Tanıtım;
Utanç

Onun tatlı kıvırcık saçları, buz gibi rüzgarda sallanıyordu. Sahil kumları uçuşuyordu, gözlerimi korumak için kısmıştım. Ve bu görüş alanımı engelliyordu. Tıpkı uçuşan saçlarımın da görüş açımı engellediği gibi. onunla aramızda iki metre vardı. Kollarıyla yüzünü kum tanelerinden korumaya çalışırken ''Beni bırakma!'' diye bağırdı. Adını haykırdım ben de. Yapacak bir şeyim yoktu. ''Honnor!''. Utanç, yakıyordu içimi. Korku sarmıştı ruhumu, ve o huzursuzluk hissi... Herkes yaşar bir huzursuzluk. Ruhlarında taşığıdığı pislikleri günahları yüzünden. Masum olan yok dünyada, ben de değildim zaten. Ama her zaman içimde olan huzursuzluktan başka bir şeydi bu. ''Neden?'' diye sordum kendime. Daha büyük bir utanç kapladı bedenimi, sustum. Adından başka bir şey söyleyemedim ona, bağıramadım. Korkuyordum.Bana değil ,kendine yapacaklarından. Susmam, her şeyi daha kötü hale getiriyordu belkide ama söyleyecek hiçbir şeyim kalmamıştı artık. Ağlamaklı bir sesle bağırdı Honnor:
''Beni bırakma!''
Daha ne kadar fazla acı ve ızdırap çektirmeye çalışıyordu bana? Üzülmesi yakıyordu içimi, öldürüyordu beni. Kum tanelerinden gözümü bile açamıyordum, konuşmaya çalıştım: ''Honnor, sakinleş!'' Deniz dalgalarına değecekti ayaklarım, ayaklarımız. İkimizinde ayakları çıplaktı. O, kot pantlonunun paçalarını katlamıştı, üzerinde bir tişört vardı. Rüzgar yüzünden karnı açılıyordu.
''Canım çok yanıyor Aurlina''
Ağzıma girencek olan kum taneleri yüzünden konuşamıyordum, fakat bir an ağzımı açtım:
''Biliyorum Honnor, üzgünüm, çok üzgünüm!''
Sesinde bolca acı vardı. Sesinden artık tamamen ağlıyor olduğundan emindim.
''Neden beni sevmedin ki? Neden, sevgilim? Yüzüklerimi takacaktık, birbirimize ait olacaktık! Beni sevdiğini sanmıştım!
''Seni seviyorum Honnor!''
Artık rüzgar, delirmiş gibiydi, dalgalar artık ayaklarımı değdi değecekti, sudan korktum ve uzaklaşmak için bir adım geriye zıpladım. kum tanelerimi bacaklarıma çarpıyordu. Bu bıraz canımı yakıyordu. Altımda bir şort üstümde bir bluz vardı.
Yalan söylüyorsun!
Honnor,acı dolu bir çığlık attı. Ne olduğunu en başta anlamadım sonra koruma iç güdüsüyle hızlıca gözlerim bedeninde bir yara aradı ama daha kötüsünü gördü.
''Honnor çekil oradan!''
Honnor, hıçkırarak konuşuyordu:
''Neden çekileyim ki? Neden? Salağım, beceriksizin tekiyim sevilmiyorum bile!''
Su dalgaları kumlara, kumlardan Honnor'un ayaklarına ulaştı ve Honnor, acı dolu bir çığlık daha attı. Çoktan gözlerim dolmuştu. Çığlıklarım arasından tektrar adını söyledim:
''Honnor!''
Dyanamadım, onu korumak zorundaydım. Ona doğru koştum. Parmak uçlarımla koşuyordum. Su, ayaklarıma değiyor olabilirdi ama bu, umrumda değildi. Hiçbir zaman hızlı koşan biri olamadım. Fakat, o an Tanrı'ya yarlardım. Daha hızlı olabilmek için. Gittikçe yaklaşıyordum. Su honnor'un ayaklarını tamamen kaplamıştı, Honnor artık bana değil denize dönmüştü. Çığlık atmıyordu. Başını öne eğmişti. Ona koşarken kollarımı açtım ve üzerine atladım. tüm gücümle onu dalgaların olduğu yerden en uzağa itmeye çalıştım. Sonra herşey sarsıldı. Afalladım. Kollarımda, yanımda bir yerlerde onu aradım. Yanımdaydı. Düşmüş olduğunda afallamış olmalıydı hala. Kumda uzanmış öylece yatıyordu ve ben, yanındaydım.Rüzgar artık hafiflemişti ama hala kum taneleri uçuşuyordu ve saçlarım, kumların arasına girmişti. Her yerim kumdu. Rahat bir nefes alıp, başımı kumların üstüne koydum. O anda Honnor un acı dolu iç çekişini duydum. Ayaklarına baktım. Mosmordu. Ayakları mosmordu. Korktum, içim gitti. Dizlerimin üstüne panikle kalkmaya çalıştım. O ise, o anda bağırdı. birden çok kestin bir acı hissettim. İnledim. ayaklarım kumların içindeydi. Sorun bu değildi fakat kumlar canımı çok yakıyordu. ayaklarımdaki kumları temizledim, sonra Honnor'a baktım. başını dizlerinin arasına almış, hıçkırarak ağlıyordu. yanına geldim ve ona yaslandım. Ben de birkaç damla göz yaşı döktüm. Ama onun gibi ağlayamıyordum. Honnor'a yaslanış şekilimden dolayı ayaklarım kuma batıyordu. Acıyla tekrar inledim. Ama önemli değildi. Acı, önemli değildi. Ona iyice yaslandım ve gözlerimi yumdum. Uykunun derinliklerinden bir kaç saniyelikte olsa beni hafifçe çıkaran sesini duydum.

''Uykucu.'

Ve sonra, tekrar karanlığa daldım.