GECENİN SÜPRİZİ
<<Gece olmuştu.Sokaklarda tek bir kişi bile yoktu.Aniden çöken bu sessizlik ürkütücüydü.Her gece çok sesli ve yankılı olan bu sokak şimdi ölüm sessizliğine bürünmüştü.Herkes neredeydi?İçin için tahminimin doğru olduğuna ağlıyordum.Yalnız kalmıştım.Kimse yokken daha bir yalnızlık vardı.Ben hep en iyi dostumun kendim olduğunu düşünürdüm.Ama şimdi o dostta titriyordu.Donuk ve cansız hayatımda yaşadığım en kötü şeydi.Yalnızlık…
Hafifçe rüzgar esip bütün geleceğimi alıp götürmüştü.Ama artık ağlamamalıydım.Bir trjedinin baş kahramanıymış gibi davranıp ağlamaktan artık bıktım.Susmaktan ve her zaman “Evet” demekten;şimdi sıra bende.>>
Kalbim küt küt atıyordu.Ürkütücü ve karanlık sokaklarda yürüyordum.Durdum.Garip bir uğultu vardı.Sanki biri beni çağırıyordu.Aniden karşıma ağaçlık bir alan çıktı.Sık bir ormanda kaybolmuştum.>>
Kalbinde bir acı hissetti.Uyuya kalmıştı. Uyuduğu koltuktan doğruldu.Hayatı boyunca böyle bir rüya görmemişti.Rüyada sanki o kişi kendisi değildi.Kendisi olamazdı.Çünkü; o asla kahramanlık yapmazdı.”Sıra bende” ne demekti?Bu sıra neydi?Kafası zaten karışıkken şimdi bir hayli karışmıştı.Gözlerini pencereden uzaklara doğru dikti.Düşüncelere daldı.Derin bir düşün içinde olduğunu sandı.Bu gerçekten bir düştü.Her şey yeterince yerli yerindeymiş gibi şimdi de rüyalarına korku inmişti.Olan zaten hep onun başına gelirdi.
Garip bir gürültü duydu.Arkasında biri duruyordu.Önce fark etmemiş gibi davrandı.Ama dayanamayıp başını çevirdi.Arkasında garip görünüşlü bir kız duruyordu.Yaşıttılar, kızıl saçlarını tokasıyla toplanmış, derin mavi gözleri olan bir kızdı.Alaycı bir ses tonuyla:
-Korktun mu ödlek?
-Sen kimsin?
*Gülerek*
-Sen bulmak istemez misin?Sana bir ipucu geçmişe bak ve hayallerini unut.Geleceğin bir önemi yok.
Şaşırmıştı.Garipçe gülümsedi:
-Geçmişte saklı demek her şey.
-Geçmişi kurcala biraz.Belki demek istediklerimi anlarsın ve sana bir tavsiye kaç kaç ve yaşa.Tehlikeden sakın.Sadece zavallı bir insan gibi yaşa.
Pencereden atladı ve oradan uzaklaştı.Hotaru, onun dost mu düşman mı olduğunu anlayamamıştı.Ama kesinlikle içinden ona kızıyordu.Kendi kendine “Zavallı insanlar her zaman güçsüzdürler.Hayattaki acımasız gerçeklerden kaçanlar zavallıdır.”İçinden o kıza haykırdı; “Ben zavallı bir inan gibi yaşadım.Ağladım.Ama bir gün ağlamaktan sıkıldım.Sevdiğin şeyleri hayatın pahasına bile olsa iki kolunla onlara sarılmalı ve onları korumalısın”
Bunları düşündüğüne inanamıyordu.Onun değerli bir şeyi yoktu.Ama bunları düşünüyordu.Şimdi içinde bir duygu vardı.Her şeyi değiştirecek bir duyguydu.İçinde yaşama sevinci vardı.Yaşamak içi bir nedeni.Bu neden; o kıza zavallı olmadığını kanıtlamaktı.Her şeyden önce bunu çok istiyordu.
Gökyüzüne baktı.Hava kararmıştı.Gökyüzündeki yıldızlar dans ediyorlardı sanki.Yumruğunu sıktı ve havaya kaldırdı. “Ben zavallı değilim” diye haykırdı.Derin bir nefes alarak odasına gitti.Pijamalaını giydi ve yattı.