Tamam bölüm olsun. Ama içinden bir beni bir usagiyi seçmek zor olucak sizin için.
Felsefe yapmadım Eğer ona girersem sonuşları gerçekten sizin için köötü olur Valla hiç çekilmez
Eğer böyle devam edersek gerçekleri yüzüne vurmaya devam edicem
Ayrıca Gizli takılıyosun
Ve (eğer doğruysa)14 yaşında biri için gerçekten iyi sohbet ediyorsun

test edildi onaylandı bu bir bölümdür u.u ayrıca ne fark eder ha sen ha usagi =) açıkçası ben ayırma işine hiç girmiyorum xD bence hiç kimse girmiyordur o.O giriyolardır okuyolardır yorumluyolardır sonra jandark acaba bizimi gözetliyo diye düşünüyolardır u.u
felsefeye hiç girmedin demek bana öyle bi hava var gibi geldi u.u
ayrıca gerçekleri sabırsızlıkla bekliyorum xD
ikinci ayrıca gizlilik güzeldir böyle kendimi gizemli hissediyorum
ve evet doğru 14 yaşındayım ama galiba ben doğrum gününüde göstermemesini söylemiştim o__O sen habi harbi bizi izliyosun galiba o__O
edit: en son göstermiyodu u.u benimde hiç bişiden haberim yok o__O

Teşekkür ederim cevap için ve şunu demek istiyorum;bence duygularını yansıttığın her yazı yada bölüm değerli.O yüzden ben okumaya başladım Gerçekleri yansıtman,hayattan parçalar vermen güzel ^^ Ben şahsen hayal gücüm olduğu için,hikaye yazmak ve bir animeci olduğum için mutluyum ve aslında bu biz de bi sorun olduğu anlamına gelmez.İnsanlar yabancı gördüğü şeyleri dışlama çabasındadır hep Sen içinden geldiği gibi yazmaya devam et lütfen,çünkü eminim seni anlayan biri mutlaka çıkar (mesela ben ve çok yazdım sanırım üzgünüm )

her zamanki gibi çok güzel

yeni bölüm ne zaman gelir usagiyi özledim =]
ve gerçekten ismini merak etmeye başladım jan o kadar konuştuk ben bi ismini sormayı akıl edemedim o kadar yazdım buraya yine ismini sormadım (gerçi kimseye sormam ama napıyım sohbet günlüklerini okuyunca feci şekilde merakımı cezbetti bu kadar gizemli miydin sen eskidende? )
edit: ve nedense birden sebepsiz yere merakım gitti sohbet geçmişine baktım bi yerde kırılmışsın galiba ve yine galiba bu isim sohbeti yüzünden ve benimde bu yüzden bu konuda merakım uçtu u.u (ve bu garip bi cümle oldu ) neyse sormadım farzet u.u ama bi ara feci derece merak ettim

Müzik istendiği için, umarım seversin:)

* * * * * * * * *

* * * * * * * * *



Havanın soğuk sıcak değişimleri her sene yapılan geleneksel pikniği engellemedi. Gelenekselmiş; tabiki ben olaya ilk kez karışıyorum buda bir gerçek.
Neyse hazırlanan onca yemek teferautuna girmek istemiyorum zaten. Bizim yemeklerimizin bir çoğuna Handan hanım yardım etti. Gayette eğlenceli bi hazırlanma maratonuydu. Öğrendiklerim ilk fırsatta denicem. Yenilikçi olmak lazım, Rei nin diline düşmek istemem. Neyse toplandık 15 kişi filan vardık. Sonra birkaç kişi daha katıldı aramıza. İstanbulun köylerinden biriymiş gittiğimiz yer. İstanbulun köyü varmıymış deme bende yeni öğrendim çünkü. Eğlenceler oyunlar gırgır şamata derken günün bir bölümünü atlatık. Ben hamağın içine gömülmüş, gökyünü seyrederken buldum bi anda kendimi. Burdaki huzur kuş seslerinden ve uzaktan gelen su sesinin sihriydi. Sadece gökyüzü gözüküyordu. Hava öyle çok sıcak değildi, güneş sadece teninide düştüğü yeri ısıtıyordu. Ama huzurluydu. Ağaçların sesiyle, orman beni çağırıyordu.
Oturduğum yereden sessizce kalktım. Ortamın sesli eğlenceli görüntüsünde gözlerim İkrayı aradı. Etrafı kolaçan ettim. Onu göremeyince yavaçca ormanın ortasındaki patika yola yöneldim. Yol dar bir biçimde uzayıp elli metre kadar sonra kıvrılıyordu. Daha ilerisini görmek için, oraya kadar gitmek lazımdı. Zaten yolun iki tarafıda ağaçlarla kaplıydı... Yolun sonuna kadar gidip gitmemekte kararsız kaldım. Aslında gidip gitmeme kararsızlığı değilde, İkranın oraya gitmeyeceği düşüncesiydi aklımdaki sanrıım. Ama içimde doğan bir istekle patika yola doğru yürüdüm. Yolun sonunda ormanın başka bir yönüne açılan büyük bir alana çıktım. Aslında piknik alanından çok uzaklaşmadığımı biliyordum. Belki ikiyüz metre uzaklık bile yoktu mesafe. Ama burası gizli geçitten sihirli bir dünyaya geçmiş gibi bir his yaratı bende... Doğayla buluşmaya ne kadar ihtiyacım varmış

Etrafın güzelliğini seyrederken ,ilerde İkrayı yavaşça yüyürken gördüm. Yanına gitmeyi değilde onu bu haliyle izlemeyi istedim nedense .
Ayakabılarını çıkarmış, yalın ayak toprakta yürüyordu. Hiç korkmadan, ama ilkkez toparağa ayak basıyormuş gibi de heyecanlı. Sanki az önce dediğim ormanın sihrini o görmüşte, yıllardır bu güzellikle yaşıyormuş gibi. Ustaca kurgulanmış saf bir mutluluk, huzur vardı yüzünde. Bİrazda hüzün içinde hissedilen. O kadar farklı bir yüz ifadesi vardıki, sürekli yenilenyordu. Sanki toprağı ilk defa keşfediyor, ağaç gövdesine ilk kez dokunuyordu. Ağaçların o güzel sesine ,uzaktan uyum sağlıyan birde su sesi fon müziği oluyordu bu görüntünün...
Hani bir çocuğun kar tanelerini ilk görmesi gibi ... Yada annenin üstünü kirletme ikazına rağmen yağmurun altında ıslanmak, belki çamurla oynamak gibi . Şu an karşımda duran bu insan bana bu tanıdık gülümsemeleri sevinçleri hatırlatıyordu.Sanki yıllardır berabermişiz de ben onun bu yaramazlıklarına aşikarmışım.
Ben bu düşünceler içinde gidip gelirken , ardımdan gelen tanıdık bir sesle kendime geldim...
- Onumu izliyorsun?Gözlerimi benden habersiz duran İkradan ayırmada Emreye cevap verdim.
-Evet Toprakta yürüyor, onu seyrediyorum.Emre yanıma kadar gelmişti, konuşmasına devam etti.
-Toprakta yürümesi garibine gitmiştir senin, O bunu hep yapar, yaramaz bir çocuk gibi...
-Hep derken.
-Bahçeye bile ayakkabısız çıkardı çoğu kez. Buraya her gelmemizde afacan çocuklar gibi koşar durur. Önceleri onu engellemeye çalışırdım, ama sonra anladımki o bu şekilde mutlu oluyor.
-Sen İkrayı ne kadar zamandır tanıyosun,
-Biz(*) biz uzun zamandır tanışıyoruz.
-Onu bu kadar iyi tanıdığına göre öyle olmalı zaten...Gülümsedi...
-Çocukluktan beri ... Dedi ve gitti. Bense o an kararımla İkraya seslendim... Oda beni görünce heyecanla bağırdı "Usagii gelsene "
Koşar adımlarla yanına gittim. Uzaktan ayrı güzel gözüken bu çiçek bahçesinin içindeydim şimdi...
İkraya dönerek
-Çok güzel biyer, Aa ömrümün sonuna kadar burda kalabilirim, dedim
İkradan hiç beklemediğim bir cevap geldi.
-Üzgünüm Usagi, hep burda kalırsak buranın büyüsü kaybolur. O yüzden sadece mutlu olmak için gelicez buraya.
Gülümsedim. Gözlerim çıplak, kirlenmiş ayaklarına takıldı. Sanırım benden utanmış olcak ki, sakince ayakkabılarını giymeye çalıştı. Ben o anki sessizlik içinde
-Eğer öyle mutlu olacaksan, giymen gerekmez İkra dedim. Sonra ellerimi kendi ayakkabılarımın bağcıklarını çözmeye çalışırken buldum. İkraya sözlediklerime devam ettim
-Hatta bunu bende deniyebilirim...
Ayakkabılarımı binbir zorlukla çözdükten sonra, ayağa kalktım. İkraya dönerek selam verdim
-Ekselansları acaba size ait bu güzel topraklarda yürümeme izin varmıdır; dedim.
İkrada gülümseyerek ayağa kalktı. Sonra gayet sakin bir yüz ifadesiyle cevap verdi.
-Bu bizim için onurdur, Savaşçı Usako.Bu sözle ilk olarak irkilsemde, sonrasında gelişi güzel söylendiğini anladım. Evet gelişi güzel ama doğru söylenmiş bir unvandı bu. Belki amaçları farklı ama. Neticede benimde bir zamanlar bi savaşçı olduğumu niteliyordu. Belki bu yüzden hoşuma gitmişti bu söz.
İkrayla oturduğumuz yerde onan Emreyi sorma cesareti buldum sanırım.
-Emreyi çok önceden tanıyordun değil mi? Dedim. Sonrada bunu sorduğuma pişman oldum, üstüme vazife değildi çünkü.
İkra cevap verdi
-Biz aynı yerde oturuyorduk.Sanırım 8 yaşında filandım . Babamla akrabaları arasında bir tartışma olmuştu yine. Sorun bendim . Bunu Amcam olacak o adam yüzüme bağırarak söyleyince, babam(üvey babam) görmüş çok sinirlenmişti. Ben ağlayarak dışarı çıktım.Bahçede gizli bir sığınak yapmıştım kendime, orada ağladım ağladım sanırım sızmışım bir süre sonra. Uyandığımda Emre başımdaydı, üstümü filan örtmüş. Onu ilk gördüğümde korkmuştum. Bana eğilip gözlerime bi baktı " Birdaha ağlama "dedi. O gün kendimi çok güçlü hissetmiştim. Çocukluk sanırım . Sonra öyle ilerleyen bir arkadaşlığımız olmadı aslında. Nedense hep ben kendimi kötü hissedince çıkardı ortaya, sonra beni iyi olduğuma inandırır giderdi. Garip dimi ?? dedi
-Bence garip değil sadece iyi bir dost. Ama bu onunla anlaşabileceğim manasına gelmiyor. Kafasında çanta yeme olayından sonra benle anlaşabileceğinide sanmıyorum...
Güldük kahkahalarla...
İkra bana dönerek sana kendimi anlatayım, dedi. Bu şiirden bir kaç satır okudu bana...
Tabi ben dururmuyum, bugün gidip tamamını istedim İkradan Oda yazmak zorunda kaldı

Ben delinin biriyim
Yorgun ve Yalnızım Kaldırımlara Misafirim
Gecenin Gözleri Üzerimde
Denizin Ortasında Küçük Bir Adayım
Yüzme Bilmem
Yüreğimi Bir Yere Bırakmışım
Bıraktığım Yerden Çok Uzaktayım
Kapıları Üstüme Kapatmışım
Sürgüleri Beynime Çekmişim
Hey!
Sabreden Derviş
Bana da Sabretmeyi Öğretsene

Ben Deliyim ...
Ama Çok Şey Bilirim
Renkler ve Zevkler Birşey İfade Etmez Benim İçin
Sonların Başladığı Yerden
Başlangıçların Son Bulduğu Yere Gidiyorum
Kara Bir Tren Gibiyim Yani,
Bir İstasyondan Bir İstasyona Hep Aynı Raylar Üzerinde

Ben Deliyim ...
Yağmurun Yağması Benim İçin Romantik Değil
Benim Güneşim Batmaz,
Dünyam Dönmez
Ayım Hep Mehtap Halindedir
Rüzgarlarım Doğudan Eser
Kadehime Doldurduğum Hüzün,
Umutlu Bilirim Yaşamayı
Yaşarken Savaşmayı

Ben Deliyim ...
Benim Mevsimim Değişmez Sadece Bahardır
Kuşlardan Sadece Güvercini Bilirim
Yüreğim Kanatlarıyla Beraber Çarpıyor
İnsanlardan Sadece Çocukları Severim
Onları da Büyüyünceye Kadar

Evet Ben Deliyim...
Ben Delinin Biriyim ....
* * * * * * * * *

* * * * * * * * *

nereden buluyosun bu şarkıları her defasında da bulduğun şarkıları seviyorum bölüm olmasa bile sırf şarkıları dinlemek için hergün uğruyorum buraya
bu arda bu köy, bu sihirli yer falan gerçek mi bunlar gerçek dışı gibiler tam benlik bi yermiş çiçekler doğa kesim küçük tatlı hayvanlarda vardır orda (iyiki ben yokmuşum orda severken öldürme kategorisine giren bi güüm varmış gibi hissediyorum çoğu zaman )
sen anlatırken piknik yerini ben kıskandım << dünya üzerinde üstelik istanbul'da öyle sihirli bir yer var mı? patikadan yürümeyi bitirdikten sonra ben bile gizli bir geçitten geçmişim gibi hissettim ikrada sihirli yerde peri kızıydı gözümde o an orada bulunan usagi değilde bendim ya ben olsam orda piknik yapmaya kıyamazdım ikra'da tam benlik davranıyomuş gez hopla zıpla ayakkabılarını çıkar ve toprakta yürü ben bide su sesinin kaynağına gider hayran hayran izlerdim onu şiire gelince yandaki ifade anlatmıştır diye umuyorum =] ne harika bi bölümdü =] şiirle şu sihirli mekanla süper bi bölümdü böyle bi yer varsa büyüyünce gitmek isterim aslında şimdide gidebilirm ama benim patikadan yürümeme izin vermezler ki okulla gittiğimizde bile ormana çok girememiştik kaçırırlar diye (tek başımıza yani =) oysa eğlencesi buyda ormanda temiz havada yalnız ve sessizce oturmak u.u)

İstanbul
Sihirlidir zaten
Evet, anadolu yakasında böyle küçük köyler var... Köyün yerlileride var, zengin takımıda. Yazlık villa dolu ama köy evleride dekorasyonda bunlardan alta kalmıyor.
Yani köyde yolun bi tarafında inekler kuzular geçerken öte yanda insanlar evlerinde havuzda yüzüyor. Herkes bu durumdan memnun. Umarım para babaları oraları işgal etmez. Ve o güzel sıcaklığıyla kalır...
Yer olarak İstanbul park dolayları çeşitli köylerle dolu, Nefes almak için gidilmeli ...

anadolu yakası >_< avrupa yakasında olan biri için ulaşılmaz yer >_< yani en azından biz küçükler için xD inş. ben büyüyünceye kadar oraları aynı kalır u.u

Avrupa tarafıda sihir konusunda daha zengin
Sen görmek istersen görürsün,Tabi o mekanlarada uzaksan birşey diyemem
Sizin o taraflarda da korular var mesela tarih var
Ama kalabalıktan kaçmaksa niyetin bilemem tabi...
Bence görmek lazım, değer vermek

o yerlere elbet bi gün gidicem ama yaş küçük diye izin vermiyolar T_T
yani biz daha lunaparka yanımızda büyük olmadan gönderilemiyoruz nerde kaldı tarihi ekanlar lise 3 yada lise 4 olunca anca xD (yani ablamlarla da gittim ama arkadaşlarla bi başka oluyo u.u)

Anlaşıldı büyümeni beklicez
Bu arada müzikler için sana bilgi vermek isterdim, ama eğer benden önce dediklerimi bulursan ilk burda dinleme keyfini yakalamassın diye düşündüm
Çok mu bencilce oldu

evet bi 3-4 yıl kadar beklememiz lazım
müzikler << boşver müzikleri bende burda karşılaşıp süpriz olmasını isterim *süprizlerisevenvarlık*
zaten gerçekten hoşlandığım şarkıların simini buluyorum ben ^.^ misal Tales from Earthsea - Teru's song <- ben bunun adını sorucaktım sana sorman iin videoyu buraya koyucaktım hatırlatıcı olsun diye sonra fark ettim ki sormama gerek yokmuş müzikle ilgili bilgileri günlüğü bitirmeyi düşündüğünde alırım =)..(aslında bana kalırsa bitirmeyi düşünme ama yani elet bi gün mamo-chan gelmek zorunda u.u seni ve usagiyi mutlu gömek istiyoruz

Bazen anlatmak istiyorum. İçimden geçenleri anlatmak istiyorum. Anlasınlar diye değil, anımsasınlar yeter. Ama sonra dönüp bakıyorum, daha önce anlattıklarımda anlamamış hiç bir şey. Susuyorum bende.
Kelime bulamıyorum bazen, harfleri arıyorum. Eksik olmasın ki anlasınlar diyorum. Yine anlatamıyorum. Sonra rastgele çıktığım bir yolculukta birine rastlıyorum. Oda beni anlatıyor. Benim anlattıklarımı anlatıyor. Bilmediğim bi dünyada, bilmediğim bir yabancı içimden geçenleri okuyor.
Anlatamadığım zamanlarda onların harflerini çalmak istiyorum. Hırsız değilim. Hırsızlığın kötü olduğunuda biliyorum. Ama benden bir cümle yazıldığını görmek, anlayan birilerinin olduğu demek.
Sonra cümleleri yakalıyorum, onu takip ediyorum... Gidiyorum yolumu kaybedip geri dönüyorum...
Harfleri bekliyorum...
Aslında sayfalarca yazacaklarım var...
Ve sen gelmezsen harflerde gelmeyecek biliyorum...

Kelimelerimiz, kime? Birileri ölüyor. Birileri yorgun. Birileri çocuk. Birileri masum.
Birileri incinmiş. Birileri küskün. Çocuk ve masum birileri…
Öfkeleri neye yarayacak? Öfkeleri kendilerini yıpratacak. Zamanla küskünlükleri nefrete dönüşecek. Nefretleri, bunlara sebep onlara benzetecek. Kısır döngü dengesini bulacak...
Çıkmalı çemberin dışına.
Kurusun suları nefretin, gürül gürül aksın yüreklerden o sular. Sonra kuşbakışı bakmalı sadece. Semalarında gülümseyerek uçmalı o çemberin...
Bu kelimeler unutulmuş çocuklara. Kendi halinde yitmeye bırakılmışlara. Göz göre göre yitmesine göz yumulanlara.
Sevgisini kaybetmek üzere olanlara.
İsyan etmekte haklı olana belki...
Yorgun kırılmışlara. Çektigi ceza degil, sızım sızım sızlayan tesadüfleri olanlara.
Bir belkisi kalmamışlara. Ama umudu olana... Buruk gülümsemesinde gizli bir umudu olanlara, tek silahı bu olana.

Kaçarcasına uçacak o. Yanında hissettigi, rüzgarını yuttugu “diger”lerden birilerinin kanadı kırıldıkça yoldaş olacak...
Petrole sıvanmış martılara bakıp ağlayacak o. Bu döngünün halkası olmayacak.
Onlar ""kaçtı"" dedikçe uçacak.
Bazen asıl cesaret kaçış, gerçek cesur susandır...