Mart'ın ilk haftası 19 Mayıs çalışmaları başlamıştı. Hoca sabahtan hepimizi sıraya koydu. Hepimiz soğuktan donmuştuk. Üzerimize kalın kalın hırkalar kazaklar giymemize rağmen soğuk bizi çarpıyordu resmen. Spor Salonu'nun kapısını biraz geç açtı bizim kel Muhittin. Hep beraber sıra halinde doluştuk içeri. İki tane dans hocası gelmişti okula.Çatı sisteminde sıraya girdik. Erkekli kızlı sıra yaptılar bizi. Sol tarafımda Cenker, sağ tarafımda Mehmet vardı. Hocalar elele tutuşmamızı istedi. Avuç içlerimiz gözükmeyecek şekilde birbirimizin elini tuttuk. Ben Mehmet'in elinin üstüne koydum elimi, Cenker de elini benim elimin üstüne koydu. Gariptir Cenker'in elleri sürekli terliyordu. Sıcak ve ıslaktı. Haliyle benim elim de ıslanıyordu. Oyunlarda ikide bir ellerimizi bırakıp üstümüze silmek zorunda kalıyorduk. Artvin, Trakya, Tekirdağ ve Trabzon oynayacaktık. İlk hareketimizi yaparken bile zorlanıyorduk. Ben eski bir folklörcü olduğumdan hareketleri daha hızlı yapabiliyordum. Bunu hocalar da farketmişti. Yani okulda bana uygun bir iş vardı anlaşılan. Tüm gün deliler gibi oynadık. Elimde Cenker olduğu için kendimi şanslı hissediyorum. Yani ilk defa şu okulda benim hayrıma bir iş çıktı. Belki bu oyunlar sayesinde Cenker beni farkeder.. Kim bilir..

Kim bilir dedim ve dileğim gerçekleşti yani neredeyse.. Bir kısmı hani.. Tamam kabul günün ilk saatleri mükemmeldi. Selim ve Cenker yer değiştirmişti. Yani Cenker arkamda oturuyordu yılın başında olduğu gibi. Tarih, Kimya, İngilizce, Rehberlik, Edebiyat.. Tüm derslerde çılgınlar gibi eğlenmiştik. 'Hep böyle oturalım,' bile demişti hani. Tabii her güzel şeyin bir sonu vardır. Bizim sınıfta tadilat var diye B sınıfına geçtik. Kör talihime ben Semih'in dilinden düşürmediği Gözde'nin sırasına oturdum. Önüme de Sult oturdu tabii. Cenker de Özgür ve şu benim nefret ettiğim Ayfonsuz Ayçin ile birlikte en öne oturdu. Sanki bilerek, beni gıcık etmek için yapıyordu. Elini kızın saçlarına koymuş sürekli kızın saçlarıyla oynuyordu. Bu durumda dersi de dinleyemedim tabii.. Çıkışta Semih'le gittik. Birkaç esprisiyle düzeltti sağolsun moralimi.. Ama her şey bitmişti benim için..

Sonraki günün de pek bir farkı yoktu. Sadece daha ilgiliydi Cenker. Sırada tıpkı eskisi gibi üzerime felan eğiliyordu. Hoşuma gidiyordu tabii. Semih de öyle gerçi, arabada üstüme eğilmeler, omuzumda uyumalar felan.. Ama farketmez. Biri benden hoşlanıyor ki bu Semih.. Birinden de ben hoşlanıyorum ama o beni kullanıyor bu da Cenker.. Ne zaman bir işi düşse bana iyi davranıyor, üzerime eğiliyor, ellerimi tutuyor felan. Ama sırf işini halledeyim diye. Kimseyi kıramadığımı biliyor tabii.. Hele onu.. Kopya planları yaparken felan hep bana ihtiyacı oluyor. Ama iş kopya vermeye gelince ben veriyorum ama o hiç vermiyor. Arada bir ilk soruyu söylüyor o kadar. Ama bir şey öğrendim onunla konuşurken. Aslında sürekli netten duvarıma bakıyormuş. Bağlantılarımı izliyor ama beğenmiyormuş hoşuna gitse de. Paylaştığım her şeyden haberi var. İzlemediği bir tane bile yok. Ama belli etmiyor işte.. Bu beni daha da umutlandırıyor ama.. Ama olmuyor işte. Öküz aynı öküz.. İlk defa bana mesaj attı netten mesela, çok heyecanlandım ama ders için atmış. Ya da geçen gün ben sıramda uyurken yanıma gelip 'Renkli rüyalar, Damla,'dedi. Şimdi bu bana umut vermemeli mi? Yoksa sapık olduğunu mu düşünmeliyim? Ya ben şu kendi kendime konuşma olayını durdurmalıyım. Her neyse.. Semih'le de aram çok iyi aslına bakarsam. Çocuk bana okul çıkışı kravatını verdi ya, düşünebiliyor musun? Çok şık bir hareket, hele benim kravatlara karşı olan ilgim söz konusuysa.. Öğlen beraber yemek felan da yedik mesela. Çok tatlı bir çocuk.

Arada bir, Cenker beni sinir edince düşünüyorum. Beni seven biri var. Semih.. Orası çok belli, sürekli bana sırnaşmalar felan.. Acaba beni sevmeyen gıcık biri yerine, beni seven birini mi seçmeliyim diye.. Semih gerçekten de çok esprili, anlayışlı, tatlı bir çocuk.. Bir kere başıma bir iş gelmesini istemiyor. Maçlarına davet ediyor. Gol atınca bana bir göz kırpıyor felan.. Ama Cenker öyle değil.. Belki de Semih'e bir şans vermeliyim. En azından bir şans..

"Damla?" gözlerimi içine düştüğüm boşluktan kaldırıp önüme baktım. Cenker endişeli gözlerle bana bakıyordu işte. Kısaca sarıldı bana. Sonra da kolumdan tutmuş çekiştiriyordu beni. "Toplantıya gelmeyi düşünmüyor muydun, merak ettik seni, kaçırıldın ya da daha kötüsü sandık canım.." sen bana canım de de..

"Geliyordum, kitaplarımı toplamama izin verseydiniz hani.. Zaten annemlere etüt diyip duruyorum, bir toplantıya gelseler," elimle bir işaret yaptım, durumumuzu anlatmak adına "- resmidir hani.."

"Üzgünüm ama bunu görmen gerek, Öykü ve Mine öğlen gezerlerken bunu bulmuşlar." Ceketinin içinden bir kitap çıktı. Kızıldı dışı, kadife gibiydi, içinde sararmış ince yapraklar vardı ve mürekkep lekelerine göre el yazmasıydı. "Yanında bir cesetle, ve cesete gelince. Artık orada değil. Polislere haber verdikleri sırada sadece birkaç dakikalığına ayrılmışlar oradan ve puf!" eliyle bir patlama işareti yaptı. "Ceset artık yok, yani bu da öldüğünü sandığımız kişilerin aslında ölmediklerini gösteriyor. Bence ya da bizce artık kim ne derse.. Bunlar ceset değil ve hala hayattalar..." gözlerimi kocaman açtım.

"Ciddi olamazsın?! Orası imkansız hani.. Cesetlerde kan bulunamıyor, kanları tamamen çekilmiş, gözle görülen tek kan düşmenin etkisiyle yere saçılan kan. Yani, hani, daha fazla yaşama şansları yok. Kan kaldıysa bile içlerinde, hani, Cenker o çarpmadan sonra hayatta kalamazlar ki.." Merdivenlerden aşağı inmeye başladık. Okulun altındaki eski salonda yapıyorduk toplantılarımızı. Merdivenlerden hızla inip A Blok'a geçen gizli geçidi kullandık.

A Blok'un altında kullanılmayan eski masa tenisi salonunda toplanıyorduk sürekli. Haftada en az bir kere. Bazen çarşamba günleri bazense cuma. Ama genellikle pazartesileri buradaydık. Buradaki herkesin, ben hariç, ölen ya da kaybolan bir tanıdığı ya da bir akrabası ya da bir arkadaşı vardı.

Cenker'in son sınıftaki kuzeni Selin, kaçırılmıştı.

Tolga'nın ikinci kattaki komşusunun beş yaşındaki kızı Zeliha, öldürüldü.

İsmail'in annesi -aynı zamanda biyoloji öğretmenimiz- Neslihan Hoca, kayıp.

Musa'nın bir arkadaşı Melih, öldürüldü.

Sultan'ın ve Gülşah Abla'nın yurttaki oda arkadaşları Filiz, öldürüldü.

Şenol ve Gürkan'ın spor hocası Kamil Hoca, öldürüldü.

Zeynep'in bir akrabası Gülşen, öldürüldü.

Cansu ve Elif'in kardeşi Batur, kayıp.

Recep'in babası öldü, adını demedi bize.

Adem'in kardeşi Yılmaz, kayıp.

Mine'nin annesinin arkadaşının kızı Melisa, geçen bahçede bulduğumuz kız,
öldürüldü.

Işıl'ın ve Öykü'nün orta arkadaşı Hatice, kayıp.

Selimhan'ın kuzeni Candan, kayıp.

Rümeysa'nın ikiz kardeşi Hülya, öldürüldü.

Özgür'ün ablası Ferda, kayıp.

Giray'ın dedesi Reşat Amca, öldürüldü.

Burak'ın eski sevgilisi Çiçek, kayıp.

Yıldırım'ın kız arkadaşı daha doğrusu sözlüsü Asiye, öldürüldü..

Benimse tanıdığım herkes sağdı. Hiçbir tanıdığıma bir şey olmamıştı ve hepsi de gayet sağlıklıydı. Gruptaki atmosferi sanırım bu yüzden arada bir kaçırıyordum. Herkes bir şeylere üzülüyordu ama aynı acıyı çekemiyordum sanırım.

"Kizaam, nirdesin sen ya? Cenkeeğr oğlim sen nirdesin?" dedi Giray, bu sefer benim yerime Zeynep'i hedef almıştı. Yanyana oturdukların Zeynep hemen
dalmıştı Giray'a.

"Çok komik Giray, hatırlat da bir ara bunu Sedef'e de anlatayım.." Sedef Giray'ın yeni lokmasıydı, onu da ben ayarlamıştım ona. Ama kız çok ciddi ve oturaklı biriydi.

"Zeyno bak gelmiyim oraya..!" Şimdi Zeynep'in saçları Giray'ın elindeydi. Sözleri çok anlamsızdı bu durumda. Çünkü zaten oradaydı. Zeynep saçlarını bir hışımla kurtardı Giray'ın sert ellerinden. İşaret parmağını Giray'ın yüzüne doğrulttu,

"Bana bir daha sakın Zeyno deme..! Alırım ifadeni..!" diyerek oturdu yerine. Bu ikisi çok çekişen tiplerdi, bir türlü anlaşamıyorlardı.

"Tamam daa, az sakin olun. Daha konuşacaklarimiz var!" Yıldırım masaya yumruğunu koymuştu. Ne zaman o konuşsa, etrafa bir sessizlik yayılırdı. Cenkerle yerlerimize geçtik. Ben tam da Burakla Giray'ın arasında oturuyordum. Şansa bakın hele..

Aslında uzun masada sırayla şöyle oturuyorduk;

Recep en baştaydı, İsmail, Musa, Cenker, Tolga, Özgür, Sultan,Mine, Rümeysa, Zeynep, Giray, ben, Burak, Cansu, Elif, Şenol, Gülşah abla, Gürkan, Öykü, Işıl, Adem, Yıldırım ve Selimhan.

Aradan iki-üç dakika geçti. Konuşmayı sineklerin vızıltısına bırakmamak için söze başladım.

"Evet, önemli olan ne? Yani burada bir şeyler olmuş. Elimizde bir kitap var ve bir de kaybolan ceset. Eee? Biri bana anlatsın."

"Emredersin,"dedi Recep hemen. Onunla baştan beri iyi anlaşamıyorduk. Bir de tam karşımda oturuyordu. Iıııı.. Kimse ona aldırmadı ve Mine bana masanın karşısından bir zarf attı. Birbirimize uzak oturmamıza rağmen zarf masada yağ gibi kayıp bana kolayca ulaştı.

"İşte Damla, olanlar böyle.."dedi zarfı açarken bana. Zarfın içinde yine fotoğraflar vardı. Fotoğraftaki adamın elindeki kitap Cenker'in bana gösterdiğinin aynısıydı. Bu adam da yüz üstü düşerek ölmüştü. Cadılar. Kendilerini çok belli ediyorlar. Çekinmeden insan öldürmek nedir hani..?

"Tam bir vahşet," diye özetledim. Cenker de bana kitabı attı.

"Hepimiz göz attık. Al da bak." Kızıl kadife kapağa hafifçe dokundum. Bunu daha önce görmüştüm, ama nerede?

"Sadece okşayacak mısın Damla? Açsana!" Tolga beni kendime getirmişti. Kapağı açtım hızla. Tam da düşündüğüm gibi el yazmasıydı. İçinde bir sürü kelime vardı ve farklı dillerde yazılmıştı. Üstteki tarih M.S. 1500'ü gösteriyordu. Kalın kitabın sayfalarını hızla karıştırdım. M.S. 1600, M.S. 1700, M.S. 1800, M.S. 1900.. Yavaşladım.. Tarih M.S. 1990'dı. Defterin bir sayfası tamamen kana bulanmıştı. Karakterler Türkçe'ydi. Okunabiliyordu.

"Bu kısım Türkçe-"

"Seni dahi, onu biz de fark ettik,"dedi Recep sözümü keserek. Ona gıcık oluyorum...!

"Sen biraz kapar mısın o düşük çeneni? Ha? Sadece birkaç dakikalığına?" Karakterler Türkçe'ydi ama yazı oldukça kötüydü.

"Özgür dedi ki, sizin sınıftaki Yusuf'un yazısını okuyabiliyormuşsun. Öğretmenler okuyamıyormuş. Acaba okuyabilmen mümkün mü?" Evet Yusuf'un yazısı bundan da kötüydü ama anlayabiliyordum. Denemek için şöyle bir göz gezdirdim sayfaya.