Yoksa düşen prenses olduğunu bu şekilde mi hatırlıyor yavaş yavaş?

Nefes nefese bir şekilde uyandım. Avucumu yüzüme bastırıp yüzümdeki teri sökercesine sildim. Hayır, yapamaz. Bunu bana yapamaz. Ah, Allah'ım.. O.. O.. Başımı kaldırıp etrafıma baktım. Duvarlar güneşin içeriye doldurduğu ışıkla birlikte parıldıyordu. Kirli odam enerjik bir şekilde merhaba diyordu bana. Doğruldum. Ben.. Az önce ne düşünüyordum? Ne rüya görmüştüm?

"Ah, günaydın Damla," dedi açık kapımın yanından bir ses. Başımı o yöne doğru çevirdim. Elmas hanım, bileklerine kadar uzanan toprak rengi bir etekle kapı ağzından bana bakıyordu. Yüzünde bir gülümseme yoktu. Ya da gözlerinde. Sadece bakıyordu.

"Terlemişsin, kötü bir rüya mıydı?" diye sordu gözlerini kısarak. Öyle miydi? Kötü bir rüya mıydı? Kabus? Hatırlayamıyordum, sadece bedenimin bir buz kütlesindeymişçesine üşüdüğünü hatırlıyordum. Başımı iki yana salladım. Bana sırtını dönüp koridora geçti.

"Sevinç çay demledi, zeytin peynir bir şeyler ye mutfağa geç de. Üzerini de değiştir. Çıkmadan önce odanın camını da açmayı unutma, ter kokuyor içerisi."
İki-üç dakika boyunca yatağın üzerinde oturup koridorda uzunlamasına duran halının kenarındaki motife baktım. Sonra da derin bir nefes alarak odanın camını açtım. Ardından sağa sola dağıttıklarımı toplayıp yatağımı değiştirdim. Perdeleri çekip içeriye daha fazla ışık vurmasını sağladım. Lavaboda elimi yüzümü yıkadıktan sonra üzerimdekileri çıkarıp çamaşır makinesine attım ve kendime yeni giysiler aradım bavullarımdan. Açık mavi bir penye ve lacivert bir eşofman altı buldum en sonunda. Onları giyip saçlarımı tepeden topladım. Bavulun ağzını kaparken kolyeler geldi aklıma. Hemen ön taraftaki gözü açıp kolyeleri çıkardım. Avucumda onları sıkı sıkı tutup koşar adımlarla mutfağa geçtim. Sevinç teyze bir elinde demlik diğer elinde ekmek sepeti masayı düzenliyordu. Elmas Hanım da elinde bugünün gazetesiyle eski usül bir sallanan sandalyede çayını yudumluyordu.

"Günaydın," dedim ortaya. Sonra da hemen bir sandalye çekip Elmas Hanım'ın yanına iliştim. "Ihm.. Şey.. Acaba bunlara bakabilir misiniz?" Kolyeleri masanın üstüne koyup ellerimi masanın altına koydum. Elmas Hanım, gözünün ucuyla şöyle bir süzdü kolyeleri. Üzerinde 'C' harfi olanı alıp eliyle sert yüzeyine hafifçe dokundu. Yakasına astığı kalın çerçeveli gözlüğünü iliştirdi hemen burnunun üstüne. Zinciri iki parmağına dolayıp kolyeyi avucunun içine aldı. Sadece kaşlarını çatıp baktı kolyeye.

"Üzerindeki karakteri daha önce hiç görmemiştim, Damla. Hangi dil, sen biliyor musun?" Önce tek kaşımı kaldırıp ne sorduğunu idrak etmeye çalıştım. Kolyenin üstünde sadece büyükçe bir 'C' harfi vardı. Aptal durumuna düşmek istemiyordum ama, harfi soruyordu, büyük ihtimalle.

"C harfi değil mi?" diye sordum ürkek ürkek. Tek kaşını kaldırma sırası ondaydı. Sanki 'Teyzem başının üstünde Hobbitler var,' demiştim kadına. Basbayağı 'C' vardı işte kapakta.

"C mi?!"

"C!"

"'C'evdet'in C'si?"

"Heee.. 'C'eza'nın 'C'si. Niye ki?"

"Burada C falan yok kızım, eski çivi yazısından esinlenilmiş, çubuklarla çizilmiş bir harf var ama, C değil. Bak öbürü de öyle," diyerek dışında gözüm kadar 'M' harfi olan kolyeyi gösterdi.

"Elmas Hanım Teyzeciğim, yapma etme, bildiğin 'C' var bunda! Öteki de 'M'! Şizofren muamelesi yapma bana.."

"Kızım ne şizofreni? Basbayağı farklı bir dil bu! Gel Sevinç'e soralım. Seviiiiiinç! Az gelsene, kızım!" Sevinç Teyze ellerini parkeye damlata damlata içeri geldi. Masanın üstünden bir havlu peçete alıp, elini çarçabuk kuruladı. Bizi dinlediğini gösterir gibi başını salladı.

"Ne görüyorsun yavrum?"

"Valla ben anlamam böyle çizgilerden falan, bilirsin, dillerle aram pek iyi değil. Japonca mı ne bu? Korece dizileri falan seyrediyordum ya biz aralar, hah işte, ora...

...
...

'Beni aç..'

...
...

Derin bir nefes çekip elimi boynuma götürdüm. Elim soğuk bir metale değince irkildim. Uzunca bir zincirdi bu. Yavaşça başımın üstünden geçirip masanın üstüne koydum. Sevinç Teyze ile Elmas Hanım hararetli hararetli konuşuyorlardı. Benim farkımda bile değildiler. Dışında cadı süslemesi bulunan madalyonu çıkardığımı henüz görmemiştiler. Madalyona baktım uzunca bir süre. Boynuma takmamıştım ki ben onu.. Nasıl gelmişti buraya..? Madalyona korku dolu bakışlar attım. Geçen sefer de böyle olmuştu zaten. İşaret parmağımla yavaşça cadı süslemesine dokundum. Dokunmamla cadı süslemesinin baş kısmının aşağı göçmesi bir oldu. Bir mekanizmaymış gibi kapak geriye doğru fırladı ve madalyonun içinden kurutulmuş bir parşömen çıktı. Kafamı kaldırıp Elmas Hanıma baktım. Ama o beni umursamıyordu. Madalyonu ve kağıdı alıp hızla odama çıktım. Tabii kenardan da bir dilim ekmek almayı unutmadım. Ekmeği ağzıma sıkıştırıp yatağıma çıktım ve parşömeni açtım. Epey eski bir kağıttı. Neredeyse yüz yıllık gibiydi. Buram buram mazi kokuyor derler ya, işte o hesap.. Kağıttaki yazı kargacık burgacık bir el yazısıyla yazılmıştı. Ama okuyabiliyordum Allah'a şükür.

"Lanetin Efsanesi" yazıyordu kalın kalın parşömenin başında. İyice meraklanıp okumaya başladım parşömeni. İlginçtir ki ben açtıkça kağıt büyüyordu ellerimde. Neyse.

"Bir zamanlar denizin dibindeki küçük inlerinde yaşayan, güneşin parıltıları, suyun eşsiz köpükleri, şifanın koruyucuları cadılar iyilik için yaşarlarmış. Hasta deniz adamlarına, kıyılardaki yaşlı ve yorgun insanlara şifalı iksirler verip, onları iyileştiriyorlarmış. Uzak topraklardan gelip geçen yaşlı perilere, genç vampirlere ve kaslı kurt adamlara misafirperverliklerini gösteriyorlarmış. Yılın bahar aylarında her bin yılda bir olduğu gibi yine o müthiş geleneğin vakti gelmiş. Beyaz Cadı Ritüeli… Sualtının en güzel, en akıllı ve en becerikli beş cadısı Yosun Meydanı’nda toplanmış. Ritüele göre köpüğü yok olmayan cadının tasarladığı cadı dünyaya adım atacakmış. O zamanların gözdeleri, Prunella, Cissy, Mercy, Ena ve Ash imiş. Bu beş yetenekli cadı da birbirinden güzelmiş. Prunella’nın o çekici sureti, Cissy’nin o eşsiz zekası, Mercy’nin görenleri hayrete düşüren güzelliği, Ena’nın masumiyeti ve Ash’in renkli halleri.. Beş yetenekli cadı altın pullu palyaço balığının köpüklerinden almışlar birer birer. Önce Prunella çıkmış sahneye. Saçları geceleyin denizin gökyüzünden ödünç aldığı karanlık kadar mavi, teni bulutlar kadar açıkmış. Saçlarının üstünde her zamanki gibi beyaz bir çiçek varmış. Bir gün gül, diğer gün lale, belki de karanfil.. İstediği çiçeği alıp takarmış saçalrına. Her yanında parıltılar varmış bu güzelliğin. Prunella köpüğünü mürekkeple kaplamış. Bu yazarlık yeteneği ve zeka içeren bir tılsımmış. Cissy gelmiş ardından. Lüle lüle kıvrılmış altın rengi saçları ve badem rengi gözleriyle. O da Prunella gibi güzelliği ve zarafetiyle öne çıkan bir cadıymış. Cissy, aşırı derecede rahata ersin diye kuş tüyleriyle kaplamış etrafını köpüğünün, yerine Mercy'ye bırakmış ayrılırken. Mercy, sımsıkı toplanmış günışığı rengindeki saçları ve derin dekoltesiyle süzmüş herkesi. Dolgun dudakları ve çoğu cadının sahip olamadığı fiziğiyle etkilemiş herkesi. Mercy zarafet ve incelik için inciler bezemiş dört bir yanına köpüğün. Ardından Ena gelmiş. Uzun ve hafif dalgalı saçları olan, gözleri çiçek dürbünü gibi renkten renge giren, masum ve bir o kadar saf bir kızmış Ena. Daha çok gençmiş. Ama güzelliği yedi düvele yayılmış. Saçının bir tek teli için ödüller konmuş krallıklarda. O kahverengi, sarı, kızıl, beyaz saçından sadece bir tel için. Ena, ayakları yere sağlam bassın ve güçlü biri olarak yetişebilsin diye ışık ve ateşle bezemiş köpüğünü. Ve son olarak da Ash gelmiş. Ash, diğerlerinin aksine öyle ahım şahım bir güzelliğe sahip değilmiş. Kısacık saçları ve küçük bir yüzü varmış. Ama saçları her renge girebiliyor, yüzü her şekli alabiliyormuş. O gün alevlere benzetmiş saçlarını genç cadı. Dipleri kan kadar kızıl, uçları ışık kadar beyaz. Ash, yeniden doğuşun küllerini serpmiş köpüğüne hiç yıkılmasın diye. Köpükleri birer midyenin içine doldurup yüzeye doğru salmışlar. Sırayla havalanmış midyeler. Suda asılı kalan midye, Beyaz Cadı’yı verecekmiş klana. Yeni kan ve yeni zafer için elbette.. Prunella ve Ash’in köpükleri daha havalanamadan patlamış. Çünkü bir Beyaz Cadı, zaten ezelden zeki ve yıkılmazmış. Kuş tüyleri Cissy’nin köpüğünü yüzeye çıkarıp patlatmış.Çünkü cadı, istediğini istediği zaman alırmış. Mercy’nin köpüğü incilerin ağırlığıyla yere kapaklanmış. Çünkü Beyaz Cadı, her daim zarifmiş. Ena’nın köpüğü ise suda asılı kalmış.Çünkü Beyaz Cadı dâhi olsa, karakterini kendisinin belirlemesi çok zormuş. Kazanan Ena'nın köpüğü olmuş. Yüzünde saf bir ifade belirmiş Ena’nın. Uzun düz saçlarının arasına Beyaz Hale takılmış kalabalık klanın alkışları arasında. Ena suyun ortasına gidip boynundan zincirini çıkarıp köpüğü patlatmış. Zincirinin kapağında cadı süslemesi belirmiş birden. Bu ona Kraliçe ünvanı vermiş. Beyaz Cadı'nın annesi için. Patlayan köğün içinden bembeyaz bir bebek çıkmış. Gözleri deniz yosunu rengindeymiş. Dudakları pespembe, elleri yumuk yumukmuş. Ena zinciri büyülü bir tılsımla küçültmüş ve bebeğin bileğine takmış. Zincirin üzerinde bebeğin ismi yazılıymış. “Ayummlya”. Ya da okunduğu şekilde “Almaia”. Üzerine beyaz bir pelerin örtmüşler hemencecik. Bebek ilk uçuşa hazırlanmış. İlk uçuş sonrasında hazine kadehine akıtacağı kanla bir bin yıl daha huzur ve refahı sağlayacakmış bu bebek. Her Beyaz Cadı’nın yaptığı gibi.. Daha sonraysa o da aile üyeleri gibi bir Kızıl Cadı’ya dönüşüp, mutlu mesut bir hayat sürecekmiş. Süpürgeler hazırlanmış, melteme haber salınmış ve uçuşa çıkılmış. Göklerde süzüle süzüle ilerlerken, bebek annesinin kucağında mızmızlanmış ve kendini aşağı atmış. Hızla düşen Ayummlya’yı gören olmamış. Günlerce aramışlar taramışlar fakat bulamamışlar. Hazine kadehindeki son kan damlası da tükenince cadılar değişmeye ve kan bağımlısı olmaya başlamış. Açlıklarını durdurmak için insanları öldürür duruma gelmişler. Bir süre göç etmeyi denemişler fakat Karadeniz kadar uygun bir deniz daha bulamamışlar. Hem Beyaz Cadı da oradaymış. Bir 10-15 yıl aradan sonra geri dönmüşler. Fakat aradıklarını bulamamışlar. Açlıkları her gün artan cadılar kadehi insan kanıyla doldurmaya başlamışlar. Bir insan kanı yaklaşık sekiz insan günü tutuyormuş cadıları. Aç kaldıklarındaysa dayanılmaz oluyorlarmış. Deliriyor ve tılsımlarını parçalıyorlarmış. Şimdi ki tek umutlarıysa genç cadılarını bulabilmekmiş.."

Parşömeni tekrar katlayıp madalyonun içine sokuşturdum. Yavaşça yutkunup yataktan kalktım ve kalktığım gibi yere kapaklandım.

Hayalcim valla senaryoyu alıp okumuş gibisin *-*
Tebrikler daha ne diyeyim *-*
Ama belli pürüzlerin var senin de *-*
Yeni bölüm yakınlarda gelir ya hu *-*
Sınavlar başlamadan bir bölüm daha veririm en azından. Sonra 2 haftalık ya da 3 haftalık bir ara gelecek, sınavlarım yüzünden, ondan sonra tekrar sizlerle olacağım *-*
Ayrıca evet canım Elmas Hanım 11 dil bilen teyzemizdi *-*

3 haftalık ara dolmak üzere bölüm istiyorum