"Kaptan bu ne..?"dedi Musa dayanamayarak.

"Ne biçim soru o öyle. 'Doktor bu ne?' gibi. Bal gibi gemi işte. Ne güzel değil mi?"dedi böbürlene böbürlene. Cenker bir adım öne çıktı. İçini gezmek istiyordu anlaşılan. Kaptan başıyla izin verdi. Kıyıya yanaşıp tekneyi gözüyle şöyle bir tarttı. O sırada rüzgar yüzünü yalayıp saçlarını geri atıyordu. Ucube tekneyi kıyıda tutan halata tutundu önce. Sonra da bedenini kolundan aldığı kuvvetle çekerek tekneye adım attı. Güvertede biraz dolaştıktan sonra teknenin burnuna geldi. İskele tarafına dönüp yavaşça zıpladı güvertede.

"Bence bir sorun yoooooook!?-"derken teknenin burnu suya doğru eğilmeye başladı ve aynı anda Cenker de güvertede kayarak son direğe burnunu çarptı. Kenarlardaki demirlere tutunmaya çalıştı ama tekne çoktan dağılmaya başlamıştı bile. Ağırlığını taşıyamayan demirler onu suya doğru itiyordu. Küçük bir inilti çıktı ağzımdan. Batan bir teknedeydi. Kaptan öylece durmuş sadece izliyordu. Cenker orada demirlere tutunma çabası içerisindeydi ve sürekli eli kayıyordu. Bizimkilerse kenara doluşmuş ona talimatlar yağdırmaya çalışıyordu.

"Halatı kavra," diye akıl verdi İsmail kendince. Recep en alttan çıkıp kendini gösterdi.

"Belini yukarı çeksene,"dedi soluk soluğa. O kalabalığı yarmak zor işti doğrusu. Helal olsun.

"Elinle şu çıkıntıya tutun oğlum,"diye yüreklendirdi biraz Özgür. Ama olmuyordu. Tekne ona doğru, o da suya doğru yaklaşıyordu. Arada alt tarafı bir üç metre olmalıydı.

"Atla..!"diye bağırdım kalabalığın ardından bir anda. Gemi onun üzerine düşeceğine, o atlasın ve kıyıya yüzsün diye düşünüyordum. Yüzünü direkt benim olduğum tarafa çevirip gözünü yumdu ve kafasını geriye doğru atarak suya atladı. Elimle ağzımı kapadım boş bakan gözlerime hakim olmaya çalışarak.

Tekne eğildi büküldü, sağa sola yalpalandı ve Cenker'in atladığı yöne doğru olmak suretiyle suya gömüldü. En önde duran küçük kız grubundan hafif bir inilti çıktı. Ya da benden de çıkmış olabilirdi emin olamıyorum bir türlü. Özgür kenara doğru geçip suya doğru eğildi.

"Cenk..? Cenk..? Cenker..? Ses ver oğlum. Hadi!"diye bağırdı suya karşı. Koca teknenin altından sadece yüzeye çıkan baloncuklar görünüyordu. İçimdeki kan çekilmişti sanki. Doğru düzgün bakamıyordum bile suya. Dizlerimin bağı çözülmüştü, kendimi her an yere bırakabilirdim. Son zamanlarda o kadar zayıf ve çaresiz birine dönüşmüştüm ki.. Bu değişime kendim bile inanamıyordum. Sürekli zırlayan, bayılan, korkan.. Şımarık birine dönüşmüştüm sanki. Herkes benim etrafımdaydı. Baskı altındaydım. Doğru düzgün düşünemiyordum.

Elimi öne doğru uzatıp Cansu'nun saçlarına dokundum. Herşey bulanıktı artık. Koku yoktu. Ses yoktu. Sadece saçlar vardı elimin altında. Ayağımın altında olması gereken zemin çoktan kaymıştı. Ama gözlerimi kapatmamıştım bu kez. Bu kez kendimi tamamen teslim etmemiştim karanlığa.

Ta ki..

Ta ki, gökyüzündeki mavi saçlı cadıyı görünceye kadar..

***

"Buralara sık sık gelir misin..?" diye sordum ona gözlerine bakmadan sadece gülümseyerek. Bu kez üstümde sade yeşil bir tişört ve keten bir şort vardı. Saçlarımı omuzumun yanından salmıştım. Kahküllerim rüzgarla birlikte sağa yatmıştı. Elimde bahçeden kopardığım kıpkırmızı bir domates vardı. Üzerinde oturduğum iskeleden sarkıttığım bacaklarımı yalıyordu rüzgar sakin sakin. Tam arkamızdaydı büyük parlak turuncu. Batıyordu. Ağaçlar sahip oldukları tüm yapraklarını savurarak tatlı bir melodi fısıldıyordu bize. Havada harika bir renk vardı. Pembe, mavi, mor, sarı, turuncu ve en çok da kırmızı..

İyice sokuldu boş olan omuzumun başımla oluşturduğu o küçük boşluğa. Nefesini hissedebiliyordum. Bacaklarını iskeleye koymuştu yayılarak. Ayağında kırmızı converse, üstünde mavi tişört vardı. O da benim gibi şort giymişti. Bacakları hemen sırtımın arkasından uzanıyordu. Ellerini geri atmış, tüm yükünü kollarına veriyordu.

Bana cevap vermedi. Sadece yaprakların hışırtıları vardı. Kim olduğunu bilmiyordum.. Onunla daha önceleri de karşılaşıyorduk domates bahçesinde. Bir keresinde bana domates sevmediğini söylemişti. Ben de sevmiyordum.
Göle yansıyan görüntümüze bakmaya başladım. Dalgalanan suda çok hoş iki karartıydık. İskelenin gölgesinin dibinde sallanan bir şey gördüğümü sandım önce.

Ama sanmamıştım.

Oradaydı.

Dönüp ellerine baktım. Sağ elindeydi. Baş parmağına dolamıştı ipini. Korkarak kaldırdım yüzümü hemen bir dokunuş uzağımdaki gence. O harikulade gözlerini çevirince anladım o olduğunu. Bembeyaz suratında, güneşin bıraktığı o hafif pembelik. Bana bakan o ışıltılı gözler. Sıcacık gözler.. O sütlü çikolata harikası gözler.. Ve gözler kadar muhteşem olan parlak siyah saçlar. Tüm bunların karşısında ağzımdan çıkan o saçma ama anlamlı kelime..

"Polo?"