Biraz üzüldüm tabi sonra paralel ay savaşçısının bölümlerini aramya başladım ama ne kısmet

Bittiğine inanamamıştım. Tekrar başlar diye hergün açıp bakıyodum ama başlamadıı
sonrasında kendi içimde yaşadım bazen ben kendim canlandırdım xD
çok üzücüydü benim için bide çocuktum daha fazla üzülmüştüm sonucta çocukluğumun en güzel çizgifilmiydi

Çok iyi hatırlıyorum hüngür hüngür ağllamıştım.Küçüktüm zaten o zaman. Nasıl bitirirler falan diye baya sinirlenmiştim.Televizyonu yumruklmıştım.

aslına bakarsanız yalan söylemek istemem bu yüzden pek hatırlamadığımı söyleyeyim.ama yinede arada bi bacaklarımı kollarımla sarıp büzüldüğümü ve çok üzüldüğümü hatırlar gibiyim.
aslında SM den de hatırladığım pek bişey yoktu ve anneme ''anne,benim küçükken çok izlediğim bi çizgi film vardı ya adı aklıma gelmiyo sen söylesene '' derdim ama annemin de aklına gelmezdi.en son nette dolaşırken bi çizgi film sitesinin koşesinde koccaman sailor moon yazdığını gördüm.karakterleri az biraz hatırladığım içn o olduğunu anlayıp hemen araştırmaya başladım.başlarda bişey bulamadım ama en son bizim siteyi buldum.ordada 70-80 tane bölümü görünce izlemeye başladım.kaç bölüm olduğunu öğrenince çook büyük uğraşlar sonucu 200 bölümün tamamını bulup indirdim.
şimdi dönüp bakınca keşke üzülmeseymişim diyorum çünkü sonuçta bütün bölümleri izleyebildim.ama naparsın çoçuk aklı işte...

çook deliler gibi üzülmüştüm çok bağlanmıştım

bn son bölümlerinde hep ağlamaklıydım zaten mamoru gitmiş usagi üzgündü hep üzülüyodum son bölümünde başlarda ağlamaklı olsam da mamoru geldiği için mutlu olmuştum

hatırlamıyorum ki

çok üzülmüştüm yaa

Triplere girmiştim küçükken çook üzülmüştüm lan ve yıllar sonra internetten izledm baya unutmuştum bazı bölümleri gzl olmuştu ama tekrr bitti laneet olsun keşke yeni blümler çıksa başka maceralarıyla

off ne üzülmüştüm ben yaa o kadar yavaş seyrettim ki o bölümleri

Bittiginde gercekten aglamistim hemde hüngür hüngür her gün tvyi acip acaba baslica mi diye bakiyordum o zamanlar interneti kullanmayi pek bilmiyordum sonra internetten izlemeye basladim ve bu bana kendimi ii hissetirdi yani istedigim zaman bakabiliyorum falan filan...

Bittiğinde oturup ağlamıştım ama ne ağlamaydı o öyle.Gören sevdiği birini kaybetti sanır ama gerçekten sevdiklerimi kaybetmiştim ben.Öyle çok bağlanmıştım eve gidip yine SM izlicem sanıyordum bazen açıp bekliyordum ama başlamıyordu.O yaşıma kadar yaşadığım en büyük travma'ydı. (Mamoru'nun ölümünden sonra)
Hani derler ya boşlukta hissediyorum kendimi diye aynen öyle olmuştum.Böyle bir boşluktaydım sanki...O zamanlar blg bu kadar yaygın değildi.Gerçi bölümlerin olduğunu bilmiyordum ama..
Artık öğretmenler annemi çağırıyordu yani o derece

Ben de öyle bir hatırlıyorum ki! 2004'tekini hatırlamıyorum ama bu sene izlediğimde ağladım. Karanlıktı kimse görmedi ağladığımı. Ama kızların ölümleri yok mu ... Usagi ağladıkça ben de ağlıyordum. Usagi Mamoru'nun yıldız tohumunun alındığını öğrendiğinde, her arkadaşı için ağladığında, hele o gördürdükleri rüya gerçek çıkmadığında masayı tırmalıyordum. Zaten hemen bir hafta sonra ilk bölümden başladım, yoksa kendime gelemezdim