hımmm >.< ben kendini bıraktı diyince kolları açıp hop kendiniş öne doğru attı die canlandırdım anlaşılan kafamda >.< Tamam o zaman sorun yoktur

En çok başını ve sonun sevdim >.< Umarım beğenirsiniz.Day'in ısrarları olmazsa baya bekleyecektiniz açıkçası hiç yazmayı düşünüyordum.Neyse umarım beğenirsiniz~~
Not:Mutsuz Senfoni şeysini çok sevdim ayrıca Mutsuz Senfoni hakkında yazı mı yazsam ne o.O

Eskilerde kalmış bir parça çınlıyordu kulaklarında.
Ve Mutsuz Senfoni’nin çığlıkları yankılanıyordu New York’da.

Toprakla cildinin temasi uzerine uyandi.En son gokyuzunun gozleri icin atladigini,kendini sonsuz bir bosluga biraktigini hatirliyordu.Kiyafetleri birkac metre uzagina dusmustu.Saskindi.Iyi sandigi degerler ne zaman kotuye donmustu?Ne kadar duzenli bir kaosun icinde soluk aliyordu?Fani soluklari gokyuzune karisiyordu.Nasil tavlanmisti gokyuzunun gozlerine?Nasil anlayamamisti o buyulu gozlerin arkasindan gelen ve insani suzerek acimasiz bir sona yonlendiren soylu ve seytani bakislari?Kacinci vasifsiz kurban olacakti?Hatirliyordu haberleri:"New York'ta Seri Intaharlar!","Gencler sirayla binalarin uzerinden atliyor.Yeni bir tarikatin varligi mi soz konusu?"Demek bununla ilgiliydi.Sorun masumluktu tamamen masum degilsen kandirilamazsin.Gencligin getirdigi bir masumluk lazimdir.Fakat o cocuklugun masumiyetini kaybetmisken nasil gencligin saf masumiyetine sahip olabilirdi ki?Sanirsa ilk yasayan ve kurtulan kendisiydi.Cani yanmisti ama oradan hemen uzaklasmasi gerektigini bildiren ic gudulerine uyarak bir kac metre otede duran kiyafetlerini aldi ve bir calinin arkasina gecti.Sokakta ciplak halde kalmisti.Olsun orasi New York'tu,bin bir tur insana rastlanirdi.Yine de kiyafetlerini uzerine gecirdi.Gokyuzune dogru bakti.En yuce ve buyuk iblis orada yasiyormus demek.Kendini etkilendiği için suçlayamazdı ama kurtulduğuna şükredebilirdi.İblis, kızın ölmediğini anlayınca olağan gücüyle gürletti gökü.Gökyüzünü kontrol altına almıştı.Kurbanıydı gökyüzü,ilk kurbanı.Kız,bacağındaki moruklara aldırmayarak hafifçe sendeleyerek işlek bir caddeye kadar çıkabildi. parıltılı rüyalarlar,haşmetli kabusların yansımasından başka bir şey değildir ne de olsa.Aynaya bakma vaktidir.Yaşadığı dairenin kapısını açtı.İçeriyi kontrol etti.Kaçtığı güç,büyük bir güçtü.Yorgundu.Evi eski ama güzel bir binanın çatı katındaydı.Küçük ama genişti.Eski maun bir kapısı vardı.Kapı tokmağı zarif ayrıntılar ve usta bir işçilikle işlenmişti.Bir oda bir salondu.Orta boyutta bir salonu vardı.Mutfa zaten Amerikan stili olduğu için salonla birleşikti.Evin ayrıntıya katılmayan bir yanı vardı ki bu düşük kirali evi tutmasının en büyük nedenlerinden birincisi balkonuydu.Sahibi belli ki balkonu önemsemeden kirayı belirliyordu.Yatak odasında ki balkon çok genişti ve tüm New York’u görebilirdiniz.Güneşin doğuşunu,yıldızları.Zaten eğer o balkonda oturup yıldızları izlemeseydi bu işe bulaşmazdı ya.Balkonun kapı tokmağıyla eş detaylarla işlenmiş kenarları vardı.En önemlisi balkonun ortasında çellosu vardı.Çello çalmayı ona yaşlı adam öğretmişti.Onu sokakta bulan ve malikanesine alan adam.İyi bir adamdı.Ama ölünce oğulları mirasları kapışmıştı.Adam malikane dışında her şeyi oğullarına bırakmıştı malikaneyi ise ona bırakmıştı fakat kız malikaneyi kullanmıyor bu küçük çatı katı dairesinde yaşamayı tercih ediyordu.Daha samimi geliyordu bir biçimde.Fransız stilli balkon kapısını açtı ve sandalyeye oturatak çellosunu çalmaya başladı.Genelde pek çalmadığı bir parçayı çalıyordu;Mutsuz Senfoni.
Yıldızlı bir gece değildi.

Umutsuz bir sis kaplamıştı New York’u.
Ve Mutsuz Senfoni’nin çığlıkları yankılanıyordu New York’da..

ohaaa... Mutsuz senfoni... Süperr *.* Yine harika bir bölümdü misa-sama *.* tanrımm Yanlız o kız nasıl sadece yara ve bereyle kurtuldu -sonsuz- uçurmdan XD neyse sağlık olsun maksat fantezi

Yine mükemmel acilen bi bölüm daha istemekteyim

takip edicem

@Daydream:Eh,evet saçmalamışım düşüş kısmında.Sonsuz değildi ki o düşüş sadece kıza öyle geliyordu xD

@Neo Queen:Teşekkürler

Vay canına...Gerçekten....çok...etkileyici *-* Bi çırpıda okudum eline sağlık aynen devam et *-*

Teşekkürler..

Flood için gomenne.Yeni bölüm.

Parçayı çalmayı bitirdiğinde tuzlu gözyaşlarının tahttan inerek havaya karıştığını farketti.Çalarken kendini o kadar kaptırmıştı ki ağladığını ve titrediğini farketmemişti.Alevlerden oluşmuş saçlarından gözünün önüne gelen bir tutamı kulağının arkasına attı.Karşıya baktı.Gökdelenlerden yansıyan renk cümbüşü içindeki ışıklara baktı.Bir rüzgar onu ürpertince içeriye girmeye karar verdi.Vintage dekorlu odada pastel tonları hakimdi.Gök mavisi bir örtünün üzerine klasik stilli yastıklar dağınık bir biçimde yerleştirilmişti.Bu ev sevmesinin nedenlerinden biri de ayrıntılardı.Anılar canlanıyordu evin içinde.Hatıralar kendilerini sunuyordu adeta bir tiyatro piyesi oynarcasına.Bazen gözünüzün önünde o kadar net canlanırdı ki o zaman yaşayan insanları düşünürdünüz.Eski yaşayanlardan eşyalardan başka bir parça daha kalmıştı:Viktoryen stili eski bir korseli büstiyer.Onu dairenin en eski sahibi bırakmıştı.Nedense onu saklamayı seçmişti kız.Bacakları ve kollarındaki morluklar uyarı verircesine sızladı..Yatağın üstüne oturarak düşünmeye başladı...

Hayallerini gerçekleştiremeyen zavallı bir kuklayken düşüşten sonra cesaretlenmişti sanki.Mücadele edebileceği bir şey vardı sanki.Aldığı soluklar yeniden anlam kazanmıştı.Onun tek suçu hayal kurmaktı.Hayalleri kırıldı.Sesleri çınladı boş bir ahnekle ıssız odada.Sonra çalmaya başladı.Eski günlerden kalma bir çello buldu.Onu alarak çalmaya başladı.Her nota onun haykırışlarını duyururcasına parıltılar içinde yayılıyordu etrafta.Ondan sonra koleksiyoncuları gezerek antika nota kağıtlarını toplamaya başladı.İnternetten alınabilirdi aynı notalar hiç bir bedel ödenmeden ama anı kokan,parçayı yaşatan sararmış kağıtlardan öğrenmek,o kağıtlardan okumak parçayı bambaşkaydı.Parça canlanırdı o zaman.Çalanla dans ederdi zamanın içinde,hiç kimsenin ulaşamayacağı bir yerde.Notalara uygun sözler de yazmıştı.Zaman ilerledikçe ustalaşmış.Basit düzeydeki çello bilgisini profesyonelliğe taşımıştı.Her gece çalıyordu parçalarını.Kadife bir ses yayılıyordu balkondan tüm şehre.Uzun zamandan sonra hayal kurdu.Düşlerde gezindi.Kırıldı yine.Olgunlaştı yine.Ve ağladı yine.Sonra unutmak için çellosuna koştu.Bitmek bilmeyen bir tutkuyla çalmaya başladı.Doğaçlama çalıyordu.Tanrısal düzeyde güzel bir parça çıkmıştı ortaya.Notaları kağıda yazdı ve sakladı.Bir kaç gün sonra durulmuştu içi.Mutlu değildi ama kederli de değildi.Aklına geldi parçası çalayım dedi.Kız çalmaya başladı ve ağladı.Ağlarken yazılmış umutsuzluğun pençelerinde kıvranan bir şarkı çalınırken ağlanmazsa ortaya bir felaket çıkar.Çınlayan camların sesleri çıkar.Kabus canlanır.Kız ilk seferde çaldı ve hafifçe gülümsedi.İkinci sefer çalmaya kalktığında bir gıcırtıyla karşılaştı.Mutlu olanlar mutsuz bir parçayı nasıl çalsındı ki?

Bu düşüncelerden kurtularak zihnini boşaltmak amacıyla sokağa çıktı.Sessiz bir geceydi.Gözleri kuruyordu yavaş yavaş.Ayakları bu çukurdan kurtulmak istercesine yavaş ama dikkatli adımlarda hareket ediyordu sokakta.Yürüdü,yürüdü ve yürüdü.Geceyi üzerine bir örtü gibi sardı ve karanlığa sığındı.Görülmemek istercesine saklandı.Ayaklarının onu getirdiği yere bakmak için kafasını kaldırdığında çıkmaz sokakta olduğunu gördü.Beton bir duvar kapatıyordu girdiği sokağı.Issızdı.Bulutların arasından ne kadar ışık sızabiliyorsa dünyaya o kadar aydınalnıyordu duvar.Gölgeler dans ediyordu.Duvarın önünde üç dört paslanmış çöp kutusu vardı.Sinekler uçuşuyordu çöplerin üzerinde.Çöp kutularının yanında duvara dayanmış parlayanları gördü:İki kuzguni siyah melek kanadı...

Süppeer bi bölüm daha *-* offf off *-* aslında ilk bölümlerimde bu kız kötü dedim tamam sei katil falan olur çıkar ama özellikle bu bölümde olanlarla değişmiş bulunmakta fikrim Kötüler müzik yapmazlar XD bu kız sadece yaralı o kadar *-* nese

Viktoryen stili eski bir korseli büstiyer~~ ne olduğunu bilmiyorum (Ô.o) ama bi giysi olduğunun farkındayım XD ne fantezisi var lan bu kızın bunla U.U

Kanat *-* Kuzguni siyahı hep sevmişimdir *-* ya acaba kuşun felan mı >.< cani çocuklar kopartmıştır >.< ama dur boyutu nasıl neden bahsetmedin XD belki de fantastik bir yaratığa aittir *-* aslında gece evinde kalona nın kanatlar da siyahtı *-* ölümsüz bir varlıkmı lan yoksa >.< neyse zaman ve yeni bölümler göstercek noılcağını >.<

Vee yine yeni bölüm istiyorum U.U

Peki üşenmezsen yazarım ve sağol.Kız sadece yaralı tabii.Büstiyer şu alttaki resimdeki kızın üst kısmında giydiği şey ama benim hikayemde ki daha karanlık renkli ve korse ayrıntılı olacak.

Çok güzel bi bölüm daha *-* Her istediği olamayacağından hayal kırıklığına uğraması çok normal...Ama o siyah kanatların anlamını çözemedim xD Yeni bölümü bekliyorum

"Her istediği olamayacağından hayal kırıklığına uğraması çok normal..." Yok bu kız her alanda hayal kırıklığına uğramış anlatmak istediğim buydu.Dibe vurmuş ama müzikle hayata tutunmuş gibi bir şey.
Ve yeni bölüm çok büyük gelişmelerle dolu olucak

Misaki.. ne kadar geç fark ettim bunu bilmiyorum ama bundan sonra bırakmayacağım emin olabilirsin. En son bölüm 11 gün önce gelmiş sence yenisinin zamanı gelmedi mi? bizi çok bekletme =)

İşte yeni bölüm ve lavinia okuman ve beğenmen beni mutşu etti ^^

Rutubetli gecenin beraberinde getirdikleri; disiplinli bir kilise korosu gibi, arya yoğunluğundaki parçaları tiz sesleriyle şehre dalga dalga yayıyorlardı. New York denen büyük ve kasvetli girdabın en dibinde, en görünmez ve umursanmaz köşesinde alevler iktidara gelmiş, gösteriş yaparcasına beraber oluşturdukları ateşi her yere savuruyorlardı. New York yanıyordu.

Genellikle Asya, Latin ya da Afrika kökenli göçmen ve mültecilerin; hizmetçilik ya da bahçıvanlık yaptıkları lüks, konforlu ve daima bakımlı müstakil evlerin bulunduğu semtin biraz açığında şehir dışına doğru bir karavan parkı vardır. Pis, bakımsız ve iğrenti duyabileceğiniz bu yer o kırmızı kiremitli müstakil evlerinin bahçesine gıpta etmenizin sebebi olan insanlarla doludur. Bahçıvanlar, hizmetçiler, temizlikçiler, şoförler.

Bakımsız karavan parkının en kenarında paslanmış demirden yapılmış daima gıcırdayan bir tahterevalli ve pastan anlaşıldığı kadarıyla renkleri kırmızı ve mavi olan bir çift salıncak vardır. Bir yahut iki sene önce bu sefil yerde ikametgâh edenler çocuklarının banliyödeki parklara özendiğini görüp aralarında zar zor para denkleştirip bir tahterevalli, bir çift de salıncak satın almışlardır yetişkinler. Zaten her gün kir ve pas içinde debelenen sübyanlar bu oyuncaklardan sonra yine kir ve çamur içinde günü tamamlamışlardır. Tek fark çamurla gelen kahkahadır.

O akşam, o kahkahalardan birinin sahibi görür yakınlarda yanan başka bir karavan parkını. Hizmetlilerin kaldığı karavanların bir yüz metre kadar ötesinde pis işler yapanların oturduğu karavanlar vardı. Yosmalar, torbacılar yahut alkolden buralara düşmüş umutsuzlar. O gece yanıyordu karavanlar. Dibe vurmuş nefesler bir camı buğulandırmayı kesecekti o gece.

Büyük kahkahaların küçük sahibi haber verdi babasına. Babasıysa sadece izledi.El Destino kararını vermiş diyor,işi kadere bırakıyordu.Çocuğaysa yatmasını söyledi.Çocuk yatağına gitse de uyumadı lakin gecenin ilerleyen saatlerinde bahçeye çıktı ve havaya haşmetle süzülen alevleri,insanın içinde kaybolacağı kasvetli duman bulutlarını izledi.

Ertesi sabah New York Times gazetesinde bir haber başlığı dikkat çekiyordu:

Karavan Parkından Kimse Kurtulamadı.
Kundakçılık mı söz konusu?
Yoksa parkın sakinlerinden biri piroman mıydı?
Olaya uzaktan tanık olmuş Meksika göçmeni Eduardo anlatıyor;

-Çok büyük alevler vardı. El Destino demişti babam. Kader onları cezalandırmıştı. Kaderin gözleri de vardı. Haşmetli gri gözler. Bir an bana döndüklerini gördüm .Bana zalimce baktılar.Bana da zulmeder miydi El Destino?Bilemem.Ben uslu bir çocuğum.

Küçük Eduardo’nun dedikleri okları orada birinin olduğunu tezine çeviriyor. Çocuk gördüğü kişiye İspanyolca kader anlamına gelen El Destino demiş. Parkta yaşayan torbacılardan birinin borcu için mi gelmişti El Destino? Yahut bir yosmanın kıskanç müşterisi? Şu an bildiğimiz tek şey bunu birinin yaptığı ve New York Polis Departmanı’nın çalışmalara başlamış olduğu.


Gri gözler ifadesinden her şey açıkça anlaşılıyordu. Hunhar Gözler yine işbaşındaydı.

Sıkıntıyla gazeteyi kapattı. Yeterince kayıp verilmemiş miydi? Hafifçe sırtındaki yaralara dokundu. Dün geceyi anımsadı.

Öncelikle her şeyden çok geceyle ilgili akılda kalan yüksek oranda hüzün barındırmasıydı.
Siyah kanatlar. Kuzguni siyah. İnsanı büyüleyen ve kendini çeken arınmış bir çift melek kanadı. Vücudunuzun sırt bölgesini kaplayacak kadar büyükler. Onların çöp tenekelerinin yanında pislenmesini istemiyordu. Belki Cadılar Bayramı’nda kullanırdı. Ya da sadece dekorasyon amaçlı duvara asardı.

Kanatlar hala duruyordu. Balkon kapısının yanında duran bir iskemleye dayanmışlardı. Parlaklıkları bozulmamıştı. Gözlerin zalimliğini düşünürken kendine bir amaç buldu.Işığı görüyordu ! Çözüm yolu vardı hala. Yahut sorunlardan kaçmak için odaklanılacak bir hedef. Yine de vardı. Yeni düşler kurmasını sağlayabilecek harpler. Harp meydanından şekillenen hatıralar. Vardı hala umut. Vardı hala düşler. Zorluydu yol yine de değerdi kaçmaya sorunlardan. Odaklanmaya yepyeni ufuklara. Bu yolda kaçarken peşini bırakmayan sorunlardan, dibe vurmuşluktan; ilerlerken notlarıyla yepyeni hedeflere hala yaşamaya ve soluk almaya devam edecekti problemler. Sadece silikleşecekti soluklar. Unutulmaya yüz tutacaktı problemler. Hayatta amacı olmayan bir kız amaç güdüyordu kendine. Asla üniversiteye gitmemişti. Evde eğitim almıştı. Yaşlı Adam ona iyi mürebbiyeler tutmuştu. İspanyolca, Fransızca ve İtalyanca biliyordu. Zor olmuştu. Yaşlı Adam sadece öğrencilik hayatını sıkı tutardı. Eğitimi bulunduğu andan itibaren nasıl bir hızla başlatılmıştır ki şu an psikoloji bölümünden mezun 19 yaşında amaçsız bir kız olarak ortada kalmış olsun? İşte öyleydi onun hayatı. Yaşayamamıştı. Öğrenmek ve müzik üzerine kuruluydu ta ki mezun olana kadar. Ta ki Yaşlı Adam ölüp onu amaçsızca bir malikânede bırakana kadar. Buydu işte sefil hayatının özeti.

Kanatlara uzandı ve onları tutarak yatağının üstüne bıraktı.Evin içi görünmesin diye tüm camlara perdeleri örttü.Sonrasında eski bir komodinin üzerinde duran dikiş kutusunu alarak yatağının üzerine oturdu.Artık her şey o ellerdeydi…