Arkadaşlar hikayeye başlamadan bölüm şarkısını açın ve hikayeyi onunla birlikte okuyun...
Bölüm Spoilerlar 'ı :


๘۩ஜ๘๘۩¤ۣۜ๘۩ஜ๘๘۩¤ۣۜ๘۩ஜॐ

Bölüm şarkısı :


(C.N BLUE-Wanna)


Vay canına! Demek son 15 dk...8 yaşımdan beri hayalini kurduğum an.. 15 dk. sonra yaşayacağım ha.

8 yaşımdan beri hayalini kurduğum tek şey Kore'ydi.Dİğer çocuklar mahalleden bir ablaya bir abiye hayranlık duyarken ben Kore'yi hayalleyip ona hayranlık duyuyordum.Doğru üzgün bir arkadaşım hiç olmamıştı.Bu yüzden hayallerim için yeterince vaktim vardı.O minik hayaller zamanla büyüdü , büyüdü ardından "Kore Dili ve Edb." bölümünü okumama kadar devam etti.Üniversiteden mezun olduktan 3 ay sonra kendimce dönüm noktası diye adlandırdığım hayatımın teklifi geldi.Tabiki evlenme teklifi değil

Üniversitemiz mezun öğrencilerinden sadece yüz tanesini küçük bir staj için 4 haftalık Kore'ye götürüyordu! (Gidiş-geliş biletleri üniversiteden) Ve işte şimdi kimsenin yapamayacağıma inandığını 15 dk sonra uçağa binerek ilk adımını tamamlayacaktım.Bol bol fotoğraf çekinip bu fotoğrafları herkesin gözüne sokacaktım.Belki de hayatımın 2.teklifini Kore'de alıp Türkiye'ye 2 kişilik bilet alabilirdik.

Ekip arkadaşlarımdan bir tek Ceyda'yla aramız iyiydi.4 seneyi birlikte okumuştuk.Öyle aman aman bir dostluğumuz yoktu ama zatan şu an heyecandan kimse bunları düşünmüyordu.

Allah'ım şimdi ölücem heralde! İşte..işte uçak geliyor.Geldi , indi.Kimsede benimki kadar aşırı heyecan yok.O heyecanla etrafı bakınırken grubumuzun çoktaan uçağa bindiğini farkettim.Koşarak uçağa bindim.Uçağın yarısını üniversitemiz oluşturuyordu.Hemen Ceyda'nın bana ayırdığı yere oturdum.Bölüm hocamız Lee-Won-Tuk hem espri yapıyor hem de bilgilerimizi tazeliyordu.Buna ihtiyacım yoktu çünkü isteyerek gitmiştim ,severek öğrenmiştim.Tüm bilgiler ilk günkü gibi taptazeydi.Bu işte bittikten sonra herkes kendi haline bırakıldı.Pencere kenarındaydım.MP3'üm her zaman olduğu gibi yine yanımdaydı.C.N Blue/Wanna açıp dinlemeye başladım.

İnanılacak gibi değil..Hayır,hayır bu bir rüya!Hala inanamıyorum..

Önümüzde koca bir 13 saat var.Şu an saat gece 12.30 idi.Hocamızın uyarılarıyla saatimizi 6 saat ileri aldık.Kore'de saat sabah 6.30'du.O sırada Ceyda kulağıma eğilip :
-Yolculuk kaç saat sürüyordu?
-13 saat.Uyuyacak mısın sen?
-Napabilirim ki 13 saat..Sen napacaksın Tuğba?
-13 saatin hepsini uyuyamam valla..Zaten heyecandan uyuyamam ben.

Etrafa şöyle bir baktığımda herkesin uyku pozisyonu aldığını gördüm.Ama aşağıdaki görüntü müthişti.Türkiye nokta gibi kalmıştı.İçimin bir acayip olduğunu hissettim.Sonra kendimce harika hayallere daldım.Gözlerim kapanıyordu.Engel olmaya çalıştıysam da karanlıkta bunu beceremedim...


Ceyda'nın dürtükleriyle uyandım.Görüntüsü berbattı!Göz altları çökmüş,resmen gözünden uyku akıyordu.Sormadan edemedim:
-Noldu sana?
-Bir türlü uyku tutmadı yaa.
-Hayırdır,niye uyandırdın beni?
-Emniyet kemerini tak,inişe geçiyormuşuz.
-O kadar oldu mu ya?

Vahhh,13 saati uykuya tutturmuşum.Görünüşe bakılırsa Ceyda'dan başka herkes de benimle aynıydı.Şu an saat 19.26 idi.Çoktan inişe geçmiştik.Kore,çok aydınlık bir şehirdi..Her tarafından ışık saçıyordu.

Merdiven,uçağın ağzına yaklaştı.Karar verdim,en son ben inecektim.Sonunda herkes indi.Merdivenin başında gözlerim kapalı 2 sn durup harika anılar geçirmem için dua ettim.Yavaşça gözümü açtım..Omo!(şaşkınlık ifadesi)..

Demek burası Kore'nin başkenti Seul'dü.Vay canına...Kalpten gidicem herhalde..Bu sırada aşağıdan bölüm hocamızın beni çağırdığını duydum.Hemen aşağı indim.Sanırım bir oylama yapılıyordu.

Herkes çok meraklandığı için 2 saat şöyle bir tur atmak istiyorlardı.Hocamız her ne kadar da daha yeni geldiğimizi anlatmaya çalışsada Ceyda hariç hiçbirimiz anlamıyorduk.Hocamız sonunda 2 şart koşarak kabul etti.Bunlardan birincisi kalacağımız otele gidene kadar birbirimizden ayrılmamamızdı.Diğeri ise bu konudan kimseye bahsetmememizdi.

Eşyalarımızı yanımızdaki görevlilere bırakıp bu harika şehri yürüyerek gezmeye başladık.Akşam olmasına rağmen sokaklar insan doluydu.Her yerde sokak lambası vardı.Otobüsler , arabalar ,parktaki çocuk sesleri,..Şu an acayip huzurluydu.Demek Jung Yong Hwa,Lee Min Ho,Park Shin Hye,... hepsi de buralarda yaşıyordu.Gezerken aklımız başımızdan gitmişti.Saatin akşam 9 olduğunun farkına bile varmamışız.Hocamız ve arkadaşlar Koreli insanlarla tanışıp konuşurlarken benim ilgimi farklı bir şey çekti.......

๘۩ஜ๘๘۩¤ۣۜ๘۩ஜ๘๘۩¤ۣۜ๘۩ஜॐ
Hikaye ismi için bana çok yardımcı olan Linkin Park ve henüz nickini bilmediğim Eylem Abla'ya çok teşekkür ederim..Umarım beğenirsiniz