beni utandırıyorsunuz...ben sadece kafamdakileri bir şekilde döküyorum

ilk yazılarını okurken şüpheliniyordum am şimdi eminim sen kesin ünlü bir yazarsın kitabının ismini verde sana imzalatalım kendimi roman okuyormuş gibi hissediyorum bence bu konudaaan harrika kitap çıkar ha bu arda sen aslında bir ingiliz misin ve newyork ta mı yaşıyorsun

Ahahahaha aslında yazarlıkla alakam yok!
Londra'da yaşıyorum, küçülüğümden beri ingilizlere hayranımdır hayranlık da bu şekil de patladı sanırım
Çok teşekkürler yorumlar için =)

hııhı bende yuttum yazarsın işte bal gibide biliyorum benle inatlaşma eğer yazar değilsen yakında kitapların piyasa çıksa iyi olur alahın londrasında ismimiz çıksa (süper türk yazar) kötü mü olur canım
sen bence bu yazarlık konusunu bırakma benden söylemesi

Bölüm 3: Bir Taş, Bir Anı, Bir Kardeş

Etrafındaki kalabalık, gürültü yeterince unutturmuyordu Elizabeth’e…Kardeşini yeniden görücek olması mı onu daha çok ürkütüyordu yoksa kardeşinin peşinden gelebilecek olan geçmişi mi…bilemiyordu; açıkcası bilmek de istemiyordu. Kaç bardak viski içmişti saymamıştı…kaç dakika daha geçecekti tamamen uyuşana kadar bilmemişti…Aptalca davranmış olabilirdi ama yaptıklarının bir sebebi vardı…Her kaçısın ardında bir anı yatar… derdi babası ona…Onun kaçısının ardında ise
koca bir anı yığını duruyordu…yüzleşilmek istenmeyen…

Nick, Elizabeth’i saatlerdir izliyordu…Saatlerdir bardakların ardına gizlenen bu kıza bakıyordu…düşünüyordu ama bir sebep bulamıyordu. Tanışalı bir kaç hafta olmuştu ama her günü onu görmek için bitiriyordu…onunla çocuklar gibi kavga etmek için ama bugün karşısında yenilgiyi kabul etmiş bir Elizabeth vardı. Neyin, kimin yenilgisi bilinmez ama o mağrur, güçlü kadını içten içe tüketiyordu.

-Kötü bir gün sanırım…
-Öyle de denebilir…
-Çok fazla içmedin mi? bırak artık…
-Nick, çocuk değilim ben…hem senin dava etmen gereken zavallılar falan yok mu?

Andrew yavaşça Elizabeth ve Nick’e yaklaştı…

-Nick haklı Elizabeth…artık eve gitmenin vakti geldi…
-Peki anne, peki baba!

Elizabeth hışımla bardan çıktı…Üzerine insanlar sinmişti…İçki etkisini kaybediyordu yavaş yavaş…Hem o da kim oluyordu ona ne yapacağını söylüyordu…Adımlarını hzılandırdı, yeniden hissetmeden iki odalı evine ulaşmalıydı…

…

Nick Elizabeth’den sonra bardan ayrıldı…Kafası hala genç kadına takılıydı…Durdu…neden diye düşündü…neden onu bu kadar çok düşünüyorum, neden daha tanımadığım birisine bu denli bağlanıyorum…Ama bilmediği tek bir şey vardı…Aşk nedensiz ve habersiz gelirdi…

…

Elizabeth eve vardığında bütün uyuşukluğu geçmişti…her şeyi yeniden hissediyordu. Aklı her şeyin başladığı o güne kaydı…bütün hayatının bittiği güne, kendini yok ettiği o güne…anılar hafızasından çıkıp gözlerine doğru aktı…sesler ise kulaklarında yeniden çınladı…O güne dair en canlı anısı babasının Asla kendini suçlama diyişi idi…Garip, onca zaman sonra Elizabeth kendini suçluyordu hala, hala bitkindi…hala ruhsuz…Bedeni koltuğa çöktü…ruhu ise artık taşıyamadığı ağırlığını gözyaşlarına Verdi…Uzunca bir zamandan sonra belki de ilk defa kendisi gibi idi Elizabeth…ilk defa duyumsuyordu.
…

Cambridge, İngiltere


Charles Elizabeth’e ulaşalı bir kaç hafta olmuştu…Sanırım hemen yanına gitmeye cesareti yoktu Charles’ın. Onu ne halde bulacağını düşünmek; htimallerin tarattığı sorular kaçınılmaz karşılaşmayı biraz geciktirmişti. Şimdi ise kendini bavulunu doldururken bulmuştu; içinde hala Elizabeth’i ait olduğu yere döndürebilecek olmanın umudunu taşıyordu. Neleri kaybetmişti, neleri kazanmıştı son bir kaç yıldır? Yaşadıkları onu olgunlaştırmış mıydı, yoksa hayata karşı daha da acımasız bir hale bürünmesine mi sebep olmuştu? Elizabeth’I suçluyor muydu hala olanlar için? Yoksa asla olmayan bir suçlunun intikamını mı alıyordu kendisinden…özür dilemek için geç miydi?
Yoksa kardeşine uzatacağı el için çok mu erkendi?

…

Elizabeth ayıklığın verdiği o savruk cesaret ile eski anılarının yanına doğru gitti…Yatağının altında sıkıca kilitlenmiş olan ahşap bir kutuyu eline aldı….
Tozlar bile ona geçmişin acısını hissettirmeye yetiyordu…
Onca zaman sonra bile yarası hala taze idi, acı hala dünkü gibi yeniydi…
Ellerini hafifçe eskiyen kilidin üstünde gezdirdi…
Yıllar geçmişti her şeyin üstünden…kaçışlarının ötesindeki özlemlerini kaybetmişti artık, kendini hayatın alışagelmişliğine kaptırmış, akıntıda çaresiz sürüklenen bir kayık gibiydi Elizabeth…
Kilidin tıkırtısı kulaklarını doldurdu…
İşte her şey yeniden başlıyordu…

Zaman her şeyi gerçekten iyileştirir miydi? Yoksa acıya bağışıklı mı kazanırdı insan?


2 yıl önce…

Londra’da bir hastanede bir aile yıkımın buruk tadı ile karşılaşmaktaydı…
Soğuk koridorları korku ve beklentinin sıcak hali ısıtıyordu, bir duvar köşesinde genç bir kadın kana bulanmış ellerine bakıyordu…
Her şey ne kadar da çabuk olup bitmişti, bağırışmalar…kurşun…kaza
Hayat kurgusu kötü bir roman gibiydi, taşları devirmek için hep en kötü zamanı seçiyordu. Genç kadın; ameliyathanenin kapılarının aralanması ile ayağa kalktı…

-Mark Stevens’ın yakınları?
-Ben eşiyim…

Genç kadının sesi kesikti…hissediyordu olacakları…

-Üzgünüm, elimizden geleni yaptık fakat eşiniz getirildiğinde çok kan kaybetmişti…Başınız sağ olsun.

İşte bir kaç cümle ile daha yeni başlayan hayatı bitmişti…
Suçlu arayan kalbi ise belki de en yanlış kişiye doğru yöneliyordu…
William Warrington

…

Andy’s Pub

Andrew öğle saatlerinin müşteri kalabalığı ile uğraşıyordu, aklı Elizabeth’e takılmıştı, nasıl olmuştu merak ediyordu. Onu hiç görmediği kadar yorgun görmüştü dün, sanki artık hiç bir şeye dokunmak, hiç bir şeyi yaşamak istemiyor gibiydi. Kapıya doğru baktığında Nick’in ona doğru yaklaştığını gördü.

-Tünaydın, Andrew. Bana bir kahve verebilir misin?
-Nasılsın, Nick?
-İyiyim, Elizabeth2i gördün mü hiç?
-Hayır, sanırım daha işte…
-Sahi bu kız ne iş-

Nick bir başka ses ile kesildi…

-Merhaba siz barın sahibiymişsiniz…
-Evet benim…
-Birisini burada bekleyeceğim…lütfen gelince bana haber verir misiniz?
-Tanıyor muyum kendisini?
-Evet, siz onu Elizabeth Stevens olarak tanıyorsunuz…

Nick ve Andrew boş bakışlarla adamın kendisine bir masa seçmesini izlediler…

Öğle saatinde NY uzun zamandır kaçınılan bir karşılaşmaya hazırlanıyordu…

ooww abisi şimdi pubun sahibimiymiş he inanılmaz yeni bölümü merakla bekliyorum
çabuk gelsin olur mu

abisi soruyu andrew'a soruyor 'siz barın sahibiymişsiniz' diyerek Charles çok cool bir karakter oldu tamam ama pubın sahibi değil

chopi sen ekledikden sonra okudum yorum yazdım ama biligisayarım aniden kapandı.Neyse biz bölüm yorumuna gelelim.Son kısımda gelen charles olmalı.Bu bölümde elizabethnin geçmişini öğreniyoruz.Elizanın kocası kaza yaşanmış ve ölmüş buna dayanamayan elizabeth başka şehire taşınmış ve yalnız yaşıyor.Bu bölümden çıkardığım özet ama daha ayrıntıları gelecek bölümde açıklayacağını düşünüyorum.Yine güzel bir bölümdü yeni bölümü bekliyorum.

Vaaaaayy!... Süper ya. İnsan kendinden geçiyor okurken. Gerçekten harika yazmışsın.
Yeni bölüm ne zamana?

Şimdi komplo teorileri volume 1:
Elizabethin kocası hazin bir şekilde ölmüş. Bizim gelin kocasınn ölümüne babasının sebep olduğunu düşünüyor. Kardeşinden kaçışıda bu sebeple olsa gerek ama bence arkasında babası değil kardeşi var. Roman gibi olmuş tek farkı her bir sayfa için piyanistimizin yazmasını bekleyeceğiz. Tıkanayım deme kafanı koparırım!

Bölüm 4: Yüzleşmenin Keskinliği

New York Lenox Hill Hastanesini belki de tarihinin en yoğun günlerinden birini yaşıyordu. Acil Servis hınca hınç doluydu. Manhattan’ın göbeğinde büyük bir trafik kazası olmuştu ve acil servis çığlıklar ve hıçkırıklar içinde kayboluyordu. Elizabeth için gün ise ağır çekimde ilerliyor gibiydi. İçinde sebebini çözemediği bir sıkıntı vardı, akşamdan kalmalığın verdiği korkunç bir baş ağrısı bütün bedenine hükmediyordu. Travma Odasından çıktığında; şimdiden 3 ölümle yüzleşmişti…yorgun, sıkıntılı ve halsizdi.

Hastanenin öteki ucunda kapıda 60’larına merdiven dayamış bir adam belirdi. Sert mizacı ile göreni sıkıntıya sokmaya yeter bir hal içindeydi, usulca danışmaya gitti.

-İyi Günler
-Lenox Hill’e hoşgeldiniz, nasıl yardımcı olabilirim?
-Dr.Stevens ile görüşücektim.
-Dr.Stevens şu an da acil serviste, korkarım görüşmeniz mümkün değil…
-Ailevi bir mesele lütfen kendisini buraya çağırın.

…

Andy’s Pub

Nick gözleri kararmış bir şekilde bir kaç saat önce bara gelen adama bakıyordu. Koyu kahve saçları, yeşil gözleri ile oldukça yakışıklıydı bunu kabul etmeliydi. Adamı kıskanıyor muydu…duyumsadığı merak mıydı; bilemiyordu. Sadece saatlerdir avına bakan bir kartal misali adamı gözlüyordu…ve aklının köşesindeki Elizabeth imgesini çıkaramıyordu.

-Nick, adamı gözlerinle boğdun…yeter bakmayı bırak artık
-Ona baktığımı nereden çıkardın Andrew!
-Nick, öğle tatilin biteli saatler oldu…sen hala buradasın, sen asla işinden izin almazsın, işinden izin aldın…Adamın Ellie ile ilgisini merak ediyorsun-belki de kıskanıyorsun?
-Kıskanmak…ben!

…

-Emma bana çağrı bırakmışsın?
-Dr.Stevens, sizi ısrarla görmek isteyen bir beyefendi var…işini-

Elizabeth kafasını hafifçe çevirdi…
İşte kaçındığı o an ile karşı karşıyaydı…

-Bayan Warrington!

…

Charles havayı dolduran sigara ve kahve kokusunu içine çekti…buruluğu boğazını yakıyordu; suçluluğu ise ruhunu…Bir özür için yıllarca oynanan bu kedi fare oyunu burada mı sona ericekti; yoksa gene çok mu geç kalmıştı?
Belki de her şey için hala çok erkendi…
Belki de Lizzie’nin yarası hala çok tazeydi…
Belki de vicdanı hala içine düştüğü araftan kurtulamamıştı…
Bunca yıldır biriktirdiği o kadar çok belki, o kadar çok soru vardı ki…Ve aslında ruhundaki asabiyeti asla dindirememişti ki…
Olan her olaya, bitten, kopup giden her bağa rağmen kardeşiydi onun Elizabeth…
Charles düşüncelerinden kopamıyordu…

-Charlie?

Charles başını ışığa doğru çevirdi…
Asla hazır olmadığı o an ile burun burunaydı.

-Lizzie…

Elizabeth nefes alamayacağını düşünüyordu…arkasında Charles’ın, daha doğrusu ailesinin sağ kolu Walter duruyordu…Geçmişten kaçmak için bu kez çok geç kalmıştı…

Andrew ve Nick biraz huzursuz olmuşlardı…
Nick Elizabeth’in arkasında duran adama bakıyordu…
Andrew ise Elizabeth’in gözlerinin ardındakini anlamaya çalışıyordu…

Elizabeth derin bir nefes aldı…

-Andy…öyle bakmana gerek yok…
-Lizzie, bu biraz benim hatam…kendimi tanıtmadım…

Elizabeth düşüncelerini gözden geçirdi…İşte böyle Elizabeth…kimsenin anlamasına, öğrenmesine gerek yok…geçmişi geleceğe taşımanın anlamı yok.
-Elizabeth, burada neler oluyor? İyi misin?
-Evet Andrew, tanıştırayım…ağabeyim Charles…uzun zamandır görüşmüyorduk…biraz şok oldum o kadar

Nick garip bir şekilde rahatlamıştı…
Ne kıskançlık kalmıştı kanında, ne de hissettiği o garip öfke…
Ağabey sözcüğünün bu denli yapıcı olabileceğini hiç tahmin etmezdi.

-Charles; burada konuşmayalım…Oldukça yorgunum…
-Elbette Elizabeth.

Elizabeth ve Charles pub’dan ayrıldıklarında arkalarında oldukça şaşkın bir Andrew ve Nick bırakmışlardı.

…

-Ne yaptığını zannediyorsun Charles!
-Kimse senin aslında kim olduğunu bilmiyor değil mi! İçerideki küçük şovun için sana bir ödül vermeliyim…
-Walter’ı hastaneye yolladığını inanamıyorum…hem sen pub’ı nasıl buldun!
-Elizabeth, beni hep küçümsedin kardeşim…Sana daha fazla kaçmana izin vermeyeceğimi açıkça belirtmiştim…
-Sana inanamıyorum!

Charles iç geçirdi, kendini toplarladı.

-Lizzie, lütfen sadece konuşmak istiyorum…seni hiç bir şeye zorlamayacağım.
-Ta-tamam, ama önce hastaneye uğramamız lazım…kimseye bir şey söylemeden çıkmak zorunda kaldım.

Charles Elizabeth’in alnına bir öpücük kondurdu…bunun için tam 3 yıldır bekliyordu.
…
Andrew hala biraz şoktaydı. Elizabeth her zaman gizemli birisi olmuştu, hiç bir zaman kendisini tam anlamı ile anlatmamıştı ama bu tahmin ettiğinden bile fazlaydı. Charles Warrington Elizabeth’in ağabeyi idi…Bir iskoç olarak Birleşik Krallığın yıllardır devam eden asalet zincirini iyi biliyordu…Warrington ailesi bu zincirin en güçlü halkalarından biri idi.

-o Gıcık kızın bile bir ailesi olduğuna inanamıyorum…
-Nick…bence inanamayacak olman gereken şey tam olarak bu değil…
-Ne o zaman?
-Kaçırdın sanırım, o ağabeyin soyadı Warrington
-Yani?
-Eğer tahminlerim doğru ise Elizabeth Stevens aslında Moire Elizabeth Margaret Warrington…Warrington Dükü William Warrington’ın büyük kızı…yani senin anlayacağın şekilde Elizabeth kraliyet ailesinin bir üyesi…


…

1 Hafta Sonra

Ellerim o ahşap kutuya bir kez daha gidiyor…
Yorgunum, kalbim ürkek…bedenim ise yılların yükü ile yıkılmış…
Kutunun kilidinin tanıdık sesi kulaklarımı dolduruyor, zaman benim için geriye doğru akıyor…

Elizabeth ve Charles yüzleşeli tam bir hafta olmuştu…
Elizabeth evinin korunaklı duvarlarından çıkmayalı tam 7 gün…

Öğle vaktinin gözleri yakan güneşi evine dolarken, Elizabeth günün altıncı kahvesini yudumluyordu… Charlie şu anda Heathrow’dan Paddington’a giden ekspresde yerini almış olmalıydı. Kardeşi ile ateşkes etmiş olmanın verdiği garip bir huzur vardı, yine de kendini toparlamakta oldukça zorluk çekiyordu. Andrew bir haftadır deli gibi onu arıyordu, korkuyordu ki geçmişi, daha doğrusu ailesi hakkında bazı şüpheleri vardı. Ama şimdi şu anda, evinin garip huzurunda, sessiz ve problemlerden uzaktı.

Ta ki, iki odalı dairesinin kapısı çalınana kadar…

-Geliyorum!
-Merhaba Elizabeth…

Her şeyi düşünebilirdi, aklı tahminler arasında gidip gelebilirdi, ama şu an kapıda ona gözlerini dikmiş olanı asla tahmin edemezdi.

Hayat garip bir şakadan ibaretti.



Nihahahahaha, Elizabeth'in geçmişini hemen açıklayacağımı mı zannetiniz! Yaşasın kötülüüük!

Chopincim her zamanki mükemmelliğin üstünde bakıyorum.Harika bir bölüm daha kapıdaki kişi nick olabilir mi ya da kız kardeşi?erkek kardeşide olabilir(charlesten sonra ki erkek kardeş varsa)belkide babasıdır ama hayır bir dükün dışarı çıkacağını sanmıyorum.Ya da elizabethin ölen eşinin ailesinden biride olabilir ama o aileden birinin geleceğinden şipheliyim.Ama sen bizi şaşırtabilirsin bu yüzden daha fazla beynimi yormadan yeni bölümü merakla beklediğimi söyleyerek bu günlük bu kadar

Elizabeth ve Charles iki kardeşler başka kardeşleri yok...O nedenle kapıdaki başka bir kardeş olamaz
Ama bakalım kapıdaki kim?



Yorum için çok teşekkürler

Chopincim en büyük kızları deyince başka bir kardeş olabileceğini düşündüm.Ozaman nick yada babası geliyor aklıma en uçuk ihtimal ise ölen eşin ailesinden biri geliyor.Bu arada benim famficimide okursan sevinirim.Senin gibi muhteşem bir yazarın değerlendirmesini çok isterim.