Ne güzel okuyucu sayım arttı.

Soğuk… Çok soğuk. Hiç bu kadar üşümemiştim. Beni bu denli üşüten şey neydi? Başıma dayalı duran demir silah mı? Yoksa… O nemli dudaklardan dökülen buz gibi sözcükler mi? Hiçbir fikrim yoktu. Tek bildiğim şey ne kadar çok üşüdüğümdü. Ve… Ensemde hissettiğim ılık nefesin beni yavaşça bitirdiği.
Teslim olumuşçasına ellerimi yavaşça havaya kaldırırken:
“Beni gafil avladın.” dedim, kendimden emin bir sesle.
O anda çevikçe bir hareket yapıp silahı İchijou’nun elinden kaptım ve ona doğrulttum.
Hiç istifini bozmadan ellerini başının hizasında havaya kaldırarak:
“Asıl sen beni gafil avladın.” Dedi ve duraksadı, “Yoksa sen de mi Yagari’nin gönderdiği cehennem meleklerindensin?” diye sordu. Bunu sorarken oldukça ciddi duruyordu.
“Ne cehennem me…” cümlemi tamamlayamadım. Gözden kaybolmuştu. Adeta cisimsiz bir ruh gibi. Ama nereye gitmişti? Ondan geriye kalan tek şey elimde tuttuğum silahıydı.
Ertesi gece her zamanki pencere kenarıma çekildim. Bu sefer aklımda dün gece yaşadıklarım vardı. Silah elimde uzun uzun düşünüyordum. İchijou-sama’nın cehennem meleği diye bahsettiği şey neydi? Bu silahın onda ne işi var? Neden bugün okula gelmedi? Bunun gibi bir sürü soru daha…
Bir sıcaklık hissettim. Yanıma biri oturmuştu. Bu kişi kesinlikle Menma-chan’dır diye düşündüm. Ama o değildi: Otomashi-kun’du.
“Beni yeniden terslemeyeceksen yanına oturabilir miyim?” dedi, kibar bir ses tonuyla.
“Tabi.”
Otomashi-kun… Bu sınıfın hatta akademinin en kibar öğrencisi. Aynı zamanda insanda hayranlık uyandıran karamel rengi saçları ve tarçın rengi gözleriyle kusursuz bir görüntüye sahip. Benden yalnızca on cm uzun. Tam zıttım olarak her zaman olumlu düşünür. Bu hayatta her şeyin çaresi olduğuna inanır. Kısacası bu yönleriyle bana Menma’yı anımsattığı için kendimi az da olsa ona yakın hissederim.
Uzun süren sessizliğin ardında Otomashi:
“Dolunay ne kadar da güzel. Tıpkı karanlığın içindeki bir umut ışığı gibi.”
“Haklısın. Sanki bizi huzura kavuşturacakmış gibi.”
“…”
“Bir şey söylemeyecek misin?”
Otomashi-kun konuyu dağıtmaya çalışıyordu. Onun da en az benim gibi acı çektiği gözlerinden okunuyordu.
“Elindeki o şey de ne öyle?”
Silahtan bahsettiğini anlayınca hemen “Hiç… hiçbir şey.” Deyip silahı arkama sakladım.
Bir şeyler gizlemeye çalıştığımı anladığından sustu. Sadece sustu… Sonra:
“Neyse, görüşürüz Alice-san.” Deyip hızla yanımdan uzaklaştı.
1 Hafta Sonra…
Yine Din Kültürü dersimiz vardı. Dersin boş geçeceğini bildiğimiz için kendimizi okul bahçesine atmıştık. Bir ağacın altına oturup İchijou-sama’nın silahına uzun uzun baktım. Boş ve anlamsız gözlerle baktım. Görebildiğim tek şey silahın demirine yansıyan görüntüm ve kan kırmızısı bir gül.
DEVAM EDECEK

Cehennem melekleri vampir avcıları falan mı aslında yoksa çok mu uçtum?