Bölüm 12: Zihin Oyunları

Yeryüzünün reddettiği bir yerde gün bir kez daha doğuyordu; zaman bir kez daha olacaklara gebe bekleyişin tadına varıyordu.
Sessizlik bu kaybolmuş toprakları dolduruyordu...sessizlik iyilerin savaşının habercisi idi...
Kaybolan, ve kaybolacak olan anılar birer birer Tanrıların elllerinde oyuncak oluyorlardı...
Sesler; sessizliği deliyordu...
Sesler ise Tanrıların ellerindeki piyonlardı...
Asırlardır beklenen bu satranç oyununu şah ve mat ile biterecek olan piyonları...
En iyileri yavaş yavaş bitirecek olan sesler...
Evet, gün bir kez daha doğuyordu...
Olacaklar ise birer birer sıralarını bekliyorlardı.

Aperire oculos diu amicum, aperi oculos somnia vos partum ...
Aperire oculos…


-Ellerimden akan uykuya hapsolmuşluğumu bitirdiniz, efendimiz
-Hoşgeldin…Morpheus
-Efendimiz, Zeus

…

Tokyo sokakları kendi ruhuna sığınmış bir savaşçıyı ağırlıyordu bir kez daha…
Ellerinde ateşi taşıyan savaşçı bir kez daha aklındaki soruların cevabını, ıslak kaldırım taşlarında arıyordu…
Hava bir kez daha karanlıktı…
Hava bir kez daha kalbi kadar kapalıydı…
Hava bir kez daha ışığa hasretti…
Ellerinden koparılmış olan ışığa…

Düşünceleri karışıktı Rei’in…En son gördüğü rüyadan beri farketmeye çalışıyordu olanları, anlamaya çalışıyordu…olacakları…
Kraliçe Selenity’nin sözleri aklından çıkmıyordu…
Kutsal Üçlü aklını terketmiyordu…
Yaklaşan tehlikeyi hissediyor…
Ama ellerinden kopan ışığı bulamıyordu…

Hava bir kez daha gözyaşlarını yeryüzüne akıttı…
Tıpkı ateşin kızı gibi
…

Saklı aşkların kenti...Elysion
Sözcüklerin acımasız dünyasından kaçan aşıkların mabedi...huzur buldukları yer...
Kalplerin en cesur hali…kelimelerin her halinin aşk olduğu mekan…

Serenity usulca yürüyordu…ellerini karnında gezdirdi…
Bebeği bir kez daha ona merhaba demişti…Ufak ayakların ritmleri ruhuna can katıyordu…
Ama kalbi korkular ile doluydu…
Kaybedecek olmanın ihtimalinin korkusu…

-Helios burada olduğunu söyledi…
-Endymion…

Endymion özlemle baktı Serenity, ellerini dudaklarında gezdirdi…sonra ise o dudakları kendi ruhu ile sardı…

-Beryl yeniden Terra Sarayındaymış…

Usagi gözlerini açtı…
Günlerdir aynı görüntü zihnini bulandırıyordu…
İster istemez kalb, o tanıdık korku ile kaplanmıştı…
İhtimallerin sıkıntısı ruhunu boğuyordu…

Yatağın diğer ucunun bir kez daha boş olduğunu gördü…
İç geçirdi…
Haftalardır diğer yarısını zar zor görüyordu…
Yoksa korkuları gerçekle yakın mıydı?

Ya da gerçek rüyanın ta kendisi olabilir miydi?

…

-Mentis angustia, animus ruunt pacem ... mea somnia ad emendandum ipsorum…
-İşe yarayacak mı dersin, Morpheus?
-Asırlardır ruhumu karartan yalnızlık, şimdi beşlinin ve sevdiklerinin ruhunu karartacak…Bir kez daha duygularına yenik düşecekler…
-Herkes hakettiğini bulacak Morpheus
- Mentis angustia…

Rüzgar kutbun dağlarınu okşadı bir kez daha…
Terkedilmişlik, ve yalnızlığın getirdiği kör istekler yeniden Tanrıların yüreklerini kararttı…
Tarih tekararlardan ibaretti…
Ama tekrarların benzeyeceğini kimse söylememişti…
Roller değişiyordu…
İyi ve kötü yerini acımasız bir oyuna bırakıyordu…

Zeus ellerini Hera’nın saçlarında gezdirdi...

-Yeniden nefes alabilmek ne denli huzur verici...
-Gerçek huzur çok daha yakınımızda Hera; sabır bizlere asırlardır hakettiğimizi verecek...

...

Mamoru bir kez daha hastanenin soğukluğunda sabahlamıştı...
Bir kez daha aynı rüyayı görmüştü...

Sonsuz diyarlarda kaybolmuştu rüyasında. Kabuslar ve hayaller arasında yolunu kaybetmiş bir ruh. Göğsü hızla kalkıp iniyordu ve kirpikleri korkudan belki de ya da heyecandan seğirmekteydi. Görüntü bulanıklaştı. Önce noktacıklar gözünün etrafında dolaştı. Sonrasında her renk çevresinde dans ediyordu. Gözlerini açabilse kurtulabileceğine eminde ama açamıyordu. Derin bir nefes aldı. Sonrasında bilinçaltı onu kendisine çağırdı. Uzun bir delikten aşağı doğru düştü. Hızını bilmiyordu yüzüne değen hava ise hissedilmiyordu. Sanki nefes alınacak tek bir yer dahi yokmuş gibi. Kendisini uzun başakların arasında buldu. Etrafına bakındı. Mavi gökyüzü ile uyumlu turuncu başaklar. Gözlerini yumdu kokuyu içerisine çekti ve kendisini kalbinin akışına bıraktı. Hayır burada yolu mantığınızla bulmak imkansızdı. Sadece duygularınız doğru yolu gösterebilirdi. O da duygularını takip etti. Geniş bir ovanın kenarında oynayan mavi gözlü küçük çocuğu gördü. Koşarak annesinin kucağına atlıyordu ve annesi hafızasındaki o bir anlık anıdaki kadar net bir şekilde karşısında duruyordu. İçinde hissettiği coşkuyu bastırmaya çalıştı. Bunca zaman sonra onları yeniden görmek güzeldi. Burada, kendi ülkelerinde, Gaia’da…
Sonrasında görüntü değişti. Değişmemesi için bilinçaltına yalvarıyordu. Annesini yeniden görebilmek ona dokunabilmek için neleri feda edebilirdi. Şimdiyse görüntü çok ileriye aktı. Geniş bir alanda bir kurul toplanmıştı. Annesi yine oradaydı, gururla başı dik kararı bekliyordu. Babası ise annesine destek oluyordu ve dostları. Uzun bir aradan sonra eski hatıraları görmek içinde büyük bir heyecan yaratmıştı. Sonra onu gördü. Solgun teni ve canlılığını kaybetmiş mavi gözleriyle güzel tanrıça karşısında duruyordu. Gözleri bilinmezliğe kilitlenmişti. Gelecek haberden en az ailesi kadar korkuyordu ve henüz farkında değildi geleceğe şekil verecek kararı biraz sonra dudaklarından dökülecekti. Gülümsedi.
Soluk mavi gözler kayboldu. Bu sefer bir yatakta farklı bir kokunun içerisinde buldu kendisini. Derin nefes alıp vermeler ve birinin fısıldadığı sevgi sözcükleri. Anlamsız ve boş kalbinde hiçbir değer taşımayan sözler. İşitiyor ama hissedemiyordu. Tek hissedebildiği anın o utanmaz coşkusuydu. Sonrasında duruldu. Beyaz tenli üzerinden süzüldü. Geceliğini özenle yeniden giydi ve sonra dudaklarını dudaklarına yakınlaştırarak fısıldadı
-Söz ver bana Prensim. Geçmişim ve geleceğim. Evrenin tüm düzeni adına inanın bana onun adına size yemin ederim ki benimsiniz. Değişen zamanın değiştiremeyeceği bu tek gerçek. Ve siz beni hafızanızda yoksaydığınızda ben yine orada olacağım. Biliyorsunuz tıpki bir köle gibi peşinizi hiç bırakmayacağım.
Uzun kırmızı saçları havada dalgalandı. Sonrasında odada asılı kalan ise yüksek tınılı kahkahasıydı.
Mamoru bir kabusundan daha sıçrayarak uyandı. Şanslıydı ki bu sıçrayışları Usagi’yi uyandırmayacak kadar kısa sürüyordu. Kabuslarına alışmıştı ancak yine de bu denli gerçek olmaları onda garipseme etkisi bırakıyordu. Kalktı ve su içti. Nefes alış verişini düzenledi. Aynada kendi aksine bakarak tekrarladı.
‘Bu sadece rüya, bir rüya, kesinlikle bir rüya’
Yine de aynada kendisine baktığını düşündüğü o mavi gözlerin keskinliğinden kendisini kurtaramadı…

-Mamoru, raporlar hazır, çay da getirdim...
-Kato?

...

‘Yasak diyarlarda gizli idi...
Tanrıların meclisi...
Rüyaların efendisinin ellerinde idi...
Beş savaşçının kaderi...’

(Kehanetler Kitabı-Morpheus)

...





Zaman başka bir yerde, daha farklı akıyordu...
Dönüş bu defa çok daha yakındı...

-Tam burada oldu.
-Anlamıyorum tam burada ne oldu?
-Tam burada Perse-chan sen dev kanatlarını açarak herkesin yüreğine indirdin. İnanılmazdı. O an anladım gerçektende aşk şeytan tuzağıymış.
-Seiya! O sırada sen ölüyordun ve ben ne hissettiğimi…
Neyse hatırlamak canımı acıtıyor.
-Biliyorsun hepsi geride kaldı. Yine de seni kazanmak için ölmek gerekliyse bundan çekinmezdim.
-Çok cesursunuz bayım.
-Aynı zamanda iyi bir centilmenim biliyorsun. Hanfendi ne yerdiniz.
-Güzel bir kahvaltı fena olmaz. Sonrasında onları bulalım. Sende özledin değil mi?
-Taiki ve Yaten gezegenimizden gelen haberlere sevinecekler.
Perse ve Seiya yıllar önce tüm gerçeğin meydana çıktığı aynı kafede yemek yediler. Dünyaya dönüşleri zorlu ama bir o kadar heyecanlı bir yolculuk olmuştu. Bir yıldız gibi kaymak ve o yıldızın size ait olması Perse bunun heyecanını uzun süre unutamayacağını biliyordu. Yüzyıllarca ateşle sınanan hayatı şimdi tüm o zorlu mücadelenin ödüllerini önüne seriyordu. Seiya ile hayat heyecanlı ve dingin aynı zamanda mutlu ve son derece olağandı. Onunla hayat yürümek konuşmak ve hatta yemek yemek kadar doğaldı. Şimdiyse o yerde olmak içinde bir şeylerin kopmasına sebep olmuştu. Dünya’da garip şeylerin olduğunu hissedebiliyordu ve gelecek savaşın yakında olacağı belliydi. Bilinmezlik ise kendisinin ve arkadaşlarının bu savaşın neresinde olduğuydu. Yeniden aynı kayıpları vermek ve Lethe’nin sularında akan bilinmezlik Perse’nin içini kemiren en büyük şüphe ise buydu. Yine de gülümsedi kendisine. Dünya ne kadar da renkli ve ay geceleri ne kadar güzel parlıyor. Burada nefes alabilmek ne hoş ve korumak her ne pahasına olursa olsun.
Yaten, Minako ile görüşmek için hazırlanıyordu. Uzun süren bir kovalamacanın ardından sonunda ona duygularını söyleyebilmişti ve şimdiyse birliktelerdi. Minako’nun kendisi için yaratıldığına emindi. Şarkıları ve anlayışı güldüğünde gözlerinin aldığı çocuksu ifade ve abartılı sevinci. Yaten’e zeytin dallarının rüzgarla dansını hatırlatıyordu. Kokusu ise kendi evinin kokusundandı. Tıpkı onun gibi yakın ve sıcak. Tüm bunları düşünürken açılan kapıyı duymadı. Tabi Taiki’nin düşürdüğü bir sürahi su yerinden sıçramasına sebep oldu.
-Hey Taiki-san neler oluyor? Sürahinin yer çekimine savaşını mı test ediyorsun?
-Yaten-kun kendi gözlerinle görmek isteyeceğine eminim.
-Neler oluyor orada?
-Seiya-san. Sen geri döndün.
3 ışık grubu şaşkınlıkla birbirine bakındı. Uzun zaman olmuştu görüşmeyeli ancak yeniden bıraktıkları yerden uzun uzadıya konuştular. Zeytinlerin yeşilliğinden, prensesin nasıl mutlu olduğundan, Yaten’in yeni başlayan ilişkisinden ve Seiya’nın kalbini hissetmesini sağlayan Perse’sinden. 3 Işık yeniden bir aradaydı. Bir yıldız üç yıldız için parladı ve inanç yeniden birlikte olmanın verdiği mutlulukla aydınlandı.

*Mentis angustia, animus ruunt pacem ... mea somnia ad emendandum ipsorum: Zihin sıkıntıya gebe, zihin huzuru kovalamanın peşinde...rüyalarım onlarınki olsun...

*Aperire oculos diu amicum, aperi oculos somnia vos partum:
Aç gözlerini zamanlarda kayıp dost, yarattığın rüyalardan aç gözlerini...