Güzel bir gündü. Hava açık ve bol güneşliydi kış olmasına rağmen.Hatta insanlar kış vakti böylesine bir havayı görünce sevinememiş dünyanın sonu geldi diye korkmuşlardı.Yine de insanların korkusuna rağmen günlerin olağan gelişiminde olağan dışı bir şey yaşıyordu Warmshine ailesi. Bayan Warmshine derin derin nefes alarak telefona sarılmıştı:

-Alo … alo… acil bir ambulans…Ahhh!!! Yirmi üçüncü cadde evren sitesi Kül bloğu…Ahhhh!!! Bebeğim doğuyor be adam hangi odada olduğuma kadar söyleyeyim istersen? Çığlık duyduğun kata gel işte!AAAHHHH!!!

Yan odadan minik bir oğlan çocuğu korku ile annesine bakıyordu.Kadın kendini zorlayarak gülümsemeye çalıştı:

-Korkma Wilson…kardeşin biraz erken davrandı sadece…seni merak etmiş anlaşılan.Onu hayal kırıklığına uğratma ve cesur bir abi ol, tamam mı?
Çocuk cesaretini toplayıp eğdiği başını doğrulttu ve tamamen kendini gösterdi: -Canını niye acıtıyo anne?

-Geçecek Wilson…lanet…ehem…yani baban burada olsaydı işimiz daha kolay olurdu ama evin erkeği şimdi sensin …Ahhh…tamam mı?Beni iyi dinle kapını arkasında minik bir bavul var…

Böylece Wilson kendince annesinin doğum için hazırladığı minik çantaya eklenmesi gereken bir iki şeyi de ekledi annesinin anlatmasıyla.Sonunda bavulu usulca kadının önüne koydu ve içinde tutamadığı soruyu sordu:

-Kimi daha çok seveceksin?

-Ne?, dedi kadın acı içinde bir yandan ambulansa küfrederken mırıldanarak.

-Kardeşimi mi beni mi? Kimi daha çok seveceksin?

-Wilson bunu daha önce anlatmıştım sana…ikiniz hep eşit olacaksınız.

-Beni daha çok sev anne!, diye bağrındı altı yaşındaki oğlan.

-Hayır Wilson! İkiniz de eşitsiziniz ikiniz de bizim çocuğumuzsunuz.Bencilliği kes ve aklını başına topla küçük adam!

Bundan sonra doğum sancıları nedeniyle oğluna cevap veremeyecek duruma gelmişti.Birkaç dakika sonra da ambulans gelmiş ve görevliler küçük Wilson’ın kocaman bakışlarının önünde annesini almışlardı.Bir sağlık görevlisi oğlanın saçlarını karıştırarak:

-Hey korkma annene ya da kardeşine bir şey olmayacak.

Korkuyordu ama çok daha farklı bir sebepten. Minik bebeğin hayatlarını değiştireceğini biliyordu ama daha çok onun yerini alacağından korkuyordu.

Doğumdan sonra babası ancak gelebilmiş ve izin verildiğinde kardeşini görmeye gitmişlerdi.Bir sürü erkek bebek içinde tek kız bebek oydu.Doktorlar bu garip gündeki başka bir garip olay olduğunu söylemişlerdi kendi aralarında.Kapalı şişmiş gözleri, istemsiz bir şekilde el ve ayaklarını oynatması ile çok savunmasız görünüyordu.Babasına baktığında korkusunun doğru olduğunu anlamıştı.Şimdiye kadar görmediği bir şefkat ile yeni dünyaya gelmiş bebeğe bakıyordu adam.

“Her zaman ondan bir adım ötede olacağım” diye düşündü küçük çocuk. Herkese kafa tutabilse bile bana karşı hep savunmasız olacak şimdi olduğu gibi…

Yıllar böylece geçerken Wilson çok çalışıyordu.Her alanda yeteneklerini gösteriyordu ve karşılığını da alıyordu ama sakladığı derin amacına rağmen minik kız kardeşine hep bir abi sevecenliği ile yaklaşıyordu.Çünkü zekası herkesçe bilinen Wilson insanın her zaman en yakınlarına karşı savunmasız olduğunun çoktan farkına varmıştı. Öyle ki küçük kızın adını bile Wilson koymuştu.

Palomita…güvercin…saf temiz barış ve huzurun temsilcisi, “savunmasız” bir kuş…

Rüyasında fısıldamıştı biri onun kıskançlığı tatmış çocuk yüreğine “Sen özelsin…o ise sadece senin önünde engel olacak…sen savaşsın o ise zavallı barış…asla gerçekleşmeyecek bir düş…sen ise bitmeyen kabussun. Sen gerçeksin o kız ise masal… Sen bir şahinsin o ise avın olacak bir güvercin…Çok çalış Wilson çünkü yakında senin için geleceğim…yakında senin güveneceğin “tek” olacağım…ve seni ondan öteye taşıyacağım.” Wilson hiçbir zaman duyduğu o sesin gerçek mi hayal mi olduğunu anlayamamıştı ama sessizce ve derinden ona inanmıştı hayatı boyunca.Hatta ondan önce onu bulmak istemişti.

Palomita’yı korumuş kollamış ve her anını gözlemişti…ta ki uzun yıllar sonra ses onu bir kez daha çağırana kadar.O zaman o da harekete geçmiş ve önce liseyi başka şehirde okumuş daha sonra üniversite için yurt dışına gitmişti.Şimdi onun kanatlanma zamanıydı.

Palomita ise küçüklüğünden beri bir abisine bir de en yakın arkadaşı olan Shiénaya’ya en güvendiklerim demişti. Onlarla büyümüştü.

Shiénaya ile ilk kez ailesi ile gittiği bir piknikte karşılaşmıştı.Ormanın derinliklerine uzanan patikanın ucunda Palomita’ya öylece bakıyordu.Gece gibi siyah saçları ve yine onlarla uyumlu siyah birer inci gibi duran gözleri ile Palomita onu bir peri zannetmişti.Ailesinin ona bakmadığı bir anda patikada koşmuş ve aniden kaçan kızın peşinden gitmişti.Nefes nefese kalmıştı.Sonunda durup etrafına baktığında nerede olduğunu anlayamaz haldeydi.Uzunca bir vakit yürümüştü ve hava kararıyordu.Korkmaya başlamıştı.Sonunda dayanamayıp bir ağarca yaslanmış ve göz yaşlarına boğulmuştu küçük Palomita:

-Abi…neydesin…Kutay beni…gece canavaylayı gelecek…, bir baykuşun sesi ile irkilmiş ve ağaca iyice sokulmuştu.Sonra aniden yerden çıkan birkaç el onu sıkıca bacaklarından kavramıştı.Çığlık çığlığa bağıran Palomita’yı kurtaran ise irice bir siyah kristal ile elleri kesen Shiénaya olmuştu. Shiénaya hiç konuşmuyordu.Palomita’yı elinden tutup ormandaki bir dereye götürmüş ve elini yüzünü yıkamıştı.Kendisi gibi küçük ama korkusuz ve güçlü kıza daha çok hayran olmuştu Palomita.Sonunda onunla konuşmak istedi.

-Kimsin?

-Önemli mi kim olduğum?

Küçük bir kızın saf sevimli sesinin bile ötesinde saflığa sahip, kulağa bir melodi gibi gelen bir ses tonuna sahipti ancak en az on yaşlarında gibi düzgün konuşuyordu.

-Hayatımı kutaydın…sen..peyi misin? Buda yasayamaz baksa kimse…

-Eğer evin yoksa yaşarsın.Eğer herkes sana kötü davranıyorsa yaşarsın.Eğer kendilerini ateş böceği sananlar seni yakıyorsa o aptallarla olmak yerine burada yaşarsın.Kimse gündüz ılıklığında sana kucak açmıyorsa sana gecenin serinliğinde kucak açan ağaçlara sığınırsın.

-Vay canınaaa…, Palomita şiir gibi konuşa kıza tam anlamıyla hayran olmuştu ama onun hüznünü ifade edemese de çok iyi anlıyordu.

Bir süre sessizce oturdular.Hava iyice serinleyince Shiénaya , Palomita’ya sarılmış ve onu ısıtmıştı.Bembeyaz teninin o kadar sıcak olmasına bir kez daha şaşırmıştı Palomita.Sabah kadar Palomita’ya bir ülkeyi anlattı Shiénaya .Oranın onun ülkesi olduğunu ama kimsenin onu orda istemediğini söyledi.Annesinin babasının hatta hiç arkadaşının olmadığını bu yüzden buraya kaçtığını anlattı.Sonunda şafak sökerken ona seslenenleri duydular.Palomita sevinçle ayağa kalktı ama Shiénaya’ya baktığında nedense korkusuz kızın gözlerinde korkuyu gördü.

-Gidiyor musun?, dedi Shiénaya

-Gitmeliyim…, Palomita kendini çok kötü hissetmişti.

Shiénaya ses çıkarmadan başını eğdi.Palomita ise ona dokunda ve elini uzattı:

-Neden sen de gelmiyosun?

-Gelebilir miyim? Benden korkmuyor musun?

-Asla! Sen benim kahyamanımsın…ve isteysen dost oluyuz.

-Kimse sevmese bile sen sever misin beni?

-Elbette…ama eminim abim de ve ailem de sevecek seni…

Shiénaya bir an duraklamış sonra Palomita’nın elini tutmuştu.Birkaç dakika sonra ise arama ekipleri ile ailesi gelmişti dere kenarına.Kızına sıkıca sarılmıştı bayan Warmshine.Palomita onlara olanları anlatınca ise insanlar şaşırmış sonra çocukluğuna vermişlerdi.Palomita hiçbir şey anlamamıştı.Eve vardığında Wilson’ın yanına koştu ve geride ürkerek onlara bakan Shiénaya’yı gösterdi.

-Abiii kimse onu göymüyo yalan söylüyom sanıyolay…Ama sen bana inanısın di mi?

Wilson bir süre kimsenin durmadığı kapı eşiğine baktı ve gülümsedi: -Tabi inanırım.Çok sevimli bir arkadaşın olmuş.

Oysa Wilson yalan söylemişti.O da diğerleri gibi Shiénaya’yı görmüyordu sadece kardeşinin kalbine biraz daha işlemek istiyordu.Başarmıştı da. Shiénaya ile ilgili her şeye inanıyor gibi davranıyor Palomita’nın hayali arkadaşı gerçekte varmış gibi hareket ediyordu. Shiénaya’nın ülkesi ile anlattığı her şeyi Palomita’nın ağzından dikkatle dinliyordu.Bu süre içerisinde fark etti ki Shiénaya’nın anlattıkları birkaç yıl önce rüyasında ona Palomita ile ilgi uyarıyı anlatan sesi dinlerken bir yanda gördüğü ülkeye benziyordu.Wilson kıskanmıştı ve Shiénaya’nın gerçek olmasından endişeleniyordu.Yoksa ses fikir değiştirmiş ve o da kız kardeşini mi seçmişti?

Lise’ye gitmesi yaklaşan Wilson ailesine yavaş yavaş Palomita’nın sahte arkadaşını anlatmaya başlamıştı.Ailesi endişelenmiş ve Palomita’yı psikoloğa götürmüşlerdi.Ve daha sonra da Wilson lise ye giderek Palomita’yı bu zorlu dönemde yalnız bırakmıştı.

Palomita gittikçe yalnızlaşmıştı Shiénaya’nın anlattığı hayal dünyasında avutuyordu kendini.Oraları anlatan yazılar yazıyor; resimler çiziyordu.Bunu gördükçe ailesi ona daha çok kızıyor abisine daha çok yaklaşıyorlardı.Palomita ise büyüdükçe Shiénaya’nın götürdüğü gizli yerlerde onunla buluşur olmuştu.

-Sana inanmıyorlar?Neden onlardan gizlenmekte bu kadar inatçısın?

-Olmaz ! Beni seven tek kişi sensin .Başkasının beni görmesini istemiyorum.Bu köhne evde yaşayıp gidiyorum işte.Merak etme ben iyiyim.Senin kalbinde yerim olduğu sürece hep iyi olacağım.

Palomita siyah saçları uzayan ve büyüdükçe güzelleşen arkadaşına sarılmıştı:-Merak etme sen hep kalbimde olacaksın.

Shiénaya da ona sarılmıştı:-Bir gün herkesi bırakıp beni seç dersem bunu yapar mısın?

-Zaten kimse beni umursamıyor artık.Varsa yoksa Wilson.O da eskisi gibi değil.Bunu isteyeceğin günü bekliyor olacağım…

-Bu iyi, dedi gizemi kız, bu sözünü sakın unutma.

Ertesi yıl Palomita liseye başlamıştı ve orada Hina isimli bir kızla tanışmıştı. Shiénaya’yı anımsatmıştı Hina ve okulda onunla arkadaş olan ilk kişiydi. Lisedeki yoğunluk, az da olsa doktora gitmesi ve ailesinin gözetiminde olması köhne eve gidişini azaltmıştı.Ve git gide Shiénaya’nın bir hayal olduğuna Palomta’da inanmıştı.Zamanla bu düşüncesini Hina ile paylaştı.Hina başta şaşırmış sonra gülmüştü.

-Elbette bir hayal bu seni şaşkın… Hayalperest olduğunu biliyordum ama bu kadarını tahmin etmemiştim. Anlaşılan seni gerçek dünyaya geri getirmek için bu okula gelmişim. Bundan sonra Shiénaya diye bir ismi unut.Ne kadar saçma bir isim üstelik bu? Bu isimde biri olabilir mi sence?

-Şey sanırım olamaz…ama sanki oradaki evde var gibiydi…aslında onunla nasıl tanıştığımı şu an hiç hatırlamıyorum.Garip…

-Rüya’dan uyanma vaktin gelmiş küçük hanım ve sen hala direniyorsun.Neyse bundan sonra akıllı bir arkadaşın var merak etme Pally.

-Nasıl takma isim o öyle?, dedi Palomita garipseyerek.

-Seni biraz şirin gösterecek bir takma isim, diye ciddileşti Hina, hem nasıl saçlar onlar öyle?Bence kestir çok cansız duruyorlar.

İşte böyle geçerdi konuşmaları genellikle. Hina ona öğütler verir, hayal dünyasını geride bırakmasını isterdi.Palomita ne zaman bir hikayeye ilgi duysa, bir efsaneyi araştırmaya kalksa Hina bir şekilde onu bulur ve onlardan uzaklaştırırdı.Ailesi ile de iyi ilişkiler kurmuştu ve onlara da bir şekilde bunları anlattığını düşünüyordu Palomita.Çünkü ailesi de iyiden iyiye evde gerçekle ilgisi olmayan şeyleri tamamen ayıklar duruma gelmişti.Bir süre sonra istemeye istemeye de hak verir olmuştu ona Palomita.Çünkü ne zaman köhne eve gitse Shiénaya’nın gerçekten var olmadığını biraz daha anlar ve daha yalnız hisseder olmuştu.Sadece yarım kalan hikayeleri kalmıştı elinde.Hep başladığı çeşitli diyarları , varlıkları anlatan ama hiç bitmeyen hikayeler.Zaten onları tek okuyan da Nötr isimli kafedeki Silvia isimli genç kız olmuştu.

Bu yalnızlaşma Palomita’nın kalbinde bir acının ortaya çıkmasına sebep olmuştu.Artık psikoloğa değil kalbiyle ilgili bu hastalığını bulmasını umdukları doktorlara gidiyorlardı ama faydasızdı. Palomita içini sızlatan ve kalbini güçsüzleştiren sesi de kimseye anlatmıyordu tekrar çocukluğundaki zorlu günleri yaşamamak için.Monoton bir hayatın içinde kalp ağrısıyla baş başaydı.

Bu acı yüzünden kendini denize atacak hale gelmişti ama kendini denizin yanından geçen dik falezlerin yanındaki kaldırımda baygın bulmuştu kendini.Yavaş yavaş doğrulurken nasıl olup da akşam olana kadar orada öylece baygın kaldığını ve kimsenin ona yardım etmediğini anlayamamıştı.Sadece geride bir düş kalmıştı zihninde.Onu yok etmek isteyenler vardı.O ise yeni bir hayat istiyordu ama başaramamıştı.Gittiği başka bir diyarda onu yine bulmuşlardı.

Başını iki yana salladı genç kız: -Yine hayallere dalıyorum, dedi hüzünle ve daha geç olmadan eve gitmek için ayağa kalktı. Bozulan topuzunu düzeltti.Uzun saçlarını saklamak için bu yolu bulmuştu kendince yine de donuk bakışlarına henüz bir yol bulamamıştı.Ve aceleci adımlarla evine doğru yola koyuldu.