Nyuu chan'dan hikayeler |
Yazar
Mesaj
Burada yazdığım yazıları paylaşmak istiyorum.Her türlü eleştiriye açığım.Kendimi geliştirmeyi çok istiyorum
Yazılarımı yazdıkça paylaşacağım.Bana yazmam için konuda söyleyin lütfen konu bulmak bende biraz sıkıntı yaratıyorda
Umarım beğenirsiniz...İlk konum obezite
OBEZİTE
Onu ilk gördüğümde dehşet içinde kalmıştım ben. Kocaman vücuduyla bir yağ tulumuna benziyor, yerinden bile kalkamıyordu. Çünkü tam 206 kiloydu ve obezite ile büyük bir savaş veriyordu.
Giydiği hiçbir kıyafet tamtamına olmazdı ona. Rahat edemezdi içlerinde. Ailesi giyim konusunda hep zorluk çekerdi. Bedenine uygun kıyafet bulmak için mağazaları tek tek dolaşırlardı. Sabah gidip akşam geldiklerini bilirim ben… Bazen pencereden görürdüm onu. Kollarından tutarak bahçeye çıkarırlardı. Yürümekte hep zorlanırdı çünkü. Bu haline çok üzülürdüm. Daha çok gençti oysaki. Daha 27 yaşındaydı. Belli ki oda üzülüyordu haline. Çünkü onu hiç gülerken görmemiştim ben. O kocaman zümrüt yeşili gözlerinde hep bir hüzün vardı. Çokta konuşmazdı, belki tek tük. Zor olmalıydı hayatı. Çünkü hep birilerine bağımlı yaşıyordu. Kilosu yüzünden hiçbir işini kendisi göremiyordu. Annemler konuşurken duymuştum. Bir hastalığı varmış ‘obezite.’Kocası bu yüzden terk etmiş onu. O zamandan beri de hep mutsuzmuş. Ailesi bakıyormuş ona. Şimdi ise tedavi görüyormuş.
Bu sabah okula giderken çimlerin üzerinde oturuyordu yine. Belli ki sandalye taşımıyordu vücudunu. Yanına çağırdı beni ‘’Gel, küçük’’ dedi. Gittim yanına, adımı sordu ilk önce sonra yaşımı. ‘’Bak Azra’’ dedi. ‘’Bana bir söz vermeni istiyorum, ilerde fazla kilo alıp benim gibi olmayacaksın tamam mı? Kilona hep dikkat edip abur cubur yeme…’’ ‘’Tamam’’ dedim bende ‘’söz’’.Sonra akşam eve gittiğimde anneme sordum ‘’Anne, ben şişman mıyım?’’ güldü ‘’Nereden çıkarıyorsun böyle şeyleri, sen daha çocuksun dedi. ‘’Olsun’’ dedim. Olsun ben sözümde duracağım…


OBEZİTE
Onu ilk gördüğümde dehşet içinde kalmıştım ben. Kocaman vücuduyla bir yağ tulumuna benziyor, yerinden bile kalkamıyordu. Çünkü tam 206 kiloydu ve obezite ile büyük bir savaş veriyordu.
Giydiği hiçbir kıyafet tamtamına olmazdı ona. Rahat edemezdi içlerinde. Ailesi giyim konusunda hep zorluk çekerdi. Bedenine uygun kıyafet bulmak için mağazaları tek tek dolaşırlardı. Sabah gidip akşam geldiklerini bilirim ben… Bazen pencereden görürdüm onu. Kollarından tutarak bahçeye çıkarırlardı. Yürümekte hep zorlanırdı çünkü. Bu haline çok üzülürdüm. Daha çok gençti oysaki. Daha 27 yaşındaydı. Belli ki oda üzülüyordu haline. Çünkü onu hiç gülerken görmemiştim ben. O kocaman zümrüt yeşili gözlerinde hep bir hüzün vardı. Çokta konuşmazdı, belki tek tük. Zor olmalıydı hayatı. Çünkü hep birilerine bağımlı yaşıyordu. Kilosu yüzünden hiçbir işini kendisi göremiyordu. Annemler konuşurken duymuştum. Bir hastalığı varmış ‘obezite.’Kocası bu yüzden terk etmiş onu. O zamandan beri de hep mutsuzmuş. Ailesi bakıyormuş ona. Şimdi ise tedavi görüyormuş.
Bu sabah okula giderken çimlerin üzerinde oturuyordu yine. Belli ki sandalye taşımıyordu vücudunu. Yanına çağırdı beni ‘’Gel, küçük’’ dedi. Gittim yanına, adımı sordu ilk önce sonra yaşımı. ‘’Bak Azra’’ dedi. ‘’Bana bir söz vermeni istiyorum, ilerde fazla kilo alıp benim gibi olmayacaksın tamam mı? Kilona hep dikkat edip abur cubur yeme…’’ ‘’Tamam’’ dedim bende ‘’söz’’.Sonra akşam eve gittiğimde anneme sordum ‘’Anne, ben şişman mıyım?’’ güldü ‘’Nereden çıkarıyorsun böyle şeyleri, sen daha çocuksun dedi. ‘’Olsun’’ dedim. Olsun ben sözümde duracağım…

bu süper imza için irma çoook teşekkür ederim


Çok sağol Gold




güzelmiş
yeni görüyorum ^^'
nedense bilmiyorum ama ben bu şekilde parça parça olan bağımsız hikayeleri okumayı seviyorum
geçen cuma beden dersinde ilkokul arkadaşımla oturduk ortak bir hikaye yazmıştık onu hatırladım şimdi
devam edersin umarım

nedense bilmiyorum ama ben bu şekilde parça parça olan bağımsız hikayeleri okumayı seviyorum

geçen cuma beden dersinde ilkokul arkadaşımla oturduk ortak bir hikaye yazmıştık onu hatırladım şimdi

Spoiler:
devam edersin umarım


çok çok teşekkür ederim
gerçekten çok mutlu oldum (sadece bir yorum olduğunu göz önünde bulundurursak)
Şimdi de konusu cesaret olan bir hikayemi paylaşıcam. Bu okul gazetesi için hocam yazdırmış ve beğenmişti.
KÜÇÜK ARKADAŞIM
Akşam saatleriydi .Ilık bir yaz yağmuru yağıyordu.Sokaklar bomboştu.Üniversiteli bir genç kız olarak okuldan çıkmış,eve doğru ilerlerken beynimde binlerce soru vardı.İçimden düşünüp ‘’ne kadar korkak biriyim,cesaretimi toplayıp hiçbir şeyi beceremiyorum.’’ Diyordum.Birden karşıma 7-8 yaşlarında bir çocuk çıktı.Elindeki mendili bana uzatarak almamı istedi.Saçları dağınık ve kirliydi.Çok zayıftı,yüzü solmuştu.Üzerinde yırtık,dökülen giysiler ve çıplak ayaklarında kendisine küçük olduğu belli olan terlikler vardı.Gözleri garip bir hüzünle bakıyordu ve bu hali benim içimi acıtıyordu.Elimi cebime attım,2 lira vardı.Bütün paramı vererek mendil aldım…
O günden sonra her akşam o çocuktan mendil aldım.Bu 1 yıl boyunca devam etti.Bir akşam yine okuldan çıkmıştım.Ama her zamanki yerinde yoktu.Bir süre orada öylece bekledikten sonra ilerdeki kalabalığı fark ettim.
İlerde,yol ortasında toplanmış bir kalabalık vardı.Oraya varıp ne olduğunu görmek istedim ama kötü bir manzarayla karşılaşmaktan o kadar çok korkuyordum ki.En sonunda cesaretimi toplayıp oraya vardım.Kalabalığı güçlükle aştıktan sonra adını bile bilmediğim arkadaşımın kanlar içinde yattığını gördüm.Dikkatsiz bir şoför bu küçücük bedeni ezip geçmişti.Gözlerim doldu,koşarak oradan uzaklaştım.Bir daha küçük arkadaşımı görmedim belki ama ben başka başka çocuklardan mendil almaya devam ettim…Demek ki birazcık cesaret insana çok şey kazandırabiliyormuş.


Şimdi de konusu cesaret olan bir hikayemi paylaşıcam. Bu okul gazetesi için hocam yazdırmış ve beğenmişti.
KÜÇÜK ARKADAŞIM
Akşam saatleriydi .Ilık bir yaz yağmuru yağıyordu.Sokaklar bomboştu.Üniversiteli bir genç kız olarak okuldan çıkmış,eve doğru ilerlerken beynimde binlerce soru vardı.İçimden düşünüp ‘’ne kadar korkak biriyim,cesaretimi toplayıp hiçbir şeyi beceremiyorum.’’ Diyordum.Birden karşıma 7-8 yaşlarında bir çocuk çıktı.Elindeki mendili bana uzatarak almamı istedi.Saçları dağınık ve kirliydi.Çok zayıftı,yüzü solmuştu.Üzerinde yırtık,dökülen giysiler ve çıplak ayaklarında kendisine küçük olduğu belli olan terlikler vardı.Gözleri garip bir hüzünle bakıyordu ve bu hali benim içimi acıtıyordu.Elimi cebime attım,2 lira vardı.Bütün paramı vererek mendil aldım…
O günden sonra her akşam o çocuktan mendil aldım.Bu 1 yıl boyunca devam etti.Bir akşam yine okuldan çıkmıştım.Ama her zamanki yerinde yoktu.Bir süre orada öylece bekledikten sonra ilerdeki kalabalığı fark ettim.
İlerde,yol ortasında toplanmış bir kalabalık vardı.Oraya varıp ne olduğunu görmek istedim ama kötü bir manzarayla karşılaşmaktan o kadar çok korkuyordum ki.En sonunda cesaretimi toplayıp oraya vardım.Kalabalığı güçlükle aştıktan sonra adını bile bilmediğim arkadaşımın kanlar içinde yattığını gördüm.Dikkatsiz bir şoför bu küçücük bedeni ezip geçmişti.Gözlerim doldu,koşarak oradan uzaklaştım.Bir daha küçük arkadaşımı görmedim belki ama ben başka başka çocuklardan mendil almaya devam ettim…Demek ki birazcık cesaret insana çok şey kazandırabiliyormuş.

bu süper imza için irma çoook teşekkür ederim


Çok sağol Gold





1. sayfa (Toplam 1 sayfa) [ 6 mesaj ] |
Bu forumda yeni başlıklar açamazsınız Bu forumdaki başlıklara cevap veremezsiniz Bu forumdaki mesajlarınızı değiştiremezsiniz Bu forumdaki mesajlarınızı silemezsiniz Bu forumdaki anketlerde oy kullanamazsınız |