~GECE~


Gecenin soğuk olduğunu düşünürdüm.Gece diyince aklıma ruhsuz…kalpsiz…buz gibi suratıyla bir kadın gelirdi.Öyle ki o soğukluk, sevgi dolu, sıcacık kalbimi bile buz gibi yapacak sanırdım…ve korkardım.
Evet geceleri ben…ben korkardım.Sanki karanlıkların arasından, bilinmezlikten bir el, belimi saracak ve beni içine alacakmış gibi… korkardım.
Ama sadece bu,sadece korkardım.At gözlüğü takmışçasına “nasıl bu korkuyu yenerim?” demeden!
Bir gece, çıkardım o at gölüğünü, fırlattım bilinmezliğin içine ve kafamı kaldırdım “kapkaradır!” diye düşündüğüm gökyüzüne baktım.Baktığım anda şaşkınlıkla başlayan yüz ifadesi ardından sevinç dolu gülümseme…o da ne???Küçük, minicik parıltılar bana el sallıyor, “üzülme, korkma biz buradayız.” Diyor.Yanda ~ay~ pırıl pırıl saçtığı ışıkla gecemi aydınlatıyor.
İşte o an anladım gecenin hiç de ruhsuz olmadığını; seven,sevebilen,sevilebilen bir kalbinin olduğunu; onun da pekala bakmasını bildiğinde aydınlandığını…

bunu az önce elektrkler gittiğinde aklıma geliverdi ve yazdım üstünde pek bi düzeltme yok hatta hiç yok bakalım bu haliyle beğenecek misiniz olmadı vaktim olursa biraz değişiklik yaparım