Yalnız olduğum zaman hayatta tutunacak bir dalım olmadığında kendi ayaklarım üzerinde dimdik durabilir miyim diye düşünüyorum.
Sadece bu olsa yine iyi kendimi her yalnız hissettiğimde aklıma ölüm geliyo. Ve ölümden ne kadar çok korktuğum. Belki de bunun sebebi geceleri rüyalarımda sık sık ölümü görmemdendir.
Aynı zamanda sevdiklerimi kaybetmekten delicesine korkuyorum.
Yalnızlık bir de bana karanlığı anımsatıyor. Karanlıktan çok korkuyorum. Çünkü hep umutsuzluğu temsil ediyor. Ve ben umudumu kaybetmişsem zaten gözümde yaşamanın da bir anlamı olmuyor. Kendimi adeta kalbi atan bir ölü gibi hissediyorum.
Bu yüzden yalnızlığı sevmiyorum.

yalnızlık çok kötü bir şey yaa.

Bende kendimi yalnız hissederim sık sık. Genellde başıma buyruk kararlar aldığım için beni destekleyen olmaz.. O zamanlar tam bi bunalım havasına giriyorum.

İşin kötü tarafı alışılmıyor bu duruma işte. Naparsan yap alışılmıyor bu yalnızlığa. Birilerinin senin yanında olması da yetmiyor... Senin o an birine ''gerçekten yanımda'' demen için onun sırf o an değil her zaman yanında olduğunu hissettirmesi lazım...

İşte duygusal anlamda yalnız kalmak böyle de acı bir şey... Öyle bir şey var olmasaydı intiharlar da olmazdı belki... O kadar kötü, iç burkan, hatta insanı acımazlığa iten bir şey ki..

Ama ne derler, seni öldürmeyen şey güçlendirir. Ha, tam işte böyle bir şey yalnızlık..

mai gerçekten güzel bir yorum seni tebrik ederim ama ben bu sayfayı açtığımda istemeyerek bir kaç kişinin kalbini kırdım bundan ötürü ama şimdi anladım'ki yalnız olup olmamak insanın birazda kendi elinde hepimiz kader denilen bir hayat çizgisi üzerinde yaşıyoruz biz bunu değiştiremeyiz bu konuda olesea'nın bana olan katkısını'da unutamam ona teşekkür ederim burdan ve üzdüğüm kişilerden'de özür dilerim.Unutma yalnızlık kendi elimiz'de.Bunu müzik dinleyerek yada kendimize herhangi bir meşgale bulurak eğlenceyede dönüştürebiliriz. :oops

LadyinDeath yazmış:

Yalnızlık yalnız kalmak ayrı şeyler gibi.

Gibi değil, öyle.

Yalnız kalmak güzel şeydir aslında. Her şeyden sorumlu tutulduğun şeylerden uzaklaşıyorsun biraz da olsa.

Çoğu bir insanın yanında olmayı ister, yalnız kalmamayı tercih eder. Bazıları ise yalnız kalmayı seçer, hiç kimseyi umursamaz. Hepimiz benciliz çünkü, sahip olmadıklarımızı istiyoruz.

Gerçek yalnızlık diye bi şey yoktur umarım.






Ben neler yazıyorum ya hep şu derdini güzel güzel anlatan insanlar yüzünden öküz öküz yazılar yazamıyorum artık. Gidin bir porsiyon iskender yiyin bir şeyiniz kalmaz.

herkes pro şeyler yazmış yalnızlık hakkında bn yalnız olunca mutsuz hissederim mutsuz hissedince nedense mutfağa çekilirim mutfağa çekilince çikolata ya onan sonra kilo alcam diye tekrar mutsuz olurum bnm yalnızlık döngüm bu o yüzden genelde yalnızken anie izlerim en iyi çözüm bu

herkes pro şeyler yazmış yalnızlık hakkında bn yalnız olunca mutsuz hissederim mutsuz hissedince nedense mutfağa çekilirim mutfağa çekilince çikolata ya onan sonra kilo alcam diye tekrar mutsuz olurum bnm yalnızlık döngüm bu o yüzden genelde yalnızken anime izlerim en iyi çözüm bu

en iyisini yapıyorsun aslın'da anime izle yada kafanı dağıtacak bir meşgale bul kendine ama bazen yalnız kalmakta iyi bir şey'dir kendin'le yüzleşir'sin.
çünkü insanın bazen yalnız kalmaya'da ihtiyacı olabiliyor.Önemli olan şey ise bunu sen'in doğru anda yapabilmen'dir.

Yalniz kaldigimda birsey dusunmem ben, kendimi sorgularim. Cunku yalniz kalmissam eger, demek ki etrafimda beni seven ve beni dusunen kisileri uzaklastirmisimdir kendimden ki yalniz kalmisim. Bu yuzden her yalniz kaldigimzda bi oz elestiri yapmaliyiz bence.

Ps: Buda herhalde yillar sonra ilk mesajim.D

hiç bir insan yalnız kamayı hak etmez evet doğru bir insan yalnız kalırsa bunun sebebi kendisi ve ben bunu defalarca yapıyorum yapmak istemiyorum ama yapıyorum öyleki asosyalliği içime kazımışım artık ve ben bazen kendimden nefret adiyorum şu anda bileki yine birisinin canını yaktım ve yalnız kalmayı hak ettim yanlışımın farkındayım ama insanlar beni ya anlamak istemiyor yada gerçekten anlıyamıyorlar işte bu yüzden kendimi yalnız braktım bana sonsuzluktan bir parça yalnızlık gerek hepsi bu

hep yalnızdım... Alışmıştım
ama hiç böyle olmamıştım
hayatımda hiç kimseyide bırakmadım
ama pişman diğilim o kadar bıktım
bir o kadar sıkıldım artık
şimdi ise kimseyle konuşmuyorum kimseylede
konuşmak istemiyorum yalnızlık acıtıyor sadece
şimdi hiç bir istek hiç bir heves hiçbir arzuda kalmadı
soğukluk ....

Bence ''yalnız kalmak''diye bir durum yok.
İnsanlar doğduklarında onlara bazı şeyler verilir,parası olan bir aileye sahipse bir ünvan (ki bu ünvandan kastım''sen şu şu çocuğusun bunlarla uğraşma''diyerek çocuğa kademeli bir dünyada yaşadığını hissettirip diğerlerini gördüğünde küçümsemesini sağlar.)çevre, ve çeşitli maddi manevi değer taşıyan şeyler verir. Çocuk büyüdükçe bunlara sahiplenir,o çevreyi,ünvanı,verilenleri.. Ancak tüm bunlardan birini kaybettiğinde kafasına bir şey dşüverir ve ''Neler oluyor lan,bu benim..''demeye başlar.Acı çeker. Bunun gibi şeyler,bilirsiniz bu duyguyu;hepimiz yaşadık.
O ünvanın gereksizliği ve olmayışını, çevrenin yavaşça veya birden gözden kayboluşunu,varını yoğunu maddi manevi her şeyini kaybedişini izlemek zorunda olan insan elinde ''ona göre'hiçbir şey kalmadığında ''yalnız kaldım''alarmlarına geçer.
Oysa...
Başa dönelim;doğduğunuzda ne ünvanınız,ne paranız,ne çevreniz ne de diğer şeylere sahip değildiniz. O şeylere de sahip olmadınız. Yalnızdınız ve çoğu zaman o insanların sizi anlamadıklarını düşünüp kalabalık içindeki o yalnızlığı da hissettiniz.Zaten bilimsel olarak bile bir insanın diğerini tam anlamıyla anlayamayacağını ,aynı bakış açısına sahip olamayacağını kanıtladılar. En basitinden ikiz olarak doğan iki kardeşe aynı muamele yapılmışsa dahi,aynı şeyleri yaşamışlarsa dahi beyinlerindeki o bağlar farklı bağlandığı için aynı şekilde olmazlar..
Yalnız kalmak diye bir şey yok,aslında yalnız olduğunu,hep de yalnız olacağının farkına varmak denen bir şey var.
Hiçbir şekilde karamsarlık içinde yazmadım bu yazıyı,öldüm bittim havalarında hele hiç değilim. Sadece etrafımda çok fazla yalnızlıktan yakınan insan varken ''ne oluyor..''demeye başladım.
Bir insanın etrafında ,ona değer veren birileri mutlak ve mutlak vardır. Kimse olmadığını düşünenler varsa başlarını kaldırıp şöyle bir gök yüzüne baksınlar bakalım ne görüyorlar,neden dünya denen yerdeler..
Neler hissettiğime gelirsem; etrafımda birçok insan var ,düşmanıyla,seveniyle hepsi işte. Ve mutluyum,onlarla mutluyum ,iyi ki de varlar. Evimde bir nefes olduğu ve evime adım attığımda bana''hoşgeldin''diyen bir annem olduğu için,etrafımda bir şey yolunda gitmediğinde bunu anlatabileceğim biri olduğu için memnunum ama asıl memnun olduğum şey odama geçip de kitabımı okumaya başladığımda veya yanımdan biri gitmek istediğinde zaten içimde kabullenmiş olduğum o tek başınalık duygusu sayesinde gülümseyip geçebilmem.
İnsan yalnız ve hiçbir şeysiz doğmuş,yalnız ve hiçbir şeysiz de ölecektir.
Kimse sizi seviyor diye sizin yerinize günahlarınızı veya iyiliklerinizi taşıyacak değil. Kimse sizinle ''sonsuza''kadar olacak değil. Çok sevilerek başlanan bir ilişki de,dostluk da hatta anne baba çocuk ilişkisi de günün birinde son bulacatır. Elbette ''zaten bitecek''diye kendine eziyet etmeye lüzum yok,günün birinde sen veya karşındaki gideceksiniz diye arkadaş olmayı kendine tabu saymaya da..
Tersine...bunu bilerek daha fazla dost edinip daha fazla güzel anılar biriktirmeli ki ölüm döşeğinde yalnız başınıza hiçbir şeysiz geberik gidecekken içten bir kahkahayla ''yaşadım''diyebilesiniz.
Benim şahsi görüşüm budur. Yanlışım varsa,buyrun düzeltin lütfen.

hiçbirşey