hiç sorun değil bu aralar çok yazmadım zaten

Çok sevindim o zaman.

şu an ayışığına yazıyorum

Anladım.

Geç kaldım sanırım

Çok güzel bir bölümdü Beste ellerine sağlık.

Bu arada Minako'nun ağabeyi ne ilacı kullanıyor ki? Minako'yla Maria arasında ne var acaba

Hiç önemli değil.
Aslında Hiroshi'nin kullandığı ilaç pek önemli değil yaa. İlerleyen bölümlerde ne ilacı olduğunu öğrenirsin. Tabi ki Maria'yla Minako'nun arasındaki olaylarıda öğrenirsin. Yorumlarınızdan dolayı size, okumak isteyipte okuyamayanlara ve yorum yazamayanlara da teşekkür ederim.

yeni bölüm yeni bölüm

5. BÖLÜM GİZEMLİ BİR KAHRAMAN

1 hafta... Tüm bunları yaşayalı aradan tam bir hafta geçmişti ve... Ve Ne Hiroshi kun ne de Minako'nun okula geldiği yoktu. Canım tahmin edilemeyecek kadar çok sıkkındı. Her sabah olduğu gibi yine okula geç kalmıştım. Ağabeyimin o güzel maviş gözleri her sabah bana büyük bir kızgınlıkla bakıyordu. Ama ne yapabilirdim ki?!... Herneyse. Bunların hiçbir önemi yok zaten.

Aklımdaki bazı düşüncelerle -ki siz zaten neleri düşündüğümü biliyorsunuz- uyumuşum. Sabah uyandığımda ise saatin 08:27'yi gösterdiğini gördüm ve "Neeeeeeee?!... Saat 08:27 miiiiiiiiii?!..." ciyakladım. Annem yine her zaman olduğu gibi bana "Aaammyyy!... Okula geç kalacaksın hadi hazırlan!" diye aşağıdan seslendi. O kadar meşguldüm ki anneme bile cevap veremedim.

En sonunda üstümü giyinmiştim. Tam aşağıya indim ki annem "Sanki formanı ters giymişsin Amy." dedi gözlerini kısarak. O an anladım ki annem haklıydı. Hem de çok haklıydı. Bense ağlamaya başlayarak "Ama yaaaaaaa!... Benim hiçbir suçum yooook!... Ben sadece okula geç kalmamak için erken hazırlanıyım demiştiiiiiiimm!..." kendi kendime söylendim. Sonra annem Hikaru'ya dönerek "Oğlum en iyisi sen arkanı dön." dedi ve Hikaru da isteksiz isteksiz arkasına döndü. Annem "Hadi Amy. Formanı tekrardan çıkar ve giy."dedi. Ben de ağlamayı bırakıp annemin söylediklerini başımla onayladım.

Hikaru'yla ben yoldaydık. Formamı değiştirmiş, ayakkabılarımı giymiş -bağcıklarımı annem bağlamıştı ama- ve üstüne reçel sürülmüş ekmeğimi alıp çoktan yemiştim bile. Ama Hikaru bana artık öyle çok kızmıştı ki siyah saçlarının arasından terler damlıyordu. Her zaman dediğim gibi "Benim gibi bir kızın ağabeyi olmak kolay değil ne de olsa."

Hikaru'yla ben okula giderken yine her zamanki caddeden karşı tarafa geçecektik. Ben daha etrafıma bakmadan -her zaman yaptığım şey- yola fırladım. Sonra araba kornasına benzer bir ses duydum ve tam sol tarafıma baktığımda bir de ne göreyim!... Bir araba son sürat hızla bana doğru geliyordu. Öyle çok şaşırmıştım ki olduğum yerde donakaldım. Sonra birden kolumda bir şeyler olduğunu hissettim. Sanki birisi kolumu tutuyordu. Gözlerimi bir anda kapattım. Gözlerimi yeniden açtığımdaysa çantam yerde duruyordu. Sanki çok şiddetli bir biçimde savrulmuştu. Bense kaldırımda yarı oturur yarı yatar vaziyetteydim. Hikaru'nun sayesinde yerden kalktım ve Hikaru'ysa "Biraz daha dikkatli olursan hiç fena olmaz." dedi kaşlarını çatarak. Sonra ikimiz de okula doğru yürümeye devam ettik.

İlk dersimiz edebiyattı. Bu ders yine boş geçecekti. Çünkü Hiroshi kunun yine okula gelmeyeceğini biliyordum. Sınıfa girdiğimde tam tahmin ettiğim gibi olmuştu. Fakat tek sorun neden herkes benim sıramın başında toplanmıştı? Hemen neler olup olmadığına bakmak için sıramın oraya gittim ve benim sıramda oturan kahverengi saçlı ve kahverengi gözleri olan bir kız gördüm. Saçlarını iki kulak yapmıştı. Fakat kızla tüm özelliklerimiz aynıydı. Tek farkımız ise onun saçını bağlamış olması ve benim saçımı salmış olmamdı. Sınıftakilere baktım, herkes kıza büyülenmüşçesine bakıyordu. Kız sınıftakilerin ona sorduğu soruları yanıtlarken bana baktı ve durasadı. O bana ben ona bakıyorduk. Sonra tenefüs zili çaldı ve herkes sınıftan çıktı. Birtek ben ve o kız kalmıştık. Kız beni inceleyip durdu. Bense ne olduğunu anlamadan kıza saf saf bakıyordum. Sonra kız zoraki bir gülümsemeyle elini uzatarak "Merhaba!Ben Aki. Aki Chinatsu." dedi. Be de hafiften tebessüm ederek "Amy Anderson." dedim ve kızla el sıkıştık. Kızın yüzündeki sahte gülücük kayboldu "Neden biz birbirimize bu kadar çok benziyoruz? Sanki..."dedi ve duraksadı. Aki'nin konuşmasını ben devam ettirerek "Sanki bir ikiz gibi. Öyle değil mi?" dedim. Aki evet anlamında başını salladı ve sınıftan çıktı. Uzunca bir süre kızın arkasından bakakaldım.

Aradan yaklaşık 1-2 dakika geçtikten sonra çantamdan Minako'nun bana verdiği kırmızı kurdeleyi çıkarttım. Minako bana bu kurdeleyi bana acil bir durumda onu çağırmam için vermişti. Minako'yu çağırsam mı, çağırmasam mı diye düşündüm. Fakat sonra vazgeçtim. Çünkü sadece acil durumlarda bunu kullanmam gerektiğini biliyordum. Kurdeleyi çantama koydum ve sırama oturarak Minako'yu düşünmeye başladım.

...

Okul çıkışında Hikaru'yla ben tam eve gidecekken kahverengi saçları ve kahverengi gözleri olan uzun boylu çok ama çok yakışıklı bir adam Hikaru'ya çarptı.Hikaru biraz duraksadı. Adam da öyle. Adam arkasını dönmeye bile tenezzül etmeden "Afedersiniz. Sizi tanıdığım birine çok benzettim." dedi. Hikaru'da aynı şekilde "Biraz daha dikkatli olursanız sevinirim." dedi ve tüm ciddiyetini toplayarak "Gidelim Amy." dedikten sonra adam da Hikaru'nun söylediklerinin aynısını yanındaki kıza -sanırım kardeşine- söyledi. Kızın adının Aki olduğunu duydum. Sonra arkamı dönerek "Akiii!..." diye seslendim.Aki arkasını dönerek bana el salladı. Ben de ona. Sonra ikimizde arkamızı dönüp gittik. Kısa bir süre sonra "O kızı tanıyor musun?" diye sordu. Ben de evet anlamında başımı salladım ve "Bizim sınıfa yeni geldi." dedim. Hikaru başını aşağı yukarı evet dermişçesine salladı.

"Ürkütücü... Çok ürkütücü." diyerek Hikaru'nun koluna sarıldım. Hikaru "Bunda korkacak ne var ki?! Alt tarafı sessiz bir ara sokak." der gibi baktı bana. Ama içime doğmuş olacak ki kötü bir şeylerin olduğunu sezdim. Çünkü ağabeyim olduğu yerde donakaldı. Besbelli kötü bir şeyler görmüştü. Başımı kaldırdım ve -keşke kaldırmaz olaydım- tam karşımda neredeyse 10 metre boyunda olan bir akrep gördüm. Hikaru'ya betim benzim atmış bir biçimde dönerek "Benim gördüğüm canavarı sen de görüyor musun?" diye sordum. O da gözlerini akrepten ayırmadan evet anlamında başını salladı ve benim buradan uzaklaşmam gerektiğini söyledi.Ben de Hikaru'ya sert bir tepkiyle çıkıştım. Bu adam kendi sonunu kendisi getirecekti besbelli. Tekrardan uzaklaşmamı söyledi. Ben de mecburen ara sokaktan çıkmak zorunda kaldım. Çünkü akrebi yok etmek için yardım getirmem gerektiğini biliyordum. Aklıma kurdele geldi. Minako'yu sanırım şimdi çağırabilirdim. Kurdeleye "Bana Minako'yu göster." dedim. Karşımda Minako'nun görüntüsü belirdi. Belli ki dövüş antremanları yapıyordu. Çünkü tek başına Hiroshi, Haruka, Hitomi ve Maria'ya karşı savaşıyordu. Beni görünce bir an duraksadı. Ben de neler olduğunu anlattım. Minako hemen oraya geleceklerini söydi ve sonra onun görüntüsü ortadan kayboldu.

Hikaru'ya baktım ve ara sokakta Hikaru'yu değil, üzerine prenslerin giydiği bir kıyafati giymiş, pelerini olan, yüzüne masle takmış ve elinde tuttuğu hançerle akrebin gözlerini delip deşen çok yakışıklı bir adam gördüm. Fakat tek sorun Hikaru'nun ortalıkta olmamasıydı. Adam akrebin zehirli yelkovanından kaçarken "Senin gibi pisliklerle yaklaşık 4000 (?) yıl kadar önce de baş etmiştim ve şimdi de baş edebilirim." dedi. Kendi kendime buna bir anlam veremezken akrebin adamı öyle sert bir biçimde duvara nasıl fırlattığını gördüm. Duvara baktığımda duvarın kanlar içinde olduğunu ve adamın yerde boylu boyunca adeta bir ölü gibi yattığını gördüm. Akrep tam zehirli yelkovanını yerde yatan adama sokacakken akrebe bir taş fırlattım ve bu sayede canavar tüm dikkatini bana verdi.

Akrep zehirli yelkovanını benim olduğum tarafa doğru savurunca ne yapacağımı bilemedim ve refleks olarak havaya zıpladım. Etrafıma baktım ve havada uçtuğumu gördüm. Bir haftadır sırtımda olmayan melek kanatlarım şimdi sırtımdalardı ve ben hayatım boyunca ilk kez uçuyordum. Yere ayaklarımı bastığımda bir şeyi fark ettim. Prens kıyafeti giymiş olan dam hançerle akrebin gözlerini kör etmişti. Bu durumda akrep benigöremezdi. Mümkün olduğunca sessiz olmak zorundaydım. Ama sessiz olmayı başaramadım. 1-2 adım geri atayım derken çöp kutusunu devirdim. Akrep beni fark etti. Kapana kısılmıştım. Tam ölmeye hazırlanırken yerde baygın halde yatan adamın uyandığını ve bana "Hançeri al ve akrebin kalbine sapla!" dediğini duydum. Bir anda hançeri bana fırlattı. Nasıl yaptığımı bilmiyorum ama bir anda hançeri tuttuğum gibi akrebe doğrulttuğum an canavarın havada buharlaştığını gördüm. Şaşkınlıkla hançere bakarken adamın bana yaklaştığını gördüm. Adam "İyi iş çıkardın." dedi tebessüm ederek, ben de adama saf saf bakmakla yetindim sadece. Adam elini pelerininin arkasına götürürken "Bu siyah gülü benim bir armağanım olarak kabul edersen çok sevinirim prenses."dedi ve elinde siyah bir gül belirdi. Gülü aldım ve adama "Senin adın ne peki?" diye sordum. Adam gitmek üzereymişçesine bir hava takınarak "Cesur Şövalye!" dedikten sonra ben hançere bakarak "Peki ya hançer?!..." dedim bağırarak. Ama adam çoktan gitmişti bile.

Tam arkamı döndüm ki karşımda Minako ve diğerlerini gördüm. Minako "Canavar nerde?" diye soru. Ben de canavarın öldüğünü söyledim. Hiroshi kun bana şüpheli gözlerle baktı ve diğerlerine dönerek "Madem canavar öldü, bu durumda gidelim. Daha yapacak çok işimiz var."dedi. Minako dışında diğerleri başıyla onayladılar. Sonra hepsi gökyüzüne doğru uçup gittiler. Minako kederli gözleriyle bana birkaç saniye boyunca baktı. Tam gidecekken kolunu tuttum ve neden ortalıkta olmadığını sordum. Minako gözlerinden yaşlar akarken "Bu aralar dünyaya 1 milyondan fazla canavar geliyor. Kaç gündür canavarlarla savaşıyoruz. Boş zamanlarımızda ise savaş eğitimi alıyoruz. Geceleri bile uyuyamıyoruz biz." çatlamış olan dudağını yaladı ve "Hoşça kal!" dedikten sonra o da diğerleriyle beraber gökyüzüne doğru uçtu.

Arkamda bir ses duydum. Bu Hikaru'nun sesiydi. Hikaru'nun yanıma doğru geldiğini işitince hemen hançeri okul formamın altında sakladım ve tam siyah gülü saklayacakken Hikaru beni yakaladı "Bu siyah gül de nerden geldi? Yokşa daha demin o akreple savaşan şövalye mi?" diye sordu. Hikaru'ya şövalyenin kim olduğunu nasıl bildiğini sordum. Hikaru'ysa "Sadece eski bir tanıdık." dedi fısıltyla. Buna bir anlam verememiştim. Ama bütün bunların hiçbiri umrumda değildi. Çünkü bugün kalbimi bir erkek çalmıştı. Gizemli, yakışıklı ve kibar birisi. "Cesur Şövalye!"

Yeni bölüm karşınızda. Şimdiden hepinize okuduğunuz için teşekkürlerimi sunarım.

süpersin yaa yeni bölüm yeni bölüm

sana benim fanficle ilgili ipucu: komada usagi gümüş kristali kullanacak

Koma mıııııııı?!...

öhöm öhöm şu an zihnimde canlandırdığım değişebilir

Anladım.
Benim fanficimi beğenmene sevindim ama yeni bölüm diye şimdiden isyan ediyorsan daha sonra neler olacağını hiç düşünemiyorum.

sen bana bakma o şeytanları hep eklerim
yeni bölüm yeni bölüm yeni bölüm = yeni bölüm yeni bölüm yeni bölüm

Biraz abartmadın mı?