imza demistim ama... olsun gormesen de olar

muhim deil olea aramizda bi imzanin lafi olmaz. onu gecenlerde oyle bi ilham geldiginde yazmis sonrasinda da imzama koymustum (: ^^

kizmak ne demek kardes, hatta begenmis olman beni nasil mutlu etti anlatamam^.^

bir de not duseyim; egom tavan yapti valla daha da yanima yaklasilmaz

25.ve 26.BÖLÜM
Bir önceki bölümün sonu:

‘’… Yatağa girdiğimizde saat 4’ü gösteriyordu.Suijitsuna artan fırtınayla iyice gerildiğimi anlayarak arkamdan kavrıyordu beni.Her şimşekte daha fazla titrerken bir ara yorulmuş bir şekilde kasım kasım kasılan vücudumu rahatlatıp başımı Suijitsuna’ya çevirdim.
Birkaç dakika öylece bakıştıktan sonra başımı öne çevirdim,pencereden ,siyah perdeye rağmen,gelen ışığa bakıp korkuyla gözlerimi kapadım.Bu sefer Suijitsuna :
-Misa..diye fısıldadı.Sıcak nefesini kulağımda hissederken başımı çevirdim.Dudağıma yaklaşıp beni öptüğünde ona dönüp sarıldım,bir ara:
-Seni seviyorum.. diyebildi sadece..’’

Yeni Bölüm

‘’..Bazen de saygı değer ağabeylerim,ablalarım,dünyası yerle bir olur insanın.Hayat:fazla yormadan idare etmeyi sağlayan bütün anlamlarını yitiriverir.En akıllıca sandığınız fikirlerinizin saçmalığını;en içten duygularınızın yapmacıklığını kavrarsınız.Aslında hiçbir konuda fikrinizin bulunmadığını;aslında hiç kimseye karşı bir şey hissetmediğinizi ve tüm evrenin de size karşı gaddarca kayıtsızlık içinde olduğunu…Hep gözünüzün önünde durduğu halde,o güne dek her nasılsa yok saymayı başardığınız bu gerçeği fark ettiğiniz anda ilahi işleyişi de çözmek üzeresiniz demektir.
Tanrı,içinde tahammülfersa boşluğu doldurmak için evreni yaratır:evrenin içine gezegenleri,gezegenlerin içine Dünya’yı,Dünya’nın içine hayatı ,hayatın içine insanı yerleştirir ve onun içine koyacak bir şey bulamaz…İşte ‘’insan’’ denen bu tuhaf hayvanın,varlıkların en yücesi ve anlamsız kılışının hikayesi..’’
(Oğullar ve Rencide Ruhlar –Alper Canıgüz)

-Yine ne yazıyorsun? Her defasında bir şeyler yazarken Suijitsuna’ya yakalanmaktan nefret eder oldum,zaten ediyordum ancak yakalanmak nefretimi köreltiyordu bir manada..’’Neyin nefreti’’ mi?..Geçmişin..geçmiş olanın nefretiydi bu..Ve geçmişimin bana sunduklarıyla yaşadığım için bunları Suijitsuna’nın bulması hatta okumasına hiç lüzum yoktu.

-Yazmayı sevdiğimi biliyorsun..
-Ah…elbette..ama çayın soğuyor hadi kahvaltıya gel lütfen…
-Gel..
-Olamaz!!Daha ilk günden geç kaldım! (içeriden yatak odasına koşar adım gelen Suijitsuna sarılıp öpmeyi ihmal etmeden ceketini alıp ışık hızıyla aşağıya indi.)Prenses’im sakın kahvaltını aksatma son günlerde iyi görünmüyorsun!Hadi görüşürüz,bir şey olursa ara!!

Dik olan omuzlarım düşüverdi kapının kapatılma sesinin ardından..Kendimi garip,kötü hatta berbat ötesi hissediyordum.Yatak odası , tüm ev darmadağınıkken ben deri defterimi almış aynalı komidinin üzerinde pilot kalemle yazmaya odaklanmıştım.Deftere özensizce bakıp okşadım,ardından da başımı kaldırıp aynaya baktım:bu günlerdir cesaret edemediğim bir şeydi.

Son bir aydır fazlasıyla kilo vermiştim,rengim de iyice solmuştu..Saçlarım bile bir ay önceye nispeten berbat durumdaydılar..

Suijitsuna ile iki aylık evliydim ve korkuyordum..Plan tüm hızıyla ilerlerken Elysi ve Mary’ye bir ev satın aldık İstanbul’un göbeğinde.Onlar da her şey bittikten sonra burada yaşamak istediklerini belirtince planımda birkaç değişiklik yapmam gerekti,önemli değişiklikler..

Bunları düşünmekten kendimi alı koymaya çalışıp ayağa kalktım,artık üstüme oturmayan geceliğimle kendime bakıp sıyırıverdim askılarını.Yere düşen geceliği umursamadan gidip bir şeyler giydim:siyah bel üstü,kırmızı düğme ayrıntılı bir etek ile kolları oldukça uzun olan bir penye ,siyah kilotlu çorap ve işte tamamım..Uzun saçlarımı da özensizce topladıktan sonra yatak odasından aşağıya inip Bob Marley ‘in Legend albümünü taktım ,ev adamın sesi,arka fondaki davul gibi çalgı aletlerinin tatlı,hafif şiddetiyle inlerken yukarıya çıkıp yatak odasından başlayarak dağınıklığı toplamaya başladım.

En fazla iki saatimi alan bu işlemin sonunda aklıma kahvaltı anca geldi,bu geldiğinde ise çamaşır odasında,yerdeki kirlileri topluyordum,bir anda kendime boydan aynada bakma gereği hissettim..
Ayağımın dibine doğru kaydı elimden kirliler…
Bu yüz..
Bu beden…
Bu beyazlık…
Aynaya iyice yaklaşıp yansımama dokundum,başımı aynaya dayayıp acıyan kalbimdeki ıslaklığı saldım,başım dönmeye başladı,alnımı dayadığım aydan kendimi çekip tiksintiyle baktım,öylece dururken elimden son kirli çamaşır da düştü.Ve birden , kendi suratıma tükürmek istermişçesine aynadaki yansımama tükürüp bağırarak ağlamaya başladım,aynı zamanda odadan kaçarcasına,o görüntüden kurtulmak,Suijitsuna’nın güvenli kollarına uçmak istercesine koştum aşağıya..

Aşağıya inip dış kapının önüne geldim,dışarı çıkmak istiyordum ama korkuyordum!Ben korkuyordum!!Ellerimi kapıya vurup dizlerimin üstüne düşerken var gücümle lanet okurcasına bağırdım.Dizlerimin üstündeyken artık hiçbir şeyin geri dönülemeyecek yerde olmasına,bunları yapışıma lanet okudum:’’Erdin mi isteğine?!!Ne geçti eline,sen bir gerisin Misa!!’’..Hayatımda hep kendimle konuşan biri olarak ilk defa kendime böyle hakaret ediyordum;canım yanıyordu.

Aynada görüntümü , çöküşümü görüşüm kapıya sırtım dayalı bir şekilde devam eden yeni bir ağlama ,çığlık atma kriziyle devam ederken başımın iyice dönmeye başlaması içimi kemiriyordu bir yandan.Sonunda yoruldum;her şeyden yorulduğum gibi bağırıp çağırmaktan,kendime hakaret etmekten ve ağlamaktan yoruldum ben de bu defa,ve ilk defa..

Rahatlamış,içi bomboş , umursamaz bir ifadeyle ayağa kalkıp sendeleyerek yürümeye başladım,omuzlarım her adımımda daha bir düşerken kahvaltı masasının başına oturup yemeğe zorladım kendimi.Her lokmamda sesimi çıkaramadığım gözyaşlarım gelirken gözlerimden içimde artan,taşma sınırına hafiften yaklaşan sinirime karşılık masadan kalkıp yukarı çıktım ve sinirimi odadaki kirlileri toparlayarak,kimi zamanlarda oturup veya bir kenarda kalıp ağlayarak geçiştirdim.

Böyle olsun istememiştim,planım bu değildi!Bunu nasıl kabullenebilmiştim böyle,nasıl bir kin vardı içimde?..
Evi toplamayı bitirdiğimde akşam olduğunu,havanın karardığını anca anlayabildim.Hala yerinde duran kahvaltılıkları toparlayıp bir bölümünü sırf Suijitsuna yedim sansın diye çöpe dökerken diğer bir kısmını da dolaba kaplarıyla yerleştirdim.Akşam yemeği için hazırlık yapmaya başladım ardından da:Japonya’da yediğim yemeklerin bir kısmının nasıl yapıldığını öğreten aşçı sağolsun bu akşam Japon yemekleri pişirmeyi planlıyordum.Evin mutfak da olmak üzere her yerinde kelebek işlemeleri,nişan ve Suijitsuna’nın benden,benim Suijitsuna’dan gizlice çektiğimiz güzel karelerle doluydu.

Yemekleri sistemlice yapınca yarım saatte tatlı da dahil olmak üzere hepsini ocağa,fırına verdim pişmeleri için.Mutfaktaki ufak dağınıklıkları toparlarken Suijitsuna ile geçen gün çekildiğimiz fotoğrafa çarptı elim,çerçeveye büyük bir sevgiyle bakıp gülümsedikten sonra camdaki görüntüme baktım:her ne kadar çökmüş olsam da elimden bir şeyler gelebilirdi..

Çerçeveyi yerine koyup sofrayı hazırladım.Yatak odasına çıkıp hazırlanmayı planlıyordum.Merdivenin başına geldiğimde bilincimi kaybetmeye başladığımı,yere bir kağıt misali serildiğimi hissettim.Bu o kadar rahatlatıcıydı ki düşme hızını hissetmedim bile..Soğuk beton..Ah..Yine başım ağrıyor,hatta çatlıyordu,yine kızıyordum kendime..Gözlerimden birkaç damla yaş gelirken etraf karardı..Son gördüğüm şey dış kapının açıldığıydı ve sesler..

Ağırlaşmış gözlerimi açtığımda Mary’nin yaşlı gözleri bedenimi süzüyordu.
-Çok kilo vermiş..bu normal mi Elysi?..
-Bilmiyorum!Lanet olsun! Elysi’nin şuan elleri belinde evde turlar attığına emindim,kafasında:’’Şimdi ne olacak..?’’ sorusu vardı bir de büyük ihtimalle..Başımı yavaştan kaldırıp :
-Hey..dedim zorla çıkan sesimle..Elysi tam tahmin ettiğim pozisyonundayken beni görünce Mary gibi dibime geldi:
-Sen iyi misin??
-Elbette…Hattaaaaa..diyip ayaklandım ve kızları tutup evin dış kapısına sürükledim,ikisi de :’’Niye bayıldın?-‘’Japonyaya dönmeli miyiz?’’-‘’Bak biz sana demiştik!’’ gibisine şeyler söyleyecekleri ayriyeten nutuk çekecekleri için,hiç zaman kaybetmeden onları göndermem ve hazırlanmam gerekiyordu.Çok kızmış olsalar bile kapıyı kaparken elleri belinde olan Elysi’nin gözüne gözümü dikip:
-Lütfen anlayın..sonra konuşacağız biliyorsunuz..orada görüşeceğiz zaten..Suijitsuna hiçbir şeyi anlamamalı..lütfen.. sonunda yenik düşen Elysi:
-Seni en yakın zamanda görmek ve seninle konuşmak istiyorum..
-Elbette hanımlar..görüşürüz..deyip kapıyı kapadım..Elysi ve Mary’nin ‘’elveda..’’diye sallayan elleri kayboldu .. yine kendimi garip hissetmeye başladım..Karşımdaki saate bakınca:
-AAHH!! Olamaz!!Tanrım!! bağırıp yukarı fırladım..En kısa sürede,en şık halimle çıkmalıydım karşısına..’’Bu mu,yoksa bu mu?..’’ derken siyah kot pantolon,içine yarı boğazlı sıfır kollu bir bluz ve üstüne omuzları açık bir tunik ile belden kısmalı kemeri kapıp banyoya koştum..

Yarım saatte ne kadar duş alınıp iyi bir şekle girilebilirse o kadarını yapmış,aşağı inmiş Suijitsuna’yı beklemeye başlamıştım bile..’’Geç kaldı..mumları söndüreyim’’ derken Suijitsuna yorgun argın, evine oldukça kızgın bir suratla girdi..
Beni karşısında görünce,hele ki böyle hazırlanmış bir şekilde tüm o kızgınlığı yok olmuş kollarını bana açmıştı..Hızla gidip sarıldım,yanaklarını öptüğümde sıkıca sarılıp tekrardan derin bir nefes aldı.

Bir şey olmuş gibiydi..Sıkıca sarılıp başımı omsuna yasladım gözlerimi kapayıp içimden zamanın durmasını dilerken:
-Bir şey oldu..söyle…(başımı omzundan kaldırıp gözlerine baktım) ya da istersen fırından 10 dakika önce çıkmış yemekleri yiyebiliriz ve sen de o arada anlatırsın?..
Birden dudaklarında kocaman bir gülücük yayılmaya başlayınca ben de gülümseyip derin bir nefes aldım.İçeri geçip oturduğumuzda Suijitsuna:
-Tüm gün yemeklerle mi uğraştın?Ah..Tanrım çok acıkmışım..(anında yemeğe saldırıp koca olan gülümsemesini on kat arttırıp suratıma baktı) tuzu dışında harika!..öhhöm..suyu uzatır mısın Prenses’im?..
-(suyu uzatırken) Çok özür dilerim..Bir karamsarlıkla yaptım ondan oldu sanırım..İstersen dışarıdan bir şey söyleyebilirim..Bir de..(duraksayıp dirseklerimi masaya dayadım ,ellerimi birleştirip dudağıma değdirdim.) Bana hep ‘’Prenses’im’’mi diyeceksin?..
-Yaşını umursamıyorum benim biricik ‘’Prenses’im’’..Sen her zaman benim ‘’Prenses’im’’din..Bu hiç değişmedi,ne ilk tanıştığımız an,ne de şuan..ayriyeten..hayır..içine su katarsak tuzunu alır ,sanırım..
Gülümseyip ben de yemeğe başladım..Arkadan gelen ‘’Lara Fabien-Adagio’’ nun İtalyanca versiyonu evi inletirken ben o şarkıda kaybolup sözlerinde doğuyordum yavaşça..Yemekten çok Suijitsuna ile ilgileniyordum açıkçası,ne söyleyecekti?..
Ve sonunda Suijitsuna başını kaldırıp sahte bir öksürükle daldığım yerden aldı beni..
-Efendim ?..
-Misa..Bugün işe yeni başladım biliyorum ancak..
-Ancak..? Ne..?(tekrar dirseklerimi masaya dayayıp az önceki pozisyonu aldım..Siyah masa örtüsü birden benim tarafıma doğru gerildi)
-İş dolayısıyla bir yere gitmem gerekiyor…
-ah..(derken arkama yaslanıp derin bir nefes aldım..sonuçta kötü bir şey yoktu..gerçi..onun gitmesinden daha kötüsünü düşünemiyordum…)ne zaman gidiyor ve ne zaman dönüyorsun? (bunları söylerken başımı eğmiş ellerime bakıyordum.)..
-En fazla 1 hafta..
-Peki..Elinden geleni yap olur mu ‘’Biriciğim…’’
-‘’Biriciğim..’’…
Gülümseyip ayağa kalktım ve dolabın üstündeki pizza reklamını kapıp masaya geçtim:siparişi verdikten sonra gülümseyerek masayı toplamaya başladım.Suijitsuna:
-Ben memnundum..
-Evet..bol sulu bir pilav yiyorsun..
-Suyu severim,sağlıktır..(kaşığı almış tabağı karıştırıyordu)
-Batırdın..
-Afedersin..
-Önemli değil,benim hatam..ben bile yiyemediysem,senden bekleyemem ki..(bunları söylerken elimdeki tabaklarla arkamı dönüp tekrar gülümsedim.)
-Tatlı?..
-Boşver gitsin.. diyene kadar Suijitsuna ona saldırıp koca bir çatal almıştı bile..
-Muhteşeeeeeeeem….’’ee’’leri o kadar uzatmıştı ki gülmekten yerlere yatacaktım..
-Açken çok hoş oluyorsun.. (canımın yandığını belli etmemeliydim,yine gülümseyip devam ettim ) senindir..
İşim bittikten sonra masaya oturup Suijitsuna’nın tatlıyı canice (o kadar hızlı ve nefessiz yiyordu ki ilgincime gitmişti..) yiyişini izlemeye koyuldum..Suijitsuna birden duraksayıp bana baktı,tabağı masaya koyup çikolatalı dudaklarıyla gülümsedi:
-Ehehe!..Çocuk gibi her tarafını batırmışsın..gel bakalım.. ayağa kalkıp peçete kaparaktan yanına yaklaştım ve dudaklarını silmek üzere uzandım ki Suijitsuna bir harekette kucağına alıp çikolatalı dudaklarını yanağıma yapıştırı verdi:ben kahkahalarla gülerken içimde koca bir fırtına kopuyordu,ne olurdu bu an hiç bitmese,çocukça olsa da bu duygum:hiç gitmese..hatta işe bile..söyleyebilsem ona..
-Dur! Dur!!ahaha!!Durrrr!! derken her tarafım çikolata olana kadar devam edip bir süre sonra nefes nefese kalıp duraksama durumunda kaldı:
-Misa..Sen de ilçeye gitsene..Kızları dolaştırırsın hem,yalnız da kalmazsın..
-Harika bir fikir!! Ne zaman gidiyorsun?..
-Bu sabaha karşı..
-Bu saatte bilet bulur muyum?..Sensiz bu evi istemiyorum..
-Biliyorum.. (zil çaldı..)ah..ben açarım.. diyip yanağımdan bir kere daha öpüp elimdeki peçeteyle yandaki aynadan yardım alarak temizlenip kapıya yöneldi.Suijitsuna pizzaları alırken içeriyi kokuları dolduruyordu,ben de suratımı bu kalın çikolata tabakasından kurtarmak için ıslak mendili kapmış aynanın önünde suratıma sürtüyordum.
-Pizzacı hanııımm!! Şivesi hiç yakışmayan Suijitsuna’ya kahkahalar içerisinde gülerken işimi tamamlayıp masaya oturdum,tuzlu Japon yemeği,içinde bir ton çikolata olan tatlı demeden ikimiz de pizzalara saldırdık.
Komik,hoş esprilerin havada uçuştuğu bir akşam,hatta gece yemeğinden sonra masayı kaldırıp yukarıya ikimizin çantasını hazırlamak üzere çıktım.Odaya girdiğimde Suijitsuna ‘nın çoktan çantasını hazırlamış olduğunu fark ettim:
-Ben hazırlardım..
-Gerek yok Prenses’im..hallettim ben..kaç gün kalırsın?
-İyi..öyle olsun madem ..2-3 gün...deyip gülümsedikten sonra bir iki günlük giysiler koymaya başladım çantama..Saat yaklaştıkça kasılıyordum.Suijitsuna banyoya girince de elime toz tabakalı bilgisayarı alıp bir toz beziyle üstten aldım tozunu,ardından ‘’Aç’’ komutunu verip açtım bilgisayarı.
Neyse ki Suijitsuna çıkmadan biletleri almış,yapmam gereken işimi görmüş ve bilgisayarın geçmişini silip kapamıştım.

2 saatlik ,yoğun geçen bir hazırlık aşamasından sonra ikimiz de arabaya binip havaalanının yolunu tuttuk.Havaalanında hazırda bekleyen Elysi ile Mary’yi görünce içimde bir gariplik hissettim..Dudaklarımı ağlamamak için ısırıp arabadan indim.Dakikalar içerisinde o kendi,ben kendi uçağıma bindik oysa arabadan inmemin üzerine bir buçuk saat geçmişti bile..

Bazen,bazı şeyleri hissetmemeyi diliyordum..Zaman denen acınasıca varlığa tıkılıp kalmak,çıkamamak onun sözünden,gidememek geri,bunlara sebep olanı yok edememek zehirler,yok eder insanı içten içe..Ancak zaman her an geçiyordur ve bu anın bile geri dönüşü yok!

Uçağa bindiğimde telefonumu kapamadan önce gelen mesaja ancak şimdi;ilçeye giden taxinin içerisinde ,Mary önde,Elysi yanımda otururken bakabildim:’’Elbette Misa,babama bunu iletirim..En yakın zamanda görüşürüz.-umarım..-..’’
-Kimden..? diye sordu Elysi başını mesaja uzatırken,
-Victoria..ondan bir ricada bulundum,biliyorsunuz.. telefonu bıkkınlıkla çantaya sokuşturup siyah kotumu düzeltip başımı Elys’nin omzuna yasladım.
-Misa.. gözlerim kapalıydı,ağzımı bile açamazken ciğerlerimi zorlayarak kısık sesimi çıkarmayı başarabildim:
-Efendim Mary ?.. Mary’nin sıktığı Candy adlı parfüm bana doğru hareket ederken,onun arkaya dönüp elini öndeki koltuğun sırt kısmına dayadığını duyuyordum.Dudaklarını sigara izmariti gibi kokan koltuğa dayadığını sesinden anladım:
-İyi olacaksın değil mi?.. bu soruyu kendine yediremediği,bu kelimeleri bir araya getirebilmek için çok uğraştığı ve çaresizlik içerisinde sorduğu sesinin çıkmasını istemezcesine dayadığı koltuktan gelen sesinden anlıyordum..Hala kapalı olan gözlerime karşılık elimi uzatıp koltuğun başlığına koyduğu,korkudan titreyen buz kesmiş elini tutup :
-Hepimiz iyi olacağız hanımlar…Sadece uyumak istiyorum..Elysi… , Elysi hemen sözümü kesip demek istediğimi anlamışçasına başımı, çoktan minik otobüs yastıklarından koyduğu bacaklarına koymam için hareket etti,ben de gözlerimi sonunda açıp acıyla gülümsedim ikisine de..Başım inanılmaz derecede acıyordu,kafamın arkasını delmekle kalmıyor çiviler de çakıyorlardı sanki,veya beynimi mi söküyorlardı?..

Elysi’nin bacaklarına uzanınca kısa sürede başımdaki ağrı büyük oranda azaldı,ben de bundan faydalanıp uykuya dalma çabasına girdim..Yolculuk böyle devam ediyordu,uykuya dalacakken Elysi ve Mary’nin sessiz fısıltılarını kesik kesik duyuyordum,bir ara taxici bir taşın üstünden geçti,o an başıma öyle bir ağrı saplandı ki gözlerimi acıyla açıp çığlık eşliğinde kasılan bedenime karşılık kollarımı başıma siper etme gereği hissettim.Taxici attığım acılı çığlıkla kenara çekip bana baktığında gözlerim fal taşı gibi açılmış direk direksiyonuna bakıyordum ,Mary ile
Elysi ise şoktaydılar..
Sıktığım dişlerimin arasından ağlayan sesimle:
-Devam et.. ardından başımı hareket ettirmeden Elysi’ye başıma var gücüyle bastırmasını işaret ettim,
-Yapamam..!
-Yapmazsan…derin bir nefes alıp devam ettim: durum daha kötüye binecek..Dediğimi…kesik kesik nefes almaya başladım bu defa,gözlerim kararıyordu,bu bedenin kendini korumasıydı;fazla acı hissettiğinde kendini bilinçsiz bırakmasıydı:oysa şimdi hiç de sırası değildi..Bilincimi kaybederken,beden kendini kapatırken ,içimden Elysi’nin zamanından önce bastırmasını diledim..

O sırada suratıma düşen bir damla eşliğinde beynime yapılan,gözlerimin taxi camına kadar fırlamasına sebep olan o baskıyı hissettim,var gücümle inleyip bacaklarımı kendime çektim,başıma yapılan bu baskı sırasında Elysi’ye dönüp gözlerine baktım: ağzı kenetlenmiş bir biçimde titreyen elleriyle yaptığı bu baskıyı gözlerimin temasıyla geri çektiğinde kendimi havadan koltuğa bırakıp (kasılma sırasında bedenimi bir miktar kaldırmıştım.) derin nefesler eşliğinde rahatlayıp Elysi’nin kan kırmızı olan gözlerini sildim titreyen elimle:
-Bak… yutkunup devam ettim: her şey yolunda..geçti..gördünüz mü?.. herkes derin bir nefes alırken Elysi’nin elini tutup göğüslerimin arasına koydum,elimi de üstüne koyup gözlerimi kapadım,Elysi saçlarımı okşamaya başlayınca gözlerimi açmadan gülümsedim.
-Terlemişsin..
-Acı..terletiyor..
-Bu krizlerin kaç günden beri geliyor?..
-3 haftadır varlar..ama hiç terlediğimi fark etmemiştim..zaten midem de bulanıyor..
-…
İkisi de kızgınlıkla sus pus olup ilçeye ardından da otele varmamızı bekliyorlardı.Neyse ki o,taxicinin kenara çekmesini rica ettiğim ve kustuğum virajlardan sonra otele varabildik,taxiciye fazladan 200tl verip çenesini kapamasını,arkamdan konuşmamasını söyledim inerken.
Odaya çıktığım gibi kendimi yolculuk giysilerimle de olsa yatağa attığım gibi uyuya kaldım.

Kalktığımda pantolonum dahil tüm eşyalarımın çıkarılıp yerleştirilmiş,üstümün değişmiş olduğunu gördüm.Kenardaki yığın halindeki renkli atletlerim dikkatimi çekince ayaklarımı soğuk zemine bastırıp ayağa kalktım,kenarda sabahlığım vardı,üşümemek için üstüme geçirip odada dolanmaya başladım,kızlar burada değillerdi ancak masanın üzerinde bir sürü not,adlarının yazılı olduğu plastik kahve bardakları (anlaşılan tüm gece starbucksa eziyet etmişlerdi..) duruyordu.
Kağıtlara baktığımda benim için notlar tutulduğunu gördüm :
‘’- Saat 6 civarı:bilinci kapalı ve çok terlemiş..Üstünü değiştirdik.
-Saat 6 buçuk..acıyla inliyor,gözleri kapalı yani bilinci kapalı,rüya görüyor olabilir,çok terlemiş..Üstünü tekrar değiştirdik..
-Saat 7 buçuğa geliyor,odayı topladık sesten etkilenmiyor.Başına dokununca suratı kasılıyor,saçlarının dipleri ağarmış..çok terlediği için yine üstünü değiştirdik..
-Saat 9..Bir bardak su isteyip kan çanağı gözlerle uykuya daldı.Anladığımız kadarıyla günlerdir çok az ve endişeli uyuyor…Terlemiş,üstünü değiştirdik.Ateşi yok.
….’’ Böyle devam eden kağıda bakarken telefonumun mesaj sesi geldi,kağıdı bırakıp yavaşça çantama yöneldim,tek dokunulmayan şey çantamdı;anlaşılan az çok tanıyorlardı artık beni;eşyalarımı düzenlemiş,banyoya sabah kullanacağım eşyalar konulmuş,sabahlığım yatağın kenarına asılmış ancak çantama el bile sürülmemişti.Gülümseyip telefonumu çıkardım:toplamda 19 arama,3 de mesaj vardı.19 aramanın bir kısmı Suijitsuna,bir kısmı kızlara bir kısmı da Victoria ve bilmediğim bir numaraya aitti..

Mesajların biri Victoria’dandı:’’Babam bugün seni görmek istiyor,doktorlarla da randevu ayarladı,gereken tüm doktorlar orada olacak..Saat 4’te görüşürüz..’’ , diğer ikisi de Suijitsuna’dandı:’’Misa..ulaştınız mı?..’’ , diğeriyse:’’Prenses’im bir şeyin mi var,uyuyor musun hala..Endişeleniyorum..Lütfen ara..sesini duymaya ihtiyacım var..’’..

Saate baktım :11:30…Telefonu masaya koyup etrafta dolanmaya başladım ki kızlar sessizcene kapıyı açıp içeri girdiler:
-Geldiniz mi sonunda?
-Uyanmışsın!! Dedi bir ağızdan ikisi..
-Evet..bir kahveye ihtiyacım var..hazırlanın..kahvaltıdan sonra,gerçi kahvaltı kalmamıştır aşağıda da..neyse..hazırlanın da dışarıda yeriz artık..
-Biz hazırız..
-Ah..Ben bir değişeyim geliyorum.. dedikten sonra dolabı açıp içinden elime gelen bir askıyı kaptığım gibi banyoya daldım, 15 dakikada hazırlanıp çıktım ardından da..Cüzdanımı,çantamı her şeyimi alıp odadan ayrıldıktan sonra otelden ayrılıp bir dolmuş arayıcılığıyla hastaneye yakın bir restoranda girip oturduk,burası düzlemesine 100 metre gidip kavşaktan sola dönüp aşağıya 10 metre civarı ilerledikten sonra hastaneye varabileceğimiz kadar yakın,şeker ve sıcak,tanındığım , sevdiğim her şeyden önce sağlıklı bir yerdi..
İçeri girer girmez gelirken ayırttığım masaya kurulup çifte kavrulmuş bir fincan kahve ve üç kişilik güzel bir kahvaltı sipariş edip kızlara döndüm:
-Saat 4 ‘te hastanede bir randevum var hanımlar..gelme zorunluluğunuz yo..
-Geliyoruz!!
-Ah..peki..hemen atarlanmayın..
-Sana ne olduğunu bilmeliyiz.. bu iyi değildi..İç çekip getirilmiş olan kahvemden bir yudum aldım..Kısa sürede de gelen kahvaltılarımızı bitirdikten sonra hesabı ödeyip hastaneye doğru yürümeye başladık.
-Sen reçel sevmezsin..
-Ben de fark ettim! Diye atıldı Mary..
-Canım istedi..dedim hastaneye ritimle yürürken..Kızlar hep bir ağızdan:
-Öyle olsun bakalım..dediler..
Hastaneye vardığımda saat 4’e geliyordu..Victoria hasta kıyafetleriyle bizleri tekerlekli sandalyede solgun bir halde karşıladı.Korkuyla önüne eğilip:
-Sen iyi misin?!... dedim..Victoria gülümseyip:
-Merak etme Misa..iyiyim..babam ve dostları seni bekliyor..bu taraftan..Beni daha sonra konuşuruz..
Victoria tekerlekli sandalye ile yolu gösterirken korkudan titrediğimi fark ettim.Ama artık çok geçti..Odanın kapısının önüne gelince kızların dışarıda kalmasını işaret edip Victora ile içeri girdim.Burası ameliyathaneydi;daha önce ameliyata girdiğim ameliyathane..Gözüme korkunç göründü birden,yanaklarımın kızardığını hissedebiliyordum..
Doktorların oluşturduğu bu çember masaya oturup aletlere baktım bir yandan da,Doktor Lovski söze girdi:
-Öncelikle hoş geldin Misa..
-Hoşbuldum…dedim kısık bir sesle..
-Sana ne olduğunu konusundaki düşüncelerimizin doğru olup olmadığına emin olmak için çeşitli testler ve muayeneler yapmamız gerekiyor,biz de burayı hazırlayıp işimiz bitene kadar başka yedek doktorların yerimize bakmasını rica ettik.Beyninden başlayacağız..Misa..soyunmalısın..
-… başımı utanç ve korkuyla Victoria’ya çevirip gözlerine dolu gözlerimle baktım,Victoria başını olumluca sallayıp içeriden kendisinin üzerinde bulunan giysiden getirdi.Kimsenin beni görmeyeceği bir kenarda üstümü değiştirip muayene için hazırlanmış yatağa uzandım.Gereken tüm cihazlar buraya taşınmış,tüm testlerin burada yapılıp sonucun çabuk elde edilmesi için gereken ne kadar kimyasal varsa kutulanıp kenara konulmuştu.Anladığım kadarıyla testlerimi kendileri yapıp sonuçlandıracaklardı..

Yaklaşık on tane doktorun arasında kalmak yetmezmiş gibi midem bulanıyordu..Ardından doktorlardan biri ellerine eldivenleri geçirip başımın dibine geçti,bu sayede ilk muayenem başlamış oldu..

YAKLAŞIK 23 SAAT SONRA

Gözlerimi açtığımda her tarafım kan içindeydi,doktorlar ise masalarının başında yığılmışçasına oturmuş test sonuçlarını,kan örneklerini değerlendiriyorlardı.Yanımda elimi :’’Pes etme!’’ dercesine sıkı tutan Victoria vardı.Etrafa bakınca kahve,paketlenmiş yiyecek artığıyla dolu her şeyden önce doktorların dağınıklıklarıyla ortaya çıkan bu garip ürkütücü manzara karşılıyordu sizleri..
Victoria:
-Uyandı! Doktorlar büyük bir hızla etrafıma toplanıp:
-Üstünü değiştirelim..ardından da yemek yesin ve konuşalım.. diyen Dr.Lovski arkasına dönüp hemşireye iyi olduğum haberiyle yiyecek getirmesini söyleyen bakışlarını fırlattı.Hemşire buradan ayrıldığı gibi dışarıdan büyük bir sevinç çığlığı tulfanı koptu:’’Misa uyandı!’’..
-Ne oldu bana?..
-Açıklayacağız… deyip Victoria’dan üstümü giymemde yardımcı olmasını rica etti babası,suratı çok asıktı.Bunu neden kızına yaptırdığını anlamıyordum,kızı tekerlekli sandalyede oturuyordu..Sorgulayan gözlerle bakarken Dr.Lovski :
-Meraklanma Misa..O iyi..

İçimi çekip Victora’nın yardımıyla bir kenarda üstümü giydim.Kasıklarım çok acıyordu,ses çıkarmadan getirilen yemeğin kokusuyla dolan kısma geçip doktorların masasına oturdum.Yemeğimi yemeye başladım,çok acıktım.

Yemeğimi yiyişimi izleyen doktorlardan beni ilk muayene eden ile Dr.Lovski aynı anda:
-Misa..yemeği bırakıp ağzımdakini yuttuktan sonra :
-Ef..efendim..dedim..
-Sen kaç yaşındasın?.. Gözlerimi kaydırıp:
-18..Dr.Lovski sinirle atlayıp:
-Ve sen durumuna rağmen 18’inde hamile kaldın öyle mi?!!

Gözlerim fal taşı gibi açıldı,oturduğum sandalyeye çakıldığımı hissediyordum,bu sandalyeden hiç kalkamayacakmış gibi..Elimdeki çatal masaya düştü,gözlerimden iki damla yaş süzülürken tüm doktorlar Dr.Lovski’nin bu aşırı tepkisini sorguluyordu gözleriyle,asapları bozulmuşa benziyordu.

Ben bu habere gülmeli miydim,ağlamalı mı?..

Bu yaptığına çok kızan doktorlardan biri Dr.Lovski’yi yerine ittirip oturttu,bu sırada herkes gibi kızan Victoria sandalyesinden babasının yakasına atılıp:
-O evli!! Buna nasıl cüret edersin!
Dr.Lovski bu duyduğu karşısında kıpkırmızı kesilip:
-Ben..ben çok üzgünüm Misa..
-Kes sesini! doktorlardan biri ayağa kalkıp bana yaklaştı,diğerleri de Victoria’yı sakinleştirip sandalyesine oturtmaya çalışıyordu.Sandalyemin arkasına gelen doktor omuzlarımı sıkmaya başladı:
-Bakın bayan Misa..Bir kaç dakika sonra,tam bir gündür size burada testler yapıyor,sonuçlarını çıkarıyor,muayeneler yapıyor,notlar tutuyor ve sizi kesip biçiyor olacağız..Eşiniz ile bir bebeğinizin olacağı gerçek..Ancak..burada bir problem var:ya bebek..ya siz.. birden kendime gelip başımı doktora çevirdim:
-Ya ben..ya bebeğim?...mantıksız sorunuza cevap vermemi mi bekliyorsunuz? Dedim tüm doktorların gözlerini dolaşırken gözlerim..Doktor Lovski kendine gelmiş ,ayağa kalkmış ve bana doğru yürümeye başlamıştı bile..:
-Misa..o küçük şeytanı almamız gerek..yoksa sen..
-Sen ne cüretle sevdiğim adamdan olan bu hediyeye ‘’küçük şeytan ‘’dersin?!!Münasebetsiz!! Hayır!!BEBEĞİMİ ALDIRMAYACAĞIM!!ÖLECEK DAHİ OLSAM HEMDE!!!

Bu sırada ameliyathanenin kapıları hışınla açıldı:ben de dahil olmak üzere herkes başını kapıya çevirdi:gelen Suijitsuna’ydı,arkasındaysa kızlar şokla duruyordu..
Suijitsuna :
-Misa seneler önce mezarlıkta seni bulduğumda..’’Victoria’’denen bu kıza…olaylardan sonra ilik nakli yaptırmakla kalmayıp bir böbreğini mi verdin?..
Olduğum yerde,bir de duyduklarım yetmezmiş gibi,Suijitsuna’nın bunları söylemesi iyice karışmama,içimde çelişkiye düşmemi sağladı.Suijitsuna soran gözlerle bakıyordu.Ağzımı açamazken :
-Bayım..eşiniz hamile..diyerek durumu yumuşatmaya çalışan Dr.Lovski geç kalmıştı..Derken Suijitsuna’nın kızgın sesi ve ifadesi bir anda değişip çok farklı bir ifadeye bürünüverdi.Hemen bundan faydalanıp ayağa kalktım , ona yaklaşıp sıkıca sarıldım,o benim her şeyi kaldırmamı sağlayan tek varlığımdı,içimdeki bebeğim birde..
-Suijitsuna..bebeğimiz olacak..ve her şey yolundaymış..dedim sarıldığım Suijitsuna’nın omuz üstünden kızgınlık,söylememelerini belli eden gözlerle bakarken..’’Sizi aptallar!! Onun her şeyi öğrenmesine nasıl izin verirsiniz?’’ aslında ‘’her şeyi’’ öğrendiği söylenemezdi..Ama önemli bir kısmını biliyordu ve bu ameliyata izin verense Chiris’ti,yani beni teslim edip de gittiği kişi,bu onun kendine tavır almasını sağlayacaktı.’’En azından karnımdaki küçük şey buna mani olabilir..’’diye düşünüyordum ki başımı kızlara çevirip :’’Nasıl buraya geldi?!!Bir şey duydu mu?!!’’ bakışı attım kızgınlıkla..
-Senin içeriden uzun süre çıkmayacağını anlayınca burada bir oda tuttuk..Ameliyathane önünde beklerken Bay Yagami geldi..Siz telefonlarına ve mesajına cevap vermeyince çok endişelenmiş ; işini biran önce bitirip buraya gelmiş..İçeridekinin siz olduğu bütün hastane dilinde dolaşıyormuş zaten,geçen senelerde yaptırdığınız ameliyat hakkındaki söylentilerden öte Victoria konuşulunca…..uzun bekleyiş sırasında bir de yüksek sesinizi duyunca içeriye girmemesi için biz bile tutamadık,ne dediğiniz duyulmuyordu ama çok endişelendik. Diye cevaplarımın hepsini bir arada verdi Elysi..

Benim adım ‘’Siyah Kelebek’’…İçinde bin bir türlü siyah tonunu yeşerten,bir ‘’bebek’’haberiyle hayata bir kez daha bağlanan , karanlık tonlarını bir salisede dağıtan rengarenk bir bebeği büyüten biriyim ben..

Kısa bir hayata sahip olan bu minnacık renk dolu canlılara hep özendim..48 saatlik ömürlerince hem doğuyor,hem büyüyor ,bir eş bulup ürüyor,tohumlarını salıp yaşlanıyor ve bir yerde yaşama acınasıca veda ediyorlardı..Kimse içlerindekini bilmiyordu,ne hissettiklerini,ne düşündüklerini hatta bize bakış açılarını bile..

Tıpkı biz insanlar gibi..Bizim için bir kelebeğin ömrü ne kadar kısaysa,evren için de ömrümüz o denli değersiz..

Benim adım ‘’Siyah Kelebek’’..Gerektiğinde kafamı ölümcül işlere de çalıştırdım..Gerektiğinde öldürdüm hatta..Ama her şeyimin bir sebebi vardı..

Bu yüzden..biz Suijitsuna’yle kelebekleri hep sevdik,o kelebekleri,kırmızıları,bense kelebekleri,siyah olanları…

DÜZENLENMİŞTİR..