çok güzel hepside

ya çok güzeller bayıldııım

aşk'ı kıyam

deli sevdamla hatırla beni

Üstüme Üstüme Gelen Bu Şehirden, Kokusuna Senin Kokunun Karışmadığı Bir Şehre Doğru Yola Çıktım Dün Sabah...
Gözümü Kamaştıran Güneş Gözümden Öte Gidip Kalbime Vuramıyordu Bir Türlü...
Başımı Cama Dayayıp, Geçip Giden Ağaçlara, Yollara Daldım Bir Süre Başka Bir Şey Düşünmeden...
Sonra Uzağa Takıldı Gözlerim..
Çok Uzaklardan Hayal Meyal Seçilen Yüzlerce Ev Gözüküyordu İçlerinde Yüzlerce Hikayeyi Barındıran...
Belki Onlar da Gitmeye Hazırlanıyorlardı Ya da Ne Bileyim Onların da Canını Yakan Birileri Vardı, Söyleyemedikleri Vardı Kalplerinin En Kuytu Köşelerinde...
Birden Azalmaya Başlamıştı Yalnızlık Duygum...
Ama Fazla Uzun Sürmedi...
Benim Gibi Değildi Onlar...
Kimse Kimse Gibi Değildi...!
Herkesin Masalı Farklıydı, Kahramanları Farklıydı...
Birileri İçin Kahraman Olanlar Belki de Başkaları İçin Figuran Bile Değildi...!
Sonra Anladım Herkesin Yalnızlığı Farklıydı...
Benim Yalnızlığım Sensizlikti...
Belki de Bir Ömür Boyu Susmaya Mahkum Edecek Olan Bir Sensizlikti...
Kendime Baktım Sonra Dışardan, Kalbimden Uzak Durmaya Çalışarak Sadece Uzaktan Baktım...
Acaba Hangisi Daha Önemliydi Benim İçin...
Hangisine Katlanamazdım...
Hayatımda Olup Kalbimdekilerden Haberinin Olmamasına, O Kadar Yakınında Olup Söyleyemediklerimin Her Gün Bir Parçamı Eksiltmesine mi Yoksa Seni Tamamen Kaybetme İhtimalime mi...
Yollar yüzüme çarptıkça ben de çarptım kendime her seferinde..
Bir Türlü Cevabını Bulamadığım Bir Denklem Gibiydi...
Her İşlemin Sonunda Elimde Kalanlar Hep Yine Bilinmeyenler Oldu...
Neyle Çarpıp, Neye Bölsem, Karşıya Atıp Yalnız Bıraktığmda Yine Sonuca Varamıyordum...
Belki Senin Olduğun Şehirde Soru İşaretleri Vardır Sadece Aklımda Demiştim, Hani Gidersem Biraz Kafamı Dinlerim, Emin İlerlerim Yolumda, Bir Sonuca Varırım...
Ama Senin Olmadığın Bir Şehirde Bir Gün Nefes Almak Bile Ömrümden Bir Asır Çaldı...
Kafamı Değil Yine Kalbimi Dinledim...
Feryadı Sağır Edecekti Kulaklarımı...
Orda Bile Onlarca İnsanı Sana Benzetip Sonra Acıdım Kendime...
Önce Kendime Sonra da Senin Olmadığın Bu Şehre...
Ne Kadar Zavallıydı, Ne Kadar Yetim, Ne Kadar Sensiz...!

Seni Kalbime Gömdüm Gömeli Kelimeler Düğümleniyor Dilimde, Ardı Ardına Fırtınalar Kopuyor Beynimde...
Gidişinle Çıkan Fırtına Hala Dinmedi...
Yüreğim En Ufak Bir Kırgınlıkta Harabeler Bırakmaya Devam Ediyor...
Sen Gideli Ne İçimde ki Burukluklar Bitti, Ne de Çaresiz Bekleyişler...
Düşlediğim Birkaç Dilim Umut, Yarattığın Fırtına İle Esti Gitti...
Yüreğinin Aşk Bahçelerinde Aşk Oyunu Oynarken, En Güzel Hayalleri Kurarken, Gideceğini Bilmeden, Her Şeyden Habersizce Umutlu Yaşarken Esti Gitti Bir Aşk, Birkaç Dilim Umut...
Dalından Kopan Bir Yaprak Misali, Yerlerde Ezildi, Çürüdü Bu Yürek...
Şimdi Gam, Keder ve Bir Avuç Gözyaşı Var Ellerimde...
Günahları Bana Yükledin, Gecelerimin Kabusu Oldun, Yüreğimi Titrettin...
Ne Kaybettin Veya Ne Kazandın?
Söyle Şimdi Sen mi Yoksa Ben mi Bu Aşk'ın Ömrünü Tükettik?

Bir Aşk'a Tutunmak İstedim...
Kapanacaktı Hüzün Dolu Kapıların Tamamı ve Ömrümün En Derin Kahkahası Savuracaktım Rüzgara...
Rüzgar Beni Savuracaktı, Bense Rüzgarı...
Bir Aşk Ektim Gönül Tarlama...
Her Köşe Başında da Suladım, Solup Gitmesin Diye...
Mutlu Cümleler Kurdum ve Huzurlu An'lar Aldım Kendime...
Sonra Bir Mesajla İrkildim; ve Koşmaya Başladım Yalnızlığıma...
Mutsuzdum Artık...
Lakin; Tercihim Bu Değildi!
Belki de Bu Yüzdendir ki; Mantıksız Olan Aslında Aşk'tı...
Yine de Mutlu Bir Aşk Yazısı Yazmalıydı Ama Kalemim Yazmıyordu...
Kimbilir; Belki de Şiir Ustaların Dediği Gibiydi Herşey;
Yani; Mutlu Aşk Olmuyordu...

aşk bir sudur iç iç kudur,

rampaların ustasıyım,gözlerinin hastasıyım

sana gelmediğim gün sanayiye gittiğim gündür gülüm

ölüme gidelim dedin de mazot yok mu dedim?

ön tekersin,çok şekersin,beni sevme çile çekersin

Evinin, seni içine sığdıramayacak kadar dar olduğunu fark edeceksin..
Sokağa fırlayacaksın..
Sokaklar da dar gelecek..
Tıpkı vücudunun yüreğine dar geldiği gibi..
Ne denizin mavisi açacak içini, ne de pırıl pırıl gökyüzü.. Kendini taşıyamayacak kadar çok büyüyecek, bir yandan da kaybolacak kadar küçüleceksin..
Birileri sana bir şeyler anlatacak durmadan..
“Önemli olan sağlık,yaşamak güzel,boş ver her şey unutulur.”diyecekler..
Sen hiç birini duymayacaksın..
Göz yaşlarından etrafı göremez hale geleceksin..
Ondan ölmesini isteyecek kadar nefret edecek,az sonra kollarında ölmek isteyecek kadar çok seveceksiniz..
Hep ondan bahsetmek isteyeceksin.
“Ölüme çare bulundu” ya da “Yarın kıyamet kopacakmış deseler” başını kaldırıp ne dedin diye sormayacaksın..Yalnız kalmak isteyeceksin, hem de kalabalıkların arasında kaybolmak… İkisi de yetmeyecek..
Geçmişi düşüneceksin..
Neredeyse dakika dakika..
Ama kötülerini atlayarak..
Onunla geçtiğin yerlerden geçmek isteyeceksin..
Gittiğin yerlere gitmek…


Bu sana hiç iyi gelmeyecek..
Ama bile bile yapacaksın..
Biri sana içindeki acıyı söküp atabileceğini söylese,kaçacaksın..
Aslında kurtulmak istediğin halde o acıyı yaşamak için direneceksin..
Hayatının geri kalanını onu düşünerek geçirmek isteyeceksin..
Aksini iddia edenlerden nefret edeceksin..
Herkesi ona benzetip..
Kimseyi onun yerine koyamayacaksın..
Hiçbir şey oyalamayacak seni.. İlaçlara sığınacaksın.. Birkaç saat kafanı bulandıran ama asla onu unutturmayan..
Sadece bir müddet buzlu camın arkasından seyrettiren.. Bütün şarkılar sizin için yazılmış gibi gelecek..
Boğazın düğümlenecek, dinleyemeyeceksin..
Uyumak zor, uyanmak kolay olacak..
Sabahı iple çekeceksin.. Bazen de “Hiç güneş doğmasa diyeceksin..”


Ne geceler rahatlatacak seni ne gündüzler..
Ölmeyi isteyip ölemeyeceksin..
Belki çivi çiviyi söker diye can havliyle önüne çıkana sarılmak isteyeceksin..
Nafile!!!
Düşüncesi bile tahammül edilmek gelecek..
Rüyalar göreceksin, gerçek olmasını istediğin.
Sıçrayarak uyandığında onun adını söylediğini fark edeceksin..
Telefonun çalmasını bekleyeceksin..
Aramayacağını bile bile..
Her çaldığında yüreğin ağzına gelecek..
Ağlamaklı konuşacaksın arayanlarla.
Yüreğin burkulacak..
Canın yanacak..
Bir daha sevmemeye yemin edecesin..
Hayata dair hiç bir şey yapmak gelmeyecek içinden…

Onun sesini bir kez daha duymak için yanıp tutuşacaksın.. Defalarca aradığı günlerin kıymetini bilmediğin için kendinden nefret edecesin..
Yaşadığın şehri terk etmek isteyeceksin..
Onunla hiçbir anının olmadığı bir yerlere gidip yerleşmek.. Ama bir umut..
Onunla bir gün bir yerde karşılaşma umudu..
Bu umut seni gitmekten alı koyacak..
Gel git ler içinde yaşayacaksın..
Buna yaşamak denirse….


Bir gün anlayacaksın beklemenin de işe yaramadığını,
bir yerlere ulaşamadığını..
Arkana dönüp baktığın da yine aynı duvarı göreceksin.. Hiç ilerlememişcesine..
Kendini kandırdığına o zaman inanacaksın..
“Geleceğin bir gün” diyenler gelmeyecek hiç, ya çok uzakta olacak,
ya da sen ulaşılmaz bir yerlerde.....

[Can DÜNDAR]