Bu kadarı da fazlaydı. Kadın delirmişti. O kadın, Mamoru'ya aşık değildi. Onunki bir saplantıydı ve bu değişmeyeceğe benziyordu. Tabi Usagi kadar güçlü birisi olaya el koymazsa. Usagi sandalye ile birlikte yere düşmüş, ve ayrıca kafasını kanatmıştı. Ölü gibi yatıyordu. Mamoru, kadına baktı. Kadın durumdan hoşnuttu. Sonra boğazında birşeyler hissetti. Ses tellerine birşey mi oluyordu?! Korktu. Bağırdı. Am bu sefer sesi çıkmıştı! Evet! Sesi gelmişti! Ve istediği gibi bağırabilirdi!
Mamoru:
-Usagi'ye yardım et! Yoksa çok kötü yaparım!
Kadın:
-Yaaa. Öyle mi? Bağlıyken mi? Haha. Güleyim bari.
Mamoru:
-Bana aşıksan Usagi ile olduğumu kabullenmelsin. Çünkü be böyle mutluyum. Bir aşık, sevdiğinin mutlu olmasını istemez mi? Hoş. Aşk diyorum. Seninki, bizi bırakmazsan, saplantı olacak!
Kadın:
-Çok safsınız. Benim sana aşık olduğumu mu zannettiniz? Benim tek yaptığım, ya da yapacağım şey, intikam! Abim! Şu an sonsuz uykuda! Sizin yüzünüzden!
Mamoru:
-Cezayı verene kız! Bize değil! Biz vermedik cezasını! Hem, abin kim?
Kadının gözlerinden yaşlar gelmeye başladı. Sarı ve dalgalı saçları çok güzeldi. Koyu kahve gözleri vardı. Beyaz teni ile güzel gözüküyordu aslında. Ama Mamoru bunu görmüyordu. Onun gözünde şu an karşısında çok ama çok çirkin bir canavar vardı.
Kadın:
-Jedit. Abim Jedit.
Mamoru.
-Ne?
Kadın:
-Adım Sumi. Jedit'in kız kardeşi. Uzun zamandır sizi izliyorum. Gücünüzün azalacağını düşündüm ama savaşçılar gittikçe arttı. Yani gücünüz arttı. Ama onların da gücü azalacağına arttı. Çok kötü şeyler geçirdiniz. Ama altettiniz. Bazen intikam almasam mı? Diye düşündüm. Fakat sonra da abimin resmine bakınca intikam ruhum arttı. Ama gücüm sizinki kadar değildi. O yüzden size küçük bir oyun oynayarak sadece ikinizi buraya getirdim. Zaten asıl sorun sizsiniz!
Mamoru:
-Yapma!
Sumi Mamoru'ya baktı. İçi parçalanıyordu. Mamoru karşısında druyordu işte! Yapsana istediğini! diyordu içi. Ama kalbi sızlıyordu. O da Usagi yaşınında güzel bir kızdı. Aslında iyi birisiydi ama abisi dendimi işler deiğişiyordu. Usagi'nin yanına gitti. Usagi'nin başını kaldırdı. Yüzüne ve yarasın baktı. Karşsında masum tertemiz bir yüze sahip bir insan vardı. Ama kendisine baltı ve şöyle düşündü '' Onun gibi olsaydım, böyle olabilir miydim?''. Oradaki iri yarı adamlardan birini Mamoru'nun bilmediği bir dilde çağırdı. Adam Usagi'yi kucağına aldı ve götürdü.
Mamoru:
-Usagi'ye ne yapacaksın?!
Sumi:
-Mamoru. Sana anlatacağım birkaç şey var. Annem ve babam, abim ile benim önümde öldürüldü. Çok temiz kalpli, iyi bir aileydik. Ama abim bu olaydan sonra çok kızdı ve bana ''intikam'' dedi. Ben o zamanlar çok küçüktüm. Abim intikamını aldı. Abim benim kahramanımdı. Ben de onun gibi olacağıma kendime söz verdim. Şimdi de abim öldü. Sözümü tutmalıyım. Abim hep ''işe gidiyorum'' diyerek kraliçeye giderdi. Ofiste çalıştığını söylerdi. Akşamları geç saatlere kadar dönmezdi. Ama hep her geldiğinde bana birşey getirirdi. Ve işe gittiği birgün, gelmedi. Hep saatinde gelirdi. Tüm gün bekledim. Her gün bekledim ama gelmedi. Sonra da bir mesaj geldi kraliçeden. Sonsuz uyku. Kötü birşey. Hem de çok!
Az önceki iri yarı adam, Usagi'yi uyanmış, ayakta ve ses telleri yerinde hali ile getirdi. Usagi Mamoru'ya sarıldı.
Usagi:
-Mamoru çok garipti. Işıklar vardı. Ve ben pat! diye iyileştim! İnanamıyorum!
Sumi'nin yüzünde küçük bir gülümseme vardı. Peki bu gülümseme, onları serbest bırakacak mıydı?