Eveeett...İlk denemem, uzun süre bekledim,benim sağım solum belli olmuyo bazen tüm yazdıklarımı (en fazla 2 bölüm olabildiler) siliorum.
4 bölüm oldu.ben de artık koyayım artık en azından eleştirilere göre yazarım daha düzgün olur dedim.
Bu arada teşekkür etmek istediğim bi kaç kişi var;
İlk önce Semih abi (Lord Kunzite) ve Gözde ablaya(SaILoRSuN) fanfic imi okuyup değerlendirdikleri için teşekkür ediyorum.Eğer onlar olmasa muhtemelen başlığı açmaya cesaret edemezdim.Ardından Baharıma(hepsigunes) tüm bölümleri okuyup yorum yaptığı için,ve son olarak okumak için sürekli bekleyen nazanıma(mako)teşekkür ediorum


çok uzatmadan diyemiycem baya uzadı o yüzden bölümü yazıyorum artık ^^"
Bu bölüm nazan için olsun
----------------------------------------------------------------------------------------
BÖLÜM 1

Gözlerini zorlayarak açtı.Karanlık…damlayan suyun sesi…ve işte o ses, uyanmasına engel olan;onu oraya bağlayan.Daha fazla dayanamadı.Ses uyumasını emrediyordu.Uyanamazdı.Yüzünden ılık bir şey süzüldü.Ağlıyordu.Belki de oraya geldiğinden beri ilk kez ağlıyordu.İnsani her şeyden uzak olması gerekmez miydi? Buraya bunun için hapsedilmemiş miydi?Yoksa başka sebeplerden mi?
Ne önemi vardı ki?Sorular,sadece cevapsız sorular.Gözlerini kaparken sadece soruları düşündü.Şıp…şıp…şıp…şıp…Damlalar şimdi melodiye eşlik ediyordu.Ama bu sefer acı verici değildi.Zincirlerinin kırıldığını hissetti.Özgürdü.Hissediyordu.Melodi şimdi ona güç veriyordu.Neden?Acaba başından beri onun yanında mıydı?
Karanlıkta bilinçsizce yürümeye başladı.Hiç ışık yoktu.Bu yer altı mağarasında sıkışıp kalmıştı.Melodi güçlenmeye başladı.Çıkışa yaklaştığını hissediyordu ama nerede?Ne kadar yürüdüğünü bilmiyordu; zaman kavramını yitirmişti.Hiç durmadan yürüdü, yerde göremediği bir şeye takılıp düşünceye kadar.El yordamıyla takıldığı şeyin bir kolye olduğunu anladı.Bu kaderin bir oyunu muydu?Küçük bir kolye düşmesine sebep olamazdı.Belki saatlerce devam etti.Sonunda ışığı gördüğünde, gözlerini alan parlaklığa inat baktı.Kurtuluşunu görüyordu. Karanlık ve sonsuz geceye ilk adımını atarken bilmediği o kadar çok şey vardı ki…
- * - * - * - * - * - *- * - * - * - * - * - *- * - * - * - * - * - *- * - * - * - * - *
Elindeki kitabın yere düşerken çıkardığı sesle uyandı.Yine pencerenin önünde kitap okurken uyuyakalmıştı.Oturduğu mermerden zıplayarak indi.Kitabını yerden alıp kitaplığına koydu ve kalktığı yere tekrar oturdu.Başını cama yaslayıp dışarıyı seyretmeye başladı.Derin,koyu mor renkli gözleri dışarıyı tararken aslında bulmayı umduğu şeyi kendi bile bilmiyordu.
Hiçbir şey düşünmüyordu.Düşünmenin ne anlamı vardı ki?Parmaklarıyla camda bir ritim tutturdu.Kopuk anılar beyninde canlanırken acılarını hissetti yeniden.Bu hayatta istenmeyen diye bir şey varsa sadece kendisi olabilirdi.Neden?Cevabı yoktu.İşte bu yüzden uzun zamandır düşünmüyordu.İstediği tek şeyse ölmekti.Ölüm o kadar dost canlısı geliyordu ki ona.Geçmişi yoktu,bugünü yoktu,geleceğinin olmasının anlamı neydi? Yaşamak var olmasının bir cezası gibiydi.Yalnızlık tek dostu olmuştu bu hayatta.
Gözü masanın üzerindeki takvime kaydı.”Lanet olsun,eziyet başlıyor.” diye mırıldandı. Ertesi gün okullar açılacaktı.İkinci dönemin de ilk dönem kadar berbat olacağını hissediyordu.Ama o öğrenmişti bu dünyadan bir şey beklememeyi.Şimdi sıra tüm öğrendiklerini uygulamakta ve umutlarını toprağa gömmekteydi.Okuldaki hayalet konumuna geri dönmeli,herkes kendisi hakkında fısıldaşırken o sadece sırasında günlük eziyetin bitmesini beklemeliydi.Aydınlık dünyada bir gölgeydi o…Bu kadar.Kimsenin bilmediği benliği boşlukta savrulurken o sadece oturup bekliyordu.Karşı çıkmanın bir anlamı yoktu çünkü…Duygularını dışa vurmamayı, umursamıyor gibi davranmayı öğrenmişti çoktan.Güven ona göre saçma bir şeydi.En ufak umut kırıntısıyla geçinmeyi,sonsuz güveni silmişti o.Aile, arkadaşlık, sevgi…o kadar uzun zamandır görmediği şeylerdi ki unutmuştu.
Yağmur yağmaya başlamıştı.Hemen camı açtı.İçeri giren rüzgâr upuzun,gece kadar siyah saçlarını uçuşturmaya başladı.Elini dışarıya uzattı.Damlalardan birkaçı eline düşüp sıçrarken yağmurun altında koşuşmaya başlayan insanlara baktı.Yağmur hızlanmaya başladı ve bir anda gök gürledi.Küçük bir kız korkuyla annesine sarılırken gözlerinde özlemle onlara baktı.Ani bir hareketle camı kapayıp döndü ve üstünü bile değiştirmeden kendini yatağa bıraktı.
Acaba çocukluğunda mutlu muydu?O zaman da böyle miydi?“Geçmişi düşünmenin bir anlamı yok.Nasıl olsa hatırlayamıyorum,değil mi?Geçmişim yok,bugünüm yok,yarının bir anlamı yok.” Birden soğukla ilgili olmayan bir titreme geldi.Gerçekten geçmişi nasıldı?Nereden gelmişti?Ve en önemlisi o "kimdi"?
-------------------------------------------------------------------------------------------

NOT: Bölüm kısa gelebilir ama yazdığımda öyle durmuyodu,ikinci bölüm de kısa ama üçten sonra birazcık daha uzun ^^