bu arada ciddi olarak söylüyorum resmen tüm seriyi senin yazdığından şüphe etmeye basladım kalemin harika

Geç kalan ama özellikle seçilen müziğiniz uyurken dinleyin. Yada cesarete ihtiyacınız olduğunda =)

* * * * * * * * *







Usako hayır ben bunu giyemem ...
-Giyersin giyersin
-Ahha sen benle uğraşcağına kendine bişiyler baksana Bu elbise kısacık ...
-Nasıl kısa ya benim dizi--im de ...
İkra kızarmış bir şekilde kabinden çıktı... Karşımdakinin az önce kabine giren arkadaşım oldunu bilmesem, "Bu kim yahu" derdim... Etrafa bakınmamla herkesin İkraya dikkat kesildiğini gördüm Bir an kızının büyüdüğünü kabullenemeyen baba(-m) gibi davrandım...
-A olmamış çıkar bakayım ... İkra şaşkın; ben onu zorla kabine iterken. Hele bide artistik bi şekilde etraftaki gözlere şiddetli bakışlar çevirdim ki sorma:) Sonra İkraya uzun bir elbise getirdi, tezgahtar kız... Öf ne sıkıcı iş bu beklemek, "Bende bişiyler bakınayım bari" dedim. Etrafı biraz araştırdıktan sonra, dışarıdan bir çığlık duydum. Herkes birbirine bakınırken, ben mağazadan dışarı çıktım. Alışveriş merkezinde üstlerdeki kalabalık olduğu gibi panikle aşağı iniyordu. İnsanların arasından geçip zorlukla yukarı çıktığımda, en sondaki mağazadan bir kadın çıktı. Soğuk kanlı, duyarsız bir haldeydi. Boş gözlerle bana yaklaşırken, ben ona iyi olup olmadığını sormaya çalıştım. Sesi çıkmadı. Ben ısrarla "İyi misin? Bayan duyuyor musun?" dedim. Dudaklarından sadece bir kelime çıktı belli belirsiz. Ama kulakları tırmalıyan bir ses...
Fısıltı, sessizce bişeyler söyleyen fısıltılar. Kadının bana doğru gelirken söylediği sözler. Ne dediğini anlamıyorum. Gitgide çoğalıyor sesler. Tek kişiden bu kadar sesin çıkması imkansızdı. Daha da çoğalıyor, ne dediklerini anlamıyorum. o an kulaklarımı kapatırsam bu işkenceden kurtulurum düşüncesi belirdi aklımda. Ama nafile kulaklarımı ellerimle kapadım ama sanki söylenen sözler, sesler yankı yankı büyüyor. Sanki görmediğim elleriyle beni bu dalganın içine çekiyor. Etraf karardı gitgide. Işık sadece bir gölgeyi gösterecek kadardı. Karşımdaki kadın olduğu yerde durmuş, donmuş gibi bana bakıyordu."Lanet olsun, neler oluyor..." diyebildim sadece. Seslerden kurtulmanın yolu yoktu bunu anladım... Denizde boğulma tehlikesi geçirirken, en sonunda insan pes eder ya. Bende gözlerimi kapadım. Bir süre sonra gözlerimi tekrar açtığımda. Karanlık. Etrafta görünen hiç bir şey yok, ne o kadın, ne dükkanlar. Karşımda küçük bir ışık. Koştum koştum sanki ben koştukça ışık uzaklaşıyor. Sesler git gide azalıyor. Ben koştukça geride kalıyorlar. En son o ışık o kadar büyüdü ki, içinden geçtiğim de gözlerim kamaştı. Bi kadını fark edebildim. Sadece silüet halinde bir kadın. Ben onun yüzünü görmeye çalışırken. Elimi tuttu. Artık fısıltıları duymuyordum. yavaş yavaş uzaklaşıyorlarda sanki. Sadece o kadının sesini duydum. "Uyan..." dedi.
Birden gözleri açtım, derin bir nefes çekerek. Evet denizde boğulma tehlikesi geçiren birinin geri dönmesi gibi. Bu garip olayın devam ettiğini düşünüyordum. Huzur veren o ışığın içinde o kadının elini tutuyordum hala. Ama tanıdığım bir yüzdü bu. İkra tam karşımda yaşlı gözlerle bana bakıyordu.
-Usagi İyi misin? Uyan lütfen...
Ağlıyordu. Bu tanıdık yüzün gözlerinden süzülen yaşlar içimi acıttı. Elimi uzatacak son gücümle onun yanğından dökülen yaşları sildim.
- İyiyim dedim.
Aslında yorgundum. Sanki kabustan uyanmış gibi... Bulunduğumuz ilk yardım odasından yürüyerek çıktım. İkraya ne olduğunu hatırlamadığımı söyledim. Yalanda değildi, neler olduğuna dair hiç bir fikrim yoktu. İkra beni bulduğunda, baygın yerde yatıyormuşum. Biraz ilerde yardım etmeye çalıştığım kadında varmış. Oda benim gibi baygınmış. Doktorun dediğine göre zehirlenmişiz. Yoğun bir gaz bizim bayılmamıza sebep olmuş. İnandım mı? Hayır tabiki. Ortamda gaz sadece bizi neden etkilesin. Ben hatırlamadığımı söylesemde, duyduğum o fısıltıların yorgunluğu hala kulaklarımda. O kadında birşey hatırlamadını söylüyordu. Belki oda benim gibi o sesleri duymuştur. Kafam o karışıklıktayken İkra koluma girdi.
-Çok korktum . İki dakika yanlız bırakmıya gelmiyosun hemen bir olayın içinde nesefi alıyorsun Usagi .
Yüzüme umursamaz bi gülümseme oturttum. İkrayı endişelendirmek istemiyordum.
-Başbelası olduğumu düşünüyorsun dimi dedim. İkra gayet sakin bir şekilde cevap verdi.
-Hadi yürü Başbelası
-Aa insan gazdan zehirlenmiş arkadaşın böyle der mi ..
-Hakettiyse der
-Pasta yiyelim mi
-Usagi ciddi olamassın . Sen ciddisin
-Evet ciddiyim, cikolatalı kocaman bi pasta .
-Az önce revirdeydin. Doktor bi hasteneyi gitmemizin iyi olacağını söyledi. Zehirlendiğinden şüphe ettik . Sen kalkmış çikolatalı pasta diyorsun ...
-Anlamadım ben şimdi pasta yemem yasak mı yani ?
-Aa Usagi ...




Gülüyoruz. Aslında durumun karmaşasından İkrayı kurtarmaya çalışıyordum. Aklımda pasta olduğundan filan değil. Neler olup bittiğini tam olarak bilemiyorum. Kızlarla olsak bu durumda fikir bütünlüğü oluşturmaya çalışırdık. Şu an en yakın güvenebileciğim insan İkra. Ama bunu İkrayla paylaşamam. Benim yaşadıklarım hakkında hiç birşey bilmiyor. Fikir yürütmeside olanaksız. Sıradan bir insana bu tür şeylerden bahsetmek, deli damgası yemek gibi birşey olabilir. Belkide anlayışlı bir dost için destek olunur. Ama bunu daha öncede yaşamıştık. Savaşçı olduğumuz bilen insanlar hep bir şekilde hedef oldu. Bunları ne kadar az insan bilirse, o kadar az tehlike arz eder.
Belkide büyütüyorum. Gerçekten sadece zehirlendim. Halsünasyon filan gördüm...
Daha öncesiyle şimdiki halime bakıyorumda, aradaki fark gerçekten artık göremiyeceğim kadar büyük sanırım.
Luna yı bulduktan öncesi ve sonrası. Sanırım acılar insanı olgunlaştırıyor. Aa hayır çok arabesk oldu sanırım =D
Ama öncesinden daha iyi anlayabiliyorum artık. Empati kurabiliyorum. Bu yanım fazlasıyle gelişti belkide... Bunu koşmak gibi düşünüyorum aslında. Öncesinde delice bir hızla soluk soluğa koşuyordum. Ve adına yaşamak diyordum, ne gülünç! Öyle bir hızdı ki bu; bacaklarındaki sancıyı duymana ve körlüğünün farkına varmana asla izin vermiyordu. Bakıyordun sadece, gördüğünü sanıyordun. Ve işin tuhafı tüm bu olup bitenden uzak durursan eğer hiç göremem sanıyordun. Öyle ya öğretilen ;uzaklaştıkça her şeyin küçüleceği ve küçülenin ayrıntılarının asla seçilemeyeceği, ayrıntıları görülmeyenin ise kavranamayacağıydı. Dünyanın palavralarından biriydi bu da. Oysa bütünü ancak ve ancak uzaktan görebiliyordun.
Bu yüzden uzaklara gittim. Aynı odanın içinde, aynı yolları yürüyüp, aynı yere vararak nasıl gidilirse uzaklara benimki de o türden bir yolculuktu. Kafatasının içindeki o kıvrımlı kütlenin kıvrımları asla kıvrımdan ibaret değildi ne de olsa. Her olasılık mümkündü ve her kıvrım aslında bir yoldu. Seni çok ama çok uzaklara taşıyan, gitmekle bitmeyen yollardı onlar. Çoğunca labirent sanılırdı lakin tüm yollar aslında ana karaya çıkardı.İşte bu yüzden de korku dünyanın en anlamsız duygusuydu.
Ayaklarımda toz aklımda sis yok şimdi. Geri geldim ama geri gelen; o giden ben miyim yoksa bu başka bir ben mi, bilemedim. Ve bir daha ne zaman giderim, gidersem geri gelir miyim, onu da öyle... Tek bildiğim şu ki; ışığı bulmuş ya da aydınlanmış değil de dinlenmiş ve karmaşasını azıcık da olsa dindirmiş biriyim ben. Ve bu kez koşacak değil yürüyecek olanım... Hepsi bu.

bölüm her zaman ki gibi süperdi biraz güldüm falan iyi geldi sınavdan sonra 84 yani 85 değil 84 aldığım sınavın şokunu attırdı bu bölüm ama niye müzik yoktu << gerçi bölüm müziksizde olurduda ben seviyodum senin bulduğun müzikleri
bu arada ilk usagili resmi (ç)aldım nedese çok hoşuma gitti
ayrıca usagi bence içinden geçmeliydi şu çikolatalı pasta u.u okurken benim çok güzel bi şekilde geçmişti içimden u.u şimdi saçmalardım burda çikolatayla ilgili çok isterdim bi fd şarkısıyla burda saçmalamayı ama yapmıycam size yazık olur u.u
yeni bölümde müzik olsun diyor ve yorumu sonlandırıyorum çünkü çok pis saçmalayasım var 2 sayfa yazı çıkarırım cümle cümleyi açar falan hiç girişmeyeyim o yüzden saçmalama işine

Bölüm çok güzeldi.Hotaru nunda dediği gibi yeni bölümde müzik koymanı istiyorum Jan^ım xD hemşom daşım dobrağım

her zamanki gibi harikaydı tabi jandan da bu beklenir utanc verici ama ben hala mamo-chanı bekliorum ( nerdesin mamo-chan... ) gercekten biraz damardan girmişiz ama yinede harika okumuyorum resmen yasıorum

hotaru-tomoe
Saçmalanmaz taranır die 3. sınıf bir espiri yapıyorum Iğğ kendimden iğrendim bak şimdi Ayrıca resim çalmak tehlikeli ve yasaktır Müzik konusuna gelince malesef işyerimde pc hopörleri kabul etmiyor bünyesine. Ben o yazıya uygun mu değil mi dinlemedende size gönderemem. İşlerim çok yoğun. Bu bölümü ne zorluklarla yazdım bi bilsen Neyse olayı dramatize etmeyelim Zaten burda yayınladıklarımın dinlediğim şeylerdir. Tamam bundan sonra müzikleri ile yazarım günlüğe
hepsigunes
Hemşerim (Bak öyle kabul etmem kimseyi hemşeri olmaya kıymetimi bil ) müzikle alakalı soruna cvp yukarda mevcut zaten... Sende benim güneşimsin. Taşım toprağım değil; güneşim, çiçeğim, kendi küçük kalbi büyük dostumsun

Moonlight Darkness
Evet gelelim sana Darkness Yeni üye olduğunu söylemiştin. Sana burdan kocaman bir maşallah "Neden " diye soracaksan. (Sor bi Neden diye sor sor )
Yawrum sen ne ara okudun hepsini böyle, şaştım kaldım Yani sen beni tebrik etme, hepsini okuduğun için ben seni tebrik etcem Gizli takipcim sen değilsin. Gizliler uzun süre okuyup, sessiz kalanlar. Sen 15 dakika sesiiz kalmışsın Eğer üye olmadan önce takip ettiysen bak ona bişiy diyemem Neyse Çok teşekkür ettim

Ve Mamoru; evimin üstünden geçen her uçakta "Belki bu uçaktadır" diyorum. Belki köşe başında çarpışırız. A bana söylenir "Dikkat etsene Dolunay surat" die. Ben ona bağırırım "Asıl sen önüne bak, gıcık, sinir şey" diye söylenirim.
Umarım gelir. Onu görmek istiyorum. Yoksa ..
Aman neyse işte
İyi geceler günlüğüm

her zamanki gibi çok güzel

aslında bi kaç sayfa okuyup ara vermeyi sonra dewam etmeyi düşünmüştüm ama alışkanlık oldu bi başladım duramadım resmen nese nese şimdiyse saplantılı bi biçimde hergün yeni bişi var mı die hemen biilgiisayara dalıyorum ( ahhh gevezeliğm tuttu ) ama emin ol bu kadar cabuk okumayı bende beklemezdim ama napyimm cokkk güzel yazıosun

PRİNCESS SERENİTY
O senin güzellin prensesim Okuduğun için teşekkür ederim
Moonlight Darkness
O etkiyi bırakabildim demek Way be Takip ettiğim bi kaç fanfic vardı bende ilk geldiğimde onlara bakardım...Bi gün benim günlüğüm için bunun olacağını düşünmedim Bende Günlüğe yazdıktan sonra pc ilk burayı açıyorum. Kim ne yorum yapmış diye
Çaktırmaa

Müzik İçin; gözlerinizi kapatın, Görmek istediklerinizi göreceksiniz.


Meraba günlüğüm,
Biliyorum bu kadar kısa zamanda sana yazdığıma şaşırdın. Birilerine anlatmam gerekliydi birşeyleri sanki... Hoş ne anlatacağımı tam olarak bende bilmiyorum ama...
Senden başka anlatacak kimse de yok sanırım. Diğerlerine anlatsamda anlamıyacaklar. Nitekim anlatmaya çalıştıklarımı da, bunca zaman anlamadılar. En azından ben böyle olduğunu sıklıkla görüyorum. Şimdi diyorsundur "Neden bahsediyosun sen..." diye.
İnan bende bilmiyorum.
Neden bahsettiğimi bende bilmiyorum günlüğüm.
Sanırım fazla hayalciyim. Ve gerçek dünyaya adepte olamıyorum. Sorunumun bu olduğuna kanaat getirdim.
Dünya üzerinde insanları yaptıklarını bazen gerçekten algılayamıyorum. İnsanlar hayatlarını basit mi yaşıyor sence. Evet basitleştiriyorlar. Bunu çoğu kez elleriyle yapıyorlar bunu.
Yada birilerinin doğru dediklerini saçma olduğunu bildiğimiz halde neden yapıyoruz, yaptırmaya çalışıyoruz anlamıyorum mesela. Bazen bencilliklerine dayanamıyorum, haksızlıklarına, çıkarcılıklarına. Yada yapılanların bu gibi aptalca şeylerle sonuçlanmasına.
Güzellikler hep hayaller de mi olur? Yada olurdu...
Bazen kendimi dünya üstünde yanlız kalmış değersiz bi uzaylı gibi hiseediyorum. Hani uzaylı zekiye diye biri varmış ben kendisiyle TVlerde tanışamadım ama duymuştum şöhretini. Oda dünyaya düşmüştü sanırım. Ama o değerliydi yine ya. En azından kendini iyi hisseden bi uzaylıydı. Benim gibi kendi dünyasındaki dostlarına takılıp kalmıyordu. Bazen gitmek istiyorum. Nereye ve neden olduğunun bi önemi yok. Sadece o anlık luzümsuz kalabalıktan kurtulmak istiyorum.
Gerçek hayata birilerinin yaptığı yanlışları yada doğruları görüyorum. Sonuç olarak mutlu olduklarınıda. Bu benide mutlu ediyor. Ama ister istemez sorguluyorum bir süre sonra. Yanlışlarıyla bunu haketimi, yada ben doğruluğumla neden sonuçlandıramıyorum onun gibi. Ben hak etmiyormuyum. Bu kıskanmak mı değil dimi günlüğüm. Belki imrenmek en olmadı hayranlık diyelim. Sorgulamak belki...
Sanırım ben Hep yanlız kalıcam. Yanlız bir süper kahraman. Gerçek dünyanın sahteliğinden ayrı düşmüş, hayal dünyasının gerçekliğinde nefes alan biri.
Benim hayal dünyam mı??
Orda çok sevdiğim içinde dostluk sevgi olan fedakarlık kokan insanlar var. Küslük yok, ihanet bencillik yok, haksızlık yok... Dostlar var birbirini çok seven arkadaşlarım var. Çok sevdiğim bir adam var. Çok önce hayal ettiğim, yüzünü göremesemde her gittiğimyerde varlığına inandığım bir adam. Ben başka yollara doğru yürüsemde, herdefasında yolun başında elinde güllerle beni bekliyen bir adam. Her seferinde beni affeden bir sevgili. Zaten bir tek onun kırmızı gülleri var aldığım. Yada aldığımı sandığımı.
Bunları kimin yazdığının bi önemi yok. Jandark yazdı Veya Usako yazdı. Sen kimi duymak istersen o yazmış olsun...
İşte böyle günlüğüm... Bunları neden yazdığımı bilmiyorum. Sanırım saçmalamak istedim. Affet...
Gerçekle sahteliğin arasında sıkışmış bu emekli süper kahramanı Affet...

Sanırım ilk yorum benden ^^ Ben yeniyim ama yazdıklarını daha tamamını okuyamasam da çok güzel olmuş Ellerine emeğine sağlık,umarım devamı gelir

"Çok sevdiğim bir adam var. Çok önce hayal ettiğim, yüzünü göremesemde her gittiğimyerde varlığına inandığım bir adam. Ben başka yollara doğru yürüsemde, herdefasında yolun başında elinde güllerle beni bekliyen bir adam. Her seferinde beni affeden bir sevgili. Zaten bir tek onun kırmızı gülleri var aldığım. Yada aldığımı sandığımı. "

yüksek müsadenizle "OHA!!" demek istiyorum şu anda ağlamakla ağlamamak arasında kaldım ( jan sen insan mısın? ) yani inanamıyorum harika, harika , harika ve ötesi kalakaldım burda

içimde bu günlük bitince bende bitcem gibi bi his var

neyse saçmalığın doruklarına varmadan yine söylüyorum harika ve çokkkk ötesi

"Sanırım fazla hayalciyim. Ve gerçek dünyaya adepte olamıyorum. Sorunumun bu olduğuna kanaat getirdim."

benim uzun zamandır düşündüğüm ve kendime itiraf edemediğim bir şeydi u.u insan bi kötü oluyor böyle düşününce << burayı okuyunca içimden yeter okuma sonra okursun bırak diyen bir ses vardı az kalsın sesi dinliycektim vazgeçtim u.u yani bu cümleyi okumam günlüğün devamında kendime itiraf edemediğim şeylerin yüzüme vurulacağının bir göstergesiydi u.u

"Dünya üzerinde insanları yaptıklarını bazen gerçekten algılayamıyorum. İnsanlar hayatlarını basit mi yaşıyor sence. Evet basitleştiriyorlar. Bunu çoğu kez elleriyle yapıyorlar bunu."

bende bende algılayamıyorum bu insanları (evet ben uzaylıyım u.u her yönümle ) ve malesefki bende şu elleriyle hayatı basitleştirenlerdenim (sanırım o.O) ama bildiğim bir şey var ki basit daha kolay. bir şeylerin doğru olmadığını düşünmeye başladığında iş zorlaşıyor. basit kolaydır, kolay güzeldir u.u ama bi gün gelicek ve basitten bıkıcam biliyorum çünkü bıkmaya başladım u.u

"Gerçek dünyanın sahteliğinden ayrı düşmüş, hayal dünyasının gerçekliğinde nefes alan biri."

yeter sana hep beni anlatma diyorum ama bu sefer gerçekten yeter kendime itiraf edemediklerimi yüzüme vurma tama hayalciyim biraz daha böyle gidersem hayal aleminde yaşamamı sağlıycak icatlar yapmaya girişicem ama yani bir insanında bu kadar yüzüne vurulmaz ki bu
kısacası mükemmeldi u.u niye bu kadar uzattıysam u.u

@SunemaEvet kaçamağımı yakalayan ilk sen olmuşsun İyide olmuş bir kişiyi daha öğrenmiş oldum. Devamı gelir(de) siz dayanabilcekmisiniz Orasını düşünüyorum işte Baştan oku diyeceğim ama bu enson yazdığımda olay bölünmüş olcak "napmış bu ya " diyebilirsin.En iyisi sen bildiğin gibi takıl canım
@Moonlight DarknessValla insan olduğumu biliyorum. Ama bazen benim gibi insanların yaptıklarını görünce "Wayy be bizde insanmıyız yaa " diyorum . Yada yine insanların insanlıkla alakasız yaptıklarını görünce "İnsanlığımdan utandım, insan olan yaparmı bunu" diyebiliyorum . Durum karışık Anlıcağın
@hotaru-tomoeDaim okuyucum Dost acı söyler
İnsanlar bazen başkalarında bulur kendini anlatan bişiyleri. Çünkü kendi ifade etmeye korkar. Bazen kimse bilmesede bi kağıda bile itiraf edip aklındakileri olduğu gibi yazamaz. "Korkuyoruz" Nedeni bu. Birileriin görüp okuyacağını düşünürüz. Ben yazıyorum sende benim yazdıklarımda kendini buluyosun. Benimde bi kaç takip ettiğim arkadaş var. Garip ama bende onların yazdıklarında kendimi buldum çoğu kez. Senin dediğin gibi "Beni anlatıyor" du.

ASlında içimden geçenleri tamamiyle yazmaya kalksam tımarhane yolu bile gözükür . Belkide gözükmez ...Ama sonuçta içimizdakileri yinede tamamiyle anlatamayız işte
Boşver basitleştir yaşa sonra adapte olması çok zor oluyor

****
Ayrıca bu bölüm bile değildi . Dün gece öyle içimden geçti yazdım ben. Okadar okunası olduğuna emin misiniz
Neyse hepinize teşekkür ediyorum