Yani Wise de, değil de Wise da, demen gerekmez miydi? ^^' Aklıma takıldı sadece..

Ekleri yazılışa uygun olarak seçeriz, okunuşa bakılmaz. Diğer bir deyişle Türkçe kelimeymiş gibi okuduğunu farzet.

Teknik olarark tam tersidir, okunuşa göre ek getirilir. Mesela, Descartes'in diye yazılmaz, yazım yanlışıdır. Descartes'ın diye yazılır çünkü 'Dekart' diye okunur ^^ .

Öncelikle içeriği pek algılayamasam da güzel bir konu *-*
Wise, akıllı demek. Ve bildiğim kadarıyla 'Vayz' şeklinde okunuyor. Yani Wise de, değil de Wise da, demen gerekmez miydi? ^^' Aklıma takıldı sadece..

Bir de kullandığın o yabancı isimler bir dil ailesinden geliyor sanırım. Niquence güzeldi bu.

Bana biraz LotR tarzında geldi. Yeni yerler isimler cübbeler falan. Ama konunun daha farklı olduğunu hissediyorum.

Birkaç tane anlatım bozukluğu var demeden edemiyorum malesef. (İğrenç bir huyumdur bu..) Onları düzeltirsin inşallah *-*

Declinan, Çelen Yıldız. Biraz tanıdık, nereden bilmiyorum Bunu nereden alıntıladığını söyler misin? Yoksa orijinal mi? Neyse çok konuştum *-*

Başlığın hayırlı uğurlu olur inşallah *-*

Bunca yıl bize bunu tam tersini öğrettiler. Okunuşa göre ek getiriyoruz ancak Türkçe okunuşa göre. Descartes'in diye yazıp dekartın diye okuruz benim bildiğim. Bu konuda belirgin bir örnek vermek gerekirse, "Tony'e göre" diye yazarız "Tony'ye göre" şeklinde değil.
İnternet bu durumdaki doğru yazım nedir sorusuna net bir cevap getiremiyor malesef. Descartes'ın Yanılgısı diye kitap ismi de var, Descartes'in Gizli Defteri diye de.
Bu konuda en iyi bilgiyi yazım kılavuzlarından alırız gibi geliyor ancak tdk'nın sitesi yabancı özel adların sadece kendileri hakkındaki yazım kurallarını vermiş eklere girmemiş.

En doğrusu her birimiz bildiğimiz şekilde kullanalım, doğruluğuna tamamen emin olduğumuz bir kaynaktan doğru kullanımını öğrenene kadar.

Arkasında askerlerin atları ve çektikleri tahta arabalar vardı. Aslında bunlara araba denemezdi, daha çok altında tekerlek olan ve üç tarafı kapalı tahta parçalarıydılar. Birine Wise’ı, birine de hırsızı ite kaka bindirdiler ve güzel kır atlar, arabaları çekmeye başladı.

Wise’ın bir buçuk haftasını alırdı yürüyerek Niquarian Hapishanesi’ne gitmek. Aslında zindan demek daha doğru olurdu. Ama minimum molayla, bu yol iki günde alındı. Yolda da, askerlerin iğrenç sözel tacizlerine maruz kaldı. Hepsini susturabilirdi ama açık vermeye gerek yoktu. Xentrum’un (Niquarian’ın baş şehriydi burası) surlarının yakınlarında bir yerde kamp yapıldığında, askerlerin ilgisi dağılmıştı ve Wise’ın, örümcek ağlarından bezini tekrar cübbesine atma şansı oldu. Tekrar bulamayabilirdi.

Son derece rahatsız bir yolculuk geçirdikten sonra, ikinci günün gecesinde ufukta, meşalelerle aydınlatılmış kale görüldü. Hapishane, belki Niquarian’daki en eski yapıydı ve buradan kaçmanın imkansız olduğu söylenirdi. İmparatorluk askerlerinin dörtte biri buradaydı. Yüksek burçlarla çevriliydi ve neredeyse burçlar kadar yüksek surları vardı. Surlar okçularla doluydu. Öyle herkesin elini kolunu sallayarak girip, gezebileceği bir yer değildi. Suç işlemeyen ve çok yüksek bir rütbesi olmayan kişiler, ya da İmparator’un kucak köpeği olmayanlar buraya girmeyi akıllarından bile geçiremezlerdi. Wise bu yüzden buraya gelmek istemişti. İçinden bir ses bu kalede önemli şeyler olacağını söylüyordu ve burası hakkında bilgi sahibi olma fırsatını kaçırmak istememişti.

Kocaman, kalın tahta kapılar açıldı. Belki beş metre yüksekliğinde varlardı ve üzerlerinde İmparatorluk arması vardı. Araba yavaşladı. Kapıdan girdiler ve kalenin avlusu göründü. Sağ tarafta atlarla dolu açık ahır, sol tarafta okçuluk talimleri yapılan büyük alan ve tam önlerinde kalenin kapısı vardı. Bu kapı daha normal boyutlardaydı. Pencerelerde bile askerler nöbet tutuyordu. Ahırın hemen önünde su kanalı vardı ve şırıl şırıl sular akıyordu. Talim yapan askerler işini bıraktı ve hazır ola geçti. Gardiyanlar arabanın yanına ilerledi ve araba durdu.

Wise’ı ve hırsızı yaka paça indirdiler. Baş Asker konuştu. “Hırsız, Atin Captio ve yanında bulunan...” Bir an durdu. Kendine şaşırmış gibiydi. “Adın nedir?”
Wise cevap vermekte tereddüt etti. “Wise.”

“Soyadın?”

Wise iç geçirdi. Eğer soyadının Vetus olduğunu söylerse, onu İmparator’a gönderirlerdi. Vetusların sonuncusu güçlüydü. “Brom.”

“Ve yanında bulunan Wise Brom. Onları 777’ye götürün.” Üç asker geldi. Biri Wise’ı, biri hırsızı -ki adı Atin’di- itekledi. Üçüncüsü de başı çekti. Kapıya doğru ilerlediler. Kapının yanındaki bir asker beline sıkıca asılı daire anahtarlığı çıkardı ve baştaki askere verdi. Kapı açıldı ve çok yüksek tavanlı, kocaman bir hol çıktı karşılarına. Sağdan ve soldan merdivenler yukarı çıkıyor, ortada birleşip asma bir kat oluşturuyordu ve kapılara geçiş sağlıyordu. Bu katta da kapılar doluydu ve yukarıdan sarkıtılan kocaman bir avize mumlarla ışıl ışıldı. Sağda solda büstler, heykeller ve silahlar vardı. İnsanı ürküten bir asalet mevcuttu odada.
Yine en büyük kapıya ilerlediler ve bu sefer kilitli değildi. Asker kapıyı açtı, artık upuzun bir karanlık vardı önlerinde. Sadece yer yer alevler görmelerine yetecek kadar ışık veriyordu. Çürümüş bir şeyler ve toz kokuyordu. Biraz da kan kokusu vardı. Neredeyse on beş dakika ilerlediler. Yol merdiven halinde aşağı iniyordu ve yaklaşık her yüz metrede doksan derece sağa kıvrılıyordu. Spiral çizerek alçaldılar. Sonunda 777’ye gelmiş olmalılardı ki, durdular. Asker ilk kez konuştu. “Burada sizinle beraber bir mahkum daha var. Yarın gece yargılanacaksınız. Eğer salınırsanız, özgürsünüz. Yoksa ölene kadar burdasınız.” Sırıttı.

Kapıyı açıp adamla kadını içeri ittiler. Kapı kapandı. Atin düştü ama Wise dengede kaldı. İçerisi bir meşale dışında karanlıktı. Dört paçavra uyku tulumu, metal bir yemek kabı ve su matarası vardı yerde. Köşede de dizlerini karnına çekmiş, kaslı kollarını dizlerinin üzerinden önüne sarkıtmış, çökmüş görünen genç bir adam vardı. Sarı saçları kirlenmişti ve kolsuz gömleğinden görünen sol kolunda kocaman ve pis olsa da iyileşmeye yüz tutmuş bir yara vardı. Meşale ışığında bile gözlerinin yemyeşil olduğu görünüyordu. Geniş, güçlü bir çenesi, çıkık elmacık kemikleri vardı. Düzgün bir burnu ve dudakları vardı.

Tamam, Wise adamı neden böyle ayrıntılı incelediğini anlayamamıştı.

Atin ofladı ve bir tuluma çöreklendi. Wise ise sırtını duvara dayayıp ayakta kaldı ve adamı incelemeye devam etti. Atin, “Hey, Wise’dı değil mi? Bak, başını derde soktuğum için gerçekten üzgünüm.” Wise cevap vermedi. Atin bu sefer adama döndü. “Dostum, ne zamandır buradasın?”

Adam bir şey demeden önce duruşunu değiştirdi. Bir bacağını öne uzattı ve Wise’a bakıp konuştu. “Üç haftadır.”

Atin ıslık çaldı. “Çok üzgünüm, dostum. Söylesene, adın ne?”

Adamın gözlerinde keder vardı. “Bana Roran Fortis derlerdi.”

“Ciddi misin? Hani şu Fortis’lerin Roran?” Atin gözlerini pörtletmiş Roran’a bakıyordu. “Bir Fortis’le karşılaşmayalı uzun zaman olmuştu, dostum.”

Roran, “Kimi tanıyordun ki?” diye sorunca Atin kızardı. “Nesson Fortis’i bir keresinde soymuştum. Kesesinin epey ağır olduğunu söylemeliyim.”
“Ah, Tanrım.”

Uzun süre sessizlik oldu. Atin Wise’a döndü. “Hey, ya sen karanlık kız? Muhabbet ediyoruz şurada.”
Wise neredeyse siyah olan gözlerini ona dikti. Adam ürktü ama bir şey demedi. “Vuhu, zor birine benziyor. Herneyse… Roran, sen niye buradasın?”
“İmparator’a karşı gelmekten.” Wise şimdi dinliyordu. “Nasıl yani?” diye sordu Atin.

“Aslında, İmparator’un o gözde ailelerinden biriydik. Büyükbabam ve ondan öncekiler resmen yalakaymış. Ancak babam, bu kadar karaktersiz bir adam değildi. Zulüm gören insanlara yardım etmeyi görev bildi. Tabi zulüm yapmamayı da… Zenginler nasıl zengin sanıyorsunuz? Fakir köyleri vergi adı altında yağmalıyorlar. Biz bunu yapmadık. İmparator’un gözüne battık. İmparator da üzerimize saçma sapan vergiler bindirmeye başladı. Bir süre sonra ödeyemedik. Topraklarımızı, yüzyıllardır elimizde olan, şerefli atalarımdan kalma topraklarımızı aldılar. En sonunda, askerler kalemize geldi. Babam direndi. Onu öldürdüler. Onu kurtaramadım. Annemi ve kızkardeşlerimi kaçırmayı başarmıştık. Bir düzine kadar askeri hakladım sanırım. Ama yaralandım ve beni esir aldılar…”

Roran uzun zamandır ilk kez bu kadar konuşmuşa benziyordu. Resmen soluk soluğa kalmıştı. Atin, “Üzgünüm dostum,” dedi. “En azından ailenin geri kalanı güvende. O İmparator soysuzu herkese acı çektiriyor. Sanırım burada bir tek şu kız onu onaylıyor, ha?”

“Lafına dikkat et, hırsız,” dedi Wise ilk kez.

“Oo, demek sen de bizdensin, ha? O zaman başını derde soktum diye fazla üzülmeme gerek yok, zaten yakında kendin sokardın,” dedi Atin gülerek. “Brom diye bir aile hiç duymamıştım. Herhalde küçük bir yerden gelen, haksızlığa uğramış bir aile kızısın, değil mi? Sevgilini mi öldürdüler?”

Wise onu umursamadı. Roran’a bakarak konuştu. “Seni buradan çıkarabilirim.”

"Bunu... yapabilir misin? Nasıl?" Roran tereddütle konuşmuştu. Wise sadece baktı ve bekledi. Atin kıpırdandı.

Roran zorlukla ayağa kalktı ve inledi. Pis duvara sağlam koluyla yaslandı ve çektiği acıyı göstermemek için yüzünü duygusuz bir maskeye çevirdi. Wise adama yaklaşıp elini cübbesinin içine attı. Birkaç saniye sonra yumruk büyüklüğünde tahta bir küre elindeydi. Küre iki yarım daireden oluşuyordu. Wise daireleri çevirerek açtı ve içinden şeffaf, kokusuz bir merhem çıktı. Roran, "Hey..." diye itiraz edecek olduysa da kadın parmağına çok küçük bir miktar merhem alıp adamın kolundaki çirkin yaranın etrafına sürdü. Adamdan rahatlık dolu bir ses çıktı ve "Teşekkürler..." diye mırıldandı. Atin ise yine bir ıslık öttürerek, "Vay, gizemli fıstık şimdi de Şifacı çıktı," dedi. Wise bir ayağıyla tulumlardan birini çekip Roran'ın altına getirdi ve "Otur," dedi. Adam itaat etti.

"Yarın mahkemeye çıkacağız, değil mi?" diye başladı. Roran, "Ben ilk getirildiğimde çıktım," dedi. "Buradan çıkamam."

"Sorun değil," dedi Wise ve düşünerek gözlerini kıstı. Sonra planını anlatmaya başladı.


Wise son sekiz saattir kapıdaki küçük açıklıktan devriye halindeki askerleri izliyordu. Kaç dakikada bir geçtiklerini, hangi askerin hangi zaman aralığında geçtiğini öğrenmişti. Adım seslerinden ayırt edebiliyordu. Aslında karakter tahlillerini de yapmıştı. Miğferi burunluklu olan, saçı sakalı birbirine karışmış esmer adam, karısını aldatıyordu ve pişman olmasına rağmen nefsine yenik düşmeye devam ediyordu. Diğeri, yakışıklı olmayan ama en azından tıraşlı ve temiz olan ise İmparator'a daimi bir güven içindeydi.

Wise sürekli içinden sayıyordu. Zindana atılmalarının üzerinden tam sekiz saat, yirmi iki dakika ve kırk beş saniye geçmişti ki, kapı açıldı. Wise uyuyormuş da kapı sesine uyanmış gibi esnedi. İlk kez gördüğü bir asker yemek getirmişti. Yemek dediği de bir tepside üç metal kabın içinde iğrenç görünen lapamsı bir şeydi. Sırtında da büyük bir deri matara ve beline asılmış daha küçükleri vardı. Tepsiyi büyük bir tangırtıyla yere bıraktığında Atin ve Roran sıçrayarak uyandı. Asker, "Sen," dedi Atin'e. "Şu yanındaki matarayı ver." Atin basket atar gibi matarayı adama fırlattı ve adamın kafasına çarptı. Adam bozuntuya vermeden birkaç adım ilerleyip sırtındaki deri mataradan su doldurdu ve Atin'e geri verdi. İki tane daha çıkarıp onları da doldurdu ve Wise ile Roran'a verdi. Alayla, "Afiyet olsun," deyip sırtını döndü. Wise tam o anda, "Tuvalete gidebilir miyim?" diye sordu. Adam durdu ve dönmeye tenezzül etmeden, "Gel," dedi. Atin su içerken burnuna kaçırdı ve gürültüyle hapşurdu.

Asker onu tuvalet için dışarı çıkardı ve biraz daha derinlere ilerletti. 799 ve 800'ün karşı karşıya olması gerekirken 799'un karşısında numarasız bir kapı vardı. Asker kapıyı açıp, "Gir," dedi. "Uzun sürmesin." Wise bir şey demeden girdi. İhtiyacını giderip tastaki suyla ellerini yıkadı. Çıktığında kapıyı hızla savurdu ve arkasında bekleyen askere çarptı. Asker yalpaladı ve düşecek gibi oldu. Wise adamı kemerinden yakalayıp düşmesine engel oldu. Adam, "Ne yapıyorsun sen?" diye kükredi. "Sizi tutuyordum," dedi Wise masumca. "Düş önüme!"

Wise kuzu kuzu hücresine ilerledi. Adam genç kadını iterek hücreye tıktı ve kapıyı sertçe kapatıp kemerindeki anahtarlıktaki anahtarlardan biriyle kilitledi. Wise adam gittikten sonra elini cübbesine soktup çıkardı. Elinde demirden bir anahtar vardı.

Atin kocaman kocaman bakarak, "Nerden buldun onu? Buranın mı o?" diye sordu. Wise anahtarı Roran'a attı. "İşte çıkış biletin. Askerden çaldım. Gittiğini anlamaz." Roran, "Vay canına," dedi. Dün akşam yaralı olan kolunu sıvazladı. "İyi de, askerler nöbetteyken nasıl kaçacağız?"
"Biz değil, sen," dedi Wise. "Bizi mahkeme karşısına çıkaracaklar. Ben serbest kalacağım. Atin'i tekrar yollayacaklar. Sana söylediğim dakikalar içerisinde dediklerimi yaparsan sorunsuz bir şekilde çıkışa ulaşacaksın."

"Ne? Bir saniye," dedi Atin inanamayarak. "Ben ne olacağım?"
"Kimse seni kurtaracağımı söylemedi, hırsız," dedi Wise umursamayarak.
"Beni burada bırakamazsınız! Ben de İmparator'a karşıyım!" Roran'a baktı. "Hey, adamım!"
"Yine de bir hırsızsın," dedi Wise.
"İmparator'u soyuyordum," diye hatırlattı Atin. "Zenginden alıp fakire veriyorum ben. Yani, aslında fakire vermiyorum ama ben fakir olan olursam olur. Şey. En azından fakirleri soymuyorum."
Roran, "Haklı," dedi kadına. "Onu burada bırakamayız. Ya bizi ele verirse?" Wise duygusuzca Atin'e baktı. "Pekala, hırsız. Sakın hata yapayım deme."
"Brrr, buz gibi..." Atin yapmacık olarak titredi. Roran omuz silkti.

Tam on iki saat ve beş saniye sonra Wise, "Tamam mı?" diye sordu. Roran ve Atin'e planı anlatmıştı. Roran tekrarladı. "Bir asker saat başı, diğeri saat başı geçiyor. Yani yarım saatte bir nöbetçi kapıdan geçiyor. Atin geldikten sonra, içeri doğru ilerleyen ilk vardiyayı bekleyeceğiz." Atin devam etti. "Asker uzaklaştıktan beş dakika sonra çıkacağız. On dakikadan önce 700'ün başındaki tuvalete gelmeliyiz yoksa bu tarafa gelen askere yakalanırız." Wise onayladı ve Roran konuştu. "Tuvalete girip askerin geçmesini bekleyeceğiz. O gittikten bir süre sonra çıkacağız ve sessizce yukarı çıkacağız. İki asker de derinlerde olacağı için yakalanmayacağız. Ve sen, dediğine göre bizi bekliyor olacaksın."
Wise başını salladı. "Merak etmeyin. Gerisini ben halledeceğim." Tam o an adım sesleri duyulmaya başladı ama bunlar başkasına ait adımlardı. Kapı açıldı ve üç asker göründü. "Hadi, baylar bayanlar," dedi biri. "Duruşma zamanı."

Wise ve Atin'in aşağı indirildiklerinde çözülen bilekleri tekrar bağlandı ve Wise içinden saymaya devam etti. Ortalama bir hızda ilerlediklerinde yukarı çıkmaları yaklaşık yirmi dakika sürmüştü. Tünel misali karanlık koridora girdikleri kapıdan çıktılar. Kapı tünele doğru açılıyordu ve gıcırdamıyordu. Bu iyiydi.

Büyük holdelerdi. Sağ taraftaki merdivenleri kullanarak yukarı çıktılar. Onları götüren askerlerden başka asker yoktu ortalıkta. Anlaşılan hepsi dışarıda veya görevlerindeydi. Yukarıda iki benzer kapı vardı. Birisi sağdaki merdivenin hizasında, diğeri de sol merdiveninin hizasındaydı. Asker önlerindeki kapıyı açtı.

Yüksek tavanlı, geniş bir odaydı burası. İçeride yirmi küsür asker ve üç yaşlı adam vardı, bunlar yargıç olmalıydı. Tam karşıda yüksek bir yerde duran kürsülerin arkasındalardı. Wise'a göre yargıçların solunda kalan Baş Asker, ifadesizce Wise'a baktı. Bir ellerinde meşale, bir ellerinde kılıç bulunan askerlerin arasından geçtiler ve yargıçların önünde durdular. İki tahta sandalye getirildi ve kabaca oturtuldular.

"Hırsız Atin Captio ve yoldaşı Wise Brom," diye okudu ortadaki, önündeki parşömen parçasına gözlerini kısarak bakıyordu. "Demek sizsiniz. İmparator'dan kaçabileceğini düşünen iki kanun kaçağı daha," dedi adam sıkkın bir ses tonuyla. Sesi genizden geliyordu ve çok rahatsız ediciydi. Gözlerinin çamur gibi bir rengi vardı. Beyaz saçlarını at kuyruğu yapmıştı. Koyu kırmızı kadifeden, İmparatorluk arması taşıyan lüks bir kıyafeti vardı. Yanlarındaki adamlarda ise bunun yeşil versiyonları bulunuyordu. "Sen, Bay Captio, epey başımızı ağrıttın. Lordlarımızı az yolmadın," bir yandan öne eğilmişti. "Gerçekten can sıkıcısın."
"Aman İmparator duymasın, Sayın Yüce Adaletli Yargıç," dedi Atin sesine sahte bir korku katarak. "Ondan can sıkıcı birilerinin olduğunu öğrenirse alınabilir."

Yargıç Atin'e ters ters baktı ve Wise'a döndü. "Ya sen, kızım? Hırsıza benzer bir halin yok. Neden bu adama takıldın, ha?"
Wise sesine dürüst bir hava vermeye çalıştı. "Efendim, ben sadece köyüme gidiyordum," dedi sızlanır gibi. "Bu iğrenç adam ben gece uyurken yanıma yanaşmış. Eğer askerleriniz bulmasaydı beni de soyup soğana çevirirdi. Gerçi param da yoktu." Sesini iyice titretip ağlamaklı oldu. "Belki daha kötü şeyler yapardı!"
"Seni küçük..." Atin öfkeyle ona döndü. "Seni öldüreceğim!"
Wise hıçkırdı.
Yargıç belli ki şefkatli olduğunu sandığı bir ses tonuyla (Wise'da sadece kusma isteği uyandırıyordu), "Ah, zavallı yavrum," dedi. "Köyün nerede senin?"
"Vernum'un güneyinde efendim," dedi Wise başını kaldırarak. "Babam ve ben annem öldüğünden beri koyunlarımızın yünlerinden kumaş üreterek geçiniyoruz. Arada bir Xentrum'a satmaya giderim." Gözlerini kuruladı. "Büyükannem çok hasta. Onu annem gibi severim. Xentrum'da ailemizin dostu bir şifalı otlar satıcısı da var," diye devam etti. "Dedemi tanıyormuş. Bize büyükannemin durumunu hafifletecek bazı otlar veriyor. Ödeme kabul etmiyor," dedi minnet dolu bir sesle. "Çok iyi bir adam."

Baş asker gözlerini devirdi.

"Ve sen de Xentrum'dan dönüyordun, öyle mi çocuğum?" dedi sağdaki adam. Wise burnunu çekti ve başını salladı. "Bu adamı gerçekten tanımıyorum, gerçekten efendim," dedi. Adamlara köpek yavrusu gibi bakmaya devam etti.

Bekledi. Bekledi. Sonunda baş yargıç omuz silkti. "Dediklerine inanmamak için bir sebep göremiyorum," dedi diğerlerine bakarak. Sonra Wise'a döndü. "Çok tatlı bir kızsın, değil mi? Senin gibi kızlar vergilerini ödeyip İmparator'umuza karşı görevini yerine getirmeli." Wise başını hevesle salladı. "Evet, efendim."
"Sanırım hemfikiriz, değil mi?" Diğerleri de başını salladı. "Ama sen... Sen, Bay Captio..." Başını iki yana onaylamayarak salladı. "Seni sonsuza kadar içeride tutmaktan başka çare göremiyorum. Tamamen ortada olan İmparator karşıtı fikirlerin ve aktivitelerinin uslanması gerek." Atin öfkeyle adamlara baktı. "İmparator'unuzun çizmelerini yalamaya devam edin."

Yargıç sakince, "Götürün onu," dedi. İki asker geldi ve Atin'i kollarından kavrayarak kaldırdılar. Atin önce biraz çırpındı ve Wise'a baktı. "Seni öldüreceğim," diye mırıldandı. Wise korkuyla Baş Yargıç'a döndü. Yargıç, "Korkma kızım, çürüyene kadar orada kalacak," dedi umursamadan. Atin öldürücü bakışlar atarak götürüldü.

Baş Asker durduğu yerden hareketlendi ve Wise'ın yanına geldi. Acır gibi bir sesle, "Hadi, zavallı kız, seni hapishaneden çıkarayım," dedi ancak Wise altındaki alaycılığı sezmişti. Bozuntuya vermeden kalktı ve askerin koluna korunmaya muhtaç bir çocuk gibi yapıştı. Kapıdan çıkana kadar öyle yürüdüler. Arkalarında kapı kapanır kapanmaz Wise adamı bıraktı ve normal bir şekilde yürümeye başladı. Merdivenden indiklerinde Baş Asker ona döndü. "Benim kim olduğumu biliyor musun?"
"Bilmem mi gerekiyor?"
"O odada kandıramadığın adam." Wise kollarını önünde bağladı. "Kimseyi kandırmadım. Düşünmek istediklerini düşündüler."
Adam derin bir nefes alıp verdi. "Şimdilik gitmene izin veriyorum. Ancak bir daha bir olaya karışırsan," dedi tehditkar bir sesle, "Karşında beni bulursun."

Wise reverans yaptı.

Adam arkasını döndü ve merdivenleri tırmanıp çıktığı odaya girdi. Wise cübbesinin başlığını taktı ve bu kattaki kapıları tek tek dolaşıp ellerini üzerlerine koyarak kapıları dinledi. Kapılardan birine elini koyduğunda güvenli bir his geldi. Orada beklemeye başladı.

Sonunda kapı açıldı ve Roran ile Atin sağ salim gözüktüler. İkisi de şaşkın duruyorlardı. Wise yanına gelmelerini bekledi. Roran buna hiç inanmamış gibi, "İşe yaradı," dedi. "Ne bekliyordun?"
"Şey, benim pek umudum yoktu," dedi Atin. Sonra Wise'ı yeni görmüş gibi, "Sen ne oyuncusun sen!" dedi. Wise bir parmağını dudaklarına götürerek sessiz olmasını işaret etti. Biraz önce dinlediği kapıyı açtı.

Burası hapishane'nin arka tarafına açılıyordu. Roran açık havayı yüzünde hissedince derin bir nefes aldı. Wise etrafı kontrol etti ve dışarı çıkıp kapıyı kapattılar.

Ne olduysa o an oldu. Wise'ın hesaba katmadığı, hapishanenin arka duvarındaki pencerelerde bekleyen okçular tetikte bekliyorlardı. Üç kişi, hiç de askere benzemeyen üç kişi arka kapıdan çıkınca da doğal olarak fark ettiler. Birisi yaygarayı bastı. "Kaçaklar! Tutsaklar kaçıyor!"
Elli kadar yay onlara nişan aldı ve gerildi.
Atin, "Yok artık," dedi ve Roran derin bir nefes alarak ölümün gelmesini bekledi. İkisi de gözlerini kapattı.
Hiçbir şey olmadı.
Atin bir gözünü açıp etrafa baktı ve tam onları şişleyecekken havada donup kalmış oklara baktı. İkinci gözünü de açtı ve Roran'ın da çatık kaşlarla bakındığını gördü. Wise ise ifadesiz bir şekilde askerlere bakıyordu. Oklar ayaklarının dibine patır patır döküldü ve aval aval bakan okçular ipleri kesilmiş kuklalar misali birden durdukları pencere çıkıntılarına yığılıp kaldı. Atin ağzı açık olanlara bakıyordu ki Wise'ın sesiyle kendine geldi. "Hadi, ne duruyorsunuz?"