Aynanın karşısına geçip yüzümü inceliyorum. Kıvırcık saçlarım yanaklarımdan aşağı dökülüyor. Arkadan topladığım saçlarımsa kendi halinde takılıyorlar. Zaten hayalete benzeyen beyaz tenim son zamanların sıkıntısı ile iyiden iyiye solmuş. Ruh misali kendime bakıyorum. Baktığım benim ama gördüğüm kesinlikle ben olamam. Yanaklarım kırmızının ne demek olduğunu unutmuş. Gözlerime anlamsız bakışlar çökmüş. Balıklardan farksız bu bakışlarla aynada kendimi utanarak süzüyorum. Sonra gözümün önüne düşen o bir tutam saçı tokayla arkaya doğru sabitliyorum. Üzerimde kedicikli pijamalarım artık benimle bütün olmuş. Kaç gündür üzerimde olduğunu düşünüyorum da sayısını unutacak kadar pasaklı bile olabilirim. Çoraplarımı akıllılık edip değiştiriyorum. Üzerime rastgele elime geçen deodorantı boca ettikten sonra annemin pasaklı ifadesinin tam olarak ne için olduğunu şimdi çok daha iyi anlamış bir durumda tekrar eski dostumun karşısına geçiyorum. Televizyonda Müge Anlı… Kayıplar, cinayetler… İnsanlar bu tarz programları neden izler? Bilinçlenmek için mi? Yoksa sadece olaylara duyulan merak mı? Zaten varlığımızın başlangıcı bile merak perdesi ile süslenmemiş mi?

Bir erkek, bir kadın ve bir elma… Tam da şu anda ihtiyacım olan şey… Mutfaktan kıpkırmızı bir elma alıyorum. Akmış saçlarımla oldukça uyumlu şahane…

Düşüncelerim içinde dans ediyorum. Ne olup ne bittiğini bilmeden geçirdiğim günlerim… En son ne zaman dışarı çıkmıştım? Dışarı çıkmak nedir ki hem? Yeni yüzler görmek… Korkuyor muyum? Acıyor muyum? Bir şey hissetmek istersen hissetmezsin belki de… Elimi uzatsam ama hep boş kalsa… Boş kalmaya mahkum ellerim… Telefonuma gelen mesaj…

Amaçsızca açıyorum.

Beni kendisine çağırıyor.

Yeniden oynayalım eski günlerdeki gibi… Bu sefer kazanan kaybedene hayatını sunar.

Beyaz piyon bir adım ileride…

Sıra sende.