İçimde bir eksiklik var. Kendimi yapayalnız hissediyorum. Neden? Niçin? Şuan hissettiğim bu duygu; beni hiçbir şey mutlu edemiyor. Ben kimim? Neden ve Niçin yaşıyorum? Gerçek mutluluk nedir? Bu mutluluğun adı ne? Ben mutluluğun tadını alabilecek miyim?

İşte bu düşünceler kayıp aklımın bir köşesinde beni rahatsız ederken herkes beni mutlu ve huzurlu görürlerdi.

Ta ki onun bana olan bakışlarını yakalayıncaya kadar ki bu anda aramızdaki sevginin kutsallığını duyumsadım. Bu aradığım, kendimi o duygunun içine bırakmak istediğim o his ile gerçek mutluluğu yakaladığımı anladım fakat bir fark vardı. Hissettiğim o duygunun adını koyamıyordum. Evet, gerçek mutluluğu bulmuştum ama adı? Bunu bir türlü anlayamıyordum.

Günlerden bir gün tekrar ve tekrar karşılaşıp birbirimizin gözlerine bakakalıp dayanamayarak yanıma yaklaşır ve elimi kendi kalbine koyarken bana bakmaktaydı. Sanki bana bir şey söyleyecekmiş de söyleyemiyormuş gibi iken gözleri dolar. Sonunda yüzünü göğsüme gömer, ağlamaya başlar. O an karşımda biri belirip gözleri yaşla dolmuş bir kadın ortaya çıkarken bana “onu koru ve kolla, ona olan sevgimin ne kadar güçlü, büyük ve kutsal olduğunu göster çünkü sana emanet ediyorum ki tek güvenebileceğim kişi sensin ve Allah’a emanet ol canım” demekteydi.

Olduğum yerde hiç kıpırdamadan duruyor, beynimin derinliklerinde kalmış hatıraların canlanmasına izin vermeye başlamıştım ki Bir bebeğin yüzündeki gülümseyişi ile birlikte masmavi olan gözlerine bakarak elini tutup o an hissettim duygu; Kulaklarımda çınlayan “beni bırakıp gidemezsin” diyen o küçük ama sevimli gözlerin yaşlarla dolup bana sarılışı dün gibi; Bir şimşek çakar gibi gözümün önüne gelmesiyle dayanamayıp bende onunla birlikte ağlamaya başlarım. Bir süre sonra birbirimizin gözlerine bakıp gülümseyerek “Seni Buldum Minniş” diyerek gözlerini bana kocaman açarak “ANNİŞ” demesi, yıldızların sanki bizim için dans ederek mutluluğumuzu paylaşmak istercesine parlayıp olduğumuz yeri aydınlatmaları görülesi bir manzaraydı.

YAZAN: TANGEL