Waow!Gerçekten tek kelime ile MÜKEMMEL olmuş.Şahsen ben kesinlikle sıkılmadan okudum!!Bu kitabı mutlaka bitirmelisn!!!

katılıyorum gerçekten mithiş bişşey bu... Devam etmelisin ve dewamını da yazmalısın buraya ben merak ederimmm ..

Amanın süper *-*
Devam etmelisin Ayça abla

Teşekkürler ama eksik var diyen arkadaş kimse eksiğimi yazarsa düzeltebilirim aksi durumda hiçbir yararı olmaz

Eksik olsa söylerdik dimi

Valla hi biri diyor XD Neyse asıl neptun gelsin o edebiyatçı söyler XD

Ben yine de beğendim bu haliyle

Çok teşekkürler

Pekala ben birkaç eksik buldum şahsen (: Ama bu yorumumun seni daha da geliştireceğini ve faydalı olacağını umarak yapıyorum (:

Başta ilk paragrafta hep -miş, -mış eklerini kullanmışsın. Genel olarak devrik cümle yani şiirsel anlatımı arasıra kullansanda o iki eki sürekli kullandığından biraz daha yoğunlaştırmalıydın bence.

Onun dışında paragrafların biraz fazla sıkı. Yani kitaplarda görebilirsin ferah bir düzen için çaba harcanmıştır. Sende biraz daha ferah yazarsan ya da yazdıktan sonra açarsan okuyan kişi sıkılmaz.

Ayrıca kalın yazı tipini genelleme kullanma bence

Güzel bir yazı olmuş beğendim umarım istediğin gibi bir roman olur

sağol bebeğim yok kız kalın yazı olayını burada kullandım rahat ayırt edesiniz diye yoksa kitap yazarken kullanmam

Hmm haklısın o ilk paragrafı değiştireyim fazla gıcık olmuş . Paragraf ve noktalama işareti ...vs editörlerin işi vallahi onlara bırakıyorum

sağol canım

“Ah!... Biraz daha nazik olsan?”

“Of! Neden ağabeyin hala bunlarla uğraşıyor?” İplerin ellerimi arasından kaydığını hissettiğimde derin bir iç çektim. “İmkânsızı istiyor.” Bileklerimi ovarak arkadaşım Bağdu’ya döndüğümde yüzünde hayranlık dolu bir ifade vardı. Anlamlı bir bakış atarak ipleri yerden aldım. “Ne?” dedi. “Ağabeyime karşı bir şey hissettiğini biliyorum. Gidip ona söylesene.” Bağdu kıpkırmızı kesildiğinde eriyeceğini sandım doğrusu. “Sakin ol tamam. Bir şey söylemedim ona… Veya başka birine” diye ekleyiverdim hemen, ne düşündüğünü tahmin ederek.

“Söylesene Ayçıl, ağabeyinin gönlüne düşen biri var mı?” Bağdu’nun suratına dikkatlice baktım. İçten içe bundan korktuğuna emindim. Derin bir iç çekip gerindim. “Var mı!?”

“Ne? Yo hayır yok. Fakat o delikanlı bir erkek, neden olmasın? Sonuçta yemeyenin malını yerler. Değil mi?” dedim iğneleyerek. Göz ucuyla baktığınca gördüm ki bakışlarını yere devirmiş ve düşüncelere dalmıştı. Doğrusu böyle bir insanla karşılaşınca asla kendime hâkim olamıyordum. Gözlerimi gevşek bir şekilde kapayıp kendimi arkadaşıma odakladım. Kısa süre sonra onun beyin dalgalarını yakalamış, düşüncelerini okumaya başlamıştım. Zavallı kız, söyleyip söylemek arasında gidip geliyordu. Bazen nasıl söyleyebileceğine dair planlar yapıyor ama hemen ardından bu planı bozuyordu. “Ya beni reddederse?” diyordu. “Bu korkunun seni yönlendirmesine izin verme.” Gözlerimi açıp bir kez daha gerindim. Bağdu’un dediğimi anlaması birkaç saniye almıştı. “Ne?... Ah, Hayır! Ayçıl, bunu kaç kez yapma dedim sana? Herkes dedi! Bu özele girer! ”

“Ne? Başka türlü kafandaki şeyleri öğrenemiyorum. Ağzından cımbızla laf almak zorunda kalıyoruz burada ki ben bu kadar sabırlı sayılmam.”

“İyi!” deyip hızla arkasını döndü. Bana tavır takınarak, beni cezalandırmak istiyordu ama ben oralı olmadım. Kafam ağabeyim yarım saat önce çağrıldığı ve büyüklerimizin de bulunduğu büyük meclisler toplantısına kaydı. Normalde toplantılar haftada bir gün olurdu ve bunların belli gün ve saatleri vardı(birkaç yıl öncesine kadar ayda bir kez toplanırlarmış ama son yıllarda bu değişmiş.). Haftalık toplantıda iki gün önce yapılmıştı. Bu toplantı alışılmadıktı. Toplantıda konuşulanlar orada kalır ve asla, orada olanlar dışındaki kişiler konuşulanları öğrenemezdi. Her şeyini benimle konuşan ağabeyim bile bana bir şey anlatmazdı. Küçükken öğrenmek için çıldırır, girmek için çeşitli yollar arardım ama elbette yaşımdan dolayı beni toplantıya almazlardı. Hoş şimdi de almıyorlardı; daha zamanı olduğunu söylüyordu büyükbabam. Oysa 17 yaş son derece uygun bir zamandı. Normalde şu an büyük meclisler toplantısının olağan toplantılarına katılmam gerekiyordu. Bağdu bile toplantılara katılıyordu(Hoş bu sefer onu çağırmamışlardı). Sekiz ay önce 17 yaşına basar basmaz toplantılara çağrılmaya başlamıştı ama ben iki ay önce 17 yaşıma basmama rağmen çağrılmamıştım. Yaşı 17’e basan herkes-eğer uygun ölçütlere uygun ise- çağrılırlardı. Böylece bilgelik konusunda kişi bir üst sıraya atlar, bilginin en son seviyesini öğrenerek yaşlıların yerini almak için yetişirlerdi. Beni çağırmaları, ölçütlere uygun olmadığımı mı gösteriyordu? Büyükbabam bana son bir şans mı tanımıştı yoksa?

“Kafanı takma, seni de yakında çağırmaya başlarlar.”

“Bak sen! Şimdi de sen mi benim düşüncelerimi okuyorsun?”

“Elbette, kısasa kısas. Sen benimkini okursan ben de seninkini okurum. Ayrıca ne yalan söyleyeyim bu seferkine beni çağırmamalarına bozuldum. Fakat belli ki çok ciddi bir konu var. Yaşça daha büyük olanlar dışında kimseyi sokmuyorlar.”

“Sen en azından buna giremedin, ben yaşım tutmasına rağmen hiçbirine giremiyorum! Eksiğim nedir? Yeterince zeki mi değilim yoksa bilgisiz birimiyim! Yoksa beni hala bir çocuk olarak mı görüyorlar! Anlaşılan ölçütlerine uymuyorum.” Kendimi yere koyuverdiğimde tüm sinirim boşalmıştı artık. Bunca zaman sabırla beklemiştim, şikâyet etmeden aynı şekilde- hatta belki çok daha iyi bir şekilde- çalışıyor, kendimi geliştirmeye gayret gösteriyordum. Herkes beni başarılı buluyordu. Babam ve annem gururla bana bakar, ağabeyim ise “işte benim kardeşim” diye övünürdü. Büyükbabamın bile gözlerinin içi sürekli olarak parlardı.

“Sakin ol..Ih tamam, tamam.”

“Neye tamam?”

“Bir buçuk ay önce bir toplantı sonrasında ağabeyin Turuk neden senin çağrılmadığını sordu büyüklere. Onlar önce “zamanı var oğul” dediler ama ağabeyin hafif sinirlenerek karşı çıkıp, azıcıkta sıkıştırınca Büyük Bilge Basagar seninle ilgili şüpheleri olduğunu söyledi.” Büyük Bilge Basagar, kadim 3 bilgeden biriydi. Birliğin makam sıralaması basamak basamaktı. Üç basamak vardı. İlki öğretmenler meclisiydi. Onlar da kendi aralarında “yaş geleneğine” bağlı olarak ayrılırlardı. Kültürümüzde büyüğüne saygı çok önemlidir. Hiç kimse yaşça kendisinden büyük birine saygısızlık yapamaz, emrinden çıkamazdı; aralarında bir yaş dahi olsa. Öğretmen topluluğu-hatta bu meclisler bile- Mu’dan gelen bir gelenekti. Özel olarak yetiştirilirler ve daha sonra dünya ya yayılarak dünyanın diğer yerlerine yayılmış insan topluluklarını eğitirlerdi. Zira-halen bile- yer kürede, ilkel, geri kalmış topluluklar vardı. Keşfedilen her ilkel insan topluluğu eksikliklerine göre eğitilirdir. Böylece orada yaşayan insanlar ve topraklar artık Mu insanları ve Mu bölgesi olarak yerini alırdı. Mu bilginleri dünyayı aydınlatmayı ve tüm kardeşlerini tek bir çatı altında toplayarak , birlik ve sevgi içinde insanlığın altın çağını yaşatmak istiyorlardı. Çünkü Tengri’nin istediği buydu. Bu gelenek kısmen, halen biz de devam etmekteydi ama öğretmenler topluluğu-benim girmeye çalıştığım topluluk- şu sıralar sadece Büyükbabama tabi olmuş kişilerin eğitimiyle ilgileniyorlardı ve daha fazlasıyla(ki bu fazlası nedir bilmiyorum.). Bizim halkımız artık onlardı, diğerleri bize düşman olarak karşımızda duruyorlardı. Öğretmenler meclisinin bir üstü olan Bilge Meclisi yedi kişiden oluşmaktadır. Bunlar Öğretmenler meclisinin danışmanları, üstatları idi. Onların bir üstü ise Büyük Bilgeler olarak adlandırılan üç kişilik meclisti. Bunlar toplumumuzun en yaşlıları, en bilge olanlarıydı. Büyükbabamda bu üçlüden biriydi ve başlarıydı. Şimdi ise bu üçlünün benden şüphelendiğini öğreniyordum! Hatta babam bile bilgeler meclisinin üyelerinden biriydi.

“NE! NE ŞÜPHESİ!” Neredeyse cinnet sınırına gelmiştim. Sağ elimi toprağa vurarak kalktığımda, vurduğum nokta içeri çökmüştü. Minyon yapıma rağmen oldukça güçlü biriydim. “HAİN FALAN MIYIM, NEDİR ŞÜPHE?”

“Sakin ol Ayçıl! Bak pişman etme beni. Bırak lafımı bitireyim ama önce sakinleş.” Bağdu’un öfkelendiğimde etrafta olmaktan hoşlanmadığını biliyordum. O öfkeli insanlardan her zaman çekinmişti. Daha uysal bir yaşam felsefesi olmuştur hep. Şiddete başvurmadan çözülmeliydi her şey. Bu da onu çok sabırlı yapıyordu. Aslında birliğin temel prensibi buydu ama gerektiğinde savaşmaktan kaçınmıyorduk. Ben de kaçınacak bir tip değildim. Fakat Bağdu, biraz aşırıya kaçıyor diyebilirim. Gözlerimi kapatıp sakinleşmek için tüm olumsuz enerjiyi vücudumdan atıp, olumlu enerjiyi içime doldurmaya başladım. Birkaç dakika sonra gözlerimi açtığımda, kendimi daha sakin ve iyi hissediyordum. “Tamam. Devam et lütfen.”

“Pekâlâ… Büyük Bilge Basagar olduğundan daha genç göründüğünü söyledi. 14 yaşlarındaki bir kız çocuğuna benziyormuşsun ama kafan 30 yaşındaki bir insanın kafasıymış.”

“Eee? Annem bana hep büyümüşte küçülmüş der. Bunu mu sorun ediyorlar? Ne saçma bir şey bu!”

“Ne bileyim işte. Herhalde bu dengesizliğin sebebini anlamaya çalışıyorlardır.”

“Dengesizlik mi?” Bağdu suratımdaki ifadeyi görünce o kelimeyi kullandığına pişman olmuştu. Ellerini sallayarak gözleriyle özür diledi. “Tamam, yanlış kelime.”

“Senin eksiğin ne biliyor musun?”

“Neymiş?” Bağdu şüpheyle gözlerini gözlerime dikti. “Yanlış zamanda yanlış konuşuyorsun.”

“Ehehe biliyorum. Bilge Berkuk da aynısını söyledi. Üzerinde uğraşıyorum.”

“İyi, devam et. Pek ilerleme yok.” Bu sefer kendimi çimlerin üzerine attım. Bağru’nun homurdandığını rahat duyuyordum. “Hiç homurdanma.” Dedim fazla sesimi yükseltmeden. Kendimi gökyüzü izlemeye verdim. Yaz sıcağında gökyüzü bulutsuzdu. Güneş ışığından korunmak için yerde yuvarlanarak ağaç altına geçtim. Bağdu’da kendisini benim yanımda yere bıraktı ve gökyüzünü izleme koyuldu. Muhtemelen ağabeyimi düşünüyordu, teyit etmek için düşüncelerine girmeme gerek yoktu. Derin bir çektiğimde göz ucuyla bana baktı ama benim kendi halimde olduğumu görünce rahatlayıp düşüncelerine geri döndü. Şu an evim dediğim yerdeydim. Burada düzensizlik yoktu ama Doğudan haberler de geliyordu. Bizimkiler bazen gizlice oraya gidiyorlardı-ne için bilmem-. Arada kapışıyorlar, yaralananlar veya ölenler oluyordu. Yaşadığım bu yer, Batı Uygur topraklarının sınırının hemen dışı olan bu bölge, bol yeşillik ve bol doğal kaynak suyun bulunduğu bir yerdi. Yer kürede çeşitli enerji fay hatları vardır. Benim yaşadığım bu alanlar ve ilerisi yerkürenin enerjisinin en yoğun olarak geçtiği yerlerdir. Bu sayede biz gibiler bu alanlardaki enerjilerden yararlanarak gücümüze güç katarız. Bu enerjiler kötüye kullanırsa, o topraklar ve üzerinde yaşayan canlılar zarara uğrar. İşini en bilmez bir insan bile bu hatların bulunduğu toprakların diğer topraklara nazaran farklı olduğunu ve ruhsal havanın daha yoğun olduğunu fark edebilir. Fakat son yıllarda yeraltında bazı zamanlar hareketlenmeler hissediyorum. Bundan kimseye bahsetmedi çünkü sıradan hareketlenmeler olduğunu düşünmüştüm. Hatta birkaç hafta önce küçük bir sarsıntı geçirmiştik. Arada bunlar oluyordu, yinede içten içe kötü hissediyordum.

Gerçekten mükemmel olmuş kitap Buraya hepsini koymanı isterdim aslında ama doğal olarak koyamayacağını biliyorum Her neyse ben yinede söyliyim:Devammm!!!

Az bir sayfa daha var ekleyeceğim. Yazdıım yere kadar ekleyeceğim. Şu an elbette ki bir hareketlilik yok pek sadece giriş yaptığımdan her zaman ki gibi bilgiler veriliyor. En son yazdığım yerden sonra başlıyor hareketlenme

Yalnız şu ana dek kızın Ayçıl'ın nered eyaşadığını tahmin edebildini mi? Aslında beni biraz tanımışsanız tahmin etmeniz güç olmaz

Hmm Anadolu'da olabilir mi?? Önceki fanficindede Kral Abadrenin sarayıda oradaydı yanlış mı hatırlıyorum yoksa???