gereken tek şey;karanlığın derinliklerine saklanmış ışığı bulmalısın.Her zaman karanlığın olduğu yerde aydınlık da vardır.

vay be bizim Risada edebiyatcı çıktı


süper devam Jeanne *-*

gene güzel bişiler ortaya çıkmış jeanne dark yeni bölüm ne zaman bekletmiyceksin dimi

Kozet, şaşkınlıkla ışığa bakıyordu.Kurtulacaktı bu karanlık yerden.Işığa elini uzattı.Anında kendini okulun bahçesinde buldu.Her şey eskisi gibiydi.Kimse o boşluğu hatırlamıyordu.Boşlukta geçirdikleri zaman gerçek hayatta 1 saniye sürmüştü.Çok mutluydu.Ama aniden yüzü bulutlandı.O gün gördükleri gümüş saçlı, sarı gözlü kızı gördü.Kozet'ten başka kimse görmüyordu galiba.Kız ona yaklaştı.
-Beni bir daha göremeyeceksiniz.Sizlere bıraktığım şeyi iyi koruyun.
O anda kız kayboldu.Kozet sadece şaşkın şaşkın bakıyordu.Emanet ettiği şey neydi?Ama Kozet umursamıyordu.Her ne olursa olsun bu işten paçasını kurtaracaktı.Hem emanet ettiği şey her neyse onu korumak zorunda da değildi.Etrafına göz attı.Gözleri Lara'yı arıyordu.Ona gidecek ve herşeyi anlatmasını isteyecekti.Ona kızacaktı.Ama ipsiz sapsız Lara'yla nasıl başa çıkacaktı?Bunu bile düşünmedi.Lara'yı ararken gözü Risa'ya takıldı.Bir duvara dayanmış, etrafı seyrediyordu.Risa somurtuyordu kısaca.Kozet ona yaklaştı.Risa gözlerini ona dikmişti.
-Ne var?
Risa'nın sesi soğuktu.
-Hiç.
-Hiç mi?Gelme nedenini bile bilmiyorsun.
Kozet, birkaç günden beri ilk defa Risa ile konuşuyordu.Yere baktı.Ardından başını kaldırdı ve tam da bir şey söyleyecekken Risa'nın boynundaki yarayı farketti.Kenarları hafif kızarmıştı.Bir tür sarmaşık gibiydi.Ortasında tıpkı bir alev vardı.Etrafında saçılan dalgalı uzantılar yada ateşin yaydığı kıvılcımlar da denebilirdi.Kozet konuşmadı.Sadece oradan uzaklaştı.İçine oturmuş garip bir duygu vardı.Sıkıntı da değildi, daha ağırdı.Hiç bilmiyordu.Hiç birşey bilmiyordu Kozet.Sadece aptal aptal yürüyordu.
***
Risa duvara dayanmış Kozet'i seyrediyordu.Ne kadar da ahmaktı Kozet.Risa biraz olsun yumuşamamıştı.Hatta daha da sertleşmişti.Risa çok sert, mutsuz ve sadift gibi görünse de dostları için her şeyi yapabilirdi.Ama dostu yoktu.Belleğine kazınmıştı nefret.Yaşama amacını biliyor gibiydi...Belki de hiç bilmiyordu.Ama bir gün olağanüstü bir şey olacaktı ve o bu olayın sorumlusu olarak tutulacaktı.
Zil çaldı ve herkes içeri girdi.
***
Fendi, matematikti, geometriydi derken okul bitti.Herkes evlerine dağıldı.Risa'da aheste aheste yürüyordu.Evin kapısına geldiğinde içinde garip bir his vardı.Anahtarı çevirdi ve içeri girdi...
Sonraki bölüm baya uzun olucak bu yüzden kısa yazdım

acaba içinmdeki duygu neden ?
içeride bişiymi warr ?
bu soruların cewabını alacakmışıs madem sabırsızlıkla yeni bölümü bekliyorum çok güzl yazmışsın ellerine sağlık

Yazacak bir şey bulunmayınca yazmadım
Teşekkür ederim.

yhaaa kaç gündür bekliyorum yeni bölüm nerdeee

Sınavlar başladı yazamadım.Daha doğrusu koyamadım.

Aydınlığın olduğu yerde, karanlıkta vardır.Şans...Şans diye bir şey yoktur.Şanslı olanlar sadece hayatındaki güzel şeyleri arayanlardır.Daima olumsuzluklardan kaçanlardır.Şanslı olanlar aslında korkaktırlar.Onlar her zaman gerçeklerle yüzleşmekten korkarlar.Çünkü; onlara gerçekler çok acı gelir.Halbuki gerçekler acı değildir.Gerçekleri acı yapan şey insanlardır.Bazı insanlar duygularına yenik düşerler.Mantıkları, duygularını bastıramayacak bir hal alır.Bunun nedeni kendilerini bir hiç olarak görmeleri ve hayatın kendisine bir hiçi ifade ettiğini düşünmeleridir.
***
Anahtarını çevirdi ve kapıyı açtı.
Açar açmaz içindeki ürperti daha da alevlendi.İçeriye girdi.Işığı açtığında karşısında bir yaratık belirdi.Yaratığın belirmesiyle ortadan ikiye bölünmesi de bir oldu.Risa olduğu yere çakılmıştı.Anında o kız belirdi.Risa gözlerini kısarak:
-Ne oluyor?
-Bilmek istemezsin.
Risa boynunda bir acı hissetti.Zar zor konuşuyordu.
-Anlatman gereken şeyler var.
-Ne anlatacakmışım.
-Amacını.
-Amaçlar...Senin bir amacın var.Benim de var.Ama kendin bulmalısın.Benim amacımı öğrenmek için acı çekeceksin.Her şeye rağman ayakta durmayı öğreneceksin.Bir sonraki seferde her şey son bulabilir.Ama bu savaş son bulmadığına göre asla da son bulamayacak.
-Savaş?
-Savaşı anlatırsam; amacımı öğrenmiş olursun.
Göz açıp-kapatıncaya değin kız kaybolmuştu.Risa biraz duraksadı.Acısı dinmemişti.Daha da katlanıyor, katlanıyordu.Diz çöktü ve daha fazla dayanamadı.Kendini bıraktı.Kendinden geçmişti.
...
Uyandığında kendini garip hissediyordu.Saat 22.00 idi.Zorlanarak kalktı.Sadece düşünüyordu.Düşünmek bile daha acıydı.Zar-zor yürüdü.Odasına geldiğinde kendini yatağın üzerine bıraktı ve uyudu.
...
Ertesi gün...
Sabahın ilk saatleriyle uyandı.Kalkmak istemiyordu.Her şeye rağmen kendisini unutup gitmek istiyordu.Kimsenin onu hatırlamamasını, herkesin belleğinden silinmek istiyordu.Benliğine işlemişti acımasızlık.Yaşaması bile büyük bir meseleydi.Bu düşüncelerle kalkıp hazırlandı ve sokağa çıktı.
Yolda Kozet ile karşılaştı.Risa bir şey demeden yanından geçip gitti.Kozet arkasına takılmıştı.
-Risa!
-Ne var?
-Neden konuşmuyorsun?
-Sana kızgınım.
-Neden?
Risa yine o soğuk bakısını attı.Her şeyden daha yıkıcı bir bakış...
-Yanlışını anlayamazsan, doğruyu bulamazsın.
-Son günlerde değiştin.
-Sen de değiştin.
-Ben değişmedim.Sadece sıkıldım.
-...
-Senden sıkıldım.Artık...
Kozet'in lafı ağzına tıkanmıştı.
-Artık...?
-Artık çekilmez oldun.
Risa bozulmuşa benzemiyordu.Ama kini ve nefreti daha da alevlenmiş gibiydi.Artık sakin olamıyordu.Mantığı duygusunu bastıramaz hale gelmişti.Kimse engel olamazdı ona.Kozet'i yakasından tuttuğu gibi kaldırdı.Kozet şaşırmıştı.Sadece bir kaç kelime geveleyebildi.
-Ne?Neden?
Etrafta kimsecikler yoktu.Sadece Risa ve Kozet vardı.Risa başını kaldırdı ve Kozet'e öldürecekmiş gibi baktı.Kozet artık tanıyamıyordu onu.Risa Kozet'i tutup yere attı.Feci bir biçimde canı yanmıştı Kozet'in.Bir süre sonra Risa'nın boynundaki işareti hatırladı.Belki de Risa'nın böyle davranmasına o neden oluyordu.

yhaa o işaret nerden geldi öyle ?
risa hep böyleydi pek bi deiişim olmadı kozette yanlışla doruyu ayırt edemedi bence kozetin biraz akllanması gerek

çok güzel yazmıssın yeni bölümü bekliyorummmm
bu sefer bekletme bizleri olurmu ?????

Gökyüzü bazen sarı, bazen siyah, bazen de kırmızı renkte olur.Siyah olduğu zamanlarda yağmur yağacaktır.İnsanların hayatı da gökyüzüne benzer.Bazen kötü olayların yaşandığı zamanda yağmurlu, çok mutlu olduğu anlarda güneşli olur.Bazen ise gökyüzünde ne güneş vardır ne de siyah bulutlar.Bazı günler öyle durgun ve sıkıcı olur ki artık yaşamaktan bıkarız.Şimdi dersiniz?Gökyüzü ile ilgimiz mantıksız.Ama hiç de matıksız değil.Bazen hayat çok sıkıcı gelir ve hayat tarafından harcandığımızı düşünürüz.Ne var ki hayattaki süprizler bazen bize hüzün ve karanlığı, bazen de sevinci ve mutluluğu getirir.Düşünün, sola bakarken aynı zamanda da sağa bakabilmek!Asla böyle bir şey olmaz.Bu bizim dediğimiz gibi "İmkansız"dır.Oysaki gelecekte insanoğlu öyle bir şey icat edecekki insanların bakış derecesi 360 derece olacak.Burdan çıkarabileceğimiz şey; hiç bir şey imkansız değildir.Her şeyin bir üst seviyesi vardır.
***
Kozet bundan sonra olacakları düşünmüyordu bile.Risa'ya bakıyordu sadece.Başlarında sert ve katı olan Risa biraz yumuşamış derken birden hörüklenmesi birazcık olsada Kozet'i incitmişti.Tek çare Risa'yı yatıştırmaktı.Nasıl yapacaktı bilmiyordu.Biraz olsun Risa'yı oyalayabilseydi aklına bir şeyler gelebilirdi.
-Risa
-Ne var?
-Neden yapıyorsun?
Risa hala ona soğukça bakıyordu.Kozet'e doğru yürümeye başladı.Yakasından (boğazından) tuttuğu gibi duvara yapıştırdı.Kozet elleriyle Risa'nın ellerini tutuyor, yakasını bıraktırmaya çalışıyordu.Nefes alamıyor ve giderek bilincini yitirmeye, boğulmaya başladı.Risa'nın elleri buz gibiydi.Kozet sımsıkı sarılmıştı ellerine.Sıkıyordu Risa'nın ellerini.Elinden geldiğince sert bir biçimde.
-Neden yaptığımın bir önemi yok!
-Ama bir neden var.
-Nedenini bulamazsın.Ayrıca bulacak zamanın yok.
Kozet'in gözleri fal taşı gibi açılmıştı.Risa son sözlerinde amacını açıklamıştı.
-Sana söyleyeyim.Nedenini bulamazsın.Çünkü; bir neden yok!
Risa Kozet'i başka bir duvara çarptı.Hala Risa'nın elini tutuyordu Kozet.Risa'nın aklından ne geçiyordu bilemiyordu.Aynı şey Risa içinde geçerliydi.Kozet bütün gücünü toplayarak Risa'nın elini itti.Son anda yaka paça boğulmaktan kurtulmuştu.
-Pes etmeye niyetim yok.
-Güzel, bekletilmekten hoşlanmam.
-Ne demek istiyorsun?
Risa sinsice gülümsedi.
-Daha kötü olaylar da olacak.Şimdi sana acıyorum.İkinizin hayatını bağışlayacağım.
-İkimiz?...
-Bilirsin, sen ve içinde olduğum kişi.
Kozet şimdi anlamıştı neler olduğunu.Deminden beri karşısındakinin Risa olmadığını anlayınca rahatladı.Ama bu rahatlamanın arkasından büyük bir kargaşa çıkacaktı.Risa'nın bedeninde olan her kim ise önemi yoktu.Risa yavaşça gözlerini kapadı.Büyük bir gürültü çıktı.Tek duyulan şey Risa'nın "Geri" diyişiydi.Bir süre sonra gürültü kesildi.Risa yerdeydi, doğruldu.Şaşkın şaşkın Kozet'e baktı.Biraz bekledikten sonra okulun yolunu tuttu (Risa)
Okula geldiğinde cıvıl cıvıl olan insanların arasına karıştı.
Kozet bir kaç dakika sonra okula ancak varabilmişti.Risa'yı aradı hiç bir yerde yoktu Risa.Başını çevirdiğinde yanına yine o kızın geldiğini gördü.
-Hani bir daha görünmeyecektin.
-Sadece acil bir durum çıktı.Her neyse Risa'dan gözünü ayırma.Yoksa hayal bile edemediğin kötü olaylar yaşanıcak.
-Ne gibi olaylar?
-Dedim ya, hayal bile edilemeyecek, düşünülemeyecek olaylar.
Kız, Kozet'in kulağına bir şeyler fısıldadı.Kozet'İn gözleri faltaşı gibi açılmıştı.
-Ta-tamam.
-O zaman iyi.
Kız gülümseyerek kayboldu.Geriye sadece Kozet'e yaptığı etki kalmıştı.

way jeanne süper olmuş bu bölümde tebrik ederim ama aklıma takılanlar şunlar;
kozetin yanına gelen kız kimdi
kozete yapılan etki ne ?
risa mın içine giren zebanide ne öyle

çıkmassa biran önce ben çıkartıcam haberin olsun
neyse yeni bölümü bekliorum mümkünse geçen seferki gibi bekletme