BAŞLANGIÇ
İnsanın hayatı ne zaman değişir? Değişmesini istediği zaman mı? Sanmıyorum. Benim hayatım birşeylerin değişmesinden çok korktuğum bir dönemde değişti. Oysa bir zamanlar çok istemiştim, sihrin bana dokunmasını. Hatta geceleri ağlamıştım neden gerçekleşmiyo diye.
Yanlış anlaşılmasın sihir derken perilerden bahsetmiyordum ama bambaşka bir hayattan bahsettiğim kesindi. Kendimde bilmiyordum gerçi neyden bahsettiğimi.
Hayatım iki ay önce değişmeye başladı. Tek başıma gece dışarı çıktığım bir günde. Her zaman geceyi severdim ama çıkmaya pek cesaret edemezdim. Bir zamanlar...
Şimdi geceleri yaşıyorum. Vampirde değilim. Ama insanmıyım onu da bilmiyorum. İnsan olduğumu söylüyordu öğretmenlerim. Ama ben hiç öyle hissetmiyordum.Farklıydım eskisinden.


Şimdilik bu kadar.
Tamam tamam başlıyorum hikayeme. O geceden itibaren anlatacağım size. Ama başlamadan önce şunu söylemek istiyorum. Ne kadar hayatta kalacağımı bilmediğim için yazmaya başladım. Eğer bana birşeyler başaramadan birşey olursa en azından yazdığım şuanıma dair birşeyler olsun istiyorum.


1.BÖLÜM
O gece ailemden habersiz çıktım dışarı.O kadar güzeldiki herşey. Denizin sesi,yıldızlar,rüzgar... Tam hayaller alemine dalınacak zamandı. Ama birinin beni izlediğini farkettim. Yüzünü göremesemde tanıdık biri olacağını düşündüm. Sonuçta yaşadığım yerde yabancı olmazdı.
-Pardon. Kimsiniz? diye sordum. O yüzüme bakınca farkettim ki her kızın çok yakışıklı diyebilceği biriydi. Ama benim için sadece genç ve kendini beğenmiş biriydi. O da beni inceledi uzun uzun. Bundandırki cevabı gecikti.
-Senin gibi geceleri seven insanların geceleri daha rahat gezebilmesine ve kendilerine ayit özelliklerini nasıl kullanacaklarını öğrenmesine yardımcı olan biriyim sadece. dedi. Korkmam gerekirdi belki ama korkmuyordum. Daha çok soru sormak istiyordum. Önüme çıkan biriyle sırf sesi güzel diye saatlerce konuşacacak değildim. Ama soru sormak istiyordum. Saatlerce soru sormak. Ama soru sormak sesinden çok etkilendiğimi farkettirebilir. Ama yinede sordum
-Ne demek istediğinizi anlayamadım. Öğretmen misiniz?
-Hayır,değilim. Ben sadece senin gibi insaları korurum. dedi. Şaşırmıştım.
-Ben nasıl bir insamışımki? Sonuçta beni ilk kez gördünüz.dedim. Hafif bir gülümseme belirdi yüzünde. İnsanı hiç birşey bilmediğini hissettiren ve yerin dibine sokan bir gülümseme. Hiç birşey demedi. Bana ufak bir defter verip gitti. Açmaya korkuyordum. Donup kalmıştım. Eve doğru yürümeye başladım. Defter elimdeydi ama bakamıyordum. Bakmak istemiyordum.
Eve gittim. Uyumak için yatağa girdim ama uyuyamadım. Saatlerce dönüp durdum kendi etrafımda. Ama uykum gelmedi. Defteri aldım elime. Kapağı kadifeydi,yumuşacık.Biraz okşadım defteri. O korku dolu defter şimdi çok sevimli gelmişti bana. Kapğını açıp ilk sayfaya baktım.Sadece üç kelime vardı:
YARIN AYNI YERDE
Defteri düşürdüm elimden hiç birşey düşünmüyor sadece boş duvara bakıyordum. Bir iki dakika sonra kendime geldim. Defteri yerden aldım. İkinci safaya baktım.Bu sayfadaysa tek kelime yazıyodu:
UYU
Ne yapacağımı bilemedim. Hızlıca 3. sayfaya baktım ama boştu. Defter elimde uyuya kalmışım.