Babam bana çok güvenir. Üç tane kızı var, bir de oğlu. Hani derler ya babalar çocuklarına 'hepinizi eşit seviyorum,'diye, babam bunu demez. O hep beni daha çok sever. Ben onun göz bebeğiyim sanki, üstüme çok düşer. Eve ilk bilgisayarı benim için almıştı, evde ilk laptop ya da dokunmatik telefon bana alındı. Sebebini bazen oturup düşünürüm. Acaba ben hastalıklı mıyım diye. Acaba kanser ya da varsa daha kötü bir hastalığım mı var da babam beni bu kadar çok seviyor diye. Ama sadece Gilbert ve Sedef hastalığım var. Onlar da çok mühim değil. Yani mühim ama iyileşebilirim sonucunda. Gilbert dinlendikçe geçen bir hastalık. Ve sedef hastalığında ilaç tedavisi görüyorum. Yani pek bir sorunum yok.

Büyük ablam Dilek.. Babama karşı gelip eşit ağırlık okumuştu. Liseyi bir anadolu lisesinde bitirip üniversite için çabaladı. Ancak bu çaba pek de yeterli olmadı. Ancak dört sene çabaladıktan sonra Erzurum'da Ekonometri bölümüne girebildi. Şu an neredeyse 24 yaşında, tabii 2011'de tam 24 olacak, ama hala 3. sınıfta. Mezun olunca merkez bankasında çalışmak istiyor ama sadece hayal kuruyor.

Küçük ablam Demet.. Liseye geçişinde sorunlar yaşadı ve düz liseye gitti. Babamın ısrarlarına rağmen pek fazla çalışmadı ve üniversiteyi kazanamadı. Sınav stresi yüzünden olduğunu düşünen babam onu psikolog ve psikiyatriste yolladı. Ama işe yaramadı malesef. Şu an evde oturuyor. Sanırım sınava bir daha girmeyecek. Ama belki bu sene girer diyoruz ümitle, girer ve kazanır.

Erkek kardeşim Deniz. Kendini prens sanan bir velet işte. O da çok zekidir. Sınıfının birincisi ve sınıf başkanı ayrıca okuldaki kızların da gözdesi. Babam onu Fen Lisesi için eğitmekle meşgul biraz. Ama naparsın o pek de oralı değil. Bizim oralardan bir liseye gitmek istiyormuş, ilçe dışına gidip gelemezmiş.. Ama yaşı daha 10.. Önünde uzun seneler var..

"Damla?" içine girdiğim o derin transtan çıktım. Karşımda benden kısa, hafif balıketli, sarışın, çakır gözlü bir kız vardı. Dershaneden tanıyordum bu kızı. Geçen sene aynı sınıftaydık. İngilizce dendiğinde bir ben bir de Sultan gösteriliyordu. Sultan ile pek bir konuşmuşluğum yoktu. Tercih zamanında bir kere karşılaşmıştık. Bana eşit ağırlık okuyacağını ve fen lisesi yazamayacağından bahsediyordu. Tatlı bir kızdı, ama ses tonu biraz ilginçti. Ciddi ve de mikrofonik bir ses tonu vardı.

"Ah, merhaba Sultan, naber?" iyilik sever biri olarak konuşmayı seviyorum. Zaten geçen sene dershanedeki ders kaynatan matrak kız rolünü üstlenmiştim. Genelde uyuyup öğretmenlerle dalga geçiyordum.

"İyi işte, yurttan geldim buraya.. Sen nasılsın nasıl ilk günün?"

"İyiyim, idare ediyorum işte.. Burada yurtta mı kalacaksın sen?" Oysa benim bazı hayallerim vardı. Kafa bir kızsa eğer Sultan, onunla her sabah gelebilirdim.. Yazık oldu..

"Ben uğraşamam öyle her sabah gidip gelmekle.. Böylesi daha iyi bence. Ve bana Sult de, daha hoş geliyor kulağa. Ya farkettim de herkes tanıdık burada. Yani tanıdık değil de.. Nasıl desem..? Hah, herkes birbirinin arkadaşı.. Kendimi yalnız hissettim sen?" Ah aynı dertten bende de var.

"Farketmez miyim? Neden tek başıma oturuyorum sanıyorsun? Ama iyiki seninle aynı sınıfa düşmüşüm," dedim içtenlikle. İyi bir arkadaşlığımız olursa daha rahat olurum. Kendimi kasmam.

"bu konuda şansım yaver gitti diyebilirim en azından. Sen de olmasaydın napardım ben?" gülümsedi. Beraber oturup bir şeyler konuştuk. Çoğunluğunu dinlemiyordum. Sanırım sınıftaki 'develerden' bahsediyordu. Ona da uzun gelmişler. Dinlemesem de arada bir kafamı sallayıp 'Hı-hı' diyordum. Çünkü o an gözüm başka bir yerdeydi. Sınıftaki şu siyah saçlı çocuk. Yüzü çok hoştu aslında. Burnu birazcık büyüktü ve sanırım rahatsız olduğundan ucu hafiften kırmızıydı. Dudakları çok güzeldi. Yana doğru geniş ve pespembe. Gözleri daha ilgi çekiciydi. Ortada sütlü çikolatalı kahve bir boncuk ve etrafında kalın, sık ve uzun simsiyah kirpikler... Kalın desem kalın değil, ince desem ince değil tam ayarında simsiyah kaşlar.. Ve güzelliği bozacak şekilde delik bir kulak. Evet şu an kulağını deldirişini anlatıyordu herkese. Önce nasıl tırstığını felan. Ama anlatırken yaşıyordu resmen. Onda bana çekici gelen tuhaf bir yön vardı. Bu çocuktan hoşlanmıştım.
Gerçekten... Belki de...

"Koşuuuuun! Koşuuuuun! Bahçede ölü bir beden var!" Hemen yerimizden kalkıp koridora çıktık. Koridordaki geniş pencerenin önüne doluştu herkes. Kimisi kaloriferin üstüne çıktı görebilmek için kimiyse cama yapışmayı göze alarak ortada durdu. Hızlı gittiğimizden açık pencereden dışarı sarkıyorduk Sultanla.

Doğruydu. Bloğun merdivenlerinin önünde yüzüstü yatan bir kız vardı. Yere düşmenin verdiği etkiyle saçları dağılmıştı ve kan her yere bulaşmıştı. Okuldan biri değildi. Altında mavi-yeşil kareli bir etek, üstündeyse yeşil-beyaz çizgili bir gömlek vardı. Süveterinin altından gömleği çıkıyordu ve kıyafetleri yer yer kanlanmıştı. Bıçaklanmış ya da vurulmuş değildi. Düşüş şekli ve düşme açısına bakılacak olursa, ve de yerdeki görüntüsüne, kız muhtemelen ya çatıdan atladı ya da.. Ya da.. Ya da biri onu havadayken aşağı attı.

"Bu dehşet bir şey!"dedi Sultan. "Kızın biri ölüyor ve nasıl öldüğü bilinmiyor! Bir açıklamaları yok muymu-" sözü kesilmişti Sultan'ın. Birden konuşmaya başlamıştım. Herkes pür dikkat beni dinliyordu.

"Kız yüksekten düşerek ölmüş. Ya çatıdan aşağı atlamış yani intihar. Ya da biri onu havadayken aşağı atmış. Ki bu da cinayettir. Ve cinayet olduğunu düşünüyorum. Kızın yerde yatış şekli ve görenlerin belirttiği düşme açısına göre.. Evet kesinlikle bu bir cinayet. Ve de böyle bir cinayeti sadece.." duraksadım. Herkes bana kocaman kocaman gözleriyle soru sorar gibi bakıyordu. "Kızıl Cadılardan biri işlemiş olabilir." hak verir şekilde kafasını sallayanlar da vardı. Bana deli muamelesi yapanlarda. Ama bu gerçekti. Yaklaşık 6 ay önce başlamıştı her şey.

Hatta benim doğum günümden sonraki gündü çok iyi hatırlıyorum. 29 Mart 2010.

Gazetelerde manşetlere taşınmıştı bizim sempatik ilimiz. Hem de bir cinayetle.

Kızın biri havadan yere düşmüştü. Güvenlik kameralarının görüntüleri vardı. Ama bu cinayeti kimin işlediği bilinmiyordu. Hem de kız benim yaşlarımdaydı. O da liseye hazırlanıyordu ve ölümü ailesini perişan etmişti. Bu ve bunun gibi bir çok olay ilerleyen zamanlarda da devam etti elbette. Ve onları gören birkaç kişi çıktı. Hepsinin söylediği ortak özellikler vardı.

"Kan çanağı gözler, simsiyah saçlar, uçuyorlar, denizden fırlayıp kanatlanıyorlar resmen, siyah pelerinleri var."

Ellerinden bugüne kadar sadece tek bir kişi kurtulabildi. O da Fersahların kaptanı Barbaros Usta. Ona saldırmışlar fakat kendini demir bir levyeyle korumuş. Söylediğine göre hükümetin elinde tuttuğu tek cadı onun yakaladığıymış. Bu olay da yaklaşık bir ay önce yaşandı. Ustanın söylediğine göre, cadının karnına levyeyi sapladığında onu etkisiz hale getirmiş ve polisi aramış. Polis sorgusundaysa 'Kızıl Cadı'ların bir üyesi olduğunu kabul etmiş yakaladığı siyah pelerinli kız. Gazetede resmini görmüştüm. Gözünün beyaz olması gereken kısmı pembe-kırmızı arasında bir renkti. Saçları simsiyahtı ve dibi kırmızıydı. Gözlerinin rengi de simsiyahtı. Üzerindeki siyah pelerinle korkunç bir hal alıyordu.

Ama hükümetten kaçmayı başardı. Nasıl olduysa duş almak istediğini söylemiş ve kabinde buharlaşmıştı.

Bunu onlar yapmıştı eminim. Bir şeyin peşinde olmalılar. Ama neyin?

Omuzumda bir el hissettim. Dönüp baktığımda Cenker'in bana masum gözlerle baktığını gördüm.

"Sana inanıyorum, Kızıl Cadıların var olduğunu biliyorum. Biliyoruz." Eliyle arkamdaki bir grup insanı gösterdi. Aslında hepsini tanıyor gibiydim. Tanıdık yüzleri vardı.

"Bak bu Recep," dedi en öndeki kısa sarışın çocuğu göstererek. Tam ne sevimli diyecekken, bana ters ters baktığını gördüm. "Kızıl Cadıları hissedebiliyor. Nasıl bilmiyoruz. Bazen de yanılır. Bir kere cadı var diye çağırdı bizi. Bir gittik cadı madı yok. Oturmuş restoranda yemek yiyor. Sahibinden şüphelenmiş ki, sahibi erkek." eliyle diğer üçlüyü gösterdi. "Bunlar üç kafadar. İsmail, Musa, Tolga. Tolga'yı tanıyorsun. İsmail ve Musa'yı da tanı. Tolga 2 ve 3 onlar." İsmail'in suratı Musa'dan küçüktü. Yakışıklıydı da. O da Tolga gibi epey uzundu. Ya da Musa gibi. Musa'nın hafif kıvırcık saçları vardı. Yüzü Tolga'nınkine o kadar çok benziyordu ki bir an için onları ikiz sandım. Arkadan bizim sınıftaki komik Özgür'ü de görebildim. Bu uzun üçlünün ardında kısa kalmıştı. Hem de benim boyumda olmasına rağmen. Sınıftaki sessiz kız Zeynep de oradaydı.

"Benim bir akrabamı öldürdüler. Bilirim."dedi soğukkanlılıkla. Yanında Rümeysa vardı. Zeynep'in yanında görmüştüm onu da. Siyah saçlı, koyu renk gözlü bir kızdı. Teni bembeyaz parıldıyordu resmen, oldukça güzel ve oldukça da soğuktu. Bizim sınıftan Cansu, Mine, Selimhan ve Adem de vardı. Onun haricinde Rizeli Gülşah abla ve onun sınıfından Gürkan ve Şenol da oradaydı. Gülşah ablanın beline kadar uzanan düz kahve saçları vardı. Küçükken burnunu kırmıştı, o yüzden burnu kemerliydi. Bir de dikdörtgen bir gözlüğü vardı. Saçlarını sürekli aynı yerden aynı tokayla toplarmış Sultanın dediğine göre. Aynı yurtta kalıyorlarmış. Bana anlattıklarından aklımda kalanlar bunlardı sadece.

"Gürkan ve Şenol kanka. Uçarı tipler," Gürkan'ın sarı kıvırcık saçları, koyu renk gözleri vardı ve uzun zayıf bir tipti. Şenolsa tam tersi düz siyah saçlar ve masmavi gözler, ayrıca daha kısa ve balıketliydi. "Okul takımında Şenol kaleci, Gürkansa gol kralı forvetimiz." ikisi birlikte bana bakarak gülümsedi. Arkadan iki kız daha göründü.

"Turuncu saçlı olan Öykü. Kızıl olan ve ucunu sarıya boyatmış olansa Işıl." Öykü de gözlüklüydü. Ama şirin bir yüzü vardı, ayrıca da çilliydi. Işıl da çok güzeldi. Gözleri yemyeşildi ve saçlarıyla harika duruyordu. İkisi de kısaydı ve Öykü hafiften şişmandı.

"Vee Elif, Cansunun ikizi," harbiden ikizdiler hani fark yoktu resmen aralarında. "Aynı okulu kazanmalarına şaşmamak gerek ha?" Elif Cansu'ya çok benziyordu ama Cansu'nun çekik gözleri vardı, Elif'in gözleriyle badem gibiydi. Ve renkleri. Cansu'nun gözleri daha açık bir kahveydi ve güneşe çıkınca sararıyordu. Elif bana bakarak gülümsedi.

"Bunlar Giray ve Burak. Onlar da kanka," Burak kumraldı ve oldukça yakışıklıydı. Gözleri elaydı ve çenesinden anladığım kadarıyla hafif sakal bırakmayı planlıyordu. Giraysa sarışındı ve buz mavisi renginde gözlere sahipti. Saçlarını jöleyle diklemişti ama apaçiler gibi değil gayet de insancıldı. Favorilerini uzun bırakmıştı. Ve o da çok tarzdı. Gömleğinin içine renkli bir tişört giymişti ve siyah bilekliği oldukça şıktı.

"şu pek konuşmayan da Yıldırım, Adem'in köylüsü, aynı yerden gelirler her sabah." Yıldırım başını 'eyvallah' der gibi salladı. Adem gibi kara kaşlı kara gözlüydü ve tıpkı Adem gibi sevimli bir yüze sahipti.

"Bu kız.."dedi Recep gözlerini bana dikerek. "Bundan emin misin Cenk?" Tüm kafalar Cenker'e dönmüştü. Cenker'in kaşları çatık, yüzü ifadesizdi. İstenmediğim yerde kalmak gibi bir alışkanlığım yoktu hani benimde. Recep bey istemiyorsa kalmak gibi bir lüksüm yok sanırım.

"Recep, bu kız mantıklı konuşuyor, o ve onun gibilere ihtiyacımız var." yine de Recep ikna olmamış gibiydi. Burnuna üç defa hafifçe dokundu.

"Cadı kokusu alıyorum ama tam değil. Bu kız cadı gibi kokuyor ama tam değil. İçi
cadı gibi ama-"

"Dur tahmin edeyim 'Tam Değil' ?" diyerek sözünü kestim. Kalabalık gruptan birkaç kişi gülmeye başladı. Recep alnından çenesine doğru hızla kızarmaya başladı.

"- tam değil.. Evet, bildin bayan çok bilmiş!" diyerek hızla arkasını döndü ve tosararak sınıfına girdi. Boyu kapı koluyla aynı hizadaydı ve böyle sinirli sinirli giderken oldukça komik görünüyordu.

"Aramıza hoşgeldin,"dedi Musa elini uzatarak. "Bir derdin, bir sıkıntın olursa, moralin bozuksa, canın sıkkınsa daima buradayım," yan sınıfı göstererek "hemen dibinde. Bir cadı haberi duyarsan sakın bana gelme, aşırı sinirli bir yapım var da. Hepsinin kafasını koparasım geliyor." Musa'nın elini hafifçe sıktım. İsmail de elini uzatmıştı.

"Seni ve küçük sarışın arkadaşını aramızda görmek isteriz," dedi elimi sıkarken, bir yandan da Sultan'a göz kırptı. "bizim küçük bir birliğimiz var, tıpkı Fersah Balıkçıları gibi. Arada bir cadıları görmeye çıkarız. Çoğumuzun yakınları öldü ve acısı hala içimizde. Benim de biricik annemi aldılar. Ve nerede bilmiyoruz." Işıl söze karıştı aniden.

"Kaçırdıkları kişilere ne yapıyorlar ya da amaçları ne bilmiyoruz ama tuhaf olan bir şey var," elini Öykü'ye uzattı. Öykü de hırkasının içinden bir zarf çıkardı. Işıl zarfı eline alıp hemen açtı, içinden bir çok fotoğraf ve gazete küpürü çıktı. İçlerinden ikisini bana uzatarak,

"Şimdi şu adama iyi bak, sahilde ölü bulundu ve sadece 2 saat başı boş bırakıldı," ilk fotoğrafta yerde yatan yaşlı bir balıkçı vardı. Üzerinde sarı yağmurluk, sarı çizmeler ve içinde lavanta rengi bir kazak. Altında da işçi pantolonu. Başında saçlarını kısmen örten yine lavanta rengi bir fes vardı. Yünden yapılmış el yapımı gibiydi. Griye dönmüş siyah saçlar çok az görünüyordu. Cadı pabucu gibi bir burun ve burnun altına grili beyazlı pos bir bıyık. Vücudunun her yerinden kanlar fışkırmıştı. Tıpkı okulun bahçesindeki kız gibi. Yani yere düşmüştü.. Havadan..! Yüzü mosmor kesilmiş adama baktım. Sonra da arkamı dönüp camdan aşağı yerde yatan zavallı kıza. "Şimdi de ikinci fotoğraf. Bir cesedin başı boş bırakılırsa ne olur? İşte bu olur!" tüm kan yerde duruyordu. Adamın vücut izi yerde kanla çizilmiş gibiydi. Ama işin tuhafı adam yoktu. Buharlaşıp uçmuş gibiydi. Yerde sürüklenme izi yoktu. Ya da etrafta kanlı ayak izleri. Hiçbir iz yoktu.

"Ama bu..?" Işıl başını salladı.

"İmkansız diyecektin herhalde," başımı salladım

"Hayır, bu cadıların işi değil mi diyecektim." bana ışıl ışıl gözleriyle baktı. Yeşil gözlerinin ortasında sarı bir parıltı farkettim. Omuzumu sıvazlayıp,

"Tam da aradığımız adamsın ha, aramıza hoş geldin,"dedi. Fotoğrafları Sultan'a da uzattı.

"Bu fotoğrafları çekmeyi nasıl becerdiniz?" diye sordu hemen. Fotoğrafı incelememişti bile. Öykü elini kaldırdı.

"Şey, annem gazeteci, eski model bir makine kullanır, fotoğrafları banyo yaparken ben de bir kopyasını alıp gruba dağıtıyorum,"dedi hızla. O kadar hızlı konuşuyordu ki arada bazı harfleri gerçekten yutuyordu. O sırada Cenker'in gittiğini farkettim. Musa, Tolga ve İsmail de yoktu. Hemen camdan aşağı sarktım. Cesedin bulunduğu yere gitmişlerdi ama ortada ceset felan yoktu..

Cenker aşağıdan doğru bize gelmemizi işaret etti. Hemen merdivenleri inip bloğun bahçesine çıktık. Cenker önde kan gölünün yanındaydı. Tolga yüzünü buruşturdu ve İsmail'i alıp ön bahçeye çıktı. Musa Cenker'in omzunu sıvazladı ve mırıldanarak diğerlerinin yanına gitti. Cenker'in başı öne eğik, gözleri hüzünlüydü. Suratı asılmıştı hani.

Yavaşça ayağa kalktı ve neredeyse 20 kişilik gruba hitap etti. Kelimeleri yavaş ve duraksayarak söylüyordu.

"Geç kaldık, cesedi götürmüşler-" sözünü tamamlamadan araya girdim. Zaten yerdeki kan gölü her şeyi açıklıyordu.

"Kızıl Cadılar."