Her zamanki gibi yağmurlu bir gündü… Clancy elinde şemsiyesi sırtında çantası okula gidiyordu… Sokakta bir sürü ses olmasına rağmen o hiçbir şeye aldırmıyordu… Çünkü onun çözmesi gereken bir sürü soru mevcuttu fakat bunların hiç birinin cevabını bilmiyordu… Clancy 16 yaşında 48 kilo, 1.73 boylarında beyaz tenli siyah saçlı ve mavi gözlüydü… Siyah saçları kendi edasında dalgalıydı omuzlarından dökülen uzun siyah saçlar adeta dans ediyorlar gibiydi… Mavi gözlerinde ise insan kayboluyordu… Bir okyanus gibi sonsuz, bir cehennem gibi sıcak ve kin doluydu gözleri… Arkadaşlarıyla ilişkilerinin pek iyi olduğu söylenemez kimseyle takılmazdı… Şu koskoca dünyada samimi olduğu bir arkadaşı bile yoktu… İçine kapanık bir kızdı. Genellikle sıraların en arkasına otururdu dersi dinlemezdi fakat derslerinde çok kötü sayılmazdı süper de değildi orta derecede başarılı bir kızdı… Clancy yine düşüncelere dalıp gitmişti…


Clancy: Her şey benim ellerimde… Bu nasıl olabilir ki ailemin geleceğini neden ben elimde tutmak zorundayım neden… Ben istemez miyim diğer çocuklarınki gibi bir ailem olsun gezelim, tozalım, gülelim, eğlenelim… Ama olmuyor işte herkes kendisi belirleyemiyor hayatını… Ne demek bu ne demek… 16 yaşındaki bir kızın babasından bu sözleri duyması gerçekten acı verici… Dışarıya mutlu görünmeye çalışmaktan yoruldum artık… Geçenlerde annem sormuştu kızım beni seviyor musun diye… Bende hiç şüphesiz evet demiştim… Neden bende oturup 1 saat bile geçirmiyorsun dediğinde şok olmuştum… Dersler anne deyip geçiştirmiştim… Şimdi anlıyorum neden 1 saat bile aynı yerde duramadığımızı… Saçma sapan bir olaydan kendisine ve babama pay çıkarmasıydı… Yok kızım sen böyle şeyleri görünce şaşırmıyor musun baban böyle değildi… Kızım sende diğerleri gibi sevilmek istemiyor musun baban seni hiç sevmedi onların babası gibi… Bazen insan gerçekten bunlardan bıkabiliyor. Ben anneme karşı babamı savunayım babamın dediklerine bak… Dün dershaneden eve gelirken babam getirdi beni… Yolda konuştuk keşke konuşmasaydık diyorum şu anda içimden…41 tl elektrik geldi diye çarşının ortasında dövmediği kalmıştı… Hayır üstelik ne parayı o ödüyor nede bizimle aynı evde kalıyordu. Babamın tek yaptığı internet parasını ödemek ve bize öğütler vermekti… Yinede sağ olsun diyorum başımızda. Ya bu dünyada olmasaydı başım sıkıştığında yardımıma kimse koşamazdı… Ama o günkü söylediği ‘Kızım bana böyle davranma eğer bir daha bu şekilde davranırsan defolup giderim başka şehre görürsün o zaman’ sözü gerçekten beni çok hem de çok üzmüştü…
Clancy bunları düşünürken çoktan okula geldiğini fark etti. Bir sirkindi ve içeriye girdi… Sınıfta ona tek değer veren arkadaşının yanına geçti oturdu…

Clancy: Günaydın…
Sophia: Günaydın Clancy bu gün nasılsın bakalım…
Clancy: Bildiğin gibi işte iyiyim sen nasılsın…
Sophia: Süperim. Bizim sınıfa yeni birisi gelmiş haberin var değil mi?
Clancy: Hayır yok kimmiş bu?
Sophia: Söylentilere göre yurt dışından gelmiş… Oldukça zekiymiş…
Clancy: Desene sınıfa bir inek daha kazandırdık.
Sophia: Evet bir ineğimiz daha oldu.
O sırada kapıdan içeriye yeni öğrenci girdi hiçbir şey söylemeden Sophia ve Clancy’in arkasında bulunan sıraya doğru gidiyordu… Clancy’in yanından geçtiği anda Clancy bir şeyler hissetmeye başladı… Sanki kalbindeki acı yeni çocuğun rüzgarı ile daha da savruluyordu. Sanki boğuluyordu. Nefes alamaz hale gelmişti. Boğazını eliyle tuttuğunu fark etti. Bütün sınıf başına toplanmıştı… Clancy’in gözünün önüne her ölen kişilerde olduğu gibi yaşamı geldi… Annesi babası yaşadıkları… Bunlar neredeyse 5 saniye içerinde bitmişti. Ve artık o ana gelmişti… Ölüm anına…

Arkadaşlar biraz garip gelebilir ama burada yaşanan olayların çoğu benim yaşadığım sorunlar...
Bu gün gerçekten üzüldüğümü fark ettim ağlayacak bir omuz bulamadım... Onu biraz değiştirerek bir fanfic yazmaya karar verdim umarım beğenirsiniz ^^'